غزل ايوب کوسو جڏهن وڳر جون اُڏارون آيون، لڳم اوهان جون نِهارون آيون. خزان جي رُت ۾ سڙيون هي ڪليون، الئجي ڪاٿي بهارون آيون. وفا جي موسم غمن ۾ گذري، اکين ۾ ڳوڙهن قطارون آيون. اوهان لِڪي ويا دردن جي پويان، اسان جي آڏو ديوارون آيون. پڙهي ڏٺاسين هوا جا هٿڙا، اسان لئه اڪثر ميارون آيون. لُڏيون به يادون اُڏيون به سوچون، نه ڄاڻان ڪنهن جون پُڪارون آيون!
