عاشِقُ ڀانئَي اِيئن، ته آئون سِڪَ ڪنهنکي نه سَلان
وِچِ رهندِي ڪِيئن؟ وَهَنِ اَکِيون، وِرِڄَي هِنئون
سُرُ آسا
ڀانئَي = سمجهي ٿو، خيال ڪري ٿو، سوچي ٿو
سِڪَ = اڪير، تنوار، تانگهه
سَلان = سليان، اوريان، ٻڌايان
وِچِ = وچ ۾، ماڻهن وچ ۾
وَهَنِ = ڳوڙها ڳاڙن، لڙڪ لاڙن
وِرِڄَي = ڳري، ڦٿڪي، پريشان ٿئي
هِنئون = مَنُ، دل
بيت جو پس منظر
~ عاشق ايئين سمجهندو آهي تہ مان ماڻهن کان محبت لڪايان ٿو.
~ پر اداس دل ۽ روئندڙ اکيون ماڻهن کان ڪيئن لڪائي سگهبيون؟
سمجهاڻي
چوندا آهن تہ عشق ۽ مُشڪ لڪي ناهن سگهندا. هٻڪارون ۽ مهڪارون هوا ۾ ملي پري تائين پکڙجي ماحول کي خوشبو خوشبو ڪري ڇڏينديون آهن. ڀلا هي سرها ساهه ڪير ڪيئن ٿو لڪائي سگهي؟
هر وقت اداس رهڻ، ٿڌا ساھ ڀرڻ، گم سم رهڻ، ڪنهن ڳالھ ۾ دل نہ لڳڻ ۽ هر پل در جي کڙڪي تي ڇرڪجي پوڻ اهيي سڀ ڳالهيون آخر ڪهڙي ڳالھ ڏانهن اشارو آهي...!!؟
ڀٽائي هن بيت ۾ عشق جي اهڃاڻن تان پردو کنيو آهي. ڪو ماڻهون جڏهن ڪنهن جي ناسي نيڻن جي گهري ساگر ۾ وڃائجي ويندو آهي تہ پاڻ کي ماڻهن کان لڪائڻ جي وڏي ڪوشش ڪندو آهي تہ ڪٿي هي راز کلي نہ پئي.
هي دل جون ڳالهيون، ساھ ۾ سانڍڻ جي ڀرپور ڪوشش ڪندو آهي. نيٺ آخر هي خوشبو ڦهلجي ويندي آهي. هي راز فاش ڪرڻ ۾ ڪنهن ٻئي نہ سندس دل ۽ اکين جو وڏو هٿ هوندو آهي. بنا ڪنهن سبب جي جڏهن دل اداس ٿي ڦٿڪي
پوندي آهي ۽ اکين جا بند ڀڃي جڏهن لڙڪ لارون ڪري وسي پوندا آهن. تڏهن هي آثار ڏسي سڀڪو سمجهندو آهي تہ حضرت عشق هن جو مهمان ٿيو آهي.
چونڊ، تحقيق ۽ تشريح محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل
_____