مٽي مان جيڪڏهن رنگ به رنگي حسين گل ٽڙي نڪرن ٿا ته ڪهڙو عجب آهي؟ ان مٽي ۾ ڪيترا سهڻا ءِ خوبصورت انسان دفن ٿي ويا آهن! ته پوءِ سهڻن جي مٽي مان سهڻا گل ڪئين نه ڦٽندا. ”شيخ سعدي شيرازي“ رهيا اٿئي رات، صبح ويندئي صابري، لون لون منجه لطيف چئي، ڪر تنين جي تات، سندي جوڳيان ذات، ٻي ڀيري ڀاڳ مڙي. ”لطيف“
ٿڪيائي ٿرٿيل چڙه چُڪيائي چوٽيئن ، ھلندي ھوت پنھون ڏي ڀو ميڙئي ڀيل اُٿي رائو ريل ت ويٺلن تان واري وري.لک لائق سائين
