غزل رخسانه پريت رڳو ڪٽَ جوڙَ ماڻهن کي جيئڻ جاکوڙ ماڻهن کي نه ٿيون ڇو منزلون ڏسجن منجهائن موڙ ماڻهن کي ڪٿي حيوان کِي اڄ ڪَلهه لهوءَ جي لوڙ ماڻهن کي ڇِنڻَ تي جيڪڏهن ايندا بهانا کوڙ ماڻهن کي سڀئي انسان هِڪ جهڙا پوڇو هٿ جوڙ ماڻهن کي اڃان تائين غُلاميءَ جا نڙيءَ ۾ نوڙ ماڻهن کي ڏسئون ٿِي ڪاٿي پهچائي؟ اها ڊُڪ ڊوڙ ماڻهن جي
