تون........

[غلام رسول چانڊيو]

تون........

اسان ته اڄ به

ڀٽ تي تنبوري جي “تون” وسيلي

دنيا کي آفاقي عشق آڇيو آھي

۽ موھن جي ناچڻيءَ جي بدن جي

شاعريءَ جي پھرين جملي تي

اسان ته پنھنجي “مان” ماري ڇڏي ھئي

ته پوءِ

ھي ڪير آھن؟

جي اسان جي عظمتن جو لباس

ڦاڙي رھيا آھن

۽ چيري رھيا آھن

اسان جي وحدت الوجودي مام کي!

اسان جي ساز تي

سرُ ڏيڻ وارا آھيون

انھن جي چھرن کي

خودڪش بمن جي دونھين سان

ڇو پيو رنڱيو وڃي؟

ڇا اسان جو ڏوھ

امن سان عشق ڪرڻ آھي؟