ارمان جنجهي
سينيئر رڪن
تون ناهين ته هي چنگ چڙو، چند نه ڏي ساءٌ،
اي سير ، مئي! آءٌ هلي آءٌ هلي آءٌ
ٿر جو خطو پوئتي پيل علائقو سمجهيو ويندو آهي پر حقيقت ان جي ابتڙ آهي. ٿر اهو خطو جنهن دنيا جي هر شعبي ۾ سرموڙ سڀني کان اڳڀرا هئا ۽ هوندا. تعليمدان کان وٺي ڳائڻ تائين ۽ هر ميدان ۾ پنهنجو پاڻ مڃايو آهي. ٿر جي ڳائڻن جي ڳالهه ڪبي ته مراد فقير، حسين فقير، مائي ڀاڱي، موهن ڀڱت، صادق فقير ۽ ٻيا انيڪ نالا شامل آهن. انهن مان هڪ جيڪو ڳائڻي سان گڏ هڪ يار ويس ۽ خدا جو ماڻهو هو. 20 مارچ 1964ع ۾ جنم وٺندڙ صادق فقير جو تعلق منڱڻهار خاندان سان هو. منڱڻهار لاءِ مشهور آهي ته ” منڱڻهار جو ٻار روئندو آهي ته به سر ۾“. سائين صادق فقير جو تعلق ته پيغمبري پيشي سان هو پر ڳائڻ سندس روحاني پيشو هو. سائين ننڍي هوندي کاان ڳائڻ جو شوق هو. سائين ڳائڻ جي باقائدده شروعات ڪاليجي زندگي کان ڪئي. سائين ڳائڻ جي سکيا سندن مامي حسين فقير کان ورتي. صادق فقير ٿر جي درد کي ڳائي ٿر کي امر ڪيو. سنڌي جديد شاعري کي صادق هڪ نئي طرز ۾ ڳائي موسيقي کي نئون رخ ڏنو. صادق فقير شيخ اياز جي شاعري درد ۾ ڳائي ۾ اياز جي فقير هجڻ جو ثبوت ڏنو. سائين صادق فقير اياز جي شاعري جو عاشق هو. سائين جن طبيعت ۾ نهايت ئي سادو درويش هو. هر ڪنهن سان مسڪرائي ڳالهائڻ سندن فطرت ۾ شامل هو. صادق جڏهن به پنهنجي وڇوڙي جا ڳيت آلاپيندو هو تڏهن سوين دلين جي دڙڪڻ رڪجي ويندي هئي ۽ دلين جو درد اکين مان لڙندو هو:
توکان ٿيندي ڌار
کلندي کلندي يار
لڙڪ لڙي پيا
لاڙ ڪري.....
سائين صادق فقير سنڌي شاعري کي عطيو ڏنو، جيڪو صدين تائين گونجندو رهندو. مون پهريون دفعو سائين جي آواز ۾ هڪ ڪلام ٻڌو:
سائوڻ ڪئين اڪيلو آئين،
ساجن کي به ته هت آڻ الا.
مون سوچيو ته هي هيڏو وڏو فنڪار ڪنهن سان به نه ڳالهائيندو هوندو، پر جڏهن ملاقات ٿئي ته سائين صادق طبيعت ۾ واقعي درويش هو. صادق فقير جو مذهب انسانيت هو ان ڪري ته هندو ۽ مسلمان ۾ متڀيد نه ڪندو هو. جڏهن ڀڄن ڳائيندو هو تڏهن ائين محسوس ٿيندو هو ته ٺاهيو صادق جي ڳائڻ لاءِ. صادق فقير ڳائڻي سان گڏ سٺو ڪمپوزر هو. ڀٽائي جي وائي کان وٺي حافظ نظاماڻي جي للڪار تاائين ڳائيندو هو. جڏهن حافظ جو لکيل نظم ڳائيندو هو ته گهڻا مذهب پرست ڪنڌ نمائي ڇڏيندا هئا:
ڪو آهه رحمان جي پاسي، ڪو آهه ڀڳوان جي پاسي،
آئون سجدو ڏيان انهي ککي جيڪو انسان جي پاسي.
بيشڪ سائين صادق فقير انهي فلسفي تي زندگي گذاري هئي. هن ڀٽائي جي ميلي کان وٺي هولي جي ڏڻ تي هڪ انداز ۾ ڳائيندو هو.
صادق فقير جي المناڪ موت تي نه رڳو ٿر پر راڳ جي دنيا ۾ هڪ خال پيدا ٿيو آهي جيڪو ڀرجڻ مشڪل آهي. مٺي جي ماڳ تي صادق فقير جو مڙهه پهتو تڏهن هندن جو هولي ڏڻ هو پر اانهن اها هولي ٿر جي ٻاٻيهي کي ارپي انسانيت جو ثبوت ڏنو. سائين جي وڇوڙي سال ٿي چڪو پر پوءِ به ٿر جي ٻيجل لاءِ هر اک آلي آهي. حسن درس جي هنن سٽن سان ارپنا ڏيندس:
اوهان مرڪي ملي آخر هليا ويا شهر پنهنجي ڏي،
اسانن جي ڳالهه جي ڳل تان اڃان ڳوڙهو ڳڙي ٿو پيو.
اي سير ، مئي! آءٌ هلي آءٌ هلي آءٌ
ٿر جو خطو پوئتي پيل علائقو سمجهيو ويندو آهي پر حقيقت ان جي ابتڙ آهي. ٿر اهو خطو جنهن دنيا جي هر شعبي ۾ سرموڙ سڀني کان اڳڀرا هئا ۽ هوندا. تعليمدان کان وٺي ڳائڻ تائين ۽ هر ميدان ۾ پنهنجو پاڻ مڃايو آهي. ٿر جي ڳائڻن جي ڳالهه ڪبي ته مراد فقير، حسين فقير، مائي ڀاڱي، موهن ڀڱت، صادق فقير ۽ ٻيا انيڪ نالا شامل آهن. انهن مان هڪ جيڪو ڳائڻي سان گڏ هڪ يار ويس ۽ خدا جو ماڻهو هو. 20 مارچ 1964ع ۾ جنم وٺندڙ صادق فقير جو تعلق منڱڻهار خاندان سان هو. منڱڻهار لاءِ مشهور آهي ته ” منڱڻهار جو ٻار روئندو آهي ته به سر ۾“. سائين صادق فقير جو تعلق ته پيغمبري پيشي سان هو پر ڳائڻ سندس روحاني پيشو هو. سائين ننڍي هوندي کاان ڳائڻ جو شوق هو. سائين ڳائڻ جي باقائدده شروعات ڪاليجي زندگي کان ڪئي. سائين ڳائڻ جي سکيا سندن مامي حسين فقير کان ورتي. صادق فقير ٿر جي درد کي ڳائي ٿر کي امر ڪيو. سنڌي جديد شاعري کي صادق هڪ نئي طرز ۾ ڳائي موسيقي کي نئون رخ ڏنو. صادق فقير شيخ اياز جي شاعري درد ۾ ڳائي ۾ اياز جي فقير هجڻ جو ثبوت ڏنو. سائين صادق فقير اياز جي شاعري جو عاشق هو. سائين جن طبيعت ۾ نهايت ئي سادو درويش هو. هر ڪنهن سان مسڪرائي ڳالهائڻ سندن فطرت ۾ شامل هو. صادق جڏهن به پنهنجي وڇوڙي جا ڳيت آلاپيندو هو تڏهن سوين دلين جي دڙڪڻ رڪجي ويندي هئي ۽ دلين جو درد اکين مان لڙندو هو:
توکان ٿيندي ڌار
کلندي کلندي يار
لڙڪ لڙي پيا
لاڙ ڪري.....
سائين صادق فقير سنڌي شاعري کي عطيو ڏنو، جيڪو صدين تائين گونجندو رهندو. مون پهريون دفعو سائين جي آواز ۾ هڪ ڪلام ٻڌو:
سائوڻ ڪئين اڪيلو آئين،
ساجن کي به ته هت آڻ الا.
مون سوچيو ته هي هيڏو وڏو فنڪار ڪنهن سان به نه ڳالهائيندو هوندو، پر جڏهن ملاقات ٿئي ته سائين صادق طبيعت ۾ واقعي درويش هو. صادق فقير جو مذهب انسانيت هو ان ڪري ته هندو ۽ مسلمان ۾ متڀيد نه ڪندو هو. جڏهن ڀڄن ڳائيندو هو تڏهن ائين محسوس ٿيندو هو ته ٺاهيو صادق جي ڳائڻ لاءِ. صادق فقير ڳائڻي سان گڏ سٺو ڪمپوزر هو. ڀٽائي جي وائي کان وٺي حافظ نظاماڻي جي للڪار تاائين ڳائيندو هو. جڏهن حافظ جو لکيل نظم ڳائيندو هو ته گهڻا مذهب پرست ڪنڌ نمائي ڇڏيندا هئا:
ڪو آهه رحمان جي پاسي، ڪو آهه ڀڳوان جي پاسي،
آئون سجدو ڏيان انهي ککي جيڪو انسان جي پاسي.
بيشڪ سائين صادق فقير انهي فلسفي تي زندگي گذاري هئي. هن ڀٽائي جي ميلي کان وٺي هولي جي ڏڻ تي هڪ انداز ۾ ڳائيندو هو.
صادق فقير جي المناڪ موت تي نه رڳو ٿر پر راڳ جي دنيا ۾ هڪ خال پيدا ٿيو آهي جيڪو ڀرجڻ مشڪل آهي. مٺي جي ماڳ تي صادق فقير جو مڙهه پهتو تڏهن هندن جو هولي ڏڻ هو پر اانهن اها هولي ٿر جي ٻاٻيهي کي ارپي انسانيت جو ثبوت ڏنو. سائين جي وڇوڙي سال ٿي چڪو پر پوءِ به ٿر جي ٻيجل لاءِ هر اک آلي آهي. حسن درس جي هنن سٽن سان ارپنا ڏيندس:
اوهان مرڪي ملي آخر هليا ويا شهر پنهنجي ڏي،
اسانن جي ڳالهه جي ڳل تان اڃان ڳوڙهو ڳڙي ٿو پيو.