غزل
راشد مورائي
آهه دلِ بيتاب کي ڪن خير خواهن جي تلاش،
ٿو ڪري هو نفس پيو هم نفس ماڻهن جي تلاش.
خط لکڻ جي واسطي ڀوڳيو اٿم ڪيڏو عذاب،
ڪالهه کان ڪريان پيو موزون لفظن جي تلاش.
تنهنجي زلفن تي اچي تنهن دم پٽيو ٿي بامراد،
جنهن به جوڳيءَ کي هئي واسينگ نانگن جي تلاش.
سونهن وارن کي ائين ئي عاشقن جي گهرج آهه،
جيئن سخي ماڻهوءَ کي هوندي آهه بکين جي تلاش.
ٺوڪرون هڻندي بڻايئي دل کي چڪنا چور چور،
هاڻ تون ڇو ٿو ڪرين شيشي جي ٽڪرن جي تلاش.
خط پڙهڻ کان اڳ ڪري پرزا ڪيئين پڇتاءُ پوءِ،
هاڻ پٽ تان پيو ڪري شهداءِ ورقن جي تلاش.
جو هجي همخيال، بيشڪ ساٿ سان بنجي شريڪ،
آهه ”راشد“ کي سدائين پاڻ جهڙن جي تلاش.
راشد مورائي
آهه دلِ بيتاب کي ڪن خير خواهن جي تلاش،
ٿو ڪري هو نفس پيو هم نفس ماڻهن جي تلاش.
خط لکڻ جي واسطي ڀوڳيو اٿم ڪيڏو عذاب،
ڪالهه کان ڪريان پيو موزون لفظن جي تلاش.
تنهنجي زلفن تي اچي تنهن دم پٽيو ٿي بامراد،
جنهن به جوڳيءَ کي هئي واسينگ نانگن جي تلاش.
سونهن وارن کي ائين ئي عاشقن جي گهرج آهه،
جيئن سخي ماڻهوءَ کي هوندي آهه بکين جي تلاش.
ٺوڪرون هڻندي بڻايئي دل کي چڪنا چور چور،
هاڻ تون ڇو ٿو ڪرين شيشي جي ٽڪرن جي تلاش.
خط پڙهڻ کان اڳ ڪري پرزا ڪيئين پڇتاءُ پوءِ،
هاڻ پٽ تان پيو ڪري شهداءِ ورقن جي تلاش.
جو هجي همخيال، بيشڪ ساٿ سان بنجي شريڪ،
آهه ”راشد“ کي سدائين پاڻ جهڙن جي تلاش.
