شيخ اياز
منهنجا پرين!
او بانورا! او سانورا!
گھر ۾ گھرين،
چوري ڪرين، کلندو ورين،
مان لک چوان، پيرين پوان،
پر جو مڙين، او شل جڙين!
منهنجا پرين!
او بانورا! او سانورا!
سورج ويو جئن ڍرڪندو،
۽ شام لهرايون چڳون،
آئين نظر تون مرڪندو.....
ڪيڏيون نہ گھرايون هيون،
منهن ۾ سندءِ اي آشنا!
سو سو سنيها جن ڏنا!
جئن ڪنگ اڏريا واءُ ۾،
ڦرنديون ڪريون، کنڀڙيون کٿيون،
ٿي ويا ڇلا ڦهلاءُ ۾،
جئن ڍنڍ ۾ لهريون اٿيون،
تھ ۾ نظر آئين پئي
وھ تي بہ لهرائين پئي...
پر رات ڦهلايا جڏهن،
تارا ٿيا تارا سندءِ،
وڻ سانت ۾ آيا جڏهن،
آيا نظر چارا سندءِ،
گذري ائين ئي رات وئي،
تن مان نہ تنهنجي تات وئي...
کن ۾ کسي دلڙي وئين،
زورآوري پنهنجي بہ ڏس!
مهنا ٿيا جو منهن پئين،
ڏيساوري پنهنجي بہ ڏس!
لنءُ لائجي، پرڀائجي،
پوءِ ڇو ائين گھٻرائجي!
منهنجا پرين!
او بانورا! او سانورا!
کن ۾ ڦرين،
ويندو رهين، لک ٿو لهين،
مان پئي چوان، پيرين پوان،
پر جو مڙين، او شل جڙين!
منهنجاپرين!
او بانورا! او سانورا!
منهنجا پرين!
او بانورا! او سانورا!
گھر ۾ گھرين،
چوري ڪرين، کلندو ورين،
مان لک چوان، پيرين پوان،
پر جو مڙين، او شل جڙين!
منهنجا پرين!
او بانورا! او سانورا!
سورج ويو جئن ڍرڪندو،
۽ شام لهرايون چڳون،
آئين نظر تون مرڪندو.....
ڪيڏيون نہ گھرايون هيون،
منهن ۾ سندءِ اي آشنا!
سو سو سنيها جن ڏنا!
جئن ڪنگ اڏريا واءُ ۾،
ڦرنديون ڪريون، کنڀڙيون کٿيون،
ٿي ويا ڇلا ڦهلاءُ ۾،
جئن ڍنڍ ۾ لهريون اٿيون،
تھ ۾ نظر آئين پئي
وھ تي بہ لهرائين پئي...
پر رات ڦهلايا جڏهن،
تارا ٿيا تارا سندءِ،
وڻ سانت ۾ آيا جڏهن،
آيا نظر چارا سندءِ،
گذري ائين ئي رات وئي،
تن مان نہ تنهنجي تات وئي...
کن ۾ کسي دلڙي وئين،
زورآوري پنهنجي بہ ڏس!
مهنا ٿيا جو منهن پئين،
ڏيساوري پنهنجي بہ ڏس!
لنءُ لائجي، پرڀائجي،
پوءِ ڇو ائين گھٻرائجي!
منهنجا پرين!
او بانورا! او سانورا!
کن ۾ ڦرين،
ويندو رهين، لک ٿو لهين،
مان پئي چوان، پيرين پوان،
پر جو مڙين، او شل جڙين!
منهنجاپرين!
او بانورا! او سانورا!