شيخ اياز منهنجا پرين! او بانورا! او سانورا! گھر ۾ گھرين، چوري ڪرين، کلندو ورين، مان لک چوان، پيرين پوان، پر جو مڙين، او شل جڙين! منهنجا پرين! او بانورا! او سانورا! سورج ويو جئن ڍرڪندو، ۽ شام لهرايون چڳون، آئين نظر تون مرڪندو..... ڪيڏيون نہ گھرايون هيون، منهن ۾ سندءِ اي آشنا! سو سو سنيها جن ڏنا! جئن ڪنگ اڏريا واءُ ۾، ڦرنديون ڪريون، کنڀڙيون کٿيون، ٿي ويا ڇلا ڦهلاءُ ۾، جئن ڍنڍ ۾ لهريون اٿيون، تھ ۾ نظر آئين پئي وھ تي بہ لهرائين پئي... پر رات ڦهلايا جڏهن، تارا ٿيا تارا سندءِ، وڻ سانت ۾ آيا جڏهن، آيا نظر چارا سندءِ، گذري ائين ئي رات وئي، تن مان نہ تنهنجي تات وئي... کن ۾ کسي دلڙي وئين، زورآوري پنهنجي بہ ڏس! مهنا ٿيا جو منهن پئين، ڏيساوري پنهنجي بہ ڏس! لنءُ لائجي، پرڀائجي، پوءِ ڇو ائين گھٻرائجي! منهنجا پرين! او بانورا! او سانورا! کن ۾ ڦرين، ويندو رهين، لک ٿو لهين، مان پئي چوان، پيرين پوان، پر جو مڙين، او شل جڙين! منهنجاپرين! او بانورا! او سانورا!
