ناچو نچڻ وڻي ٿو ...

[رسول بخش دائودپوٽه]

ناچو نچڻ وڻي ٿو
؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛؛
نچندي هو ناري ساري
اوگهڙ ڪري ٿي پياري
هن جي بدن ڏسڻ لئه
هجوم هي هتي ٿيا
لوفر لفنگا رولو
واه واه پوءِ تن ڪيا
پيسن تي آهي ياري
بي حد ٿي بي قراري
هو دهل ٿاپ تي گم
اوگهڙ ڏيکاري ٿي چم
سيني جي سوڄ کي هو
وارا ڪري ڏيکاري
پيسي جي لالچن ۾
لچايون سڀ ڪري ٿي
هڪڙي ڄڻي اڪيلي
هن لوڪ ۾ نچي ٿي
ڪنهن کان نه پو بچي ٿي
هر ڪنهن جي گهر وڃي ٿي
راتيون گذاري گڏجي
بستر ۾ بيک ٿي ٿي
هڪ کان وڌي هو سڀ سان
ناتو نڀائي جيڪر
جوبن جوان ننيگر
حسناڪين ۾ حرکي
انسان جي ادا کي
حاصل ڪري حوس کي
پيتاب بت وئي بڻجي
اوڪار ۾ پو اڻجي
ڌوڪو ٿيو آ هن سان
شهوت جي شور شعبي
مڙدن جي ٿي وئي تابعي
آواز ٿيو آ ڪعبي
سڙندو رهيو سڪون آ
انسانيت ۾ جونءَ آ
جيڪا مٿي ۾ ويٺي
چرندي رهي ٿي چرڪا
پيلي پليل هو پرڪا
ويڻن سان ويڻ جنهن ڪيا
عزت غروب سج ٿيو
لهزي ۾ هو لڄاڻي
ڪنهنجي ته آهي نياڻي
جيڪا آ اگه وڪاڻي
پيسن تي ناچ نچندي
ڦيراڦري ٿي لوڪن
پنهنجي وجود ڌوڪن
پنهنجي وجود ڌوڪن


لبستم دائودپوٽه