جھيڙو

[اياز علي رند]

هي ٻار منهنجو آهي !

نه هي منهنجو ٻار آهي !



ماحول ۾ اچانڪ گوڙ ٿي پيو ته آس پاس جا ماڻهو متوجه ٿيا. ٻن ڄڻن جي هڪ ٻار جي مالڪي تان منهن ماري شروع ٿي، ماڻهن وچ ۾ پوڻ جي ڪوشش ڪئي ته جيئن ڳالهه نه وڌي پر ڳالهه هئي جا وڌندي وڌندي ڳالهڙو ٿي وئي. کين اهو احساس ئي نه رهيو ته ٻار جي پيار ۾ نڪرندڙ لڙڪ ۽ آهون ڪهڙي ويلي انا ۾ وهي ڪاوڙ ۽ ضد جي شڪل اختيار ڪري ويا. هڪ طرف هي ٻه ڄڻا هئا جن ڪنهنجي نه ٿي ٻڌي، ڳچي جون رڳون ڦوڪجنديون ٿي ويون، جسم پگھر ۾ ٻڏندو ٿي ويو، منهن ڳاڙها لال ٿيندا پئي ويا ۽ ڇڪ ڇڪان وڌي هٿين پوڻ تائين وڃي پهتي … ۽ ٻئي پاسي ويچارو ٻار هو جنهن جا هٿ، پير ۽ مٿو ڪڏهن هڪ جي هٿ ۾ ٿي آيا ته ڪڏهن ٻئي جي هٿ ۾ … هو پهرين بيحال ٿيو، پوءِ بيهوش ۽ پوءِ نه ڄاڻ ڪهڙي ساعت ويچاري جي جان نڪري وئي … مگر جھيڙو اڃا به جيئن جو تيئن جاري هو، جيڪڏهن ڪجھ بدليو هو ته اهي فقط لفظ هئا …



لاش مان دفنائيندس !



نه مان دفنائيندس!