سهڻي کي ڏسندي ئي ساجن جو چهرو ٻهڪي پوندو هو. ساجن کيس بي انتها چاهيو آهي. هو اهي پل ڪڏهن به وساري نٿو سگھي جڏهن هن سهڻي کي پهريون ڀيرو ڏٺو هو. دراز قد واري سنهڙي سهڻي کيس ڪنهن ماهر سنگ تراش جي تراشيل بهترين مورت جيان لڳي هئي، جنهن هن جي عضون جي بناوٽ تي وڏي ڪاريگاري ۽ نفاست سان ڪم ڪيو هو. کيس سهڻي جي شخصيت ۽ خاص طور چهرو عام چهرن کان انتهائي مختلف ۽ منفرد لڳو هو. اکين جي اونهائي سندس چهري جي پرڪشش هجڻ جو سڀ کان وڏو ڪارڻ هئي، جن کي سنگ تراش ڪنهن جي بدنظر کان بچائڻ خاطر چوڌاري گھري سانولي رنگ جا وسيع دائرا رکيا هئا. پر اڄ پهريون ڀيرو هو جو سهڻي کي سامهون ايندو ڏسي ساجن جو چهرو ٻهڪيو نه هو. هو ڏاڍو پريشان نظر پئي آيو ۽ ڪافي دير کان پارڪ ۾ بي چيني سان سهڻي جو منتظر هو. ”تو ڪنهن کي ٻڌايو ته ناهي !؟“ سهڻي جي ويجھو پهچندي ئي ساجن پيشاني تي آيل پگھر اگھندي هڪدم پڇيو. ”نه نه ! جيئن خبر پئي سڌي تو وٽ پهتي آهيان“ سهڻي وراڻيو. ساجن بينچ تي ويهي رهيو ۽ کيسي مان سگريٽن جو پاڪيٽ ڪڍي ڪنهن چين سموڪر جيان هڪ کان پوءِ هڪ سگريٽ سلگائيندو ويو. هو جڏهن به ڪنهن پريشاني يا گھري سوچ ۾ گم هوندو آهي ته ائين ئي ڪندو آهي ۽ پوءِ سڄي ڏينهن جي ڪوٽا ڪجھ ئي لمحن ۾ چٽ ڪري ويندو آهي. ”هاڻي ڇا ڪجي !؟“ ساجن پڇيو. ”اهو ئي ته مان تو کان پڇڻ آئي آهيان“ سهڻي چيو. ”تون ڇا ٿي چاهين ؟“ ساجن هن جي چهري جا تاثر جاچيندو رهيو. ”مان ممتا جو گلو گھوٽڻ نٿي چاهيان“ سهڻي ڪنڌ جھڪائي ڇڏيو. ”امان کي موڪليان تنهنجي گھر ؟ رشتي لاءِ … تنهنجو بابا راضي ٿيندو ؟“ ساجن آٿت ڀريل لهجي ۾ پڇيو ”ناممڪن ٿو لڳي ! بابا ڪڏهن به راضي ڪونه ٿيندو…“ سهڻي روئڻهارڪي لهجي ۾ وراڻيو. ”آخر ڪهڙي برائي آهي مون ۾ !؟“ ساجن ڪنهن فلمي سين جيان وڻ جي ٿڙ تي مڪ وهائيندي چوڻ لڳو ”پڙهيل لکيل آهيان… چڱو ڀلو روزگار اٿم … تو کي خوش رکي سگھان ٿو پوءِ ڇو تنهنجو بابا …“ ”توکي چڱي طرح خبر آهي ته بابا …“ سهڻي ڪنبدڙ آواز ۾ چوڻ جي ڪوشش ڪئي مگر ساجن کيس ڳالهه پوري ڪرڻ نه ڏني. ”ها ! ها !! خبر اٿم … پڻهين جي مرضي هئي ته ان ڏينهن مان به بي غيرت بڻجي اکيون پوري ڇڏيان ها …“ ”جميله جي باري ۾ ڪو به پڪ سان چئي نٿو سگھي ته هو … تو هروڀرو تڪڙ ڪئي …“ سهڻي جي نڙي مان جملا ڏاڍي تڪليف سان نڪتا. ”بس ڪر هاڻي !نه ته وري …!!“ ساجن جون اکيون ٽانڊن جو ڏيک ڏيڻ لڳيون، ڪاوڙ ۾ هو ڪو وهشي جانور پئي لڳو ”جنهن ڏينهن ڪمال شهر پئي ويو ان ڏينهن مان به بس جي انتظار ۾ اتي ئي بيٺو هوس، ڪمال کي هٿ لوڏي جميله کان موڪلائيندي مون پاڻ ڏٺو هو … !! هنن جي منحوس چهرن جي مڪروه مسڪراهٽ کي ڪوبه غيرتمند برداشت ڪري نه سگھي ها… ! “ هن ٻه ٽي وڏا ساه کنيا آواز کي ٿورو هلڪو ڪري چيائين ”صحيح چوندا آهن ته پنهنجو ماري ته به ڇانو ۾ … مارڻ کان پوءِ ساڙي ته مون هن تي احسان ڪيو هو … هن کي ته جيئري ساڙڻ گھرجي ها !… هو ڪاري هئي ! ۽ ڪمال ڪارو!“ ”۽ پاڻ !؟“ سهڻي ساجن جي اکين ۾ اکيون ملائيندي سوال ڪيو
