مان اڄ به ان کي وساري ناهيان سگهيوڇو ته مان کيس دل جان سان چاهيندو هوس.ان منهنجي نيڻن جون ننڊون کسي ورتيون هنيون.مان رات جي خاموشي ۾ اوجاڳن جو آڌي بنجي چڪو هوس اماس رات ۾ جڏهن سڄو سنسار سڪون جي ننڊ ستل هوندو هو ته مان سنندس يادو سراندي ڪري سوچ جي گهري سمونڊ ۾ لڙي ويندو هوس مونکي اڄ به ياد آهي جڏهن هن پنهنجو سر منهجي سيني تي رکي چيو هو ته رات مان ڏيهنن ءِ ڏينهن مان رات ٿي سگهي ٿوپر مان توکان هڪ پل به پري رهي نه ٿي سگهان.منهنجي جيون جو تون ئي ته سهارو آهين منهجي اماس راتين ۾ چنڊ جي چانڊاڻ آهين تون منهنجي سکن جي سيج ڏکن جو سهارو آهين مهنجي ٿر جهڙي من جي پياسي ڌرتي تي سانوڻ جو وسڪارو آهين .تون منهجي سپنن جي سجايل تاج محل جو سليم آهين .پر مونکي ڪهڙي خبر ته مون لاٰءِ رات جا اوجاڳا ڪاٽيندڙ سونهن راڻي منهنجي سپنن کي ساڀيان ڪرڻ بدران منهنجي دل کي دردن سان ڀري ڇڏيندي مونکي اهي رڻ ۾ رولي ڪنهن ٻئي جي مهندي پنهنجي هٿن تي لاهيندي منهنجا سپنا ٽوڙي ڪنهن ٻئي جي سپنن جي سونهن راڻي بڻبي...ها مان اڄ به انهي اميد تي زنده آهيان ته منهنجو پيار مونکي ضررو ملندو مان ءِ مومل جيڪا مونسان گڏ اسڪول ۾ پڙهندي هئي .ڏاڍي ذهين ءِ هوشيات ڇوڪري هئي.پر سڄي ڪاليج ۾ خاموشِ ءِ گم سم رهندي هئي نه گهڻو ڪنهن سان ڳالهائڻ نه ئي ڪنهن سان گهڻو ڦري ٿيڻ بس هڪ ئي سندس عادت هئي سب خاموش ئي خاموش رهڻ سڄو ڪاليج انهي سوچ ۾ ٻڏل هو ته ايتري خاموش رهندڙ ڇوڪري ڀلا ڪنهن سان پيار ڪري سگهي. جنهن جي نه سوچ ڪنهن سان ملي ءِ نه ڪنهن سان طعبيت پر منهنجو ڪاليج جو اهو پهريون ڏينهن هو مان جڏهن ڪاليج ۾ داخل ٿيس ته مونکي ڪجهه اهڙا شرارتي ڇوڪرا ڏسڻ ۾ آيا جيڪي ڪنهن اڌ چري ڇوڪري سان چٿر ڪري رهيان هئا مون انهن ڇوڪرن کي سمجهايو ته اهڙي ڪنهن معصوم سان مذاق ڪرڻ تمام وڏو ڏوه آهي پر انهن ڇوڪرن مونکي انهي معصوم وانگر سمجهي مون مٿان به چٿر ڪرڻ لڳا ايتري ۾ سڄو ڪاليج گڏ ٿي ويو اوچتو ڪاليج جو پرنسپل به آيو.مون کيس سڄي حقيقت ڪري ٻڌائي ته سر انهن ڇوڪرن جي تمام گهڻي بعزتي ڪئي ءِ سڀئني ڇوڪرن کي ڪلاس ۾ وڃڻ لاءِ چيو مان اهي معصوم ڇوڪر کي وٺي ڪلاس لاِ ءِ روانو ٿيس مونکي ڪنهن آواز ڏنو ته اوهان جي مهرباني منهجي ڀاءَ جي مدد ڪرڻ جي مان جنئن پويان ڏٺو ته مان ڏسندو ئي رهعجي ويس،ڄڻ آسمان تان چنڊ آسمان تان هيٺ لهي آيو هجي ڄڻ ڪو ڪنول ڪينجهر ۾ تازو ٽڙيو هجي سندس لباس ڄڻ پرستان مان ڪا پري آئي هجي مان ڏسندو ئي رهجي ويس ءِ هو انهي سندس ڀاءُ کي وٺي رواني ٿئي وئي مان ته سندس سوسنهن جو ايترو ديوانو ٿئي ويس جو سندس نالو ئي پڇڻ وسري ويو مان ڪاليج مان جيئن ئي گهر آيل ته سندس چهرو منهجي اکين اڳيان ڦرڻ لڳو سندس ياد منجهو جيءُ جهوري وڌو مونکي هڪ پل به ان کان سواءِ گذارڻ ڏکيو پئي لڳو بس دل اهو پئي چاهيو ته اجهو ڪاري رات پنهنجي چادر اوڍي ءِ صبح پنهنجا ڪرڻا ڪڍي ڏينهن کي روشن ڪري ته مان انهي چنڊ چهري جي چانڊان جهڙي چهري جي سونهن پسان پنهنجي دل جي پياسي ڌرتي جي پياس پوري ڪيان جيڪا سالن کان وٺي ان لاءِ دڳن ۾ ديد وانگر هڪ اڻ کٽ پيار جو پيالو هو جيڪو مان ڏسڻ سان ئي پئي چڪو هوس نيٺ صبح پنهنجا پرپکيڙيا ءِ منهنجي جيون کي اهڙو صبح نروار ٿيو جنهن جا سپنا جنهن جو سوچون گذريل زندگي هر صبح کان مخطلف صبح هئي ان صبح جي اکين مان پيار جا ايترا سمونڊ هئا جيڪي ڪڏهن نه سڪڻ وارا نه هئا مان ڪڏهن ڪاليج جي گيٽ تي پهتس ته منهنجي نّظر انهي حسين چهري تي پئي جهنهن ۾ ساه ڄڻ اٽڪل هو مان ٿڪل قدمن سان سندس ويجهو ويس ته سندس رويو عجيب لڳو سندس چهري مان اهين لڳي رهيو هو ڄڻ سندس وجود هزارين سوالن جو هڪ منهجيل ڪتاب هو جهنهن جي هر هڪ سٽ ئي ڪيترائي راز دفن هئا جنهن جي سٽ سٽ کي سنجهڻ تمام گهڻو ڏکيو هو مان سندس ويجهو ويس ءِ چيم ته سوري مان اوهان جو ڪالهه نالو پڇڻ وسري ويس ته تکين نظرن سان موڏي ڏسڻ لڳيِ ءِ چهري تي هلي مرڪ آڻي چيائين ته منهنجو نالو (مومل) آهي مان توهانکي ٻڌايندي هلان ته مون کي آئيندا لاءِ ويجهو اچڻ جي ڪوشش نه ڪجو مان انهي سندس رويي تي تمام گهڻو مايوس ٿيس ءِ ٿڪل قدمن سان ڪلاس ڏانهن روانو ٿيس هر هڪ سوچ جيڪا مونکي ڪاٺ کي لڳل سوري جيان کائي رهي هئي ته سا اها هئي ته مومل رهي هئي بدن تي پهري ڪاري وڳي سسندس ڳوري جسم ۾ وڌيڪ چات چنڊ لڳائي ڇڏيا هئا اوچتو مومل جي نظر مون تي پئي ته مومل پنهجا ڪتاب جلدي جلدي ٻاهر کڻي نڪتي مان وڌيڪ حيرت ۾ پئيجي ويس ته مومل جو اهڙو رويو آخر ڇو؟.مون کان هاڻ وڌيڪ ڪجهه به برداشت نه پئي ٿيو مان موڪل کان پوءِ جئين گهر پهتس ته منهجي دل ۾ خيال آيو ته ڇو نه مومل کي پنهنجي پيار جو اظهار ڪيان پر ڪيئن ڪيان ڪهڙي طريقي سان ڪيان اها ڳالهه سمجهه ۾ نه پئي آيو ڪيترائي ڪلاڪ سوچن جي سمونڊ م ٻڏي نيڪ مومل کي خط لکڻ لاءِ پين ءِ پنو کيم ءِ مومل کي خط لکڻ شروع ڪيان پر سمجهه ۾ نا پئي آيو ته ڪٿان شروع ڪيا ءِ ڪٿي ختم ڪيان اهڙا لفظ ڪٿان آڻيان جيڪي مومل جي دل جي وادي ۾ پيار جا اهڙا سر پکيڙي جيڪي منهنجي پيار جو يقين مومل کي ڏيارين ته مان واقئي ان سان بي انتها محبت ٿو ڪيان بس ڪجهه سمجهه ۾ نه پئي آيو ته ڇا ڪيان بس دل جهلي لکڻ شروع ڪيم اسلام عليڪم مومل مون کي سمجهه ۾ نه ٿو اچي ته مان ڇا لکان ڪيئن توهان کي يقين ڏياريان تي جڏهن کان مون توهان کي ڏٺو آهي منهجي نيڻن مان ننڊ ڇڏائي وئي آهي مان تهنجي ياد ۾ رات ڀر اوجاڳن جو آڌي بنجي چڪو آهيان منجهجي روح ءِ رڳ رڳ ۾ تهنججو پيار سمايل آهي هاڻ مونکي اهي لڳي رهيو آهي ته تون منهنجي وجود جو هڪ حصو آهين ءِ تهنجي جدائي مونکان برداشت کان ٻاهر آهي آئون سمجهي سگهان ٿو ته منهنجو ڳاليون توهان کي تمام گهيوڻ ڏکيو لڳن پر مان پنهنجي دل جي هٿان مجبور آهيان انهي ڪري مان توهان کي پنهنجي دل جي ڳالهه هن خط ذريعي ڪري رهيو آهيان اميد ڪيان ٿو ته مونکي انتظار جي اذيت کان بچائي جواب ضرور ڏيندا فقط توهان جو ڪلاس فيل (م) جڏهن صبح ٿيو ته مون اهو خط مومل کي موڪلي ڏنو پر ڪيترائي ڏينهن گذري ويا ويا پر پنهنجي خط جو ڪو جواب نه مليو مان مومل جي انهي رويي تي تمام گهڻو مايوس هوس ته آخر مومل مون سان اهڙو ورتاءِ ڇو پئي ڪري .نيٺ مان هڪ ڏيهنهن دل جهلي ڪاليج ۾ مومل جي ٻانهه پڪڙي سندس انهي رويي جي باري ۾ پڇا ڪئي ته مومل جي چهري مان ڪاوڙ جا شعلا ڀڙڪڻ لڳا منهنجو هٿ پنهنجي هٿن مان ڇڏائي چيائين ته تون ڪير ٿيندو آهين مون سان اظهار محبت ڪرڻ وارو منهجي زندگي ڏکن جي سيج آهي جنهن تي توکي سواءِ ڪنڊن جو ٻيو ڪجهه به نه ملندو (م) تون مونکي سڄي ڪاليج ۾ سٺو ٿو لڳي انهي لاءِ توکي چوان ٿي ته تون منهنجو پيڇو ڪرڻ ڇڏي ڏي ته بهتر آهي مان چيو مومل آخر مون ۾ ڪهڙي ڪمي آهي جو تون مونسان اهڙو برتاءَ پئي رکي ته چيائين ڳالهه برتاءُ جي نالي پر جيڪو تو پيار جو اظهار ڪري رهيو آهين مونکي انهي پيار کان سخت نفرت آهي مون پڇيومانس ته ڇو؟ آخر ڪهڙي ڳالهه آهي جيڪا توکي پيار جهڙي رشتي کان روڪيو بيٺي آهي چيائين شام جو منهنجي گهر اچجان توکي تنهجي سوال جو جواب ملي ويندو مان سندس ڏنل جواب تي خاموش ٿي ويس آخر شام جو مومل جي گهر جي طرف روانو ٿئي ويس جڏهن مومل جي گهر پهتس ته دروازو مومل جي انهي اڌ چري ڀاءُ کوليو مان اندر گهر ۾ داخل ٿيس ته منهنجي نظر مومل تي پئي ميرا ڪپڙا پير اگهاڙا سسندس ڪئکاون گهرن مان ٻهارو ڏئي رهي هئي مون تي نظر پئي ته هلڪي مرڪ چهري تي آدائين ته منهجي وجود ۾ هڪ عجيب هلچل مچي وئئ جيڪا مون پهرين ڪڏهن به محسوس نه ڪئي هئي ءِ چيائين مان بلينڊ ڪينسسر ۾ مبتلا آهيان جيڪا آخّري اسٽيج ۾ لاهي هاڻ تون فيلصو ڪر مان مايوس واپس گهر موٽيس ءِ ڪيترائي ڏينهنن ڪاليج وڃڻ ڇڏي ڏنوجڏهن مان ڪاليج ويس ته مومل مونکي ڪٿي نه نظر نه آئي مان سندس ڪنهن ٻڏايو ته مومل ويچاري گذاري وئي بس ان ڏيهنن کان سندس ياد منهنجو جي جهوري رهي آهي رهي هئي بدن تي پهري ڪاري وڳي سسندس ڳوري جسم ۾ وڌيڪ چات چنڊ لڳائي ڇڏيا هئا اوچتو مومل جي نظر مون تي پئي ته مومل پنهجا ڪتاب جلدي جلدي ٻاهر کڻي نڪتي مان وڌيڪ حيرت ۾ پئيجي ويس ته مومل جو اهڙو رويو آخر ڇو؟.مون کان هاڻ وڌيڪ ڪجهه به برداشت نه پئي ٿيو مان موڪل کان پوءِ جئين گهر پهتس ته منهجي دل ۾ خيال آيو ته ڇو نه مومل کي پنهنجي پيار جو اظهار ڪيان پر ڪيئن ڪيان ڪهڙي طريقي سان ڪيان اها ڳالهه سمجهه ۾ نه پئي آيو ڪيترائي ڪلاڪ سوچن جي سمونڊ م ٻڏي نيڪ مومل کي خط لکڻ لاءِ پين ءِ پنو کيم ءِ مومل کي خط لکڻ شروع ڪيان پر سمجهه ۾ نا پئي آيو ته ڪٿان شروع ڪيا ءِ ڪٿي ختم ڪيان اهڙا لفظ ڪٿان آڻيان جيڪي مومل جي دل جي وادي ۾ پيار جا اهڙا سر پکيڙي جيڪي منهنجي پيار جو يقين مومل کي ڏيارين ته مان واقئي ان سان بي انتها محبت ٿو ڪيان بس ڪجهه سمجهه ۾ نه پئي آيو ته ڇا ڪيان بس دل جهلي لکڻ شروع ڪيم اسلام عليڪم مومل مون کي سمجهه ۾ نه ٿو اچي ته مان ڇا لکان ڪيئن توهان کي يقين ڏياريان تي جڏهن کان مون توهان کي ڏٺو آهي منهجي نيڻن مان ننڊ ڇڏائي وئي آهي مان تهنجي ياد ۾ رات ڀر اوجاڳن جو آڌي بنجي چڪو آهيان منجهجي روح ءِ رڳ رڳ ۾ تهنججو پيار سمايل آهي هاڻ مونکي اهي لڳي رهيو آهي ته تون منهنجي وجود جو هڪ حصو آهين ءِ تهنجي جدائي مونکان برداشت کان ٻاهر آهي آئون سمجهي سگهان ٿو ته منهنجو ڳاليون توهان کي تمام گهيوڻ ڏکيو لڳن پر مان پنهنجي دل جي هٿان مجبور آهيان انهي ڪري مان توهان کي پنهنجي دل جي ڳالهه هن خط ذريعي ڪري رهيو آهيان اميد ڪيان ٿو ته مونکي انتظار جي اذيت کان بچائي جواب ضرور ڏيندا فقط توهان جو ڪلاس فيل (م) جڏهن صبح ٿيو ته مون اهو خط مومل کي موڪلي ڏنو پر ڪيترائي ڏينهن گذري ويا ويا پر پنهنجي خط جو ڪو جواب نه مليو مان مومل جي انهي رويي تي تمام گهڻو مايوس هوس ته آخر مومل مون سان اهڙو ورتاءِ ڇو پئي ڪري .نيٺ مان هڪ ڏيهنهن دل جهلي ڪاليج ۾ مومل جي ٻانهه پڪڙي سندس انهي رويي جي باري ۾ پڇا ڪئي ته مومل جي چهري مان ڪاوڙ جا شعلا ڀڙڪڻ لڳا منهنجو هٿ پنهنجي هٿن مان ڇڏائي چيائين ته تون ڪير ٿيندو آهين مون سان اظهار محبت ڪرڻ وارو منهجي زندگي ڏکن جي سيج آهي جنهن تي توکي سواءِ ڪنڊن جو ٻيو ڪجهه به نه ملندو (م) تون مونکي سڄي ڪاليج ۾ سٺو ٿو لڳي انهي لاءِ توکي چوان ٿي ته تون منهنجو پيڇو ڪرڻ ڇڏي ڏي ته بهتر آهي مان چيو مومل آخر مون ۾ ڪهڙي ڪمي آهي جو تون مونسان اهڙو برتاءَ پئي رکي ته چيائين ڳالهه برتاءُ جي نالي پر جيڪو تو پيار جو اظهار ڪري رهيو آهين مونکي انهي پيار کان سخت نفرت آهي مون پڇيومانس ته ڇو؟ آخر ڪهڙي ڳالهه آهي جيڪا توکي پيار جهڙي رشتي کان روڪيو بيٺي آهي چيائين شام جو منهنجي گهر اچجان توکي تنهجي سوال جو جواب ملي ويندو مان سندس ڏنل جواب تي خاموش ٿي ويس آخر شام جو مومل جي گهر جي طرف روانو ٿئي ويس جڏهن مومل جي گهر پهتس ته دروازو مومل جي انهي اڌ چري ڀاءُ کوليو مان اندر گهر ۾ داخل ٿيس ته منهنجي نظر مومل تي پئي ميرا ڪپڙا پير اگهاڙا سسندس ڪئکاون گهرن مان ٻهارو ڏئي رهي هئي مون تي نظر پئي ته هلڪي مرڪ چهري تي آدائين ته منهجي وجود ۾ هڪ عجيب هلچل مچي وئئ جيڪا مون پهرين ڪڏهن به محسوس نه ڪئي هئي ءِ چيائين مان بلينڊ ڪينسسر ۾ مبتلا آهيان جيڪا آخّري اسٽيج ۾ لاهي هاڻ تون فيلصو ڪر مان مايوس واپس گهر موٽيس ءِ ڪيترائي ڏينهنن ڪاليج وڃڻ ڇڏي ڏنوجڏهن مان ڪاليج ويس ته مومل مونکي ڪٿي نه نظر نه آئي مان سندس ڪنهن ٻڏايو ته مومل ويچاري گذاري وئي بس ان ڏيهنن کان سندس ياد منهنجو جي جهوري رهي آهي غلام مصطفيٰ جمالي کڏهرو موري 0333.3737575
