هن رات جي انڌياري ۾ صنم، مان چين گنوائي ويٺو آهيان،
جو جِيون جو هو سرمايو سو پيار وڃائي ويٺو هان،
تو روشنين لئه پاڻ وڪيو ۽ پاڇولي کان ڏُور ڀڳين،
مان روشنين کي صدين کان تاريخ بڻائي ويٺو هان.
تو ڏُور وسايو پاڻ وڃين احساس نه توکي منهنجو ٿيو،
مان مُدت کان تنهنجي راهن ۾هي نيڻ وڇائي ويٺو هان.
توکي هِي دعا آ واجد جِي، تون روشنين ۾ شال وسين،
مان چاهت جي ارمانن سان هن دل کي سجائي ويٺو هان.
آواز : احمد مغل
ٻول : واجد