ضبط نفس .... هڪ قصو هن طرح اهي ته بادشاه شهزادي سميت شڪار تي نڪتا شڪار ڪندي ڪندي جهنگ ۾ نکڙي ويا شهزادي اڪيلي اڻ ڄاڻ رستي تي هلندي هڪ غار ۾ اچي پڳي اتي هي بي حس ٿي وئي ٿڪاوٽ جي سبب ۽ بک وگهي هن جا آندا نپوڙجن پيا سو اتي هڪ ماڻهو هن کي مليو رات تمام گهري ٿي چڪي هئي هن هن شهزادي کي آفر ڪئي ته هو خون خوار جانورن کان بڇڻ لاءِ هتي هن سان گڏ چر ۾ رهي سگهي ٿي مجبورن شهزادي وٽ ٻيو رستو نه هيو . رات هلندي رهي هن همراه شريفالنفس هن جي پوري خاطر توازع ڪئي ۽ هن کي آرام ڪرڻ جو چيو هو هن جي سادي بستري تي ننڊ اگهور ٿي وئي . هو جاڳندو رهيو صبح ٿي ڇا ڏسي ته هن همراه جو هٿ باه ۾ سڙيل نظر آيس پڇا تي هن ٻڌايو ته جڏهن به هن کي جوان جوڀن سان پر شهزادي ڏانهن شيطاني خيال آيو پئي هن اوماڙي کڻي پنهنجي آڱر تي رکي ان حوس کي مخاطب ٿي پئي چيو ته ڇا هي باه جي تپش برداشت ڪري ٿي سگهين جي ها ته پو ڪر حوس پوري ور نه خدا جي دوزخ کان ڪيئن بچندي ...سو قصو ڪوتاه صبح جو بادشاه پنهنجي لشڪر سان ڳوليندي اچي پڳو ۽ جيئن ته رات جو هڪ شهزادي هڪ ججهنگلي انسان وٽ سو به اڪيلي وري مٿان رات جو قهري ڪرم بس بادشاه حڪم ڏنو ته فورن هن کي قتل ڪريو شهزادي پنهنجي پيءُ بادشاه کي وراڻيو بابا هن جو هٿ چيڪ ڪريو ... جڏهن بادشاه اهو ڏٺو ته هن کان پڇا ڪيائين ته هي ڪيئن ٿيو جنهن تي هن ٻڌايو ته مونکي تنهنجو يا تنهنجي فوج جو خوف نه هيو ۽ نه آهي پر مونکي ان الله جل شان هو جو ڊرپ هيپو خوف هيو جڏهن به مونکي شيطاني خيال پئي ورايو ته مان پنهنجو هٿ باه ۾ وجهي ان نفس کي مخاطب ٿي پئي چيو ته ڇا دوزخ جي باه برداشت ٿي سگهندي ائين ئي پنهنجي حوس کي ٿڌو ڪندي رات گذري توهان اچي ويا سو اصل قصو اهو آ ...بادشاه ڏاڍو خوش ٿيو ۽ پنهنجي شهزادي کان خاطري وٺي جنهن جي هن خاطر تواضع به ڪئي هن کي انعام اڪرام ڏيئي پنهنجي ملڪ روانو ٿيو ... نتيجو اهو ته نفس جي حواس انسان کي رکڻ گهرجي جنهن سان الله راضي ٿي ٿو ۽ ڪنهن جي عزت خراب نه ٿي ٿي .... الله لوڪ ماڻهو
