من اندر مانڌاڻ متل آهي ٿورو ليئو پائي ڏسجي ٿو تہ هزارين حسرتون دفن ٿيل نظر اچن ٿيون وري ان سان گڏوگڏ من جي نگري ۾ سوين نوان خواهش ڪَر کڻي اُسرڻ جا جتن ڪن ٿيون، اکيون بند ڪرڻ سان خوابن جا پڙاڏا ٻڌڻ ۾ اچن ٿا، نگاه کي ٿورو مٿي کڻجي ٿو تہ منزل نہ ڄاڻ الاءِ ڪيترو ڏوراهو محسوس ٿئي ٿو ۽ نيڻ ٿڪجي ٿا پون زندگي عجيب ڪشمڪش واري ڪيفيت ۾ مبتلا آهي، سوچون پوري جسم کي پنهنجي گرفت ۾ آڻي کيس ڪمزور کان ڪمزور تر ۽ هيڻو بنائڻ جو ريس ۾ لڳل آهن، ڪٿان بہ ڪا سرهاڻ يا سڳنڌ محسوس نہ ٿي ٿئي، هر هڪ فرد ٻي فرد کان اڳتي نڪرڻ جي چڪر ۾ پاڻ کان پنهنجي اصليت وڃائي چڪو آهي سوچن جو ساگر جڏهن پنهنجي آپي کان نڪري ڪري سفر ڪرڻ لڳندو آهي تہ تڏهن انهن سوچن جي پاڻ ۾ هڪ سرد جنگ لڳڻ شروع ٿيندي آهي انهن سوچن ۾ جيڪا سوچ سڀ کان وڌيڪ سگهاري، ڌوڪيباز، مڪار ۽ چالاڪ هجي ٿي تہ اُها سڀني تي سوڀ حاصل ڪري وڃي ٿي ڪنهن کي بہ ننڍي هوندي کان اهو ناهي سيکاريو ويو تہ ڪاميابي کان وڌيڪ اهميت انسان جو ڪردار رکي ٿي، ان لاءِ انسان پنهنجو ڪردار ٺاهڻ ۾ پنهنجو گهڻو وقت خرچ ڪري، هن ڌرتي جي گولي تي اڄ تائين انيڪ فرد ڪامياب ٿي ڪري آيا ۽ فنا ٿي ويا، اهڙي ساڳي طرح وري ڪجھ فرد آيا ۽ انهن پنهنجو پاڻ کي پنهنجي اعلي ڪردار جي وسيلي امرتا بخشي، جنهن جي ڪري دنيا جهان کين اڄ بہ سٺن ۽ عمدن خيالن ۾ ياد ڪري ٿي ورهيه گذري وڃن ٿا پر من اندر ڪڏهن ڪڏهن اهڙي مانڌاڻ مچي پوي ٿي جو دل جو نگر پوري جو پورو ناگاساڪي جهڙو بڻجي ٿو پوي.
