جڏهن لڙڪ اکڙين مان بي ساختہ ٿي ڪري وهي پون، جڏهن لب ڪجھ بہ ڪڇڻ کان عاري ٿي پون، جڏهن چهري مان مسڪراهٽ کسجي وڃي تہ پڪ سمجهو اوهان پيڙاھ جي مرحلي مان گذري رهيا آهيو، انسان جتي پٿر کان وڌيڪ سخت مزاج طبعيت رکندڙ فرد هجي ٿو اُتي وري ڪڏهن ڪڏهن ڪپھ کان بہ نرم ٿيڻ لڳندو آهي ۽ لوڻ بڻجي ڪري وقت جي وهڪري جي ڪنهن ڪن ۾ وهڻ شروع ڪندو آهي جوڀن جا ڏينهڙا تمام حساس ۽ قابل غور فڪر توڙي ڌيان ڌرڻ جا ڏينهن هوندا آهن، انهن جوڀن وارن ڏينهڙن ۾ اڪثر جوڌا جوان ۽ ارڏا ڇوڪرا، الڙ ۽ جوان ڇوڪرين جي زلفن جو اسير بڻجي، سندن نيڻن ساڻ نيڻ ملائي ڪري پنهنجي سنهري مستقبل جا خواب ڏسڻ لڳندا آهن، پنهنجي قد بت کان وڌيڪ سگهارا خواب کين زندگي جي اڙانگهي سفر ۾ ٿڪائي وجهندا آهن ڪائنات جا الاهي سارا معاملا اڃا تائين ڳجھ ڳوه بڻيل آهن جن جو حقيقتون تقريب تمام جلد ظهور پزير ٿيڻ واريون آهن، اسان وٽ اولاد ۽ والدين جي وچم هڪ تمام باريڪ ڪنٽرول لائين لڳل آهي جنهن جي حساب سان اولاد کي پنهنجي والدين سان پنهنجي دل جي ڳالھ کولي ڪري بيان ڪرڻ جو اجازت ڪنهن بہ قيمت تي دستياب ناهي، اُتي وري والدين کي سندس ذاتي زندگي جي باري ۾ ڪنهن بہ فيصلي ڪرڻ وقت سندن ڪنهن بہ راء جي ڪنهن بہ قيمت تي ضرورت ناهي والدين جي انهي رويي جي سبب نہ ڄاڻ ڪيترا گل ٽڙڻ کان پهريان مرجهائي ويندا آهن نہ ڄاڻ ڪيترا گلستان اجڙي ڪري قبرستان مثل بڻجي پوندا آهن، نہ ڄاڻ ڪيتريون زندگيون موت جي منھ ۾ هليون وينديون آهن پر افسوس تہ اڄ جو والدين پاڻ کي عقل ڪل جو مالڪ سمجهندي پنهنجي ايندڙ نسل کي ڪم عقل سمجهي سندس تقدير جو فيصلو پاڻ ڪرڻ شروع ڪري ٿي جنهن جي ڪري اڳتي هلي ڪري کين هيبتناڪ نتيجا ڀوڳڻ لاءِ ملن ٿا
