سُورن سانگھارو ڪڏهن تان ڪونه ڪيو، آيل! اوڀارو، ٻاڙوڌو ٻوڙ وَهي. ”سورن ڪڏهن به منهنجي حق ۾ گھٽتائي ناهي ڪئي! اي جيجل! نار ۾ پاڻي جيان سورن جو چاڙهه تارون تار پيو هلي!“ سُتي پَون ڇرڪ، آيل ٻاروچَن جا، پنهون جي پيڪان جون، راسيون منجھان رُڪ. هنيم هوت ڪِرڪ، لوچان لوهه نه نڪري! ”اي آيل! ستي ننڊ ۾ ڇرڪ پيا پون! هوت جيڪو منهنجي هانءُ ۾ ڪان هنيو آهي، اهو رُڪ جو آهي، جيڪو ٻاهر نٿو نڪري!“ تاريخ چوي ٿي: ”راجا دلوراءِ جي ڏينهن ۾ نائون نالي ٻانڀڻ ۽ ان جي زال منڌر کي سسئي ڄائي هئي. سسئي سنسڪرت لفظ، جنهن جي معنيٰ آهي چنڊ! سسئي کي صندوق ۾ وجھي لوڙهيو هئائون، اها صندوق ڀنڀور وٽ محمد ڌوٻي کي هٿ آئي هئي. هُن سسئي نالو رکيو هو،“ اها چنڊ جھڙي من مُهڻي سسئي ڀنڀور ۾ پنهون ٻروچ جي اکين جو شڪار ٿي هئي. اها سسئي پنهنجو ڏک پاليندڙ جيجل سان ويٺي سلي! اها توڙي جو اصل ماءُ ناهي! پر ماءُ ته ماءُ ئي هوندي آهي، جنهن کي دل ماءُ مڃي! لطيف اهو ڪمال اهو احساس ڀري حيرت ڏياري ڇڏي ٿو. مُسافرنئون ماءِ! وِرهه وهايم وِترو، اچي ٿيم اوچَتي، تِن سانگين سين ساڃاءِ، جيجل جھل مَ پاءِ، هينئون هوت هَڻي ويا. (حسيني) ”اي امڙ! مسافرن وڻجارن کان مون گھڻو درد پرايو آهي، انهن سفر ڪندڙن سان منهنجي اوچتي واقفيت ٿي. اي جيجل مون کي نه روڪ! منهنجي دل کي پرين چوٽ هڻي ويا آهن!“
