غزل

[فياض منصور]

خوشي منهجي ويجهو اچي ئي نه ٿي،
پري درد مون کان ٿئي ئي نه ٿو۔

سڪل وڻ جيان ٿو مان سڙندو وڃان،
اچي ڪير پاڻي ڏيي ئي نه ٿو۔

وڃي روز تصور ملي ٿو اچي،
ڪڏهن ساڻ مون کي نيي ئي نه ٿو

ٻڌان ڪاش هي سنڌ وارن وٽان،
ڏکيو ڪير هاڻي جيي ئي نه ٿو

چون شال ٿر جا هي مارو فياض
ته پٽ هاڻِ پاڻي پئي ئي نه ٿو