غزل وفا پلي پرين پيار پنهنجو ڀلائي نہ سگهندين، لڙي لڙڪ پوندئي لنوائي نہ سگهندين. ڪندو چيٽ جو چنڊ چانڊاڻ جڏهن، سڏڻ مونکي گهرندين سڏائي نہ سگهندين. تون رسمن رواجن جو پابند ٿيندين، ملين ڀي ڪٿي مسڪرائي نہ سگهندين. ڪري ياد مونکي تون روئي ڏيندين، سبب جي پڇيو ڪنهن سڻائي نہ سگهندين. سندم راهون ڏاڍيون ڪي پُرخار آهن، وري وڃ ”وفا“ نينهن نڀائي نہ سگهندين..!
