پکي اي پکي تون اَڏام، جيسين تهنجي زندگي آ، هجين جي تون انسان! ٻڌا ڪٿي هجين ها. منهنجي پيرن جي رندن تان، لتاڙي جي اچين ها، پنڌ نه پٽين ها، ته ٻڌا ڪٿي ترسين ها. مهل وئي گذري دل تان، سائي رات جي هجي ها، اونڌائيءَ ۾ جي نڪري ها، ته ٻڌا ڪٿي ٻڄين ها. آس رکي ڄاؔم جي دل ۾، جي تون مرڪين ها، ننڍڇڏي جي پير ڀرين ها، ته ٻڌا ڪٿي وسين ها. (ڄَاموٽ)
