اشفاق احمد جي ڪتاب "زاويه" مان هڪ مشهور واقعو آهي، جيڪو زندگيءَ جي سادگي، صبر، ۽ شڪرگذاري بابت آهي.
هڪ دفعي اشفاق احمد پنهنجي استاد سان ملاقات لاءِ ويو. سندس استاد روحاني ڏاهپ رکندو هو. جڏهن هو اتي پهتو ته ڏٺائين ته استاد وٽ هڪ نوجوان ڪامريڊ ويٺو هو، جيڪو وڏن وڏن نظرياتي مسئلن تي بحث ڪري رهيو هو.
ڪامريڊ چيو:
"بابا! هيءَ دنيا تمام ظالم آهي، هتي امير امير ٿيندا وڃن ٿا، غريب وڌيڪ غريب ٿيندا وڃن ٿا. اسان کي انقلاب آڻڻو پوندو، اسان کي سڀ ڪجهه تبديل ڪرڻو پوندو!"
بابا مسڪرائي کيس چيو:
"پٽ! تون ڇا چاهين ٿو؟"
ڪامريڊ جوش سان وراڻيو:
"مان چاهيان ٿو ته سماج مان ظلم ختم ٿي وڃي، سڀني کي برابر حق ملي، ڪو به بکيو نه رهي!"
بابا ڪجهه لمحن لاءِ خاموش رهيو، پوءِ هڪ ٿانو کنيو، جنهن ۾ کير هو، ۽ نوجوان کان پڇيائين:
"پٽ! جيڪڏهن مان هن ٿانو ۾ هڪ چمچو لوڻ وجهان ته ڇا ٿيندو؟"
ڪامريڊ جواب ڏنو:
"بابا! کير خراب ٿي ويندو."
بابا وري پڇيو:
"۽ جيڪڏهن مان انهيءَ کير ۾ چمچو ماکي وجهان ته؟"
نوجوان مسڪرائيندي چيو:
"پوءِ کير وڌيڪ مٺو ٿي ويندو، وڻندڙ ٿي ويندو."
بابا آهستي وراڻيو:
"پٽ! هيءَ دنيا به اهڙي آهي. جيڪڏهن تون نفرت، ڪاوڙ، ۽ شدت وڌائيندين ته ظلم وڌندو. پر جيڪڏهن تون محبت، قرباني، ۽ صبر وڌائيندين ته زندگي بهتر ٿيندي. انقلاب ٻاهران نٿو اچي، اهو انسان جي اندر ٿيندو آهي."
نوجوان ڪجهه لمحن لاءِ خاموش رهيو، پوءِ آهستي ڪنڌ جهڪائي ڇڏي.
سبق:
اسان جي دنيا اسان جي سوچ، عمل، ۽ رويي جو عڪس آهي. جيڪڏهن اسان نفرت ۽ ڪاوڙ سان تبديلين جي خواهش رکون ٿا ته معاشرو سخت ٿيندو، پر جيڪڏهن محبت ۽ شڪرگذاريءَ سان انقلاب آڻڻ چاهيون ٿا ته اها تبديلي سٺي ٿيندي.
اشفاق احمد هميشه سادگيءَ سان زندگي جي وڏن سچائن کي بيان ڪندو هو، ۽ هن واقعي ۾ به هن اهو ئي سيکاريو ته تبديلي زبردستيءَ سان نه پر محبت ۽ صبر سان ايندي آهي.