جيڪڏهن اسين چند لمحن لاءِ هن تصوير تي غور ڪريون ته اسان جي دنيا بابت سوچ ۽ نظرئي کي مڪمل طور تبديل ڪري سگهجي ٿو.
جنهن ڌرتيءَ کي اسين پنهنجو سڀ ڪجهه سمجهون ٿا، اها سج جي سامهون هڪ ننڍڙو نقطو لڳي ٿي. پر حيران ڪندڙ ڳالهه هيءَ آهي ته نه رڳو سج، پر ان مان نڪرندڙ شمسي شعلن (Solar Prominences) جي جسامت به ڌرتيءَ کان ڪيترا ئي ڀيرا وڏي ٿي سگهي ٿي.
اسان جي ڌرتيءَ جو قطر 12,742 ڪلوميٽر آهي، جڏهن ته سج جو قطر 1.39 ملين ڪلوميٽر آهي، يعني سج قطر جي لحاظ کان ڌرتيءَ کان 109 ڀيرا وڏو آهي. پر جيڪڏهن اسين حجم (ووليوم) جي ڳالهه ڪريون ته سج جي اندر 13 لک ڌرتيون اچي سگهن ٿيون.
جيڪڏهن اسان ڌرتيءَ کي مٽر جي داڻي جيترو سمجهون ته سج يوگا بال (Gym Ball) جيترو وڏو هوندو. انهيءَ مثال مان اسان کي اهو سمجهڻ آسان ٿي وڃي ٿو ته سج اسان جي ڌرتيءَ کان ڪيترو وڏو آهي.
هاڻي جيڪڏهن اسين انهن شعلن (شمسي شعلن) جي ڳالهه ڪريون ته اهي دراصل سج جي سطح تان نڪرندڙ توانائي ۽ چارج ٿيل ذرات جا فوارا آهن، جيڪي لکن ڪلوميٽرن تائين ڦهلجي سگهن ٿا.
هڪ عام شمسي شعلو 50,000 ڪلوميٽر اوچو ٿي سگهي ٿو، جيڪو ڌرتيءَ جي قطر کان چار ڀيرا وڌيڪ آهي. ڪجهه وڏن شمسي شعلن جي بلندي 200,000 ڪلوميٽر يا ان کان به وڌيڪ ٿي سگهي ٿي، جيڪا ڌرتيءَ جي قطر کان 15 ڀيرا وڏي آهي.
اهي شعلا رڳو ڏسڻ ۾ ئي خوفناڪ ناهن، پر اهي ڌرتيءَ لاءِ حقيقي خطرو به بڻجي سگهجن ٿا. جڏهن اهي چارج ٿيل ذرا ڌرتيءَ تائين پهچن ٿا، ته اهي اسان جي مقناطيسي ميدان (Magnetosphere) ۽ ماحول تي اثر انداز ٿين ٿا، جنهن جي نتيجي ۾ اتر ۽ ڏاکڻي روشنيون (Auroras) پيدا ٿين ٿيون. بعض حالتن ۾، اهي سيٽلائيٽس، پاور گرڊز، ۽ ريڊيو ڪميونيڪيشن کي به متاثر ڪن ٿيون.
هي تصوير اسان کي اهو احساس ڏياريندي آهي ته اسين ڪائنات ۾ ڪيترا ننڍڙا ۽ بي وس آهيون. ڌرتي ايتري ننڍڙي آهي جو سج جي هڪ عام شمسي شعلو به ان کي آسانيءَ سان گهيري سگهي ٿو.
تنهنڪري، ايندڙ دفعي جڏهن توهان سج جي روشنيءَ ۾ ويهي مالٽا يا بيهي مُڱ کائيندا هجو، ته اهو ضرور ياد رکجو ته اها روشني ڪنهن معمولي شيءِ مان نه، پر هڪ اهڙي تاري مان اچي رهي آهي، جيڪو هر سيڪنڊ ۾ 4 ملين ٽن مادو توانائي ۾ تبديل ڪري ٿو ۽ ان باوجود، ايندڙ 5 ارب سالن تائين سج تي ڪو اثر نه پوندو.