تعارف:
اڄ جي دنيا ۾ انسانن لاءِ سڀ کان وڏو خطرو شايد موسمي تبديلي نه، پر پاڻيءَ جي کوٽ آهي. فريڊ پيئرس پنهنجي ڪتاب "جب دریا سوکھ جاتے ہیں" ۾ دريائن جي سڪجڻ، انهن جي موت، ۽ انساني زندگيءَ تي ان جي اثرن جو احوال پيش ڪري ٿو. هي ڪتاب نه صرف خبرداري آهي، پر اميد به ڏياري ٿو.
ليکڪ جو اقتباس (سنڌي ترجمو):
"اڳين صديءَ ۾ ڌرتيءَ تي انساني زندگي لاءِ سڀ کان وڏو مسئلو، شايد ماحولياتي تبديلي کان به وڌيڪ، درياهن جو ٿيندو. ڪيترائي مهمان درياهن جي شروعاتي نقطن تائين پهچي چڪا آهن، پر منهنجي هيءَ ڪتاب انهن درياهن جي موت جي ڪهاڻي آهي. بهرحال، وڏي حد تائين، هي اميد جو سفر به آهي. مان اميدوار شخص آهيان. آخرڪار پاڻي ته بنيادي طور تي قابلِ تجديد وسيلو آهي، سو اميد ڇو نه هجي؟"
روزمره جي رويي جو جائزو:
اسان سڀ پنهنجي گهرن ۾ پاڻي بچائي سگهون ٿا، پر اهو تڏهن ممڪن ٿيندو جڏهن:
غسل بدران شاور استعمال ڪجي...
ٽائلٽ جي حوض ۾ هڪ سرون رکي، پاڻيءَ جو استعمال گهٽ ڪجي..
ڏند صاف ڪندي نل بند ڪجي..
اسان کي يقين ڪرڻو پوندو ته گھريلو سطح تي پاڻي جو بي دردي سان استعمال، درياهن جي سڪجڻ جو وڏو سبب آهي. اسان جي استعمال هيٺ شيون (ڪپڙا، سامان) ته پاڻي استعمال ڪن ٿيون، پر وڏي تباهي ته خوراڪ سان جڙيل انگن اکرن مان ظاهر ٿئي ٿي.
سنڌ سان لاڳاپو:
سنڌ ڌرتي، جيڪا سنڌوءَ جي ورثي سان سڃاتي وڃي ٿي، اڄ پاڻ به پاڻي جي کوٽ سان جهيڙي رهي آهي. فريڊ جي لکڻين ۾ اسان لاءِ به سڌو پيغام موجود آهي.
سوال:
ڇا اسين پنهنجي عادتن، زرعي نظام ۽ روزمره جي فيصلاڪارن کي پاڻيءَ جي اهميت مطابق ترتيب ڏيڻ لاءِ تيار آهيون؟