عبد الله جروار
جونيئر رڪن
پوڙهو ڍڳو
(مختصر ڪهاڻي)
عبدالله جروار
ڳوٺ ڄام خان جي ڪنڊ تي، ٻنين جي وڻن جي اوٽ ۾، هڪ اوطاق هئي جتي هر روز صبح سان گڏ، ڳوٺ جا هاري مزدور پورهيت اوطاق تي گڏ ٿيندا هئا بعد ٻني جي ڪم ڪار سان هر ڪو هليو ويندو هو.
اُتي ئي رهندو هو جهانگير—نه ڪو انسان، نه ڪو زميندار، پر هڪ ڍڳو هو جنهن تي سندس مالڪ لاڏ ڪوڏ مان اهو نالو رکيو هو. . ها هي اهڙو ڍڳو جنهن جي ڳچيءَ سان ٻڌل چڙي جو آواز ڳوٺ جي صبح جو سُر بڻيل هو.
جهانگير پنهنجي جوانيءَ ۾ ڳوٺ جو سڀ کان سگهو، هوشيار، ۽ محنتي ڍڳو هو. مالڪ حاجي مراد علي کيس نه رڳو ڍڳو پر پنهنجي خاندان جو فرد سمجهندو هو. چوندو هو:
"هيءَ جهانگير ته منهنجو پٽ آهي، هن جي محنت سان ٻني ٻارو چڱي نموني سنڀاليو اٿم، هن سان منهنجيون دليون آهن ."
روزانه صبح جو جهانگير اوطاق کان ٻنيءَ تائين ڍڳي گاڏي ۾ جوٽجي ويندو هو. ان ڍڳي گاڏي هر ڦار ۽ ٻيا ڪم جا اوزار به هوندا هئا. . سج لٿي جي ويل ٻين ڍورن سان گڏ واپس موٽي ايندو هو. ڏڪندڙ جسم پگهر ۾ تر ٿي ويل بدن، پر اکين ۾ جي جوت. ڏسي ان ڏينهن ۾ ڳوٺ جا ٻار سندس ڳچيءَ ۾ هٿ وجهي، چوندا هئا. "جهانگير چاچو، اسان کي به ٻني تي وٺي هل!"
سال گذرندا ويا. جهانگير پوڙهو ٿي ويو. ڄنگهون ڏڪڻ لڳيون، جسم ۾ اها جواني واري سگھ نه رهي . هاڻ هو ٻين ڍڳن سان گاڏي يا هرن ۾ جوٽجي نٿو سگهي، نه وزن کڻي سگهي. مالڪ حاجي مراد علي جي اکين مان به چمڪ ختم ٿي وئي. جهانگير سان سندس محبت به گهٽجي وئي. —هاڻ کيس جهانگير نه، صرف "ڍڳو " سڏجڻ لڳو هو.
هڪ ڏينهن صبح جو حاجي مراد، اوطاق ۾ ويٺل ٻين ڳوٺاڻن سان ڳالهائيندي چيائين:
"ڏسو ڀائرو، هاڻ ته هي ڍڳو عمر جي پوياڙي تي آهي. رڳو کائيندو رهي ٿو، ڪم ڪو نه ٿو ڪري. ڇا ڪجي؟ مٿس خرچ ئي خرچ آهي هاڻ وڌيڪ ڪم جو نه رهيو آهي"
سڀ خاموش ٿي ويا. اوطاق تي ويٺلن مان ڪنهن به ڪڇيو ته "حاجي، هيءَ ته اُهو ڍڳو آهي، جنهن جي محنت سان تنهنجون زمينون آباد ٿيون، تون خوشحال ٿئين."
ڪجهه ڏينهن بعد، جهانگير جي ڳچيءَ ۾ ٻيهر رسو ٻڌو ويو —هاڻ هرن ۾ جوٽڻ يا ڍڳي گاڏي هڪلڻ لاء لاءِ نه، پر روانگي لاءِ. روانگي به هميشه لاء! .
جهانگير کي مالڪ ڪاسائي جي حوالي ڪري ڇڏيو . هو خاموشيءَ سان هليو. نه ڪاوڙ، نه بغاوت، فقط نظرن ۾ هڪ سوال هو:
"مون ڇا گهٽ ڪيو؟"
ان ڏينهن ڳوٺ جي اوطاق تي جهانگير جي ڇڙي جي چونگار ٿي نه ٽليون وڳيون ٻيا ڍڳا ، جن سندس همراهيءَ ۾ سال گذاريا هئا، پراڻي ٽڪري هيٺ بيهي، خاموشيءَ سان ڏسندا رهيا. انهن جي گهنٽن مان به آواز وڃايل هو—شڪست ۽ اداسيءَ جو آواز.
هاڻي اوطاق تي هڪ نئون ڍڳو آندو ويو آهي—جوان، زورآور، اڳتي هلي مالڪ جو پيارو ٿيندو. پر هڪ ڏينهن، جڏهن هو به پوڙهو ٿيندو، شايد ساڳئي واٽ سندس انتظار ڪندي.
ChatGPT
جي مدد سان لکيل ڪهاڻي
(مختصر ڪهاڻي)
عبدالله جروار
ڳوٺ ڄام خان جي ڪنڊ تي، ٻنين جي وڻن جي اوٽ ۾، هڪ اوطاق هئي جتي هر روز صبح سان گڏ، ڳوٺ جا هاري مزدور پورهيت اوطاق تي گڏ ٿيندا هئا بعد ٻني جي ڪم ڪار سان هر ڪو هليو ويندو هو.
اُتي ئي رهندو هو جهانگير—نه ڪو انسان، نه ڪو زميندار، پر هڪ ڍڳو هو جنهن تي سندس مالڪ لاڏ ڪوڏ مان اهو نالو رکيو هو. . ها هي اهڙو ڍڳو جنهن جي ڳچيءَ سان ٻڌل چڙي جو آواز ڳوٺ جي صبح جو سُر بڻيل هو.
جهانگير پنهنجي جوانيءَ ۾ ڳوٺ جو سڀ کان سگهو، هوشيار، ۽ محنتي ڍڳو هو. مالڪ حاجي مراد علي کيس نه رڳو ڍڳو پر پنهنجي خاندان جو فرد سمجهندو هو. چوندو هو:
"هيءَ جهانگير ته منهنجو پٽ آهي، هن جي محنت سان ٻني ٻارو چڱي نموني سنڀاليو اٿم، هن سان منهنجيون دليون آهن ."
روزانه صبح جو جهانگير اوطاق کان ٻنيءَ تائين ڍڳي گاڏي ۾ جوٽجي ويندو هو. ان ڍڳي گاڏي هر ڦار ۽ ٻيا ڪم جا اوزار به هوندا هئا. . سج لٿي جي ويل ٻين ڍورن سان گڏ واپس موٽي ايندو هو. ڏڪندڙ جسم پگهر ۾ تر ٿي ويل بدن، پر اکين ۾ جي جوت. ڏسي ان ڏينهن ۾ ڳوٺ جا ٻار سندس ڳچيءَ ۾ هٿ وجهي، چوندا هئا. "جهانگير چاچو، اسان کي به ٻني تي وٺي هل!"
سال گذرندا ويا. جهانگير پوڙهو ٿي ويو. ڄنگهون ڏڪڻ لڳيون، جسم ۾ اها جواني واري سگھ نه رهي . هاڻ هو ٻين ڍڳن سان گاڏي يا هرن ۾ جوٽجي نٿو سگهي، نه وزن کڻي سگهي. مالڪ حاجي مراد علي جي اکين مان به چمڪ ختم ٿي وئي. جهانگير سان سندس محبت به گهٽجي وئي. —هاڻ کيس جهانگير نه، صرف "ڍڳو " سڏجڻ لڳو هو.
هڪ ڏينهن صبح جو حاجي مراد، اوطاق ۾ ويٺل ٻين ڳوٺاڻن سان ڳالهائيندي چيائين:
"ڏسو ڀائرو، هاڻ ته هي ڍڳو عمر جي پوياڙي تي آهي. رڳو کائيندو رهي ٿو، ڪم ڪو نه ٿو ڪري. ڇا ڪجي؟ مٿس خرچ ئي خرچ آهي هاڻ وڌيڪ ڪم جو نه رهيو آهي"
سڀ خاموش ٿي ويا. اوطاق تي ويٺلن مان ڪنهن به ڪڇيو ته "حاجي، هيءَ ته اُهو ڍڳو آهي، جنهن جي محنت سان تنهنجون زمينون آباد ٿيون، تون خوشحال ٿئين."
ڪجهه ڏينهن بعد، جهانگير جي ڳچيءَ ۾ ٻيهر رسو ٻڌو ويو —هاڻ هرن ۾ جوٽڻ يا ڍڳي گاڏي هڪلڻ لاء لاءِ نه، پر روانگي لاءِ. روانگي به هميشه لاء! .
جهانگير کي مالڪ ڪاسائي جي حوالي ڪري ڇڏيو . هو خاموشيءَ سان هليو. نه ڪاوڙ، نه بغاوت، فقط نظرن ۾ هڪ سوال هو:
"مون ڇا گهٽ ڪيو؟"
ان ڏينهن ڳوٺ جي اوطاق تي جهانگير جي ڇڙي جي چونگار ٿي نه ٽليون وڳيون ٻيا ڍڳا ، جن سندس همراهيءَ ۾ سال گذاريا هئا، پراڻي ٽڪري هيٺ بيهي، خاموشيءَ سان ڏسندا رهيا. انهن جي گهنٽن مان به آواز وڃايل هو—شڪست ۽ اداسيءَ جو آواز.
هاڻي اوطاق تي هڪ نئون ڍڳو آندو ويو آهي—جوان، زورآور، اڳتي هلي مالڪ جو پيارو ٿيندو. پر هڪ ڏينهن، جڏهن هو به پوڙهو ٿيندو، شايد ساڳئي واٽ سندس انتظار ڪندي.
ChatGPT
جي مدد سان لکيل ڪهاڻي