هڪ ڀيري ڪاڪو آچار ٻنيءَتي سخت محنت سان هر ڏئي واپس گهر پهتو، هٿ منهن ڌوئي پنهنجي گهر واري کي چيائين۔۔۔ ڀاڳ ڀري۔۔ ماني کڻي آءُ۔۔۔ کنيو پئي اچان۔۔ جواب مليس۔۔ ڪاڪيءَ ماني کڻي اچي اڳيان رکيس۔۔ ڪاڪو آچار پڇڻ لڳو، ڇو ڀلا اڄ دال چاڙهي اٿئي۔۔؟ ٻي ڪا ڀاڄي ڪانه ٿي ملئي جو 3 ڏينهن کان رڳو دال۔۔ اهو ڪر جو ماڻهو اڳتي منهنجي ڀرسان بيهي سگهن۔۔۔ ڪالهه به اوطاق تي ويس ته سڀ نڪ تي هٿ ڏئي ڀڄي ويا، همُو، عاشق، رنجيت، اڪيلو ڇڏي ڀڄي ويا۔۔ اصل چانهه به ڪونه پيتن۔۔“ مئا، ڪجهه ڪمائي ايندين ته گوشت يا ٻيو ٻوڙ پچايون نه۔۔۔ رڳو ٿئي اوطاق جي سوچ، جيئن ٻنيءَتان موٽين ٿو سڌو اوطاق ڏي منهن ٿئي، گهران آخر ڪيترو کارائيندين ۔۔ هاڻي ته پپنو به انهيءَڪري ڪراچي ڀڄي ويو ٿئي متان بابو بک ماري۔۔“ ڇڏ هاڻي ڇڏ انهيءَڳالهه کي، وڃي پاڻي ڀري آءُته گڏ ماني کايون۔۔۔ اڃان ڪاڪي آچار مانيءَڏانهن هٿ وڌائڻجي ڪئي ته در ٻاهران سڏ ٿيس۔۔۔۔ هو ڪاڪا آچار هو هوئي، ويٺو آن گهر با۔۔۔ پڪ سان اهو رنجيت رام رکيو هوندو۔۔۔ نڀاڳي کي هن وقت اچڻو هو، هڪ گهر ۾دال ٻيو وري رنجيت ٻائيتال۔۔۔ خير وري ڪاڪيءَ کي سڏ ڪري چيائين۔۔ هاڻي ٻڌ، گهر ۾ٻيو کائڻ لاءِ ڪجهه ڪونهي، دال آهي، هاڻي مهمان جي اڳيان اها ڳالهه ظاهر ڪبي ته اصل هڙ هلي ويندي۔۔ سو هڪ حل اٿئي، مان رنجيت کي سڏي کٽ تي ويهاريان ٿو، تون رڌڻي ۾ ٿانءُ جو ٺڙڪو ڪجان، مان پڇندس ڇا ٿيو، تون چئجان ٻڪري جي برياني هارجي وئي، وري ٿوري دير کان پوءِٺڙڪو ڪجان، آءُپڇندس ڇا ٿيو، تون چئجان ڪڪڙ جي ڪڙاهي هارجي پئي۔۔۔ پوءِ بس تون دال کڻي اچجان۔۔ ايئن عزت بچي ويندي۔۔ اهو ٻڌي ڪاڪي ماني کڻي واپس رڌڻي ۾هلي وئي۔۔ ڪاڪو ٻاهران رنجيت کي وٺي، اندر آيو کٽ تي ويهاريائينس، پاڻي ڀري ڏنائينس۔۔ وري رنجيت کي صلاح ڪندي چيائين۔۔ بابلا رنجيت تون ته اڄ صفا ڀلي ٽائيم تي آيو آهين، اڄ ته گهر ۾ ڪڪڙ جي ڪڙاهي، ٻڪري جي برياني تيار ٿي آهي، اڄ تنهنجي ڀلي دعوت ٿيندي۔۔ اهو ٻڌي رنجيت چيو۔۔۔۔ ”ڪاڪا آچار بس اڄ ته گوڏا کوڙي کائبو، بسمه الله ڪر ڪاڪا دير نه ڪر، کڻي آءُ، اهڙن سٺن کاڌن جا نالا ٻڌي اصل بک اوج تي اچي پهتي آهي“ ڪاڪي چيو ها ۔۔ ها۔۔ ڇو نه بس هاڻي۔۔“ رڌڻي ۾ کڙڪو ٿيو۔۔ ڪاڪي آچار پڇيو۔۔۔”او ڀاڳ ڀري ڇا ٿيو۔۔! ڪاڪيءَجو آواز آيو ”مُئا ۔۔۔ هئي به هڪڙي دال جي ڀاڄي۔۔۔ سابه هارجي وئي۔۔۔۔۔ ۔۔۔
جواب: اڄ ته گوڏا کوڙي کائبو۔۔۔ ها ها ها ها ها ها ها ها ها ها ها، هل ڙي مست اصل کلي کلي پيٽ ۾ سور پئجي ويو،
جواب: اڄ ته گوڏا کوڙي کائبو۔۔۔ ڀلا رنجيتڻ جا ڀاڳ۔ مڙس گوڏا کوڙي کائڻ پئي چاهيو، هاڻي گوڏا ڀڃائي ڪري وڃي۔
جواب: اڄ ته گوڏا کوڙي کائبو۔۔۔ اڙي ابا۔۔۔۔ ڇو جو فقيرن سان فٽائين۔۔۔۔ منهنجو قد ڪاٺ ڏس توکي لڳي ٿو ته مان ڪو گهڻو کائييندو هوندس۔۔۔ پر ير۔۔۔ ڪاڪي به اصلي ٺڪا ڪڍرائي ڇڏيا۔۔۔ اهو ته ٺهيو وري ڪاڪي به گهٽڪونهي۔۔ اهڙو سچ ٻڌايائين جو واهه واهه ٿي وئي۔۔ ڪاڪي کي مون چيو به هو ابا مان ڪمپوٽر ڪونه سکندس۔ پر سائين ڪاڪو ڪونه مڙيو منهنجي بابي کي زوري قرض ڏئي مونکي ڪمپوٽر پڙهايائين۔۔۔ اهڙي ٿيس جو هڪ ڀيري ڪمپوٽر مان وڃي جيڪب آباد نڪتس۔۔ پر ير جُتي گهر رهجي وئي۔ مڙئي ڪاڪي الائي ڪيئن اها جُتي موٽائي۔،،، وري ڪاڪي کي چيو ته ڪاڪا مون کي ڪهڙي خبر ڪيمرا جي ڪم جي پر نه سائين ڪاڪي جي ضد جي ته توهان کي خبر آهي نه اهڙي لت لڳي جو سڌو ممبئي، هاڻي ته اکين جي ديد به جهڪي ٿي وئي آهي۔۔ پر ڪاڪي جي ضد آهي ته اڃا اڳتي وڌان ته جيئن مُنهنجو نالو باليوڊ۾ اچي۔۔۔ ٻيلي سنگت کي عرض آهي ته ڪاڪي کي سمجهايوس بابا۔۔۔۔۔۔ مان اهو پاڻ واري سنڌونگر جي گهٽين ۾ ئي صحيح آهيان۔۔۔۔ ٻيلي رحم ڪر مست!
جواب: اڄ ته گوڏا کوڙي کائبو۔۔۔ ابا سنهو ماڻهو گهڻو کائي ويندو آهي ٿلهي ۾ ته پنهنجي چرٻي گهڻي هوندي آهي
جواب: اڄ ته گوڏا کوڙي کائبو۔۔۔ اصل يار ڏاڍي ٿئي رنجيت سان مڙس هليو هو ڪاڪي جي ماني کائڻ ها ها ها بهترين شيئرنگ آهي اد ا سدائين گڏ
جواب: اڄ ته گوڏا کوڙي کائبو۔۔۔ توهان فقيرن کي شل ڪا رڌڻي جي خوشبو نه اچي، بس پوءِ ته ماکي جي مکين وانگر دروازي کي چنبڙي ويهي ٿا رهو۔۔ پوءِ ائين ته ٿيندو نه
جواب: اڄ ته گوڏا کوڙي کائبو۔۔۔ عبدو اسلام آباديءَ جي به نظر اٿوَ ۔۔۔ بس ان تاڙ ۾ آ ته ڪاڪي ٻوڙ چاڙهي اڃان ڪاڪي آچار آڏو آڻي ته در کڙڪائڻ کان بنهه ئي ٽپي پوي ۔۔۔ سو ادا مست ڪاڪي آچار کي اطلاع ڪر ته اسلام آباد جا ڏتڙيل ملڪ ۾ ٿا گهمني ۔۔۔ خيال سان ۔۔۔ فقير ته وري به سين هڻندا آهن اسلام آبادي ته نه هم نه تم سڌو روڌوڻي ۾ ۔۔۔
جواب: اڄ ته گوڏا کوڙي کائبو۔۔۔ پنهنجي گهر ۾ هر ڪوئي ايئن ئي ويندو آهي، جيڪڏهن نه هوندو ته وڙهي ڪري به کائينداسين ڪيئن ادا مست
