عاشق سولنگي
سينيئر رڪن
قسم آهي مون کي اباڻي وطن جو،
بچيو ڪونه آهي، سڄڻ هن چمن جو۔
ڏکيا ڏينهن ڏاڍا، ڏٺا سنڌ ڌرتي۔
ڇا اچڻو نه آهي، پهر ڪو سُکن جو۔
هي خودغرض پنهنجا، هي ظالم پراوا،
لٽي پيو چمن کي، هي ٽولو مِرُن جو۔
وڃي باهه وڌندي، ٿي ظلم و ستم جي،
اچي ڪو مسيحا، کڻي گل امن جو۔
ويا سنڌ کائي، هي ماڪڙ ماڪوڙا،
الله واهي آهي، سنڌو جي ٻچن جو۔
هُو مظلوم کي ڏِس، پيا رولي روئارن،
ڪري ڪوڙ واعدو، لٽن ۽ اجهن جو۔
ڪنهن نازڪ بدن کي، حوس جي رهنڊ ڏئي،
کسيو نور آهه ڪنهن؟ پويتر گلن جو۔۔
پِيا سنڌ آهي، پرين سنڌ آهي،
آهي مست شاعر، سنڌوءَ جي ڏکن جو۔
اسد علي ”مست“ ميرجت
بچيو ڪونه آهي، سڄڻ هن چمن جو۔
ڏکيا ڏينهن ڏاڍا، ڏٺا سنڌ ڌرتي۔
ڇا اچڻو نه آهي، پهر ڪو سُکن جو۔
هي خودغرض پنهنجا، هي ظالم پراوا،
لٽي پيو چمن کي، هي ٽولو مِرُن جو۔
وڃي باهه وڌندي، ٿي ظلم و ستم جي،
اچي ڪو مسيحا، کڻي گل امن جو۔
ويا سنڌ کائي، هي ماڪڙ ماڪوڙا،
الله واهي آهي، سنڌو جي ٻچن جو۔
هُو مظلوم کي ڏِس، پيا رولي روئارن،
ڪري ڪوڙ واعدو، لٽن ۽ اجهن جو۔
ڪنهن نازڪ بدن کي، حوس جي رهنڊ ڏئي،
کسيو نور آهه ڪنهن؟ پويتر گلن جو۔۔
پِيا سنڌ آهي، پرين سنڌ آهي،
آهي مست شاعر، سنڌوءَ جي ڏکن جو۔
اسد علي ”مست“ ميرجت
