حاڪم
سينيئر رڪن
ميا هلين ٿو مهري تون گــــورا ڇـــڏي گـــس،
جـــت تنهنـــجو آجــــوڌو ٿـــو ڏوران پڇي ڏس،
لـــڏون هڻنـــدئي لـوهه جـــون دهـــرا ڏئي دس،
هلڻ کان هلاڪ ٿي پوءِ وري ڪندي وس،
ڇڏي ڏي تون ڇوهه مـــان چـــرڻ واري چــس،
مار پنهـــنجي مســـتي کي ته راڻو ڪرئي رس،
اڇلي ڇڏ تون آڪـــڙ کي نائي پنهنــجي نـس،
مور هون توتي مس لائق ڪندو ”لاکو“ چوي.
®
مــــهري ڇـڏ مستي اڳـــيان تــــکـــو اٿــــئي تــــاب،
جــت گهمئي پيو جـــــوءَ ۾ ۽ لڻي ويــــــٺــــو لاب،
مار پنهنــــــــجي مئــــــي کي اکيـــــــن وهــــئي آب،
گوڙيون پنهنجون گم ڪر ڇڏ خوشيءَ وارو خواب،
اٿـــــــي آڌي رات جـــــو پــــــــڙه بسم الله سـان باب،
ته تـوتي نر نواب احسان ڪــــندو”اصـــغر“ چــــــوي.
تــــوڏا هــــــل نه تـــــــڪڙو اڳـــيان ســڃو اٿئي سفر،
اتي نه اينـــدئي اڳــــــيان ڪــــو تنهنـــــجو وڳ ولر،
مــــــــار پنــــــــهنجي مــــــــستي کي چـــڱو کـڻ ثمر،
سائينءَ ڪـــــــارڻ سرسو جــــــام وهــــــــائج جـــــر،
ته گــــــورا توتــــــــان گر لهي وينــــــدي لاکو چــــئي،
®
بيت
چــــــــــــون حــــــــق ثــــابت سراسر ســـــهي پــــيــــا،
وڏا بـــند ڊيــــمـــن جا ٺاهــــــــــيل ڊهــــــي پــــيــــا،
ٿيـــو چـــــــوڙ پاڻي سنـــڌوءَ جـــا ڪنارا وهــي پيا،
اٿي اڄ اتـــر کـــــان ڪـــڪر سي ڪهــــــي پيــا،
وســــــڻ لاءِ ويـــتـــــر لاکـــو چـــــــــوي لــــهـــي پـيا،
مــــنهنجا مـــڱير مــــارو ڇـــپـــر ۾ ڇـــهـــي پيــــــا،
وسيا مينـهن ڇـــوها سـڄـا پــــــٽ پـــهــــــي پــــــيا،
ساڳيــــا کـــير ماکيــــون مـــکــڻ ٿي مـــهــي پــــــيا،
ڀـــاڻن تي به ڀاڳـــيــــا پيــــــــن ڏڌ ڏهـــي پـــــــيــــــا،
ڀــــلا ڀـــــاڳ ڀايـــان مـــڙن تي ٿـــيـا مــــــــــوٽــــــي،
اسان وٽ چــــوي”اصغر“ اڄ رٺــــل به رهـــي پيــــــا.
اڄوڪن جي يــــــارن جـــي يـــــاري ڏٺي ســڱـون،
ائين وئي هلي ڄڻ ويندڙ ڪا لاري ڏٺــي ســــــون،
لڳـــو واءُ طوفان جيئن ڪا واري ڏٺـــــي ســــــون،
وري ڪـــــن غــلائون سا خـــواري ڏٺـــي ســــــون،
سنــــگـــت ساٿ پنهنـــجي به ساري ڏٺي ســــــــون،
چــــڱائي نه ڪــــنهن سان پــــر گداري ڏٺي سون،
اشــــرافـــــن لاءِ ڪــميڻن بــــــاهه ٻاري ڏٺي سون،
دگـــائـــــــون ۽ دوکـــا بــغـــض بـــاري ڏٺــي ســــون،
ســــرڻ باز پـــويـــان ســـا مـــــاري ڏٺــــــي ســـــــون،
ڪـــٺــل بــــي ســـبب ڪـــا نــــاري ڏٺي ســــون،
اهـــــو خـــــون ڪـــــيئن ٿيـــــو چــيائون ڪاري ڏٺي سون،
روئي جـــنهن جي جيــــجل ويــــچاري ڏٺـــــي سون،
ٻــــچــــن لاءِ ٻـــولي ٻــوجهـــــــاري ڏٺـــي ســـــــون،
ختـــم ٿـــــــي ويــــــو انســـــان انـڌاري ڏٺــــي سون،
هـــــلي پئــــي جــــوا جـــام جـــاري ڏٺــــي ســـون،
وٺــــــــــن ويـــاج ٽـــيڻــــو سا بازاري ڏٺـــــي ســــون،
اهــــــڙي يــار حـــــالـــت چـــــوڌاري ڏٺـــي ســـــــون،
الائي ڇو ”اصغر“ کان خلـــق کـــــــاري ڏٺي ســــون،
ڇڏيــــــائون ديــــــن وڪـــڻي دنــــــيا تي ادا تــــــن.
جـــت تنهنـــجو آجــــوڌو ٿـــو ڏوران پڇي ڏس،
لـــڏون هڻنـــدئي لـوهه جـــون دهـــرا ڏئي دس،
هلڻ کان هلاڪ ٿي پوءِ وري ڪندي وس،
ڇڏي ڏي تون ڇوهه مـــان چـــرڻ واري چــس،
مار پنهـــنجي مســـتي کي ته راڻو ڪرئي رس،
اڇلي ڇڏ تون آڪـــڙ کي نائي پنهنــجي نـس،
مور هون توتي مس لائق ڪندو ”لاکو“ چوي.
®
مــــهري ڇـڏ مستي اڳـــيان تــــکـــو اٿــــئي تــــاب،
جــت گهمئي پيو جـــــوءَ ۾ ۽ لڻي ويــــــٺــــو لاب،
مار پنهنــــــــجي مئــــــي کي اکيـــــــن وهــــئي آب،
گوڙيون پنهنجون گم ڪر ڇڏ خوشيءَ وارو خواب،
اٿـــــــي آڌي رات جـــــو پــــــــڙه بسم الله سـان باب،
ته تـوتي نر نواب احسان ڪــــندو”اصـــغر“ چــــــوي.
تــــوڏا هــــــل نه تـــــــڪڙو اڳـــيان ســڃو اٿئي سفر،
اتي نه اينـــدئي اڳــــــيان ڪــــو تنهنـــــجو وڳ ولر،
مــــــــار پنــــــــهنجي مــــــــستي کي چـــڱو کـڻ ثمر،
سائينءَ ڪـــــــارڻ سرسو جــــــام وهــــــــائج جـــــر،
ته گــــــورا توتــــــــان گر لهي وينــــــدي لاکو چــــئي،
®
بيت
چــــــــــــون حــــــــق ثــــابت سراسر ســـــهي پــــيــــا،
وڏا بـــند ڊيــــمـــن جا ٺاهــــــــــيل ڊهــــــي پــــيــــا،
ٿيـــو چـــــــوڙ پاڻي سنـــڌوءَ جـــا ڪنارا وهــي پيا،
اٿي اڄ اتـــر کـــــان ڪـــڪر سي ڪهــــــي پيــا،
وســــــڻ لاءِ ويـــتـــــر لاکـــو چـــــــــوي لــــهـــي پـيا،
مــــنهنجا مـــڱير مــــارو ڇـــپـــر ۾ ڇـــهـــي پيــــــا،
وسيا مينـهن ڇـــوها سـڄـا پــــــٽ پـــهــــــي پــــــيا،
ساڳيــــا کـــير ماکيــــون مـــکــڻ ٿي مـــهــي پــــــيا،
ڀـــاڻن تي به ڀاڳـــيــــا پيــــــــن ڏڌ ڏهـــي پـــــــيــــــا،
ڀــــلا ڀـــــاڳ ڀايـــان مـــڙن تي ٿـــيـا مــــــــــوٽــــــي،
اسان وٽ چــــوي”اصغر“ اڄ رٺــــل به رهـــي پيــــــا.
اڄوڪن جي يــــــارن جـــي يـــــاري ڏٺي ســڱـون،
ائين وئي هلي ڄڻ ويندڙ ڪا لاري ڏٺــي ســــــون،
لڳـــو واءُ طوفان جيئن ڪا واري ڏٺـــــي ســــــون،
وري ڪـــــن غــلائون سا خـــواري ڏٺـــي ســــــون،
سنــــگـــت ساٿ پنهنـــجي به ساري ڏٺي ســــــــون،
چــــڱائي نه ڪــــنهن سان پــــر گداري ڏٺي سون،
اشــــرافـــــن لاءِ ڪــميڻن بــــــاهه ٻاري ڏٺي سون،
دگـــائـــــــون ۽ دوکـــا بــغـــض بـــاري ڏٺــي ســــون،
ســــرڻ باز پـــويـــان ســـا مـــــاري ڏٺــــــي ســـــــون،
ڪـــٺــل بــــي ســـبب ڪـــا نــــاري ڏٺي ســــون،
اهـــــو خـــــون ڪـــــيئن ٿيـــــو چــيائون ڪاري ڏٺي سون،
روئي جـــنهن جي جيــــجل ويــــچاري ڏٺـــــي سون،
ٻــــچــــن لاءِ ٻـــولي ٻــوجهـــــــاري ڏٺـــي ســـــــون،
ختـــم ٿـــــــي ويــــــو انســـــان انـڌاري ڏٺــــي سون،
هـــــلي پئــــي جــــوا جـــام جـــاري ڏٺــــي ســـون،
وٺــــــــــن ويـــاج ٽـــيڻــــو سا بازاري ڏٺـــــي ســــون،
اهــــــڙي يــار حـــــالـــت چـــــوڌاري ڏٺـــي ســـــــون،
الائي ڇو ”اصغر“ کان خلـــق کـــــــاري ڏٺي ســــون،
ڇڏيــــــائون ديــــــن وڪـــڻي دنــــــيا تي ادا تــــــن.