هڪڙي ڏينهن وتايو ٿڪجي ڪنهن ٻَير جي وڻ هيٺان اچي سُتو. مٿي ٻَيرن کي ڏسي چوڻ لڳو ته هي وڻ به انبن جي وڻ جيڏو آهي. ان جو ڦر- ٻَير ننڍو خلقيو اٿس پر انبن جي وڻن ۾ انب هن کان گهڻو ڳؤرو آهي. وري دل ۾ تنهن کان به عجب جي هيءَ ڳالهه آيس ته ڇانهين جيڪا وڻن ۾ پيدا ٿيڻ گهربي هئي.
ايتري ۾ هڪڙو ٻَير اچي ٽڪڻ تي ڪريس ته مٿو کنهڻ لڳو. چوڻ لڳو ته آءٌ ڀُليو آهيان، مٿان ڌڪ هڻڻ ۾ هي ننڍڙو ٻير به قهري ٿو ڏسجي، چڱو جو انهيءَ وڻ ۾ ڇانهين نٿي ٿئي! نه ته وتايو ڪنهن کان موڪلائي به ڪين سگهي ها۔
حوالو : سنڌي ادبي بورڊ طرفان ڇپايل ڪتاب وتايو فقير تان ورتل
ايتري ۾ هڪڙو ٻَير اچي ٽڪڻ تي ڪريس ته مٿو کنهڻ لڳو. چوڻ لڳو ته آءٌ ڀُليو آهيان، مٿان ڌڪ هڻڻ ۾ هي ننڍڙو ٻير به قهري ٿو ڏسجي، چڱو جو انهيءَ وڻ ۾ ڇانهين نٿي ٿئي! نه ته وتايو ڪنهن کان موڪلائي به ڪين سگهي ها۔
حوالو : سنڌي ادبي بورڊ طرفان ڇپايل ڪتاب وتايو فقير تان ورتل
