نثارابڙو
نائب منتظم
سال 1980 کان اسان دوستن ڪراچيءَ ۾ اچڻ وڃڻ شروع ڪيو هو … سبب ڪراچيءَ ۾ سنڌين جي تعداد ۾ اضافو ڪرڻ ۽ ڪراچيءَ جي تعليمي ادارن ۾ سنڌين جي سگهه کي وڌائڻ ۽ تعليم حاصل ڪرڻ پڻ هو … انهن ڏينهن ۾ اسانجو دوست مرحوم شهيد آصف شيخ اسانجو رهنما به هيو ته اسان دوستن جو پالڻهار به هيو، اسانجي ڏک سک ۾ اسانجو شريڪ هوندو هو، سندس تعلق سنڌ جي آسودي گهر سان هو انڪري هو معاشي طور تي پڻ اسانجي مدد ڪندو هو، سندس رڳ رڳ ۾ حب الوطني ڀريل هوندي هئي ...
هڪ ڏينهن اسين ڪينيا هاسٽل گلشن اقبال ۾ ويٺا هئاسون ته آصف شيخ پاڻ سان هڪ دوست کي وٺي آيو، ڏسڻ ۾ کلڻو من مهڻو، سنهڙو، پورو سارو قد ۽ رنگ جو پڪو دوست هو، جيئي سنڌ چئي ٻانهون ٻڌي هڪ ٻئي کي کيڪاريون سون، آصف هن نئين دوست جو تعرف ڪرايو ؛ رحمان مغل، ڪراچيءَ ۾ انجنئير، قومپرست ۽ تمام سٺي آواز جو مالڪ آهي، هو کيس وٺي آيو آهي ته اڄ کائنس ڪجهه گيت ٻڌجن …
اسين سڀني دوستن سندس آڌرڀاءُ ڪيو ۽ گيتن ٻڌڻ جي خواهش ڏيکاري، پاڻ شرميلي انداز سان هڪ ٽيبل جي ڀر ۾ وڃي ويٺو ۽ آهستي آهستي ٽيبل وڄائڻ شروع ڪئي ۽ بس پوءِ لطيف جو وايون، اياز جا گيت ۽ منشيءَ جا قومي گيت ٻڌائيندو رهيو، اسين به سندس هلڪي سهڻي آواز ته موهت ٿيندا رهياسون ۽ سندس گيت اسانجي اندر ۾ ولوڙ پئدا ڪندا رهيا … ڇا ته سندس انداز هو، ڇا ته سندس آواز هو، ڏسندي ڏسندي اسان دوستن سان ايتور رلي ملي ويو جو هاڻ ڪينيا هاسٽل تي جيستائين سرمد نه ايندو هو تيستائين ماحول ٻسو ۽ ٻاڙو لڳندو هو …
مون سان ته خاص دوست ٿي وئي هيس، هاڻ هو گيتن ۾ آسودو ٿيڻ لڳو هو، سندس آواز ۾ رواني اچڻ شروع ٿي هيس، گيتن جي چونڊ به اڳي کان اڳري ٿيڻ لڳي هيس، سنڌ جي قومي پنڊالن ۾ ڳائڻ ۽ سنڌ ۽ سنڌيت کي ڳائڻ سندس مقصد ٿي پيو هو، سندس سنڌ جي آزاديءَ ۾ ايمان پختو ٿيڻ لڳو هوس … سنڌ جو سڏ هجي ۽ سرمد نه پهچي اهڙي ڪا مجلس ئي نه هئي …
وقت گذرندو رهيو ۽ رحمان مغل سنڌ جو سرمد ٿي ويو، سندس آواز گهر گهر ۾ گونجڻ لڳو هو، پر پاڻ سان جڏهن به ملندو ته اصل ڀاڪر پائي چنبڙي پوندو هو ۽ پنهنجي به دل نه چوندي هئي ته کيس ڀاڪر مان آزاد ڪجي … اهڙي سڪ ۽ اهڙو پيار جو ڄڻ ڪو وڇڙيل ڀاءُ مليو هجي … مونکي چوندو غازي موٽر سائيڪل تي چڪر هڻي اچون، آءُ موٽر سائيڪل هلائيندو هيس، هو پويان ويهي منهنجي ڪلهي تي پنهنجي کاڏي رکندو ۽ آهستي آهستي مٺڙي آواز ويٺو گيت ٻڌائيندو ۽ گيتن جي سمجهاڻي ڏيندو هو … ۽ جڏهن اردوءَ جو هڪ گيت ”گهنگهرو ڪي طرح بجتا هي رها هون مين“ ڳائيندو هو ته سندس اکين ۾ ڳوڙها اچي ويندا هيس ۽ نڙي ڀرجي ويندي هيس، آءُ موٽر بائيڪ بيهار کيس ڀاڪر پائيندو هيس ۽ کيس سگريٽ دکائي ڏيندو هيس ته جيئن غم غلط ڪري وٺي …
ڪو غم ته کيس هو پر اسان دوستن سان ملڻ وقت هو پنهنجو غم نه پر سنڌجا ڏاکڙا ۽ گيت ڳائيندو هو … سنڌ سان پيار ائين ڪندو هو جيئن ڪو ننڍڙو ابهم ٻار پنهنجي ماءُ سان ڪري … ۽ اسان سان ائين ملندو هو جيئن ڪو سڳو رت ڄائو ڀاءُ هجي … آءُ جڏهن ڪراچي يونيورسٽيءَ ۾ پڙهندو هوس ته هو ات به ايندو هو ۽ فيڪلٽي گهمندو هو، ڪيفيتريا ۾ هلي ڪافي پيئندو ۽ منهنجي ڪلاس ۾ هلي خاص ڪري مون واري محترمه سان ملندو هو ۽ انکي ويهي گيت ٻڌائيندو هو ۽ کيس منهنجي پارت ڪندو هو … مطلب ته منهنجي شادي ڪرائڻ ۾ ۽ محبت جون ميخون مضبوط ڪرڻ ۾ سندس جو هٿ هو … مونکي هن جي پارت ڪرڻ ۽ هن کي منهنجي پارت ڪري اسانکي ويجهو ڪندو رهندو هو …
اڙي يار! هاڻ لکڻ کان ڳالهه چڙهي وئي آهي .. اکيون ڀرجي ويون آهن، نڙيءَ ۾ سور پئجي ويو آهي ۽ سندس جي تصوير اکين ۾ چٽي اڀري بيٺي آهي … سرمد جي ياري …
رب العالمين کيس جنت الفردوس ۾ اعلا مقام عطا ڪري …. آمين
هڪ ڏينهن اسين ڪينيا هاسٽل گلشن اقبال ۾ ويٺا هئاسون ته آصف شيخ پاڻ سان هڪ دوست کي وٺي آيو، ڏسڻ ۾ کلڻو من مهڻو، سنهڙو، پورو سارو قد ۽ رنگ جو پڪو دوست هو، جيئي سنڌ چئي ٻانهون ٻڌي هڪ ٻئي کي کيڪاريون سون، آصف هن نئين دوست جو تعرف ڪرايو ؛ رحمان مغل، ڪراچيءَ ۾ انجنئير، قومپرست ۽ تمام سٺي آواز جو مالڪ آهي، هو کيس وٺي آيو آهي ته اڄ کائنس ڪجهه گيت ٻڌجن …
اسين سڀني دوستن سندس آڌرڀاءُ ڪيو ۽ گيتن ٻڌڻ جي خواهش ڏيکاري، پاڻ شرميلي انداز سان هڪ ٽيبل جي ڀر ۾ وڃي ويٺو ۽ آهستي آهستي ٽيبل وڄائڻ شروع ڪئي ۽ بس پوءِ لطيف جو وايون، اياز جا گيت ۽ منشيءَ جا قومي گيت ٻڌائيندو رهيو، اسين به سندس هلڪي سهڻي آواز ته موهت ٿيندا رهياسون ۽ سندس گيت اسانجي اندر ۾ ولوڙ پئدا ڪندا رهيا … ڇا ته سندس انداز هو، ڇا ته سندس آواز هو، ڏسندي ڏسندي اسان دوستن سان ايتور رلي ملي ويو جو هاڻ ڪينيا هاسٽل تي جيستائين سرمد نه ايندو هو تيستائين ماحول ٻسو ۽ ٻاڙو لڳندو هو …
مون سان ته خاص دوست ٿي وئي هيس، هاڻ هو گيتن ۾ آسودو ٿيڻ لڳو هو، سندس آواز ۾ رواني اچڻ شروع ٿي هيس، گيتن جي چونڊ به اڳي کان اڳري ٿيڻ لڳي هيس، سنڌ جي قومي پنڊالن ۾ ڳائڻ ۽ سنڌ ۽ سنڌيت کي ڳائڻ سندس مقصد ٿي پيو هو، سندس سنڌ جي آزاديءَ ۾ ايمان پختو ٿيڻ لڳو هوس … سنڌ جو سڏ هجي ۽ سرمد نه پهچي اهڙي ڪا مجلس ئي نه هئي …
وقت گذرندو رهيو ۽ رحمان مغل سنڌ جو سرمد ٿي ويو، سندس آواز گهر گهر ۾ گونجڻ لڳو هو، پر پاڻ سان جڏهن به ملندو ته اصل ڀاڪر پائي چنبڙي پوندو هو ۽ پنهنجي به دل نه چوندي هئي ته کيس ڀاڪر مان آزاد ڪجي … اهڙي سڪ ۽ اهڙو پيار جو ڄڻ ڪو وڇڙيل ڀاءُ مليو هجي … مونکي چوندو غازي موٽر سائيڪل تي چڪر هڻي اچون، آءُ موٽر سائيڪل هلائيندو هيس، هو پويان ويهي منهنجي ڪلهي تي پنهنجي کاڏي رکندو ۽ آهستي آهستي مٺڙي آواز ويٺو گيت ٻڌائيندو ۽ گيتن جي سمجهاڻي ڏيندو هو … ۽ جڏهن اردوءَ جو هڪ گيت ”گهنگهرو ڪي طرح بجتا هي رها هون مين“ ڳائيندو هو ته سندس اکين ۾ ڳوڙها اچي ويندا هيس ۽ نڙي ڀرجي ويندي هيس، آءُ موٽر بائيڪ بيهار کيس ڀاڪر پائيندو هيس ۽ کيس سگريٽ دکائي ڏيندو هيس ته جيئن غم غلط ڪري وٺي …
ڪو غم ته کيس هو پر اسان دوستن سان ملڻ وقت هو پنهنجو غم نه پر سنڌجا ڏاکڙا ۽ گيت ڳائيندو هو … سنڌ سان پيار ائين ڪندو هو جيئن ڪو ننڍڙو ابهم ٻار پنهنجي ماءُ سان ڪري … ۽ اسان سان ائين ملندو هو جيئن ڪو سڳو رت ڄائو ڀاءُ هجي … آءُ جڏهن ڪراچي يونيورسٽيءَ ۾ پڙهندو هوس ته هو ات به ايندو هو ۽ فيڪلٽي گهمندو هو، ڪيفيتريا ۾ هلي ڪافي پيئندو ۽ منهنجي ڪلاس ۾ هلي خاص ڪري مون واري محترمه سان ملندو هو ۽ انکي ويهي گيت ٻڌائيندو هو ۽ کيس منهنجي پارت ڪندو هو … مطلب ته منهنجي شادي ڪرائڻ ۾ ۽ محبت جون ميخون مضبوط ڪرڻ ۾ سندس جو هٿ هو … مونکي هن جي پارت ڪرڻ ۽ هن کي منهنجي پارت ڪري اسانکي ويجهو ڪندو رهندو هو …
اڙي يار! هاڻ لکڻ کان ڳالهه چڙهي وئي آهي .. اکيون ڀرجي ويون آهن، نڙيءَ ۾ سور پئجي ويو آهي ۽ سندس جي تصوير اکين ۾ چٽي اڀري بيٺي آهي … سرمد جي ياري …
رب العالمين کيس جنت الفردوس ۾ اعلا مقام عطا ڪري …. آمين
