ڪنهنجي تُربت تي لڙڪ لاڙي ڪي، ڇوڪري گل رکي موٽي وئي

[Abdul Wahid Soomro]

پير تنهنجا چمي موٽي وئي،
لهر جهومي نچي موٽي وئي۔

تنهنجو سارو بدن آ ڳوٺ ڄڻ،
ديد منهنجي گهمي موٽي وئي۔

چاندني چنڊ کان ٿيندي اچي،
تنهنجا ڳلڙا ڇهي موٽي وئي۔

تنهنجي ڪوري بدن جي او پرين،
هِيرَ خوشبو ڏئي موٽي وئي۔

ڪنهنجي تُربت تي لڙڪ لاڙي ڪي،
ڇوڪري گل رکي موٽي وئي۔​

 

[نثارابڙو]

جواب: ڇوڪري گل رکي موٽي وئي۔

سائين سومرا صاحب، هونئن ته شاعر اي ڄاڻن لفظن جي سحر کي ۽ انجي استعمال کي پر ڪجهه سال اڳ جڏهن مون لطيف جو هي بيت پڙهيو هو؛

ناز منجهاران نڪري، جڏهن پرين ڪري ٿو پنڌ،
ته ڀونءُ پڻ چئي، ”بسم الله“، راهه چمي ٿي رَنـــدُ۔

ان وقت مون سوچيو هو ته عاشق ڪيترا ته حساس هوندا آهن جو پرينءَ جي پيرن سان لڳڻ واري ڀونءِ جو آواز به ٻڌي ٿا وٺن ۔۔۔۔

اڄ اوهانجي شاعري پڙهي اهو احساس ٿيو ته سڀ شاعر هڪجهڙا هوندا آهن، سڀني جي محسوسات هڪجهڙي هوندي آهي، سڀ شاعر دنيا جي هر شئي جي زبان به سمجهن ٿا ته اشارا به ۔۔۔

هن بيت ۾ پڻ اوهان مخلتف شين سان محبوب جي ربط کي محسوس ڪيو آهي، ٻيو ته ٺهيو پر مرڻ کانپوءِ به محبوب جي قدمن جي آهٽ ٻڌي وٺڻ به ڪو شاعرن کان سکي ۔۔۔

رب اوهانجي سوچ ۽ لوچ ۾ جوت ڀڙڪائي ته جيئن اسانکي اوهانجي ان جوت مان روشني ملي ۔۔۔

ٿورا ناهن ٿورا ۔۔۔

 

[سليمان وساڻ]

جواب: ڪنهنجي تُربت تي لڙڪ لاڙي ڪي، ڇوڪري گل رکي موٽي وئي

ادا عبدالواحد سومرا صاحب مهرباني

بهترين شاعري آهي، لاجواب سٽون ، لفظن جي جوڙجڪ به ڀلي پر سڀ کان وڏي ڳاله آهي خوبصورت احساس

رب پاڪ اوهان کي خوش رکي