معزور جي زندگي تي لکيل ممتاز علي بجير جو هڪ نظم آئون معذورآهيان تون مون کي ڏس، هي حال عياڻا تون منهنجا ڏس، نه ڪڏهن زندگي مان بيزار ٿيان ٿو، سارو ڏينهن گوڏن ڀر گسڪندو رها ٿو، هر ڪنهن جون ٺوڪرون خوب جهليان ٿو، گسڪندي گاڏين کا ڪيئن بچي وڃان ٿو، آئون معزور آهيان تون مونکي ڏس ، هي حال عياڻا تون منهنجا ڏس پنهنجي قسمت تي ڪڏهن نه ڪڇان ٿو، ڏنل خدا جي عيب تي ڪڏهن نه رنجا ٿو، تيز تپيل روڊن تي تپندورهان ٿو، گرمي جي شعائن کي سهندي رهان ٿو، جڏهن شام جو خالي هٿين موٽي وڃا ٿو، پوءِ به خوش ٿي ڪيئن جيئندو رهان ٿو، آئون معزور آهيان تون مونکي ڏس ، هي حال عياڻا تون منهنجا ڏس. هرهڪ اسان مان عيب ڪڍي ٿو، نه ڪوئي اسانجو رشتيدارسڏائي ٿو، سخت اڃ۾ليڙون پائي وڃانٿو، جڏهن ڪنهن کان پاڻي گهران ٿو ، ڏئي ٺيلا واپس اڃو واري ڇڏيٿو، پوءِ به نه ڪنهن تي رنج ٿيان ٿو، پنهنجي مقدر تي درد سهندي رهان ٿو، آئون معزورآهيان تو مونکي ڏس ، هي عياڻا تو منهنجا ڏس.............
جواب: معزور جي زندگي روڊن رستن تي هلندي ڪيترائي معذرو نظر ايندا آهن، اسين انهن جي پاسي مان لنگهي ويندا آهيون، پر ان جي زندگي جو احساس ڪرڻ ته ڪنهن شاعر يا اديب کان پڇي، سچ چوندا آهن ته جت شاعر سوچيندا آهن ات عام ماڻهون خيال به ڪري نه سگهندا آهن ۔۔۔ ممتاز بجير پڻ حساس انسان آهي ۽ سندس ڏات جي ديوي جيئري آهي انڪري هو اسانجي اوس پاس ۾ گهمندڙ هڪ اهڙي ڪردار کي ڳايو آهي، جنهنکي ڏسي اسين اکيون ڦيرائي ڇڏيندا آهيون، شايد اڻوندڙ نظارو نه ڏسڻ خاطر ۔۔۔ پر سوچيو ته هن نظم لکڻ وقت ممتاز ڪيترا لفظ سوچيا هوندا ۽ ڪيترا منظر پنهنجي سوچن جي پردن تي نروار ڪيا هوندا ۔۔۔ ممتاز بجير، يار سامهون هجين هان ته هن نظم تي تنهنجي مٿي تي هڪ چمي ضرور ڏيان هان ۔۔۔ قبول پوي ۔۔۔ لکندا رهو، احساس جاڳائيندا رهو ۔۔۔ شاعر جي هٿ ۾ نظر نه ايندڙ چهبڪ هوندو آهي جو هو لفظن جي صورت ۾ پڙهندڙ جي روح تي وسائيندو آهي ۔۔۔ سنڌ سلامت ساٿ سلامت
جواب: معزور جي زندگي ادا اوهان سڀني دوستن جو ٿورائيتو آهيان ته منهنجي ٽٽل فٽل لفظن کي موٽ ڏيو ٿا مهرباني اوهان سڀني دوستن جي
