مصور عالم
سينيئر رڪن
شآعر ايوب کوسو
چوان ڪيئن سنڌ آ ساڳي،
چون ٿا ڪنهن زماني ۾،
گلن جي مهڪ هئا رستا،
حيا جون اجرڪون اوڍي،
اکين ۾ پيار هئا آتا،
چون ٿا ڪنهن به ڪيهر جو،
نه هو خوف ٻچڙن کي،
پيئندو هونه ڪو ظالم،
ڪنوارن خوب ڪچڙن کي،
چون ٿا ڪونه هئي اڻ تڻ،
چون ٿا ڪونه هو گهاڻو،
چون ٿا سنڌ هئي مومل،
چون ٿا عشق هو راڻو،
اهاتهذيب جي بارش،
ڪٿي اڄ ڪو نه آ باقي،
چوان ڪيئن سنڌ آ ساڳي،
ڪٺل آ چاه جي موسم،
ڦريل آ رنگ مينديء جو،
سڪي ويا کيت سڀ آهن،
گهٽيل آ چنگ ٻوليء جو،
چوان ڪيئن سنڌ آ ساڳي،
هٺيلو خون ڳوٺن جو،
ڪسيو آ زات پرماري،
چنين جون حرمتون ڀيلي،
لتاڙي رات پئي ڪاري،
چوان ڪيئن سنڌ آ ساڳي،
لٽيل آ ٻار جي عظمت،
ڦٽي آ دانهن ساجهر ۾،
ڪٿي آ لاش ٻوريء ۾،
ڪٿي آ لاش ڀاڪر ۾،
چوان ڪيئن سنڌ آ ساڳي،
ڦلهوري جاڳ هر ڪا ڏس،
اڃا آ درد جو سڏڪو،
اڃا آ لاپتا خوشبو،
اڃان ناهي ڪٿي ڀڻڪو،
چوان ڪيئن سنڌ آ ساڳي،
چوان ڪيئن سنڌ آ ساڳي۔
