فيس بُوڪ تحرير، مُڪالما ۽ منظر ڪشي ـ عبدالرازاق ميمڻ پنچ لائين ـ اڄ جي هن صديءَ ۾ موبائل ۽ انٽرنيٽ ايجادن جتي حضرت انسان لاءِ کوڙ سهولتون پئدا ڪيون آهن اُتي انسانيت جي تذليل ۾ به ڪا ڪسر نه ناهي ڇڏي ـ اُهي جيڪي ڇانوَ ٿي ٻانهن ٻيلي هُئا، ڪڏنهن دُشمن بڻجي اسان وٽ کاٽ هڻندا رهيا تانجو خبر اُن وقت پئي جڏنهن پاڻي مٿي تان به لنگهي ويو. هيءَ ڪهاڻي به هڪ اهڙي هوس پرستيءَ جو شڪار ٿيندڙ عورت جي آهي جنهن جو آئنده لاءِ فڪرڪرڻ به لازمي امر آهي. ڊرامون ـ قمرالنساءِ فڪرمند هُئي ۽ اها ڳاله اُن جي مُڙس خالد گهر ۾ داخل ٿيندي ئي محسوس ڪري ورتي هُئي پر اُن بابت اُن وقت پُڇيائين جڏنهن هو ٻارڙن کي الله حافظ چئي پنهنجي بيڊ روم ۾ آيا هُئا۔ خالد پنهنجي ٽاءِ ٺيڪ ڪندي نرم لهجي ۾ پُڇيو” ڪا ڳاله ٿي آهي ڇا؟“ قمر، جيڪا لباس تبديل ڪرڻ کان پوءِ ڊريسنگ ٽيبل تي پنهنجي وارن کي بُرش سان سنواري رهي هُئي، ڇرڪ ڀري وئي ”نه.. نه.. اهڙي ته ڪا ڳاله ڪانهين.” ”پوءِ تون ايترو پريشان ڇو پئي ڏسجين؟“ قمر اسٽول تان لهي بيڊ وٽ آئي ”بس هڪ معمولي ڳاله آهي جنهن پريشان ڪري وڌو آهي. حالانڪه بظاهر ان ۾ پريشانيءَ جي ڳاله به ڪانهين.“ خالد پنهنجا ٻئي هٿ سندس ڪُلهن تي رکي سندس اکين ۾ جهاتي پائي پيار واري نظرن سان چوڻ لڳو”ڇا ڳاله آهي؟ مونسان شيئر نه ڪنديئن ڇا؟“ قمر ٿورڙي هچڪچاهٽ جو مظاهرو ڪيو پر پوءِ چئي ڏنائين ” ماروي جوان ٿي وئي آهي“ ماروي ٻنهين جي وڏي اولاد هُئي ۽ گُذريل هفتي اُنهن سندس 14 سالگره به ملهائي هُئي۔ خالد کيس هڪ جديد ليپ ٽاپ تُحفي ۾ ڏنو هو ۽ قمر هڪ ايپل جو 4 جي ايس آئي فون گفٽ ڪيو هو، اين کان ننڍي جواد کيس هڪ خوبصورت لباس گفٽ ڪيو هو ته سڀني کان ننڍي ڀيڻ مومل پنهنجي پاڪيٽ مني مان هڪ ليدر جو شوز ڏنس۔ ماروي تمام گهڻي خوبصورت ۽ معصوم نظر اچڻ واري ڇوڪري هُئي ۽ سٺي صحت ڪري پنهنجي عُمر کان وڏي پئي ڏٺي ۽ ان ۾ ڪا به تعجب جي ڳاله نه هُئي ته هُن ۾ جُواني جا آثار نمودار پئي ٿيا۔ خالد مُسڪرائي چيس ” ڀلا ان ۾ پريشان ٿيڻ جي ڪهڙي ڳاله آهي، بلڪه اها ته سٺي ڳاله آهي“ ها! قمر بيدلي سان چئي ڏنو ” پر تون سمجهين ٿو ته مونکي ڊپ پيو ٿئي“ خالد سنجيده ٿي ويو هو قمر جي ڳاله جو مفهوم سمجهي ويو هو۔ هن نرمائي سان سندس ڪنڌن کي سهلايو ” تُنهنجو خوف ٺيڪ ناهي، ضروري ناهي ته جيڪو توسان ٿيو اُهو هر ڇوڪري سان به ٿئي، ۽ پو اسان ماروي جا ما پي به جي موجود آهيون؟ اسان ان جي سار سنڀال لهنداسون“ ”ها مان ڄاڻان ٿي، ان جي باوُجود به مان اندر مان خوف ڪڍي نه سگهي آهيان“ قمر گهُمي خالد جي سيني تي پنهنجو مٿو رکندي ” شايد وقت سان هي خوف به ختم ٿي وڃي“ ”ائين ئي ٿيندو“ خالد يقين سان چيو ۽ هو بيڊ تي ليٽي پيا، خالد هٿ وڌائي لائيٽ آف ڪري ڇڏي ” هاڻ تون به سمهي پئو“ خالد فورن سمهي پيو پر قمر کي ڪافي دير تائين ننڊ نه پئي آئي هو ماروي جي باري ۾ سوچيندي رهي۔ ماروي اڄ ڪله جي ڇوڪرين جي مُقابلي ۾ معصوم ۽ سڌي سادي هُئي، هن کي نه ته ڇوڪرن ۾ ڪا دلچسپي هُئي ۽ نه هو پارٽين ۾ وڃڻ جي شوقين هُئي۔ قمر چڱي طرح سان سمجهندي هُئي ته نوجوان نسل کي منشيات ۽ جنس سان متعارف ڪرائڻ ۾ پارٽين جو گهڻو هٿ هوندو آهي۔ ما پي پنهنجي ٻارن کي انهن پارٽين کان گهڻو بچائڻ جي هر ممڪن ڪوشش ڪندا آهن پر جوان ٿيندڙ ٻار ڪنهن نه ڪنهن طرح سان رستو ڪڍي وٺندا آهن۔ قمر کي احساس هو ته جلدئي ماروي به انهن پارٽين ۾ شامل ٿي ويندي ۽ ان کان پو سندس زندگي به هڪ نئون رُخ اختيار ڪندي، ان باري ۾ اڃا ڪجه به چوڻ ڏکيو هو، هي ڇوڪرن ۽ ڇوڪرين جي زندگي جو هڪ حساس ترين دئور هوندو آهي، ان ۾ ئي هو پنهنجي زندگي ٺاهي وٺندا آهن ته بگاڙي به ڇڏيندا آهن۔ هڪ زماني ۾ ما پي پنهنجي ٻارڙن کي روڪي به سگهندا هُئا پر اڄ ڪله هو ان معاملي ۾ بيوس ٿيندا پيا وڃن۔ پر قمر جو خوف ان کان به وڌ هو هو سوچيندي رهي ۽ پو گهري ننڊ ۾ سمهي پئي
جواب: فيس بُڪ (ٽيلي نيٽ فلم) صبح جو هُوءَ معمول موجب وقت تي اُٿي. خالد جاب تي وڃڻ لاءِ وقت کان پهرئين نڪري ويندو هو ڇو جو سندس آفيس گهر کان پري هُئي ۽ کيس آفيس ۾ وڃڻ لاء هڪ ڪلاڪ جي ڊرائيونگ ڪرڻي پوندي هُئي ان ڪري هوٻارن کي اسڪول ڇڏي نه سگهندو هو. هي فرض قمر سرانجام ڏيندي هُئي. ننڍا ٻئي ٻار هڪ ئي اسڪول ۾ پڙهندا هُئا جڏنهن ته ماروي هڪ ٻئي اسڪول ۾ پڙهندي هُئي. هوءَ او ليول جي اسٽوڊنٽ هُئي. هن جي ڪلاس جو سڀئي ڇوڪريون عمر ۾ هُن کان وڏيون هُيون ۽ زندگيءَ جي ٻين معاملن ۾ به کائنس گهڻيون تجربيڪار به. قمر انهن جي ڪري به فڪر مندهُئي . هوءَ سمجهندي هُئي ته نيون جوان ٿيندڙ ڇوڪرين کي سندن ساهڙيون ئي گائيڊ ڪنديون آهن ۽ کين جنس ۽ منشيات طرف ڌڪيلڻ ۾ به بنيادي ڪردار ادا ڪنديون آهن. ڇوڪرين جي گروپ ۾ جيڪا سڀني کان وڌ تجربو رکندڙ هوندي هُئي اُها ئي ليڊر هوندي هُئي ۽ ٻيو ڇوڪريون سندن صلاح تي هلنديون آهن يان ان جي زير اثر هونديون آهن. قمر به مارويءَ کي اهڙن معاملن باري ۾ سمجهائڻ جي ڪوشش ڪئي هُئي پر مارويءَ ڪو به ردعمل ظاهر نه ڪيو هو، ائين پئي لڳو ڄڻ ته مارويءَ ويجهو ان ڳاله جي ڪا اهميت ئي نه هُئي. ٻارن کي انتظار جي زحمت کان بچائڻ لاءِ قمر پاڻ اُنهن کي اسڪول مان وڄي ايندي هُئي ۽ ڇڏي به ايندي هُئي. پر جڏنهن هوءَ مارويءَ کي اسڪول ۾ ڇڏڻ ويندي هُئي ته پرکندي هُئي ته ماروي ڇوڪرين سان گهري رهي ٿي يا اندازو لڳائڻ جي ڪوشش ڪندي هُئي انهن ۾ اهڙي ڪهڙي ڇوڪري آهي جيڪا مارويءَ جي صحبت لاءِ مناسب نه آهي پراڃا تائين کيس اهڙي ڪا به ڇوڪري نه نظر آئي جنهن سان مارويءَ جي غير مُناسب دوستي هُجي. اسڪول کان علاوه به مارويءَ جو ڪي ساهڙيون هُيون جيڪي سندس گهر به اينديون رهنديون هُيون. ان ڏينهن به هوءَ مارويءَ کي اسڪول ڇڏي جيئن واپس پئي وري ته سندس ويندي ئي ماروي هڪ چهري مان هوشيار ڏسجندڙ ڇوڪريءَ طرف وڌي ” هاءِ سيمه” هائي ماروي“ سيمه به گرم جوشيءَ سان چيس ” هي تُهنجي ماما هُئي ڇا؟“ سيمه سان مارويءَ جي دوستي تازي تازي ٿي هُئي ۽ هن نٿي چاهيو ته هن جي ماءُ سيمه کي ڏسي. هن کي احساس هو ته هُن جي ماءُ سيمه کي پسند ڪانه ايندي ۽ شايد کيس سيمه سان ملڻ جُلڻ تي به جهلي. ماروي ماءُ پيءُ جو حڪم مڃڻ جي عادي هُئي ان ڪري هوءُ اهڙي ڪنهن صورت حال کان بچڻ چاهيندي هُئي. سيمه سندس طرف جهڪي آهستي چوڻ لڳي ” اڄ پارٽي آهي، ڇا خيال آهي؟“ هن معني خيز انداز ۾ مارويءَ طرف ڏٺو” هاڻ ته تون جوان ٿي وئي آهين“ مارويءَ جي چهري جو رنگ گلابي ٿي ويو، هن انڪار ۾ ڪنڌ ڌوڻيو ” ماما ۽ ڊيڊيءَ جي طرفان اجازت ڪانه ملندي“ ” تون ڪو بهانو ڪري ڇڏجان. ٻئي ڪنهن دوست جي گهر وڃڻ جو بهانو ڪري اچي وڃجان“ سيمه کيس ترڪيب سمجهائي ” مان توکي گهٽيءُ جي ڪنڊ مان پِڪ ڪري وٺنديس“ ماروي پهرئين جهجهڪيو، پوءِ هن چئي ورتو ” مان توکي سوچي ٻُڌائينديس“ ”ٺيڪ آهي پر پارٽيءَ ۾ مزو ڏاڍو ايندو آهي“ سيمه زور ڀريس ” تون هڪ دفعو هلي ته ڏس“ اسڪول ۾ ماروي ان باري ۾ سوچيندي رهي، هن کي خبر هُئي ته جي هن ماما ۽ ڊيڊ کي سچ سچ ٻُڌائي ڇڏيوته هُن کي وڃڻ جي اجازت ئي نه ملندي، ڇو جو هوءَ اڃا مس 14 سالن جي ئي هُئي ان ڪري پنهنجي مرضي به نٿي هلائي سگهي، 18 سالن جي ٿيڻ ۾ هوءَ پاڻ مُرادو خود مختيار ٿي سگهندي. پر فلحال سندس دل چاهيو پئي ان ڪري موڪل مهل ڪلاس کان ٻاهر نڪرندي هن راهداريءَ ۾ ئي سيمه کي روڪي ورتو. سيمه خوش ٿي پئي ” ڇا! واقعي تون هلين پئي!“ ”مون اڃا فيصلو ڪو نه ڪيو هي، مان توکي شام تائين ٻُڌائي ڇڏينديس“ ”تون مونکي 7 لڳي ٻُڌائي ڇڏجان، پارٽي 8 لڳي شروع ٿي ويندي“ ” ۽ ڪيستائين هلندي؟“ صبح تائين ” سيمه جواب ڏنس. ماروي گهٻرائجي وئي ” مان ايتري دير تائي رُڪي نٿي سگهان“ ” ڪو مسئلو ئي ڪونهين، جيستائين تُهنجي دل چوي، اسان واپس اچي وينداسون“ ؟وعده؟” ”ها پڪو وعدو” سيمه سندس هٿ پڪڙي چيس. ماروي سيمه کا ڌار ٿي اسڪول کان ٻاهر نڪري آئي جتي قمر گاڏيءَ ۾ سندس انتظار ۾ هُئي. هوءَ جيئن ئي ڪار ۾ ويٺي ته قمر چتائي نهاريس ”ڇا ڳاله آهي تون ڪهڙي ڳاله تي ايڪسائيٽيڊ آهين؟“ ماروي ڇرڪجي وئي ” نو ماما“ قمر گاڏي اڳتي وڌائي ڇو جو پُٺيان به گاڏين جون قطارون هُيون. اسڪول مان نڪري قمر پُڇڻ لڳيس ” ڇا تُهنجي ڪا نئين دوست ٺهي آهي؟” ” نو ماما“ هن ڀيري ماروي نظرون چورائي جواب ڏنس“ قمر فڪرمند ٿي وئي. هن کي واضح طور محسوس ٿيو ته ماروي ان سان ڪوڙ پئي ڳالهائي ۽ ٻار ماءُ پيءُ سان ان وقت ڪوڙ ڳالهائيندا آهن جڏنهن هو ڪو اهڙو ڪم ڪرڻ لڳندا آهن جنهن جي باري ۾ هنن کي يقين هوندو آهي ته جي اهو هنن جي ماءُ پيءُ جي علم ۾ اچي ويو ته هو ان کان جهلي ڇڏيندا. پر هن مارويءَ سان ان موضوع تي وري نه ڳالهايو. ها جڏنهن هو گهر پُهتا ته ڊائنگ ٽيبل تي ماروي چوڻ لڳي ته ” ماما مان شام جو سسئي ڏي وينيس“ سسئي مارويءَ جيهڪ دوست هُئي جيڪا سندس گهر کان ڪي گهٽيون ڇڏي انهيءَ علائقي ۾ رهندي هُئي. شام جي وقت مارويءَ کي سرف سسئي جي گهر وڃڻ جي اجازت هوندي هُئي. قمر کيس غور سان ڏٺو ” ڪا خاص ڳاله آهي ڇا؟“ ”نه ماما، بس ائين ئي” مارويءَ وري انهيءَ اندز ۾ چيو ۽ ان جو ڪوڙ قمر واظح طرح سان مسوس ڪري ورتو هو” ٺيڪ آ تو ڀلي هلي وڃجان پر جلدي واپس اچڻجي ڪجان“ ”اوڪي ماما ” ماروي خوش ٿي وئي، هن پنهنجي ڪمري ۾ ويندي ئي ايس ايم ايس ڪري پهرئين سيمه کي اطلاع ڏنو ۽ پوءِ سسئيءُ کي ٻُڌايو ” جي ماما يا ڊيڊ توکي ڪال ڪري پُڇن ته تون اهو چونديئن ته مان تُهنجي گهر ئي آهيان“ ”مگر ڇو؟” سسئي حيران ٿي پُڇيس. ”مان هڪ پارٽيءَ ۾ پئي وڃان” ماروي ايس ايم ايس ڪري ٻُڌايس. ”واه“ سسئي به پُرجوش ٿي وئي ” ڇا مان به هلي سگهان ٿي؟” ”هرگز نه.. اهڙي صورت ۾ ماما ۽ ڊيڊ کي خبر پئجي ويندي“ مارويءَ انڪار ڪيو. هوءَ شام جي وقت تيار ٿي وئي ۽ ساڍي 7 لڳي گهر کان ٻاهر نڪري آئي، سيمه گهٽيءَ جي هڪ ڪنڊ تي سندس انتظار ۾ هُئي.
جواب: فيس بُڪ (ٽيلي فلم) مهرباني سائين ٻئي قسطون پڙهيون آهن۔ تجسس آهي اڳتي پڙهڻ جو ۽ نتيجن تائين پهچڻ جو
جواب: فيس بوڪ (ٽيلي نيٽ فلم) پارٽي هڪ ٻاهر پاسي واري وڏي بنگلي ۾ جاري هُئي۔ اندر داخل ٿينديئي ماروي جو اکيون حيرت سان ڦهلجي ويون ڇو جو اُتي اُهو سڀ ڪُجه ٿي رهيو هوجنهن جي باري ۾ هُن رُڳو ٻُڌو هو۔ ڇوڪرا ۽ ڇوڪريون آپي کان ٻاهر، نشن، سُلفين جي سوساٽ ۽ شيشي جي دونهن ۾ بدمست ٿي شيطان کي به شرمائي رهيا هُئا۔ مارروي اهو منظر ڏسندي گهٻرائجي وئي، هُن ان کان پهرئين اهڙي ڪنهن به پارٽي ۾ شرڪت ڪانه ڪئي هُئي۔ سيمه کيس هڪ ڪمري ۾ وٺي وئي جتي ڪي ڏهاڪو کن ڇوڪريون بد فضيلت وارن لباسن ۾ بُلند آواز سان ڳالهائي رهيون هُيون سندن اها گفتگو فحش ڪلام جي زمري ۾ پئي آئي ۽ بيهوده هُئي، سيمه انهن ڇوڪرين سان ماروي جو تعارف ڪرايو ته هڪ مرد مار قسم جي ڇوڪري مردن جي باري ۾ پنهنجي تجربي سان کين پئي آگاه ڪيو ۽ ماروي کان به اهڙا سوال پُڇڻ لڳي جو کيس ٿڌي ماحول ۾ هوندي به پگهر پئي آيو۔ سندس هچڪچاهٽ ڏسي ڇوڪري ماروي کي مُخاطب ٿي چيو ”ڇا تون ڪُجه پُڇڻ پئي چاهين؟” ”واش روم ڪهڙي طرف آهي؟” پر هو واش روم بجا بنگلي مان ٻاهر نڪري آئي۔ سيمه به سندس پويان پويان اچي وئي ” ماروي ڇا ٿيو؟ تون ٻاهر ڇو اچي وئيئن؟” مان هتي بلڪل ترسي نٿي سگهان” ماروي جواب ڏنس ” مان گهر پئي وڃان” ” ڪم آن يار! اڃا ته پارٽي جي شروٿات آهي” سيمه کيس راضي ڪرڻ لا چوڻ لڳي ” اڃا ته توکي گهڻو ڪُجه ڏسڻو ۽ سکڻو آهي ماروي” پر ماروي جي خيال ۾ هن جيترو ڪجه ڏسي ڇڏيو ايترو ئي ڪافي هو، جي سنس ماما ۽ ڊيڊ کي خبر پئجي وڃي ها ته هو ڪيڏانهن وئي هُئي ته يقينن شام کان پو هُن جو گهران نڪرڻ بلڪل بند ٿي وڃي ها۔ سندس زور ڀرڻ تي مجبورن سيمه کيس گهر تائين ڊراپ ڪرڻ آئي پر هن جو موڊ ماري جي وڃڻ سان آف ٿي ويو هو۔ ماروي کي فڪر کائڻ لڳو ته ڪئي سيمه هميشه لا ناراض نه ٿي وڃيس، پر ٻئي ڏينهن اسڪول ۾ سيمه جو موڊ بلڪل سٺو هو ۽ هن ماروي کي چيو ” سمجهان ٿي ته تون اڃا انهن معاملن ۾ ڪچي آهين۔ جيستائين تو ڪو عملي تجربو نٿي ڪري وٺين توکي اهڙن محفلن ۽ پارٽين ۾ بلڪل مزو نه ايندو” ” عملي تجربو؟۔ ” ها! تون ڪنهن ڇوڪري سان دوستي ڪري وٺ۔” ”دوستي به ڪيئن ڪريان؟” ماروي سادگي سان پُڇيس۔ ” تو وٽ ليپ ٽاپ ته آهي نه؟“ ” ها آهي ڊيڊ سالگره تي تحفي ۾ ڏنو هو” ” بس ته پو فيس بوڪ تي وڃي ڪنهن نه ڪنهن ڇوڪري کي لڀي وٺ، توکي پنهنجي طبيعت مطابق ڪو نه ڪو ضرور ملي ويندو” ماروي انهي رات فيس بوڪ تي سائن اپ ٿي پسند جا ڇوڪرا ڏسندي کين ايڊ رُڪيسٽ موڪليندي رهي، هُن گهڻن ٿي ڇوڪرن جو تصويرون ۽ پروفائل ڏسڻ شروع ڪري ڏنو، ۽ پو کيس زمرد نالي هڪ ڇوڪري جي تصوير به وڻي ته پروفائل به، هن پنهنجي پروفائل ۾ به پنهنجي خوبصورت تصوير ۽ سيل نمر وجهي ڇڏيو۔ ماروي پهرين چيٽ ذريعي زمرد سان ڪنٽيڪٽ ڪرڻ جي ڪوشش ڪئي پر هو آف لائين هو، پو هن سندس پروفائل مان سيل نمبر ڪڍي کيس ايس ايم ايس به ڪيو ۽ فيس بوڪ تي ميسيج به ڇڏيو۔ ايس ايم ايس ڪرڻ ڪري کيس هڪدم زمرد جو جوابي ايس ايمس مليو ”ها!” ” ڇا تون مونسان فيس بوڪ تي چيٽ ڪرڻ پسند ڪندي؟” ” ڇا تون ڇوڪري آهين؟ يا ڇوڪرو جنهن ڇوڪرين جي ڊمي آئيڊ ٺاهي آهي؟” ” نه ۔۔نه۔۔ ڊمي ڇو؟ مان وقعي ڇوڪري آهيان” هون!، تُنهنجي عمر ڪيتري آهي؟” ايندڙ مهني 18 سالن جي ٿي وينديس” ماري ڄاڻي ٻُجهي غلط عمر ٻُڌائي۔ ”ٺيڪ آ مان نيٽ تي اچان ٿو، توکي فيس بوڪ تي ايڊ ڪري ٿو وٺان” ماروي به پنهنجوليپ ٽاپ کولي جانچڻ لڳي، سندس ليپ ٽاپ ۾ پي ٽي سي ايل جو وائرليس انٽرنيٽ ڪنيڪشن اڳئي موجود هو تنهنڪري هو ليپ ٽاپ کي هر جڳه تي ويهي استعمال ڪري پئي سگهي۔ فيس بوڪ جي چيٽ ۾ اچي هن کي زمرد جو پيغام ڏسڻ ۾ آيو، پر هاڻ ان تي ڪابه تصوير نه هُئي، بس ڪنهن ماڻهو4 جو خاڪو ڏسڻ ۾پئي آيو، جڏنهن ته اين اڳئي پنهنجي خوبصورت تصوير لڳائي چُڪي هُئي۔ زمرد پهريون ڀيرو سندس تصوير ڏٺي ” واه! تون ته ڏاڍي خوبصورت آهين” ” مهرباني۔۔پر تو پنهنجي تصوير پروفائل مان ڇو هٽائي ڇڏي؟” ” تو مُهنجي تصوير پروفائل ۾ ته ڏسي ورتي هُئي نه؟۔ زمرد چيس۔ ان رات ڪافي دير تائين ماروي ۽ زمرد پاڻ ۾ چيٽ ڪندا رهيا۔ زمرد تمام پيارا ۽ سُٺا جملا پئي لکيا ۽ ان سان چيٽ ڪندي ماروي کي بلڪل خراب محسوس نه پئي ٿيو۔ هن جي چيٽ جو انداز انتهائي شائسته ۽ لکيل جملا بلڪل بناوٽ کان پاڪ هُئا۔ هن ماروي جي خوبصورتي جي تعريف ته ضرور ڪئي پر هڪ حد تائين۔ ٻي رات به ٻئي سڄي رات پاڻ ۾ چئٽ ڪندا رهيا ۽ پو اهو انهن جو روز جو معمول بڻجي ويو۔ خالد کي ته بلڪل محسوس نه ٿيو پر قمر محسوس ڪري ورتو ته ماروي سڄي رات جاڳي ليپ ٽاپ تي وهي ٿي، هڪ رات هن سمهڻ کان پهرئين خالد سان ان جو ذڪر ڪيو ” ماروي روز رات جو دير دير تائين ليپ ٽاپ کولي ويهندي آهي” ” ها ته پو ليپ ٽاپ هوندو ڇا لا آهي؟، ڏس قمر هاڻ هو جوان پئي ٿئي ۽ هن کي به سماجي واسطن ۽ رابطن جي ضرورت ٿيندي هوندي، ان لاِ ته هن کي ليپ ٽاپ ۽ موبائل وٺي ڏنو اٿئون” ” ها صحيح! پر مونکي الاهي ڇو خدشو ٿو ٿئي ته ڪٿي هو ڪنهن غلط قسم جي ماڻهن جي ور نه چڙهي وڃي” ” پر مُهنجو خيال آهي ته ماروي ايتري بيوقوف هرگز نٿي ٿي سگهي” خالد ناگواري سان چيس ” ڏس قمر اسان هن جي بهترين تربيت ڪئي آهي، کيس خراب ۽ سُئي جي چڱي طرح سان تميز ڪرڻ به سيکاري اٿئون، ۽ وڏي ڳاله اها ته کيس اسان جو اعتماد حاصل آهي، هو اسان سان هر ڳاله ڪري سگهي ٿي”، قمر انڪار ۾ مٿو ڌوڻي ”اڄ جي نسل لا هي سڀ شيون ناڪافي آهن۔ هو ذهني لحاظ سان پراڻي نسل کان به گهڻو پوئتي آهن، بس هُنن کي رُڳو رابطن وڌائڻ جا جديد ذريعا ۽ ٽيڪنالاجي مليل آهي” خالد پنهنجي زال سان مُتفق نه هو پر هن وڌيڪ بحث ڪرڻ کان پاسو ڪيو” فلحال توکي صلاح ڏيان ٿو ته کيس ڇيڙڻ جي ضرورت ڪانهين” جنهن وقت خالد ۽ قمر پنهنجي بيڊ روم ۾ پاڻ ۾ڳالهائي رهيا هُئا عين انهي وقت ماروي به زمرد سان ٻاهر ملڻ جو پروگرام ٺاهي رهي هُئي۔ کيس خبر هُئي ته ايندڙ آچر ڏهاڙو ماما ۽ ڊيڊ ٻارن کي تفريح ڪرائڻ لا سي سائيڊ تي وڃڻا آهن، هو پو ڪو بهانو ڪري وڃڻ کان انڪار ڪري ڇڏيندي، ۽ گهروارن جي وڃڻ کان پو تُرت ئي گهران نڪري زمرد سان ملڻ ويندي۔ زمرد کيس هڪ معروف شاپنگ سينٽر جي ٻاهران ملڻ جوچيو هو ۽ ماروي به ان سان ملڻ لاِ بيچين ۽ پُرجوش ٿي رهي هُئي، هو پنهنجي ليکي زمرد جي مُحبت ۾ فاسي چُڪي هُئي ۽ ڏينهن رات سندس ئي خيالن ۾ گُذاريندي هُئي ۽ پو آچر جو ڏينهن به اچي ويو ۽ جڏنهن سڀ سي سائيڊ تي وڃڻ لا تيار ٿي ويا ته هُن ٽيسٽ جي تياري جو بهانو ڪري عين موقعي تي هلڻ کان انڪار ڪيو ” ماما مُهنجي ٽيسٽ آهي ٻيو ته ڀبيعت به ٺيڪ ڪانهين” قمر فلر مند ٿي وئي ” ڇا ٿيو ڊيئر؟” بس ماما طبيعت سست آهي، مان بلڪل ڪان ٿي هلان” ٻارن جو پروگرام طع ٿيل هو ان ڪري قمر ۽ خالد کي لازمي وڃڻو پيو، قمر ويندي ويندي کيس کوڙ صلاحون۽ نصيحتون ڪري وئي۔ کيس ٻارن کي لازمي سي سائيڊ تي وٺي وڃڻو هو ۽ ترت شام جو ئي واپس ورڻو هو۔ گهر وارن جي نڪرڻ کان پو ماروي جُنيد جو سالگره ۾ ڏنل سُهڻو لباس ڪڍيو، پائي تيار ٿي هو گلستان ڪوچ ذريعي شاپنگ سينٽر تائين آئي ۽ هڪ مخصوس بينچ تي ويهي زمرد جو انتظار ڪرڻ لڳي، هن زمرد جي تصويرون ايترا ڀيران هر هر ڏٺيون هُيون جو اُهي سندس ذهن ۾ نقش ٿي ويون هُيون هو ايندڙ ويندڙ هر 20، 25 سالن جي هر ڇوڪري کي زمرد سمجهي غور سان ڏسڻ لڳي ڇو جو زمرد کيس پنهنجي ايتري عمر ئي ٻُڌائي هُئي۔ هن سوچيو پئي ته جيڪڏنهن زمرد کي محسوس ٿي ويو ته هن پنهنجي عمر غلط ٻُڌائي آهي ته الائي ان جو ردعمل ڇا ٿيندو، ممڪن آهي ان کي اهو خراب لڳي ۽ هو ان کان ناراض ٿي وڃي۔ ”ها! ماروي!” اوچتو هڪ اڌيڙ عمرجي ماڻهون هن وٽ اچي چيو۔ هو هن کي تمام پرشوق نظرن سان ڏسي رهيو هو” تون ته تمام خوبصورت آهين، پنهنجي تصوير کان به وڌ” ” تون!۔۔ تون!۔۔ تون ڪير آهين” ماروي پُڇيس۔ ”مان زمرد آهيان جان من” هو سيٽ تي هن جي برابر ۾ ويهي رهيو۔
جواب: فيس بُوڪ (ٽيلي فلم) ادا واقعي ۾ تمام بهترين ڪهاڻي لکي آهي ڇا اها حقيقت آهي يا هن معاشري جي توهان عڪاسي ڪئي آهي اڳين قسط جو انظار آهي
جواب: فيس بُوڪ (ٽيلي فلم) ڪجه ذاتي ۽ دفتري مصروفيتن جي ڪري ڪُجه عرصي کان نيٽ تي ويهي نه پيو سگهان۔ جيئن وقت مليو هن ٽيلي فلم جون ٻيون قسطون پيش ڪبيون۔ هي ڪهاڻي اڄ جي معاشري جي حقيقت به آهي ۽ فيوچر عڪاسي به۔ انشالله اهڙيون ئي ڪهاڻيون ۽ ڊرامائي اسڪرين پلي توهانجي نظر ڪبيون جيڪي يقينن توهانجا وار ڪانڊاري ڇڏينديون ان ڪري جو اهي زندگيٕ جي تسلسل سان هونديون ۽ روزمره جي حقيقتن تي ٻڌل به۔ ڪهاڻي ۾ دلچسپي وٺڻ ۽ پسند ڪرڻ تي مهرباني۔ هن کان پوء ڪهاڻي اڳيان هلي هڪ عجيب موڙ اختيار ڪندي ۽ توهان کي فڪر سوچ ۽ تجسس ۾ پئدا ڪندي۔
جواب: فيس بُوڪ (ٽيلي فلم) تمام بهترين عڪاسي ڪئي وئي آهي، جيڪو ڪجهه هن وقت وهي واپري ٿو، اهو سڀ ڪجهه پڙهڻ لا مليو هن ٽيلي فلم ۾، اميد ته سلسلو جاري رکندا، جلد کان جلد انتظار رهندو۔
جواب: فيس بُوڪ (ٽيلي نيٽ فلم) "آئون زمرد آهيان ڊيئر!" هو ماروي جي ڀرسان گڏ بينچ تي وهندي چوڻ لڳو۔ ماروي حيران ٿي وئي، ڇو جو هو شخص ڪنهن به صورت ۾ 35 سالن کان ننڍو نه پي لڳو، بيشڪ سندس اپيئرنس پالش ٿيل ۽ وار سليقي سان سيٽ ٿيل هُئا۔ ماروي ذهن تي زور ڏنو ته هو کيس فيس بوڪ تي لڳايل 20 سالن جي ٻار جي شڪل سان مشابهت ۾ لڳو جيڪا شايد هن جي ننڍي هوندي جي تصوير هُئي۔ کيس ڏسي ماروي کي هڪ وڏو ڌچڪو لڳو هو۔ ”تون! تون زمرد آهين؟،تون ڪوڙو آهين، تو مونکي چِيٽ ڪيو آهي ته تون 20 سالن جو آهين” ، ”ماروي! زمرد نهايت پيار ۾ سمجهائڻ جي ڪوشش ٿو ڪري ” بيشڪ مان 20 سالن جو ناهيان پر ڇا ان سان مُهنجي ۽ تُهنجي مُحبت تي اثر پئجي سگهي ٿو ڇا؟ ، فيس بوڪ ۽ سيل تي جيڪي ڳالهيون ٿيون، جيڪي وعده وفا ڪرڻ جا ٿيا ڇا اُهي اسانجي وچ ۾ ڪافي ناهن” ، ” تو مونکي دوکو ڏنو آهي“ ماروي جو ڳالهائڻ ڀرجي آيو ۽ اکين ۾ پاڻي ڀرجي پيو“ زمرد ٿڌو ساه کنيو ”ڊيئر ماروي مون ان خوف سان ڪوڙ ڳالهايو هو ته جي مان توکي سچي عُمر ٻُڌائي ويٺس ته تون مونکي فيس بوڪ تي بلاڪ ڪري وٺنديئن ۽ مان ايڏي قربت، توسان پيار ڀريل ڳالهين کي وسرڻ نه پئي چاهيو، مان تُهنجي مُحبت کي ضايع ڪرڻ افورڊ نه پئي ڪري سگهيس“ سچ پچ ته توسان عمر جي فرق باوجود مان دل جي گهراين سان پيار ڪيو آهي ” ماروي جي اکين ۾ به ڳوڙها ڀرجي آيا، زمرد کيس سمجهائيندو رهيو ۽ زمرد جي ڳالهين پو هو آهستي آهستي سند ڏک کي هلڪو ڪري ڇڏيو، پو زمرد کيس ڪنهن وڏي ريسٽورينٽ ۾ لنچ جي پيش ڪش ڪئي جيڪا هن ٿورري هچڪچاهٽ کان پو قبول ڪري ورتي۔ فرسٽ ڪلاس ريسٽورينٽ ۾ هن ويٽر کي ماروي جي پسند جي کاڌن جو آرڊر ڏنو ۽ پو هو ٻئي ڳالهيوم ڪندا گهلي ملي ويا ۽ ٽهڪ ڏئي ڳالهائيندا رهيا، هاڻ کيس زمرد وڏي عمر جو نه پئي لڳيو۔ لنچ کان پو هن ماروي کي چيو ” تون مونسان گڏ هل مان توکي ڪُجه ڏيکارڻ چاهيان ٿو” تُهنجي گهر؟” نه! نه! مُهنجو گهر ته هتان ڪافي پري آهي، مان ته فقط توسان ملڻ لا ايترو پري کان آيو آهيان، ڇو جو تون مُهنجي لا خاص الخاص آهين، تمام گهڻي اهم” پو ڪٿي!” آئون صوبائي اسيمبلي جو ميمبر آهيان ڀرسان هاسٽل آهي اُتي هلنداسون۔ ڪجه دير کان پو ماروي زمرد سان گڏ ايم پي اي هاسٽل ڏانهن هلي وئي ۔ ايم پي اي هاسٽل جي ڪمري ۾ زمرد ماروي کي صوفي تي وهاري سامهون رکيل الماري مان ڪُجه ڪڍڻ لڳو۔ هي هڪ گفٽ پيڪٽ هو هن ڳاڻي واڻي الماري جو دروازو کُليل رکيو جنهن مان ڪي ٻيا گفٽ جي پيڪٽ به رکيل پئي ڏٺا۔ هو ماروي کي گفٽ پيڪٽ ڏئي کيس کولي ڏسڻ ۽ پسند ڪرڻ تي زور ڀري رهيو هو، ڪو گُلابي رنگ جو لباس هو جيڪو ٽرانسپيرنٽ پلاسٽڪ مان ڏسڻ ۾ پئي آيو، زمرد کيس پيار ڀري نظرن سان تڪيندو رهيو ۽ پُڇڻ لڳس” ڇا توکي نه وڻيو؟ وڻيو ته، ڏاڍي سُٺي ڊريس آهي” ماروي بيدلي سان چوڻ لڳس” ته پو پائي ڏيکار” هو ماروي تي زور ڀريندو رهيو، بل آخر ماروي اُٿي پيڪٽ کڻي اٽيچ باٿ روم ۾ هلي وئي، جڏنهن ٻاهر نڪتي ته هو هڪ خوبصورت ۽ گُلابي نائٽي ۾ هُئي۔ هن پاڻ به ٻاهر اچي پاڻ کي ڀرسان رکيل سينگاريل ميز جي آئيني ۾ ڏٺو هن کي اهو سُهڻو لڳي رهيو هو پو هن شرمائي زمرد کي به پيار ڀري نظرن سان ڏٺو جيڪو اڳ ئي کيس هوس پرستي جي نظرن سان تڪي رهيو هو۔ قمر ۽ خالد ٻارن سان سي سائيڊ تي گهميا پئي ۽ ٻار راند ۾ مصروف هُئا ته خالد جو سيل وڳو، نمبر ڏٺائين ۽ نئون نمبر ڏسي ڀڻ ڀڻ ڪندو رهيو ۽ پو ڪال رسيو ڪيائين۔ ” مسٽ خالد؟ ” ڪنهن مرد جو آواز هو” مان انپيڪٽر فراز آهيان گُلستان جوهر ٿاڻي مان” خالد گهٻرائجي ويو” ڳاله ڇا آهي انپيڪر” ڇا ماروي توهان جي ڌي آهي، عمر تقربن 14 يا 15 سال ٿيندي، گولڊن برائون وار، کاٻي ڳل تي برائون تِرُ؟” قمر جيڪا خالد کي سيل تي گهٻرائيندي ڳالهائيند ڏسي رهي هُئي رڙهي ڀرسان آئي ۽ پريشان ٿي وئي” پوليس انپيڪٽر چئي رهيو هو” هن جي جان کي ڪو خطرو ته ڪونهين، پر مونکي ٻُڌائيندي اهو افسوس ضرور پيو ٿئي ته ڪنهن ماروي کي پنهنجي هوس جو نشانو بڻايو آهي، هو هن وقت دار الصحت اسپتال ۾ آهي توهان جيترو جلد ممڪن ٿئي پُهچي وڃو۔
جواب: فيس بُوڪ (ٽيلي نيٽ فلم) فيس بوڪ خالد کي ائين لڳو ڄڻ سندس پيرن هيٺان زمين سرڪي وئي هُجي هن جو مٿو چڪرائڻ لڳو پر سگهوئي پاڻ سنڀالي ورتائين، قمر ويجهو اچي پُڇيس ” ڇا ماروي جي طبيعت خراب ٿي وئي آهي؟“ پي اصلي ڳاله لڪائيندي ” ها جلدي ڪر، بارن کي سڏ ته واپس هلون” هنن ٻارن کي سڏ ڪيو ۽ هو اسپتال طرف روانا ٿي ويا۔ هڪ ڪلاڪ جي ڊگهي ڊرائيوِ ڪرڻ کان پو هو دارالصحت اسپتال ۾ پُهچي ويا، مومل ۽ جُواد کي ڪار ۾ ئي وهاري قمر ۽ خالد رسپشن تان ماروي باببت پُڇندا ايمرجنسي او پي ڊي ۾ پُهتا ته اُتي کين انسپيڪٽر فراز به ملي ويو جيڪو هنن جي انتظار ۾ هو، خالد پنهنجو تعارف ڪرائي ماروي مُتعلق پُڇڻ لڳس ” ڪيئن آهي مُهنجي ڌي“ بظاهر بلڪل ٺيڪ آهي، باقي اصل حالت ته ڊاڪٽر ئي ٻُڌائي سگهي ٿو، خالد انپيڪٽر کي ٿورڙو پاسيرو ڪري وٺي آيو ” انسپيڪٽر صاحب هي حادثو آخر ڪيئن ٿيو”، ”ماروي هڪ جوڙي کي سپر ها وٽ انهي حالت ۾ ملي جو کيس هوش ته بلڪل ڪونه هو، هو لڙکڙائيندڙ قدمن سان هلندي پئي آئي، سندس لباس جو هيٺيون حصو رت ۾ ڀريل هو ۽ هٿ ۾ هڪ ڪپڙن جو شاپر هوس، ان جوڙي ئي ماروي کي اسپتال ۾ پُهچايو ۽ پو پوليس کي به اطلاع ڪيائين، ڊاڪٽر چوي ٿو ته ڪنهن شخص هن سان وحشانا طريقي سان ريپ ڪيو آهي، جنهن جي ڪري کيس جسماني نقصان پُهتو آهي، هيئنر هو شاڪ جي ڪيفيت ۾ آهي، ڊاڪٽر کيس ٽرنڪلائزر ڏئي سمهاري ڇڏيو آهي، جسماني طرح سان ٽيسٽ ۽ ٽريٽمينٽ کان پو ئي صحيح خبر پوندي، پر سندس زندگي کي ڪو خطرو ڪونهين” قمر جيڪا رڙهندي آئي هُئي اُن به اهو سڀ ڪُجه ٻُڌي ورتو هو، هن کي خبر پئجي چُڪي هُئي ته هن جي ڌي سان ڇا ٿي گذريو آهي۔ هو تيز قدمن سان بيڊ ڏانهن وڃڻ لڳي پر فلحال کيس ڊاڪٽرن اجازت ڏيڻ کان انڪار ڪيو۔ چند منٽن کان پو ڊاڪٽر بيد تان پڙدو هٽائي ٻاهر نڪري قمر ، خالد ۽ انسپيڪٽر طرف آيو، ماروي کي هُن طبعي امدا ڏني هُئي، هن چيو ته ” مونکي افسوس آهي، پر هاڻ سندس طبيعت قدري بهتر ٿي رهي آهي، جسماني طرح سان هو بلڪل ٺيڪ آهي۔ هو پاڻ کي ٻن ٽن ڏينهن ۾ ڪور ڪري وٺندي” ” ۽ ذهني طور تي؟” خالد پُڇڻ لڳس، ان باري ۾ اڇا ڪُجه به نٿو چئي سگهجي، مگر اڪثر اهڙن ڪيسن ۾ ڇوڪرين جو ردعمل شديد مايوس ڪُن ۽ قنوطيت پسند ٿي وڃي ٿو، هو دنيا کان بلڪل ڪٽجي وڃن ٿيون ۽ روزمره جي معاملن کي به بلڪل ترڪ ڪري ٿيون ڇڏين ۽ خودڪشي جي ڪوشش به هڪ عام ڳاله آهي، اوهان کي ڪنهن ماهر نفسيات سان لازمي رُجوع ڪرڻو پوندو” ڇا اسان کيس گهر وٺي وڃي سگهون ٿا؟” قمر ڀريل آواز ۾ پُڇڻ لڳي” ” نه! بلڪل نه!، پر اڃا کيس ڇهڻ يا ڳالهائڻ جي ڪوشس به نه ڪجئو، هو جيترو آرام ڪندي اوترو هن لاِ بهتر ٿيندو” پو قمر ۽ خالد بيڊ ڏي آيا جتي ماروي بي سُڌ پيل هُئي، صرف سندس سينو ساه کڻڻ ڪري هيٺ مٿي پئي ٿيو، هن جي چهري ته به رانبوٽن جا نشان هُئا ۽ اهڙا نشان ڄڻ ڪنهن کيس مارڪُٽ ڪئي هُجي، قمر سندس اها حالت ڏسي تٿڙپي وئي۔
جواب: فيس بُوڪ (ٽيلي نيٽ فلم) معاشري جو عڪس پيش ڪيل آهي، پر لکڻي ۾ گهڻيون اوڻايون آهن، جيڪي شايد ليکڪ جلدي هن اسٽوري کي مڪمل ڪرڻ دوران پئجي پيون هونديون۔۔ اميد ته اڳتي به اهڙين معاشري جي بڇڙاين سان لاڳاپيل داستانن کي پيش ڪندا رهندا۔۔پر ڌوڙ پوي اهڙن مردودن کي جيڪي معاشري جو ناسور بڻجي ويا آهن۔۔۔
جواب: فيس بُوڪ (ٽيلي نيٽ فلم) فيس بُوڪ (ٽيلي نيٽ فلم) هن خالد کي چيو”مان انهيءَ ڳاله کان پئي ڊنيس، اسان پنهنجي ڌيءَ جي ايتري سار سنڀال ناهي لٿي جيتري ڪرڻ گهُربي هُئي.” ” ائين ناهي.” خالد آهستي چيس ” اسان هن جي هر ممڪن سار سنڀال لٿي آ.” پوءِ ان سان ائين ڇو ٿيو؟“ ” پاڻ کي هاڻ سنڀال” خالد سندس ڪنڌ تي هٿ رکي چيس، ” مارويءَ جو ڏ ک اسان کان گهڻو آهي، هوءَ ته سڌو سنئون نشانو بڻين آهي، هن کي وري کان سنڀالڻو پوندو“ خالد ٻاهر آيو جتي انسپيڪٽر فراز ڊاڪٽر کان ميڊيڪل رپورٽ گهُري رهيو هو. خالد انهن وٽ اچي پُڇيو ” پوليس آخر هن جانور کي گرفتار ڪرڻ لاءِ ڇا پئي ڪري؟ انسپيڪٽر پنهنجو ڪنڌ اُڀو ڪري ” فلحال ڪُجه به نه! ڇو جو اسان کي اُن جي باري ۾ ڪابه خبر نه پئجي سگهي آهي، ڊاڪٽر به چوي ٿو ته هوءَ سڀاڻ ئي بيان رڪارڊ ڪرائڻ جي پوزيشن ۾ هوندي، سند بيان سان ئي مُجرم جي باري ۾ معلومات ملندي.” انسپيڪٽر فراز، خالد کان به اُن جي باري ۾ پُڇڻ شُروع ڪيو ” اسان کي به ڪا به خبر ڪانهين ته اهو درندو آخر ڪير هو. اڄ اسان زال مڙس کي ٻارن کي وٺي تفريح لاءِ سي سائيڊ تي وڃڻو هو، پر عين وقت تي ماروي ٽيسٽ جي تياري ۽ طبيعت خراب جو بهانو ڪري هلڻ کين انڪار ڪيو هو.” هڪ نرس پلاسٽڪ شاپر ۾ پيل ڪو لباس کڻي آڻي انسپيڪٽر فراز کي ڏنو، جيڪو خون سان ڀريل هو، انسپيڪٽر اهو لباس وٺي ڏسندي چيو ” ان جو مطلب آهي ته هن توهان کان لڪايو آهي ۽ هوءَ گهر مان نڪري ڪنهن سان ملڻ وئي هُئي ۽ اهو ئي آهي جيڪو مس مارويءِ جي هن حالت جو ذميوار آهي.” ” مُهنجي ڌيءَ انتهائي معصوم آهي، هن جي عمر اڃا 14 سال ۽ ٻه مهنا ئي مس ٿي آهي” خالد تيز لهجي ۾ چوڻ لڳو. ”هوءَ گهٽ عمر ضرور آهي پر آهي ته جوان.” فراز مُتاثر ٿيڻ کان بغير چوڻ لڳس ” هن کي خبر آهي ته هو ڇا پئي ڪرڻ وڃي.” ”يعني هن سان ايڏي وڏي بيواجبي ڪرڻ وارو ڏوهاري ناهي؟” ” هُو بلڪل مُجرم آهي ” فراز چيو ” جيڪڏنهن اهو ڪم ڇوڪريءَ جي رضامنديءَ سان ٿيو آهي تڏنهن به هو مُجرم آهي ۽ جُرم ثابت ٿيڻ تي عدالت کيس ستن سالن لاءِ جيل به اُماڻي سگهي ٿي.” هڪ معصوم ٻار کي تباه ڪرڻ جي سزا صرف ست سال قيد؟” خالد تلخ لهجي ۾ چيو. انسپيڪٽر فراز وري ڪنڌ اُڀو ڪري چوڻ لڳو ” قانون رياست جي اسيمبلي ٿي ٺاهي ۽ ان کي توهان ماڻهو ووٽ ڏئي منتخب ٿا ڪريو.” قمر ٻاهر نڪري آئي ” خالد! انسپيڪٽر صاحب ٺيڪ پيو چئي ته هي قانون موجب ڪاروائي ڪرڻ جو مجاز آهي.”، ”ڇا توهان وٽ ٻُڌائڻ لاءِ ڪُجه آهي جنهن سان مُجرم تي ڪا روشني وجهي ڳولي لهجي. آخر ڇوڪريءَ جو ان سان ڪنهن طرح سان رابطو ته رهيو هوندو؟” قمر جي ذهن ۾ پهريون خيال مارويءَ جي سيل فون ۽ ليپ ٽاپ جو آيو هو. مارويءَ جو پرس ته اسپتال انتظاميا وٽ هو۽ سندس سيل فون به ان ۾ ئي هو، اهو انتظاميا خالد جي حوالي ڪري ڇڏيو. خالد قمر کي چوڻ لڳو ” مان ٻارن کي گهر ڇڏي اچان ٿو تون تيسين مارويءَ وٽ هُججئين.” قمر ڪنڌ ڌوڻي هائوڪار ڪئي ۽ مارويءَ جي بيڊ تي هلي آئي، مارويءَ کي ڊرپ لڳل هُئي جنهن جي وسيلي کيس طاقت جون دوائون ڏنيون پئي ويو ته جيئن هو جسماني طرح سان جلد بهتر ٿي وڃي. قمر جهُڪي کيس ڏسڻ لڳي ۽ نرمائيءَ سان کيس پيار ڪندي رهي، ۽ پوءِ ترت ئي سسڪڻ لڳي ” مُهنجي جان! مونکي ان ڳاله جو ئي خوف هو.” قمر به هڪ ڏتڙيل گهراڻي ۾ پئدا ٿي هُئي هن جو پيءُ فوجي ڀڳوڙو هو ۽ پوليس کيس تلاش ڪندي سندس گهر تائين آئي هُئي. قمر جي ماءُ پنهنجي مُڙس کان هُوئن ئي خوش ڪانه هُئي، صابر جو فوج مان ڀڄي وڃڻ ڪري سندس پگهار به بند ٿي ويو هو ۽ ماڻس فريدان پوءِ عدالت مان خلع ورتو هو. جيڪب آباد جي هڪ پسمانده علائق ۾ رهندا هُئا، اگرچ اُتي زمينون تمام گهڻيون زرخيز هُيون پر اهي سڀئي زمينون چند وڏيرن وٽ هُيون ۽ اُهي ئي پنهنجي دولت جي ڪري علائقي ۾ روزگار جي سڀني ذريعن تي قابض هُئا. عام ماڻهن جي زندگي ايڏي آسان ڪانه هُئي. قمر جي ماءُ فريدان ريلوي اسٽيشن جي ڀر واري هڪ هوٽل تي چپاتيون (ماني) ٺاهي وڪڻندي هُئي. هوءَ اُتي جي ماڻهن جي سڄو ڏينهن مذاق جو نشانون به بڻبي هُئي ۽ هوٽل جا طانو به ڌوئيندي هُئي ۽ جڏنهن رات جو ٿڪي ٽُٽي گهر ايندي هُئي ته پنهنجي اڪيلي ڌيءَ کي وقت نه ڏئي سگهندي هُئي ۽ سگهوو ئي سُمهي رهندي هُئي. قمر صبحجھ جو اسڪول ويندي هُئي ۽ واپسيءِ تي گهر ۾ اڪيلي رهندي هُئي پر ماءُ جي واپس ورڻ تي به هن جي تنهائي برقرار رهندي هُئي، بس اڪيلائيءَ جو خوف ختم ٿي ويندو هوس. جڏنهن فريدان صابر کان خلع ورتي هُئي ته ان وقت قمر جي عمر 10 سال هُئي، ٽن سالن کان پوءِ هوءَ جوانيءَ جي حدن کي ڇهڻ لڳي ۽ ان وقت به سندس ماءُ ڀرفان کيس ڪا به رهنمائي نه ملي سگهي، فريدان کي قمر جو ڪوبه فڪر نه هو، هن جي خيال ۾ هر انسان پنهنجي حفاظت جو خود ذميوار هوندو آهي، هن جو ڪم صرف قمر کي رهائش، خوراڪ ۽ لباس مهيا ڪري ڏيڻو هو جنهن لاءِ هوءَ اها نوڪري ڪندي هُئي. قمر اسڪول پنڌ ويندي هُئي ۽ ان سفر ۾ هوءَ هڪ ننڍڙي هُڙيءَ ڀرسان به گذرندي هُئي هڪ ڏينهن هوءَ اُتان آئي پئي ته ٿٻو کائي ڪري پئي، سند گوڏا زخمي ٿي پيا هُئا هن بيهڻ جي ڪوشش ڪئي ته تڪليف جي ڪري بهي نهه سگهي. سند رُئڻ جو آواز ٻُڌي هڪ شخص اُتي آيو. هي 40، 42 سالن جو چهري مان خراب ڏسجندڙشخص هو، هن قمر کان پُڇيو ته هن کي ڇا ٿيو آهي؟ قمر اُن شخص کي ڏسي ڊڄي وئي پرپوءِ به هن کيس پنهنجي گوڏي جو زخم ڏيکاريو” مان ڪري پئي آهيان ماما! مونکي ڏاڍو ڌڪ لڳو آهي ائُٿي به نٿي سگهان.” ـاوه پياري ڇوڪري” هن همدرديءَ سان چيس” مونسان گڏ هل مان تنهنجي زخم جي صفائي ڪري پٽي ٻڌي ڏيان”. قمر هن سان وڃڻ کان نٽائڻ لڳي پر هو زخمي قمري کي زوريءَ سهارو ڏئي پاڻ سان گڏ وٺي ويو ۽ هڙيءَ ۾ هڪ جهوپڙيءَ ۾ وٺي آيو هن زوريءَ کيس هڪ کٽ تي ليٽايو ته جيئن هو سندس زخم چڱيءَ طرح سان صاف ڪري پر هن جو حريص نظرون قمر جي جسم کي تڪيديون رهيون. ان رات به ڪم ڪار لاهي جڏنهن فريدان گهر پُهتي ته قمر کي تباه حالت گهر جي کٽ تي بيهوش حجھالت ۾ پيل ڏٺائين. سندس لباس ٽڪڙا ٽڪڙا ٿيل هو، جسم تري نوچڻ جا نشان ٻُڌائي رهيا هُئا ته هن سان ڇا حشر ٿيوپ هوندو.
جواب: فيس بُوڪ (ٽيلي نيٽ فلم) فيس بُوڪ 7 (ٽيلي نيٽ فلم) فريدان جلدي جلدي سندس ڦاٽل لباس تبديل ڪيو ۽ چهري ۽ جسم تان خون صوف ڪيو پوى کيس گرم کير ۾ گلوڪوس ملائي چمچي سان پيارڻ لڳي ته قمر کي هوش اچي ويو۔ ما کي سامهون ڏسي هو سسڪيون ڀريندي رهي ما کي چمٽي وئي ۽ روئندي پاڻ سان بيتيل قيامت کيس ٻُڌائڻ لڳي۔ قمر جو خيال هو ته سندس ما فريدان سندس حالت ڏسي فورن پوليس گهرائيندي ۽ سندس داد رسي ڪندي پر اهڙو ڪُجه به ٿيو ۽ پر هن ٻيڻو قمر کي به جهلي ڇڏيو ته هو سڀ ڪُجه وساري ڇڏي ۽ انهي بيتي جو ڪنهن سان به ذڪر نه ڪري، ” پر ڇو امان” قمر روئي احتجاج ڪرڻ لڳي۔ ” هن کي پنهنجي ڪيئي جي سزا ضرور ڀوڳڻ گهرجي امان“ ”خاموش ره!“ فريدان کيس تکي انداز ۾ دڙڪا ڏئي چُپ ڪرائڻ لڳي ” هن کي ته ڪا سزا ڪانه ملندي پر ان سبب جي ڪري تُهنجي بدنامي ضرور ٿيندي، ان ڪري جيڪو ٿي چُڪو آهي اُن کي خاموشي سان پي وڃ” ما جي مجبور ڪرڻ تي قمر چُپ ٿي ويهي ته رهي پر هُن جي دل ۾ اهو ضرور آيو هو ته هو پاڻ وڃي پوليس ۾ شڪايت ڪري ۽ هن ّالم وڏيري خلاف دانهين پر هو ائين نه ڪري سگهي۔ اهڙي مجبوري ڪري هاڻ هن کي پاڻ مان به ڌپ اچڻ لڳي، هن کي ائين محسوس ٿيو ته ڄڻ هو هاڻ ناپاڪ ٿي چُڪي آهي۔ ان احساس کان جُند ڇڏائڻ لا هو ڪلاڪن جا ڪلاڪ وهنجنڻ جا ۾ وڃي پاڻ تي پاڻي جا ڀريل دلا لاهي خالي ڪندي رهي پر پو به ناپاڪي جو اثر ۽ احساس برقرار رهيس۔ اهو احساس اصل ۾ هن جو معصوم ۽ پاڪ ذهن هو۔ کيس هاڻ پنهنجو وُجود بيڪار محسوس ٿيڻ لڳو ۽ هو پاڻ کي مارڻ لا خودڪشي ڪرڻ تي تيار ٿي وئي۔ ان خيال تحت هن هڪ ڏينهن ڪيڙن مارڻ جي دوا پي ڇڏي، پر هن جي قسمت هُئي جو ان ڏينهن فريدان جلدي گهر اچي وئي هُئي ، ۽ کيس ترت ويجهي اسپتال ۾ کڻائي وئي جنهن جي ڪري سندس جان بچي وئي۔ هڪ ڏينهن سندس ڳوٺ ۾ يونائيٽيڊ ميمڻ جماعت پاران ميڊيڪل ڪئمپ لڳي جنهن ۾ هن کي ماڻس وڄي وئي جتي هڪ رضاڪار سائڪلاجسٽ سندس جانچ ڪئي ۽ علاج ڪيو جنهن جي ڪري هو پنهنجي ذهني ڪيفيت مان ٻاهر نڪري آئي۔ قمر پو پنهنجي اسڪول جي تعليم مُڪمل ڪرڻ لڳي ۽ پو ڀرسان واري شهر جي ڪاليج ۾ داخلا به ورتائين ان سان گڏ هن مائڪرو سافٽ جو آفيس پيڪيج ڪورس به ڪيو، گريجوئيشن ڪرڻ کان پو هن ڪنهن آفيس ۾ پرائيويٽ سيڪريٽري طور نوڪري ڪئي جتي سندس مُلاقات خالد سان ٿي، ٻنهين هڪ ٻئي کي پسند ڪيو ۽ هاڻ سندس شادي کي 16 سال گُذري چُڪا آهن، فريدان جي وفات ٿي چُڪي هُئي جيڪا پو ڪم ڇڏي گهر ڀيڙي ٿي وئي هُئي۔ باقي آئنده
