اي سنڌ تون اداس نه ٿي

[رسول بخش دائودپوٽه]

اي سنڌ تو اداس نه ٿي جي تنهنجي کک مان پيدا ٿيل هي پٽ ڀاڙيو نڪتو ته ڪا ڳاله نه آهي ڪيئين تنهنجا حلالي پٽ اڄ به تنهنجي نوار ۾ سار ۾ سک سان نه ويهندڙ سانيگيئڙا ماروئڙا محبتن جا مينه وسائيندا
تنهنجي دشمن کي رستو ڏيکاريندڙ باڙي پٽن کي لعنتن ۾ للڪار ڪندا هي مير جافر پنهنجي ذاتي تحفظ لاءِ تنهنجي سينڌ کي پيا ميرو ڪن
قسم آ مونکي تاريخ جو ته جن به سنڌ ڌرتي سا ويساه گهاتي ڪئي جن به ان کي دوکو ڏنو سي موذي مري ويا مٽجي ويا ٿُڪجي ويا ۔۔۔۔۔۔ پوءِ اهي پنهنجا ڀاڙيا هجن يا سامراجي ڀڙوا هجن
سنڌ جو عوام هن جهڙن غدارن کي سمجهي ورتو آ ۽ نجاب سامراج جي ڇاڙتن کي به سمجهي ورتو آ
ممتاز ڀٽو کي منهنجي صلاح آهي ته هاڻي هي پاڪ ڌرتي به ڇڏي وڃ ڇو ته پليتن سان گڏ پليت ٿي پيو آهين منهنجي سنڌ پيو ٿو لڄائين۔۔۔۔۔۔۔۔

جنگ جنگ جنگ آ منهنجي توسان جنگآ
پليت پير ڪر پري هي ڌرتي منهنجو ننگ آ

هي هر پنجابي ۽ غير سنڌي ۽ انجي ساٿاري لاءِ آهي

 

[رسول بخش دائودپوٽه]

جواب: اي سنڌ تون اداس نه ٿي

ممتاز ڀٽي جو مثال ائين آهي
جيئن ڪو پيش امام نماز پڙاهائيندي قبلي کي پٺي ڏيئي نماز نيتي ته ان کي جماعت وارا ضرور چوندا ته مهترم غلت رّخ ۾ بيٺا آهيو ۽ ائين نماز نه ٿيندي۔۔۔۔۔
سو هينئر سڀ سنڌي جڏهن شعوري تور تي پنهنجا دوست دشمن سمجهي ويٺا آهن هينئر هاڻي انهن کي ڪو به مصنوعي وڌيرو يا ڪوڙو ليڊر رستي تا يا منزل کان ڦيري نه ٿو سگهي

 

[منظور ڪلهوڙو]

جواب: اي سنڌ تون اداس نه ٿي

سائين محترم رسول بخش صاحب توهان جو اکر اکر ساهه سان سانڍڻ جهڙو آهي، شل سنڌ جو ٻچو ٻچو توهان جهڙي مڙسيجهڙو مظاهروڪري ميدان تي نڪري اچي ته اهو ڏينهن پري ڪونهي جو اهي ڪوڙا ڪائينر ڌرتي تان ڌڪيا وڃن ،بس رڳو اسان سڀني کي توهان جهڙن مرد مجاهدن جهڙو روپ ڌارڻو پوندو۔۔توهان جي اها شعور کي جنبش ۾ آڻڻ واري ڪوشش ضرور رنگ لائيندي۔۔ توهان لاٽ ٻاريو اسان جو ساٿ سلامت رهندو۔

 

[سنڌي نور]

جواب: اي سنڌ تون اداس نه ٿي

نٿو جو سنڌ لئه لڙي، نٿو جو سنڌ لئه ڪڙهي، سو سنڌ مان لڏي وڃي، سو سنڌ کي ڇڏي وڃي . برابري، سراسري، اسان گھُرون ٿا ايتري، پُڇي کڻي ڪو ڪيتري، اسان ٻڌايو هيتري، آزاد قوم جيتري، آزاد قوم جيتري، جو سچ انهيءَ تان سَڙي، سو سنڌ مان لڏي وڃي. نِکاريو سِنڌڙي حُسن، ڏسي ڪيئن ڪُونڌ پيا ڪُسن، ڪروڙ ڪاهيندا اچن، ڪُسڻ جو ڪوپ پيا پُڇن، مَچن مَچن اندر مَچن، مَچن مَچن اندر مَچن، جنهن وِک هٽائي بي وڙي، سو سنڌ مان لڏي وڃي. هي مڪليون، موهن دڙا، ٿرن بَرن ٿڌا گھڙا، ٽهڪائي جنهن ٽانڊا ڪيا، کڻي ويو ٽپڙ ٽڙا، انهيءَ ڪري هڙا وڙا، انهيءَ ڪري هڙا وڙا، نٿو جو تڙ مٿان تڙي، سو سنڌ مان لڏي وڃي. ٿي انتها آ ڪِيس جي، ۽ ڪيسين ويهندا هيسجي، ڇڏي ڏي ريت رِيس جي، پُريون به وينديون پيسجي، آ جنگ جِيس جِيس جي، آ جنگ جِيس جِيس جي، اُٿي نه جو تڙي کڙي، سو سنڌ مان لڏي وڃي. ٻُڌين نٿو کٻي سڄي، نقارو جنگ پيو وڄي، گھڻين هٿين ڇپر کڄي، هلي نه جنهن هيئون هِڄي، ڀڄي ڀڄي هينئر ڀڄي، ڀڄي ڀڄي هينئر ڀڄي، ڌڙي تي داڦ بيھ ڌڙي، سو سنڌ مان لڏي وڃي. هي ملڪ ”منشي“ ٿيو مَکِي، چوي پيو پکڻ پکي، جڏهن به قوم آ ڪَکي، لکين لهي آيا لکِي، سنڌوءَ جي سُرڪ جنهن چکي، سنڌوءَ جي سُرڪ جنهن چکي، پِيءَ جان سان نٿو جَڙي، سو سنڌ مان لڏي وڃي.​