تنهنجي نيڻن

​

ٿيو دنيا کان ويڳاڻو آن​

پر پاڻ کي چوندو سياڻو آن​

هر ساٿ، سنگت کي وساريو آ​

بس توکي هرپل ساريو آ​

پيا دوست صلاحون پاڻ ۾ ڪن​

ڪو مرض اٿس؟ يا بخاريو آ!!​

ڏَسِ ڪيئن ڏسيان مان زماني کي​

تنهنجي نيڻن مونکي کاريو آ...​

ڪو اهڙو جام پياريو آ​

​

تنهنجا نيڻ جڏهن کان نيڻين پيا...​

ٻئي پاسي مون نه نهاريو آ​

هر وقت پيو توکي ياد ڪيان​

هر پهر ۾ توکي پڪاريو آ​

گهر گهاٽ جي مونکي پچار ڪٿي؟​

هر پنهنجي کي ڪِيو ڌاريو آ​

ڪيئن راز ُرفيقن تي کوليان​

تنهنجي نيڻن مونکي کاريو آ​

​

​

​

​

عمران درويش سومرو​

​

 

ابا درويش ، دنيا جا وڏا وڏا تونگر به انهن نيڻن سان گهائجي، ڪي مجنون ٿيا، ته ڪي پنهون، ته ڪي فرهاد، ته ڪي راڻا ۔۔۔​

​

الله پناه ۾ رکي هر انهن ڪارين ڪجارارين نيڻن کان، ماڻهون اصل آپي مان نڪري ٿو وڃي ۔۔۔ ​

​

نيڻن جي وارتا تي اوهانجو هڪ سهڻو غزل ۔۔۔​

ڏَسِ ڪيئن ڏسيان مان زماني کي​

تنهنجي نيڻن مونکي کاريو آ...​

ڪو اهڙو جام پياريو آ​

​

 

سائين بلڪل نيڻن جو جادو ئي اهڙو آهي جو ڪو به نه ٿو بچي سگهي۔ پر شڪر آهي ته اوهان جو درويش شڪار ناهي بڻيو
۔۔ پسند ڪرڻ جي مهرباني۔۔۔۔

دعا ۾ ياد

 

​

ادا سليمان اوهان جو درويش ۽ عشق هڪ ٻئي کان تمام گهڻو پري آهن۔ ۽ هميشه وانگر منهنجو جواب اهو آهي ته​

عشق اڃان تائين ڪينهين آيا جهڙا ميڏي جان ڦساوي۔​

​

پسند ڪرڻ جي مهرباني۔۔ ​

دعا ۾ ياد۔۔​

​