نئين اسڪرين پلي سيريل (ٽارگٽ ڪلنگ) تحرير، مُڪالما ۽ منظر ڪشي. عبدالرزاق ميمڻ . قدم قدم خطرو، لمحو لمحو خوف وچ ۾ گهيريل حسينه جي وحشتby Engr Abdul Razzaque Memon on Monday, June 18, 2012 at 6:58am · سيريل اسڪرين پليٽارگٽ ڪلنگ جڏنهن ٿڌين ٿڌين چانون ۾ رهندڙ ڪو هڪدم اُس ۾ اچي سڙي، جڏنهن پيار جي ڪتاب مان زندگيءَ جو پنو ڦاٽي پوي، جڏنهن هڪ انمول شي بي انمول ٿي پوي ته هر شي تان اعتبار کڄي ويندو آهي، شق هر دفعو چوندو آهي ته...سفر هي ڇاجو آهي... الاهي اڳتي هلي ڪٿي هي سڀ رستا وڃائجي ويندا...وڇيڙو ڪيڏانهن ڪيڏانه رُلائيندو. راهن جي ڌوڙ ٿي ته پونداسون پر هاءِ اي زندگي پوءِ اها هڪ داستان بڻبي... ۽ جي زندگي ئي نه رهي تب فقط ڪٿائون ئي رهجي وينديون . جيئن دل اڪيليپڻ ۾ بار بار دُهرائي ٿو.. اُها حسينه به دُهرائي رهي هُئي ۽ گڏوگڏ ٽوڙ به پئي ڳوليائين ۽ هڪ ڏينهن .... ان جو ڇيڙو آخر کيس ملي ته ويو پر هن جي بددولت هن جي زندگيءَ جن ڪٿائون اڻ پوريون رهجي ويون، خواب وکرجي پيس، پيار جو تاج محل ڀور ڀور ٿي ويس...هن جو محبوب، هن جو شريڪ سفر جڏنهن ابدي ننڊ ورتي ته هوءَ به گهٻرائي اُٿي ويهي رهي ۽ جڏنهن هُن بکريل شيشي جي ٽُڪرن کي ملائي آئنو جوڙيو . کيس اُهو خاص چهرو به نظر اچي ئي ويو جي ها (ٽارگٽ ڪلر) جنهن جي هن کي تلاش ۾ هوءَ هُئي ته اچو ته اسڪرين پلي سيريل جي پهرئين قسط ڏسون.
سين پهريون وقار جو سيل فون ٻنهپرن کان بند هو۔ اگرچه هن وقفي وقفي سان بار بار ملائڻ جي ڪوشش به ڪئي پر کيس هر دفعي اهو ٽيپ ڪيل جواب پئي مليو ته”معاف ڪجو! توهانجي ملايل نمر تان فلحال رابطو ممڪن ناهي۔۔” اها ڪا انوکر ڳاله ڪانه هُئي۔۔ اڪثر نيٽ ورڪ بزي رهندو آهي۔۔ يا اهو پهريائين به ٿيندو آيو آهي جو هو به گهڻي دفعا ڪاروباري ميٽنگ دوران پنهنجو موبائل سيٽ بند ڪري ڇڏيندو هو ۽ پوءِ آن ڪرڻ وسري ويندو هوس۔۔ تنهن هوندي به هن سان آفيس جي فون تي ڳاله ٿي ويندي هُئي۔ آفيس ۾ هڪ فون ئي هوس جيڪو وقار سميت اٺ ٻيا ماڻهون به استعمال ڪندا هُئا جنهنجي ڪري هي نمبر اڪثر بزي رهندو هو۔ هو ڪڏنهن ته وقار کي چوند هُئي ته آخر هيءَ ڪهڙي مُصيبت آهي جو آفيس ۾ هڪ فون جڏنهن ته اٺ ڪله ته فون ڪنيڪشن آرام سان ملي ويندا آهن۔۔ جي نه ته وائرليس فون ئي وٺي رکجي بس بازار مان وٺي اچو ۽ استعمال ڪريو۔۔ ته وقار سندس ڳاله ٽاري ڇڏيندو هو۔۔ ته جان من هي آفيس جا معاملا آهن آفيس وارا ڄاڻن۔۔ جي مُهنجي پنهنجي آفيس هُجي ها ته هڪ لائين صرف تُنهنجو آواز ٻُڌڻ لاِ وقف ڪرائي ڇڏيان ها۔۔ جيئن وي وي آءِ پي وارن جي هاٽ لائين هوندي آهي۔۔۔ ها موبائل نمر آن ڪرڻ مونکي ياد نه رهيو۔۔ ان جو ڏوهاري ضرور ٿيو آهيان۔۔۔ آئنده اها غلطي نه ٿيندي ۔۔ پر وري به مهني هڪ ۾ اها غلطي ضرور ڪري وجهندو هو۔
سين ٻيو اڄ به اهو ساڳيو مسئلو ٿي پيو، موبائل فون کان مايوس ٿي هن آفيس جو نمبر ملائي ڇڏيو ته کيس وري به هر دفعي اها انگيج ٽون پئي ملي۔ ڳاله ڪا ايتري اهم نه هُئي، زيبا ڪنهن جي شادي جو جوڪارڊ ڊائنگ ٽيبل تي پيل ڏٺو هو، هو نه ته ڪارڊ موڪلڻ واري کي سُڃاڻيندي هُئي نه ئي وقار کيس چئي ويو هو ته تيار ٿي وڃجان۔ رات جو هڪ دعوت ۾ هلڻو آهي، اهڙيون دعوتون اينديون رهنديون هُيون جيڪي غير اهم سمجهي نءر انداز ڪري ڇڏبيون هُيون۔ اصل ڳاله اها هُئي ته اڄ سندن شادي جي سالگره جو ڏينهن هو، وقار ۾ گهڻن سُٺين عادتن مان هڪ اها به هُئي ته هو زيبا جي سالگره وساريندو هو نه پنهنجي شادي جو ڏينهن۔ انهن ڏينهن تي هو آفيس مان خالي هٿ نه ايندو هو، سندس هٿ ۾ هڪ گُلن جو دستو هوندو هو جيڪو هو کيس فلمي انداز ۾ جهُڪي ڪري پيش ڪندو هو۔ جڏنهن هو شرمائيندي، کلندي اهو گلدستو وٺندني هُئي ته هو ٻيهر جُڪي انهي انداز ۾ کيس تحفو ڏيندو هو ۽ انتهائي گرمجوشي جي اندز ۾ کيس چمندو هو۔ زيبا پڻ پوري تياري سان وقار جي واپسي جو انتءار ڪندي هُئي ۽ لباس سان گڏوگڏ ميڪ اپ جو به گهڻو خيال رکندي هُئي ۽ جڏنهن وقار سندس خوبصورتي ۾ موهت ٿي ويندو هو ته هو به مست مورڻي وانگر هڪ غرور آميز خوشي جو اظهار ڪندي هُئي ۽ سندس انگ انگ ان سان سرشار رهندو هو ۽ پو هو ڊنر ڪرڻ لا ٻاهر ڪنهن ريسٽورينٽ ۾ هلي ويندا هُئا۔ جڏنهن ڪنهن فائيو اسٽار هوٽل جي روف ٽاپ گارڊن ريسٽورينٽ مان اڌ رات جو واپس ورندا هُئا ته هنن کي ائين لڳندو هو جو ڄڻ هڪ دفعو ٻيهر (سُهاڳ) شادي رات پيا ملهائين۔ زيبا کي خبر هُئي ته وقار شادي جي سالگره جو ڏينهن وساري ئي نٿي سگهيو ۽ اهو به ناممڪن هو جو هو ٻي ڪنهن غير اهم تقريب کي شادي ڏينهن تي ترجيح ڏئي ڇو جو سالگره رات کي هن پاڻ ئي شادي رات (سُهاڳ رات) سان تشبيح ڏني هُئي، بس هو سندس زبان مان اهو ٻُڌڻ چاهيندي هُئي ” اي مُهنجي خوابن جي شهزادي! ۔۔ اسان جي سُهاڳ رات جهڙي شادي سالگره رات جي مُقابلي ۾ ڪابه تقريب اهم نه آهي۔۔ تون به ڄاڻي ٿي“ پر هن جي وقار سان ڳاله ٻوله ٿي نه سگهي ۽ هاڻ رات جا نون اچي وڳا هُئا، هو وڌ ۾ وڌ رات جو اٺين وڳي تائين گهر پُهچي ويندو هو، هو گهر جي دروازي تي ٻاهران ايندڙ سندس ڪار جي هارن جي مُنتظر هوندي هُئي ۽ هارن جي آواز سان ئي مين گيٽ پاڻ کوليندي هُئي ۽ وقار پوري ڏينهن جو ٿڪ ڀُلائي مسڪرائي گهر ۾ داخل ٿيندو هو کيس ائين گهوري ڏسندو هو ٺڻ هن کيس پهريون دفعو ڏٺو هُجي ۽ پو جهڪي کيس گُل پيش ڪندو هو ۽ چوندو هو ” واه تون پرين وانگر ڪيئن نه سُهڻي پئي لڳين۔۔” هو کيس ٻنهي هٿن سان پنهنجي ڀاڪر ۾ جهلي وجهندو هو بلڪل اهڙي طرح جيئن هر ڇوڪري، هر عورت چاهيندي آهي ته هُن جو مُڙس ساڻس ائين ئي سلوڪ ڪري ڀلي ته سندن شادي کي ڪيترا وره ڇو نه گُذريا هُجن، هي معاملا نه ته عمرن جا هُئا نه مهنن يا سلن جا، هي معاملا هُئا جذبات جا۽ ان خوشيين جا جيڪي ڪڏنهن به نه گهٽ ٿينديون هُيو ۽ نه ئي ختم ۽ نه ئي جهڪي۔ جي ڪير چاهي، ڪير سمجهي ته۔۔ ۽ وقار اڃا به ائين ئي سمجهندو آيو آهي حالانڪه سندس شادي کي ڇه سال گذري چُڪا آهن۔ پر ڇا حقيقت ۾ به ائين ئي هو؟۔۔ڇا اهو سندس فريب ته نه هو؟۔۔ خواهشن جو طلسم ته نه هو؟۔۔۔ ممڪن آهي ته وقار هڪ بهترين اداڪار هُجي جيڪو اهو فن ٺاڻندو هو ته زال کي ڪيئن ايترو خدوش رکي سگهجي ٿو ته جيئن هُن جو خيال ٻي ڪنهن ڏانهن نه وڃي۔۔ هن جون نظرون ٻيو ڪُجه به نه ڏسن۔۔۔هن جي عقل تي جذبات جا پڙدا پئجي وڃن۔ اهي هن جون سوچون هيون۔
سين ٽيون ميوزيڪل ڪلاڪ جي آواز هن کي ڇرڪ ڇرائي ڇڏيو، هڪ دفعو هن وري پاڻ کي شرمندو محسوس ڪيو ته هن ڇا پئي سوچيو، وقار اڃا اُهو ئي آهي جيڪو نظر پيو اچي، هو اڄ به هن سان ايترو پيار ٿو ڪري جيترو شادي ڪرڻ کان پهرئين ڪندو هو هن ۾ ناممڪن ڇا هو۔۔۔اگرچه اوڙي پاڙي ۾ صرف سال ٻن کان پو ئي شادي شده جوڙن ۾ اهڙي جذباتي وابستگي نظر نه پئي آئي، ڇو جو هو وقت سان آهستي آهستي هڪ ٻئي جا عادي ٿيندا به ويا ۽ پو اها يڪسانيت کين بيزاري طرف ڌڪليندي وئي ۽ سندن اختلاف جهيڙن جهٽن جي صورت ۾ پاڙي ۾ پکڙجڻ لڳندا هُئا، ان جو اهو به مطلب نه آهي ته ڪي وقار ۽ زيبا جهڙا ليلي مجنون هن دُنيا ۾ ٻيا ڪي نه هوندا۔ زيبا جي پريشاني وڌندي پئي وئي ته رات جا ڏه اچي ٿيا آهن ۽ وقار اڃا گهر ڇو نه موٽيو آهي، هو ٻُڌائڻ بغير ڪٿي غائب ٿي ويو، سندس آفيس ته ڪڏهوڪي بند ٿي وئي هُئي، موبائل فون تي هو گهٽ ۾ گهٽ پنجاه دفعا ڪال ڪندي ، نو رسپانس جو ٽيپ ٿيل آواز ٻُڌي بيزار ٿي چُڪي هُئي۔۔آخر هو ڪنهن کان پُڇي۔۔ ڪٿان معلوم ڪري۔۔ مشڪل اها هُئي ته خود زيبا وٽ نه وقار جي ڪنهن دوست جو فون نمبر هو نه ئي آفيس جي ڪنهن ساٿي جو۔۔ هن کي انهن سان جو ڪڏنهن رابطو ڪرڻ ي ضرورت ئي محسوس نه ٿي هُئي، وقار پنهنجي مخصوص وقت ۾ آفيس ويندو هو ۽ رات جو واپس ورندو هو، مهني ۾ ڪي چار پنج دفعا هو ڪاروباري دورن تي اسلام آباد يا لاهور ويندو هو ته ٻي ڏينهن تي واپس اچي ويندو هو۔۔ مهني ٻن کان پو زيبا اسرار ڪندي هُيس ته هُن کي به پاڻ سان گهمائي ايندو هو جتي هو ڪنهن عاليشان هوٽل ۾ رهندا هُئا۔۔ اتي زيبا وٽ رينٽ اي ڪار وارن جي گاڏي هوندي هُئي۔۔ وقار قاروباري مصروفيتن ۾ ته زيبا جو شاپنگ ڪرڻ ۾ وقت گذرندو هو۔۔ سندس ڇا مصروفيت رهندي هُئي زيبا کائنس ڪڏنهن به نه پُڇيو هو۔
سين چوٿون هن جي پريشاني هاڻ گهٻراهٽ ۾ تبديل ٿندي پئي وئي، مٿئين منزل تي ڀاڙي وارا رهندا هُئا، سنڌ يونيورسٽي مان ٽي سال پهرئين رٽائر ٿيل پروفيسر ۽ هن جي زال رهندا هُئا، هڪ ڌي جي رُخصتي ڪرائڻ کان پو هن اڳئين سال پُٽ جي شادي ڪرائي ته صرف ڇهن مهنن ۾ ئي نُنهن پنهنجي مُڙس کي وٺي گهر ڇڏي ٻئي فليٽ ۾ مُنتقل ٿي وئي هُئي ۽ مهنو اڳ هو امريڪا شفٽ ٿي ويا هُئا ڇو جو زال کي گرين ڪارڊ هو ۽ پروفيسر جي پُٽ به شادي گرين ڪارڊ سان ڪئي هُئي نه ته ٻيهر طلاق ورتل ۽ پاڻ کان به وڏي عمر جي عورت سان ڪير ٿي شادي ڪري سگهيو ۽ هاڻ پوڙهو پروفيسر ۽ پوڙهي زال گهر ۾ اڪيلا وڃي بچيا هُئا۔ هو زيبا جي به ڪڏنهن ڪڏنهن گهريلو ڪم ڪار ۾ يا ٻاهر ليتي ٻيتي ۾ مدد ڪندا هُئا جڏنهن ته اوڙي پاڙي ۾ رهڻ وارا ٻيا سڀئي پنهنجي ئي دُنيا ۾ مشغول ۽ مگن هُئا، ڪنهن کي به ڪنهن ٻئي جي معاملن سان سروڪار نه هو، ڪي ته لاعلمي ۾ يا ٺاڻي ٻُجهي سلام دُعا جا به رواداد يا عادي نه هُئا۔ جيئن جيئن وقت گُذرندو ويو زيبا جي گهٻراهٽ ۾ واڌ ايندي وئي هو پاڻ کي سمجهائڻ ۽ تسلي جي ڪوشس ڪندي رهي ته وقار جو موبائل فون خراب يا چوري ٿي ويو هوندو، ۽ کيس اوچتو گهر جي ڪم سان آفيس کان ٻاهر وڃڻو پئجي ويو هوندو، يا هن جي ڪار خراب ٿي وئي هوندي پر ذهن هو جو ڪنهن به دليل کي قبول ڪرڻ لا تيار نه هو، هو ٻيو موبائل به ته خريد ڪري پئي سگهيو۔۔۔ ڪنهن ٻئي جي فون تان به ته ڳالهائي پئي سگهيو۔۔۔ سندس جو بغير اطلاع جي ٻاهر وڃڻ جو ته سوال ئي پئدا نه پئي ٿيو۔۔۔ هن کي ٺاڻ هُئي ته زيبا ڪيترو پريشان ٿي هوندي ۽ اُهو به اڄ جي ڏينهن تي؟۔۔۔ناممڪن۔۔۔ ناممڪن۔۔ هو نوڪري ڇڏي ٿي سگهيو پر پنهنجي سُهاڳ رات هي تازگي هرگز نه۔۔۔ ڪار به خراب ٿيڻ واري ڪانه هُئي۔۔ جي ٿي به وڃي ها ته هو ٽيڪسي ڪرائي به ته اچي پئي سگهيو۔ فليش بيڪ ۽ انٽر ڪٽ خراب ۽ خوف ڏياريندڙ خيال هئا جيڪي هن جي دماغ جي درين کي بند ڪرڻ جي باوجود زبردستي نڪرند پئي آيا جيئن سيلاب جي پاڻي جو ريلو ڪچن گهرن ۾ کاٽ هڻي، سوراخ ڪندو اندر ڀرجي ايندو آ۔ هن جو ذهن پاڻ ئي پاڻ روڊن جي حادثن ۾ شڪار ٿيل ٽٽل ڦٽل ۽ رتن سان ڀريل لاشن، اسپتالن جي مُرده خانن ۾، ٿاڻن طرف پئي ويو، جتي جُرم جو شڪار ٿيندڙن کي آندو ويندو آهي۔۔ ڪراچي شهر جو حالتون به اهڙيون هُيون جو صبح جو خير سان نڪربو هو ته واپسي جي ڪا به ضمانت نه هُئي۔ صرف هڪ موبائل فون ڇنڻ وارا گهڻئي دفعا دير ٿيڻ يا رُڪاوٽ سبب گولي هڻي ڇڏيندا آهن ته جيئن اها خبر ٽي وي چينلن ۽ اخبارن جي زينت بڻجي پبلسٽي جو باعث بڻجي ته ٻيا ڦُرجڻ وارا عبرت وٺن ۽ موبائل سان گڏ پنهنجو پاڻ واچ، پرس سڀ ڪُجه حوالي ڪري ڇڏڻ ۾ دير نه لڳائين۔ هنن جي وحشت جو چرچوئي ڏيڍ پاسيري وارن چوري سرحد پار ڪري ايندڙن هندستاني، بنگلا ديشي، برمي ، نيپالي ننڍي عمر وارن ڇوڪرن جي ڪاروبار کي يقيني ڪاميابي بڻائڻ هو، اڻ پڙهيل، بيروزگار ۽ بگڙيل نوجوانن جي لا هي گهڻو فائده مند ڪاروبار آهي، کين ڇا ضرورت آهي محنت ڪرڻ جي۔۔ غلامي ڪري مهني ۾ ڇند هزار ڪمائڻ جي۔۔ گذر سفر جاري رکڻ لا۔۔ ٻن هزارن ۾ ڪنهن به پٺاڻ کان اصلي نقلي ريوالور وٺي ڇڏجي ۽ باقي پنهنجي همٿ ۽ قسمت تي ڀاڙجي۔۔ هڪ ئي ڏينهن جي لڳايل پونجي واپس وريو پوي ته ڇا۔۔۔ سڄو ڪراچي شهر ته پنهنجو ئي آهي۔۔ جتي وڃو ۔۔وڃي قسمت آزمايو۔۔ شهر ڇا آهي۔۔ هڪ مُسلسل وهندڙ دريا۔۔ هاڻ ڪير ٿو ان گنگا ۾ هٿ ڌوئي۔۔ ڪير ٿو وهنجي۔۔ ڪير ٿو ٻُڏي مري۔۔پنهنجو پونهنجو نصيب،،، ٻن ڪروڙن جي هن آبادي ۾ موبائل فون۔۔ واڄ يا پرس ته هر ڪنهن وٽ هوندو ئي آهي۔۔ ان جو امڪان نه هُئڻ جي برابر آهي ته ڪنهن وٽ بندوق جي مُقابلي ۾ توب نڪري اچي۔۔ انهن کي موقعو ئي ڪير ٿو ڏي ته توب هلائي سگهن۔ موت جو فرشتو اوچتو سامهون اچيو بهي ته سڀني جي ڪانچ يا پينٽ آلي ٿيو پوي۔۔ سڀني کي خبر آهي ته هو هاڻ ايترا ته ڊڄڻا۔۔ سست۔۔ بزدل۔۔۔ بي حس۔۔ خود غرض ٿي ويا آهن جو نه ته ڪو ٿاڻي ۾ رپورٽ ڪرڻ ٿو وڃي۔۔ ۽ نه ڪو راهگير ڪنهن لُٽجندڙ کي ٿو بچائي۔۔ ۽ نه لُٽجڻ کان پو به ڏوهاري جي سڃاڻپ ٿي ڪجي۔
سين پنجون زيبا جي جسم ۾ سي جي باوجود پگهر شراهٽ ڪري پئي وهندو پيو، هن جو شق هاڻ يقين ۾ پئي بدلجندو ويوته هُجي۔۔ نه هُجي۔۔وقار سان ضرور ڪا اڻ ٿيڻي ٿي آهي۔ هو هڪ ڪمري کان دروازي تائين وڃي وڃي ٿڪجي چور ٿي پئي هُئي۔۔ هن کي پنهنجي وقار جي پسند جي شادي واري ڳاڙهي گراڙي واري پوشاڪ ۽ ٻن ڪلاڪن کان ڪيل ميڪ اپ هاڻ زهر پئي لڳو هاڻ ه کي هڪ موبائل فون جي ضرورت جو احساس پئي ٿيو جنهن ۾ سڀني ٺاڻ سڃاڻ وارن جاسيل نمر محفوظ هوندا آهن، ايندڙ ويندڙ هر ڪال جو رڪارڊ هوندو آهي۔۔ هو پاڻ ڊڄندي هُئي ته ڪو هن جو سيل نمر معلوم نه ڪري وٺي جي هو پاڻ چاهي ها ته وقار هن کي ضرور آ پيڊ به وٺي ڏي ها۔ قيمتي موبائل ڇنجي وڃڻ جي ڊپ کان ته عورتن موبائل فون رکڻ يا کڻي هلڻ ته ڇڏي ڏنا هُئا پر هڪ کان هلڪ حسين، قيمتي ۽ مهنگي پوشاڪ يا زيورن جي سيٽ جي نمائش ڪرڻ کان پاڻ کي پاسيرو نه ڪيو هُئائون۔۔ هتي چونديو رهنديو آهن ته الله جي ڏني مان سڀ ڪُجه آهي۔۔ هاڻ ته انهن وٽ هڪ ڇڏيو ۔۔ ٻه ۔۔ ٻه ڪارون رهن ٿيون جنهن ۾ هو شان و شوڪت سان بدلائي بدلائي سفر تي وڃن ٿيون۔ سين ڇهون وقار وٽ به هڪ نئين۽ وڏي ڪار هُئي سندس پُراڻي گاڏي به هڪ سال پهرئين جو ماڊل هُئي جيڪا هاڻ زيبا هلائيندي هُئي۔ هن جي بنگلي نما فليٽ به هر عيش و آرام جي شين سان سينگاريل هو، هر شي انتهائي قيمتي هُئي، وقار کيس هميشه تُحفن ۾ زيور ئي ڏندو هو، سون جا، هيرن جا وغيره انٽر ڪٽ هڪ دفعو وري هون گهر جي فون جو رسيور کنيو ۽ بي ڌياني ۾ سند ٽون تي ڪن هڻي ويهي رهي۔۔ آخر هو ڪنهن جو نمبر ملائي۔۔ ڪنهن سان ڳالهائي۔۔ڇا چوي۔۔۔پراڻن وقتن ۾ ته ٽيليفون جي ڊائريڪٽري هوندي هُئي ماڻهون پنهنجي فون ڀرسان ٽيلفون ڊائريڪٽر رکندا هُئا جنهن ۾ سڀني سڃاڻ ڄاڻ وارن جي نمرن جا پيج موڙيل هوند هُئا۔۔ پر هاڻ موبائل فون ان سموري رواج کي ختم ڪري ڇڏيو آهي۔۔ هاڻ هن وٽ ڪنهجو به نمر ناهي سوا انهن چند ڪي نمبرن جي جيڪي اُن کي زباني رٽيل آهنپر سندس انهن سان رابطو نه رهيو آ۔۔ هو ڳاله ڪري به ته ڪنهن سان۔۔۔ سين ستون سوچڻ بغير هو ڏاڪڙ ون چڙهي وئي۔۔ خود پروفيسر در کوليو۔۔۔ڇا ڳاله آهي زيبا ڌي! هن پنهنجو چشمون لاهي تشويش ۽ پريشاني ۾ پُڇيس۔۔ ”سوري انڪل!۔ توهان سُتل ته نه هُئا“ هن وڏي مشڪل سان چيو ”نه ڌي توکي خبر ته آهي نه!۔۔ته هن عمر ۾ ننڊ ڪٿي۔۔ مان ته دير تائين پڙڻ جو عادي آهيان“ ”هو انڪل! وقار اڃا افيس ان وريو ڪونهين۔۔۔“ ” توکي وڇڻو هو ان سان گڏ۔۔ شايد ڪنهن شادي وغيره جي تقريب ۾؟“ هن زيبا جي لباس وئعيره تي نظر پوندي پُڇيو ”اڙي نه انلڪل۔۔مُهنجو مطلب آ ها! در اصل اڄ اسانجي شادي جي سالگره هُئي۔۔ وقار ڪڏنهن ان ڏينهن دير ڪونه ڪندو آهي ۽ سان ٻاهر وڃي ماني کائيندا آهيون۔۔ پر هن جي اڃا خبر ئي ناهي!“
سين ستون (ڪنٽي نيو)1 ”اڙِي ڌي! ان ۾ پريشاني ڇاجي،۔۔ آفيس ڪمن ۾ اوير سوير ته ٿيو ٿي وڃي۔۔۔ فون ڪري وٺيس۔ زيبا جي اکين۾ ڳوڙها تري آيا” شام کين پئي ڪريان انڪل! پر سند فون ئي بند لڳو پيو آهي“”اوه!۔۔ ايترو گهٻرا نه۔۔ اچ اندر اچ!۔۔ بس! بس! رو نه آئون آهيان نه!” پويان پروفيسر جي زال شفقت کي چيو ۽ سندس هٿ جهلي کيس صوفي تي وهاريو۔ ”پُٽ! تون سندس آفيس ۾ فون ڪري ڇڏين ها!! ”ڪيو هو انڪل! ۽ صبح کان پئي ڪريان! پهرئين نمبر پئي بزي مليو۔۔ هاڻ ڪير کڻي ئي نه پيو” هن پنهنجي رئي (گندي) جي ڪنڊ سان پنهنجا لُڙ ڪ اگهيا! ”مُهنجي دل گهٻرائي پئي آنٽي! وقار ان کان پهرئين ائين ڪڏنهن به نه ڪيو هو!“ ”پر ڌيءَ! هن جا مٽ مٽ ته هوندا!“ زيبا ڪنڌ ڌوڻي ناڪار ۾ جواب ڏنو” هتي ڪير به ڪونهين انڪل!“ ”ٺيڪ آ۔۔ هن جا ڪي دوست! آفيس جا ساٿي وغيره۔۔ انهن کان پُڇي وٺ!“ پروفيست چوندو ويو ”مونڏي۔۔ ڪنهنجو به نمر ڪونهين“ زال مُڙ هڪ ٻئي کي ڏٺو” اڇا!، ڏس هوندو ڪو نمبر تُهنجي موبائل ۾ !” هُن آهستي چيو” مون وٽ موبائل ڪونهين“ زال مُڙس وري سواليا نگاهن ۾ هڪ ٻئي ڏي ڏٺو” ڇو ڪونهين؟۔۔خير ڇڏ!“ ”انڪل!۔۔ ڇا مونکي پوليس ۾ رپورٽ ڪرڻ کپي؟۔۔ پر مونکي ٿاڻي ۾ وڃڻ کاب ڊپ ٿو ٿئي!“ ”اوهو! ڌيءَ! هيئنر اڃا ٿاڻي ۾ وڃبو ته خوامخواه جي مذاق بڻجي ويندي۔۔ ٻه ٽي ڪلاڪ جي مُڙس گهر نه موٽيو ته هو ان جي گمشدگي رپورٽ ڪونه لکندا! چوويهن ڪلاڪن کان پوءِ اچڻ جو مشهورو ڏيندا آهن! ”پر ڇهن سالن ۾ ته ائين ڪڏنهن به ناهي ٿيو“ ”بلڪل نه ٿيو هوندو! پر اها ڪا ضمانت ڪانهين ته آئنده به ائين ڪڏنهن نه ٿيندو۔۔ مُڙس ائين ئي هوندا آهن۔۔ آهستي آهستي بيپرواه ٿي ويندا آهن۔۔ سڀئي پهرئن ڏينهن جهڙا ڪٿي ٿا رهن“ پروفيسر جي زال ليڪچر جي انداز ۾ چيو، هو پهرئين ڪنهن ڪاليج ۾ نفسيات جي ليڪچرر هُئي۔ ”ڀئي! اسان ته اهڙا ئي آهيون“ پروفيسر غير سنجيده ٿي وراڻيو زال کيس گهوري احساس ڏيارڻ جي ڪوشش ڪئي ته مذاق جو ڪو هي وقت ۽ موقعو آهي ُِۡ
سين ستون (ڪنٽينيو 2) ٻنهين زال مُڙس جي ڇيڙا ڇيڙي ڏسي زيبا اُٿي بيٺي ”معاف ڪجو! انڪل ! انٽي! مون پنهنجي پريشانيءَ ۾ اوهان کي به ڊسٽرب ڪري وڌو!“ پروفيسر چيو” ويهه! ويهه! هي تنهنجو پنهنجو ئي گهر ته آهي ڌيءَ! تو مان ڪو به پريشان ڪونه ٿيو آهي“ سندس زال چيو” تون ويهه! تيسين مان چانه ٺاهي اچان تولاءِ! تون گهڻي نروس پئي ڏسجين!“ هوءَ وري ويهي رهي” مونکي ته سمجهه ۾ ئي نه پيو اچي ته هاڻ ڇا ڪرڻ گهُرجي!۔۔ مان ته ڪنهن کي سڃانڻان بن نٿي۔۔ مُهنجو مطلب۔۔ اهڙي دوستي ڪانهين ڪنهن سان۔۔ بس ڪي رسمي تعلقات آهن۔۔ ڪير پنهنجائپ وارو ڪونهين۔۔“ ”۽ تُهنجا مائٽ!۔۔۔“ ”مائٽ!۔۔۔؟“ زيبا ائين دهرايو جڻ هنن لفظن جو مطلب هو نه سمجي سگهي هُجي۔ ”ها!۔۔ تُهنجا ماءُ پيءُ!۔۔۔ ڀيڻ ڀاءُ!۔۔۔انهن مان ڪو آهي هتي؟۔۔ تون انهن کي ٻُڌائي سگهين پئي۔۔ انهن کي سڏي وٺ۔۔ هوئن ته اسان به تُهنجا پنهنجا آهيون“ هو گم سم خلا ۾ گهوريندي رهي۔۔سامهون ٽنگيل گهڙيال ان تاريخ جي ختم ٿيڻ جو اعلان ڪري چُڪو جيڪو شاديءَ جو ڏينهن هو۔۔ تاريخ بدلجي وئي هُئي۔۔ ڏينهن بدلجي چُڪو هو۔۔ پر هوءَ اڃا به بيخبر هُئي۔۔ ته اوچتو سندس هيٺئين واري گهر جي گهنٽي وڳي، هو چونڪجي اُٿي بيٺي۔۔ ”اچي ويو وقار!۔۔ هو بدحواسيءَ ۾ تيزيءَ سان ڏاڪڙون لهندي هيٺ پئي آئي ته ذري گهٽ ڪري پئي پر بچي وئي۔ دروازو کوليندي ئي هن زور سان دانهن ڪندي چيو ”وقار!۔۔۔” ۽ پوءِ هڪ جهٽڪي سان بهي رهي ، جي پاڻ تي ڪنٽرول نه ڪري ها ته عين ممڪن هو ته هو سامهون بيٺل پوليس انسپيڪٽر سان ڀاڪر ڀري چنبڙي وڃي ها۔
سين اٺون ڪي لمحا ته انسپيڪٽر کي ڏسي حيرت ۽ خاموشي ۾ گُذري ويا ۽ پو بي حس ۽ ڪنهن حد تائين سفاڪ ڇهري واري پوليس انسپيڪٽر پنهنجي ويٺل آواز ۾ لب ڪُشائي ڪئي ”وقارالدين توهانجو هسبنڊ آهي؟“ زيبا ڪجهه دير کان پو ڪنڌ ڌوڻي ها ڪئي، هن جي ذهن ۽ اعصابن کي هڪ اڻڄاڻ خوف گهيري ورتو هو، سندس ڇهين حسَ ته پوليس واري کي ڏسي هن کي گهڻو ڪُجهه سمجهائي ڇڏيو هو، جيوڪ ڪُجهه ٿيڻو هو ٿي چُڪو هو۔ انپيڪٽر وري اُن ئي لهجي ۾ پُڇيو” توهان کي ٿاڻي ۾ هلڻو پوندو” ”ٿاڻي ۾۔۔۔؟“ آواز سندس نڙي ۾ ڦاسي پيو ”ڇو۔۔؟ هو ته خيريت سان آهن۔۔ نه۔۔؟ ۔۔۔وقار۔۔۔ انسپيڪٽر!“ انپيڪٽر ناڪاري ۾ ڪنڌ ڌوڻيو ”مونکي خبر ناهي ته هو ڪير آهي۔۔۔ توهانو هسبنڊ۔۔۔ يا ڪو ٻيو۔۔۔؟” ”ته پو۔۔ توهان هت ڇو۔۔ٿاڻي هلڻ جو ڇا مقصد۔۔“ زيبا احتجاج ڪيو ”دراصل ۔۔۔ اسانکي هڪ لاش مليو آهي۔۔۔ ٻوري بند لاش۔۔هن جي پرس ۾ جيڪي سڃاڻپ جا ڪاغذ هُئا۔۔ ان ۾ سندس شناختي ڪارڊ به هو۔۔ ان تي نالي سان گڏ۔۔ هتي جي رهائشي ايڊريس به لکيل هُئي۔۔۔ لڳي ٿو ته ڪنهن کيس ڦُرڻ کان پو۔۔۔قتل ڪري ڇڏيو آهي۔۔ ڇو جو سندس پرس ۾ ڪا رقم ڪانه هُئي۔۔ نه اُن وٽ موبائل فون هو۔۔ نه واچ۔۔ توهان ٿاڻي ۾ هلي لاش جي سُڃاڻپ ڪريو ته ڪٿي هو تواهنجو هسبنڊ ته ڪونهين“ فليش بيڪ زيبا کي ڄڻ ته اونداهي گهيري وڌو۔۔ هو ڪنهن انڌي کوهه ۾ ڪرند پئي وئي ۽ اونده ۾هٿ پير هلائيندي پئي وئي پر هن کوه جي گهرائي ختم ٿيڻ جو نالو ئي نه پئي ورتو۔۔ هن جي ڪنن ۾ آخري انساني آوازن ۾ انسپيڪٽر جو آواز پيو هو۔ ڪٽ مٿان لهندڙ پروفيسر دانهن ڪندي چيو” زيبا! ڇا ڳاله آهي۔۔؟ ڌي هوش ۾ اچ۔۔ پر هو پٿر جهڙي بي جان جسم جيان بي حس فرش تي ڪري پئي۔
سين نائون هو پنهنجي خوبصورت بيڊروم جي ڏنگجڻ واري اڪيلائي ۾، خاموش ۽ سڌي ليٽيل هُئي ۽ مُسلسل سامهون واري ڀت کي تڪيندي رهي، هن جي ساڄي پاسي بيڊ ته اها ڳجهه خالي ۽ ويران هُئي جتي وقار ليٽندو هو، پر اڄ به هُن جي وُجود جي خوشبو، سندس ويجهڙائپ جي چُهٽ زيبا جي تصور ۾ اڃا باقي هُئي۔ ڪٽ ٻاهر ڊرائنگ روم ۽ لائونج مان هٽايل فرنيچر وري پهنجي ترتيب سان رکجي چُڪو هو، ٻن ڏينهن کان اُتي فراسي تي اڇي چادر وڇيل رهي ۽ ڀتين کي ٽيڪ ڏيندڙ ۽ ويٺل ماڻهون خاموشي سان وقار جي روح کي ثواب پُهچائڻ لا سيپارا پڙهي رهيا هُئا، هو ٿوڙي دير لا ايندا هُئا، وڄ تي رکيل ننڍي ميز تان سيپارا کڻي ، ڪنهن سان سلام دُعا ڪرڻ بجا هڪ پاسي ويهي سيپارو پڙهندا پئي ويا۔ هڪ ميز تي اُهي سيپارا هُئا جيڪي پڙهجي چُڪا هُئي ۽ بي تي جن کي اڃان پڙهڻو هو۔ آخري سيپارو ٻي ميز تي پُهچندي وري ساڳيو عمل شروع ٿي ويندو هو، مايون لائون ۾ هُيون ، ماڻهون ڊرائنگ روم ۾۔۔ اگربتي جي ناقابل برداشت حد تائين خوشبو وارو دونهون پوري گهر ۾ سوگ جو ڏيک ڏياري رهيو هو۔ انٽر ڪٽ پر هو پنهنجي ئي ڪمري جي بيڊ تي خلا کي گهوري رهي هُئي، هڪ بيوه جي حيثيت سان، وقار جي ڪنهن دوست سان هن جي ملڻ جو سوال ئي پئدا نه پئي ٿيو ڇو جو هو عدت ۾ هُئي، هن ته ماين سان به مُلاقات نه ڪئي، هن ٻنهين جنسن جي هڪ جهڙي رسمي ڳالهين تان زيبا جي وحشت وڌندي پئي وئي۔ هن گهر ۾ ڪم ڪندڙ شوفر چوڪيدار گلاب خان ۽ ان جي زال ريشم کي چئي ڇڏيو هو سندس بيڊ روم جي در تي ڪو دستڪ نه ڏي، جي هن ضرورت محسوس ڪئي ته هو پاڻ کين گهرائي وٺندي، هنن ٻنهين ٻن ڏينهن تائين ٽيجهي جون سموريون ذميواريون پاڻ سنڀاليون هُيون۔ سين ڏهون هاڻ ته ڄڻ ته سڀ ڪُجه ختم ٿي چُڪو هو۔۔ ويجها ۽ پري جا سڀئي ڄاڻ سڃاڻ وارا اچي وڃي چُڪا هُئا، لائونج ۾ رکيل فون تي گلاب خان سڀني فون ڪندڙن کي هڪ ئي ڳواب پئي ڏيندو ويو ته بيگم صاحبه جي طبيعت ٺيڪ ڪانهين ۽ هو آرام ۾ آهي آئون کين توهانجو نالو ٻُڌائي ڇڏيندُس۔ فليش بيڪ زيبا جا ڏينهن راتيون سُمهندي جاڳندي پئي گُذريا، جڳندي وقت هن جي ذهن ۾ مُسلسل هڪ ئي آواز جي گونج پئي اُڀري۔۔” ڇو!۔۔۔ ڇو!۔۔۔“ ٺڻ ته چرچ جي گهنٽي ڪنهن جي موت تي مسلسل ۽ يڪسانيت سان وڄندو رهندو آهي۔۔ ”ٽن۔۔۔ٽن۔۔۔ٽن۔۔۽ فضا ۾ مُنتشر ٿيڻ واري صدا اعلان ڪندي پئئ وئي ته بُڌو! اُهي سڀ جيئرا آهن۔۔ جن جا ڪن ٻُڌي سگهن ٿا۔۔۔ هڪ شخص ماريو ويو آهي۔۔ هو هاڻ جيئرن ۾ ناهي رهيو۔۔ ۽ ٻُڌڻ وارا ڪارن، موٽر سائيڪلن ۽ ويگنن ۾ ويندڙ۔۔ گُذرندا پئي ويا ٺڻ ته هُنن ڪُجهه ٻُڌو ئي ناهي ته شهر ڪراچي ۾ راڪاس پيو گهُمي۔۔ مسجدن جي لائوڊ اسپيڪرن تان آواز نشر ٿيندو رهيو ته ۔۔حضرات! هڪ ضروري اعلان ٻُڌو۔۔۔ انٽر ڪٽ جڏنهن هو ننڊ جو گوريون کائي سُمهڻ ۾ ڪامياب ٿي وئي هُئي ته دوا جو اثر ختم ٿيڻ تائين لاشعور کيس خوابن جي فريب ۾ مُجائي رکندو هو۔ هو وقار کي پنهنجي قريب ڏسندي هُئي پاڻ هڪ هن جي ٻانهن جي گهيري ۾ محسوس ڪندي هُئي، هن جو آواز۔۔ هن جو ٽهڪ ڏئي کلڻ، هن جي وُجود جي خوشبو۔۔ سڀ ماضي مان نڪري حال جو حصو بڻجي وينديون هُيو۔۔ پو دوا جي اثر جو جادو ختم ٿيڻ شرط، حقيقت جو بي رحم هع کيس جهنجهوڙي جڳائي وجهندو هو۔
سين يارهون زيبا ٿوڙي! گهڻي ماني کائي چُڪي هُئي، ڪافي ۽ چانهن بي پي چُڪي، اڄ وقار کي قبر ۾ لهندي ٻيو ڏينهن گُذري چُڪو هو، هو ان ڳالهه تان ڏکايل ۽ شرمسار پئي ڏٺي ته هو اڃا اڪيلي جيئري آهي، آخري رسمن وانگر سندس اکين جا لُڙ ڪ به ختم ٿي چُڪا هُئا۔۔۔ ڇا صرف ايترا ئي لُڙڪ هُئا وقار جي لا!۔۔ جنهن سان پيار هو ته ان جي جذبات جي گهرائي کيس سمنڊ جيان محسوس ٿيندي هُئي۔۔ مهني کان پو سندس چاليهو هو۔۔ مطلب ته پُڄاڻي تقريب!۔۔ جيئن ورلڊ ڪپ ۾ ۽ اولمپڪس ۾ ٿيندو آ۔۔ شادي سندس ازدواجي رفاقت جي افتتاحي تقريب هُئي۔۔۔ چالهي کان پو سڀ ختم!۔۔ هاڻ هو هن دُنيا ۾ اڪيلو جيئندي! دروازي تي ٺڙڪو ٻُڌي هو چونڪجي پئي۔ ”ڪير آهي ريشم!“ ريشم دروازو کولي جهانڪيو”بيگم صاحبه!۔۔ هو ٿاڻي وارا ۔۔ وري آيا آهن۔۔ ڇا چوان!“ زيبا گهرو ساه کنيو! ”ويهار کين!“ صدمو ذاتي هو، سئو سيڪڙو سندس پنهنجو معاملو هو، پر هڪ خلش جيڪا جيڪا سوال بڻجي، ڪنڊن جيان سندس دل ۾ پئي چُڀي، ان جو جواب به ته ڪنهن وٽ ضرور هُئڻ گهُرجي۔ پوليس کان توقع رکڻ بيسود هو، هو ته رسمي ڪاروائي ڪرڻ کان پو ڪيس ڪلوز ڪرڻ جي جلدي ۾ هوندا۔ اڄ ڪلهه ته شارٽ ڪٽ آهي۔۔۔ ”ٽارگٽ ڪلنگ“۔۔ جو بهانو۔۔ آخر هو ڇو وڃي پون ڳالهه جي گهرائي ۾ ۔۔ حقيقت جي جستجو ۾۔۔۔حقائق جي تلاش ۾۔۔ ڇو تفتيش جو رُخ صحيح طرف ۾ رکن۔۔ هو مٽي مان سون ٺاهڻ جي ڪوشش ڇو نه ڪن۔۔۔ ڇا رکيو آهي فرض شناسي جي مظاهري ۾!۔۔ ٽارگٽ ڪلنگ جو نشان ته اُهي به ته پيا بڻجن؟ ڪٽ
سين ٻارهون مُنهن ڌوئڻ کان پوءِ هُن آئيني ۾ پنهنجي صورت ڏٺي، سندس اکين جي چوڌاري ڪي هلڪا ڪارا حلقا پئجي چُڪا هُئا، جيڪي ميڪ اپ سان ئي ٺيڪ ٿي سگهيا پئي، سندس خُشڪ ۽ بي رونق چپ ائين ئي هُئا جيئن لپ اسٽڪ لڳائڻ کان پهرئين رهندا آهن، لباس تبديل ڪرڻ وقت کيس هڪ لمحي لاءِ هو خيال آيو هو ته هاڻ هوءَ بيوه ٿي چُڪي آهي، کيس رنگين ته پر اڇي رنگ جو لباس پائڻ گهُرجي ها، پر هوءَ ڇا ڪري! هن وٽ ته سڀئي ڊريسون رنگين، شوخ ، جديد دئور ۽ چنچل قسم جون ئي هُيون۔ ”ته ڇا هاڻ مونکي دُنيا جي مرضيءَ مُطابق زنده رهڻو پوندو؟“ هن تلخيءَ سان سوچيو ” هي دُنيا هاڻ مُقرر ڪندي مُهنجي لاءِ، اخلاق ۽ ڪردار جي معيارن کي؟ جن مونکي بيوه بڻايو! جن وقار کي قبر ڀيڙو ڪري ڇڏيو! ڪنهن سبب جي بغير؟۔۔ اڄ تائين آخر هن دُنيا مونکي ڏنو ئي ڇا آهي؟۔۔ ڏُکَن کان سواءِ!۔۔۽ پوڻ وارن به ڇا ڇا ناهي ڇيو۔۔ خوشيءَ جو سرچشمو ته اُهو ئي هو هڪ شخص۔۔ جنهن کي مونکان بلآخر ڇنو ويو1۔۔۽ هاڻ ڪير نٿو ڳالهائي ، ڇو! توهان سڀني جي اهڙي جي تهڙي۔۔۔! اڙي جيڪو باقي نه اڃا ڪُجه چوڻو اٿوَ۔۔ اُهو به چئي وٺو!۔۔مونکي نه پهرئين ڪنهن جي پرواه هُئي ۽ نه ئي هاڻ ڪنهنجي ڪانڻ ڪڍنديس۔۔” هن پنهنجن چپن کي لپ اسٽڪ هڻي ڳاڙهو ڪندي پاڻ کي آئني ۾ ڏسي پئي چيو۔
سين تيرهون هڪ ٻيو ڪو نئون پوليس انسپيڪٽر بيزاريءَ سان هڪ صوفي تي ويٺو هو ”وڏي افسوس جي ڳالهه آ ميڊم جي۔۔۔“ هن ڪابه تهميد ٻڌڻ کان سواءِ شڪايتي لهجي ۾ ڳالهائڻ شروع ڪري ڏنو ”ميڊم جي1 توهان اسان سان ڪوبه تعاون نه پيا ڪريو۔۔۔ تفتيش ۾ جي!“ زيبا ڪُجه فاصلي تي ويهي رهي۔۔” معاف ڪجو!۔۔ مان سوتي پئي هُيس!“ هُن تيز ٿي ڳالهايو ”ٻڌو جي!۔۔ اسان پيا خوار ٿيون قتل جو سراغ ڳولڻ ۾ ۽ بيگم صاحبه جي!۔۔ توهان آيو جو مزي ۾ آرامي آهيو!“ ”مُهنجي طبيعت ٺيڪ نه هئي!۔۔ تنهنڪري“ انسپيڪٽر اڻ ٻُڌو ڪري چوڻ لڳو ”هاڻ هيءَ پوسٽ مارٽم جي رپورٽ ملي آ۔۔هن ۾ لکيل آهي ته مقتول کي چار گوليون لڳيون آهن۔۔۔ هڪ مٿي ۾۔۔!“ ”انسپيڪٽر صاحب1۔۔ هاڻ ان ڳالهه جو ڪهڙو فائدو!۔۔ جڏنهن ته هن کي پهرئين ئي ٽارگٽ ڪلنگ جو ڪيس قرار ڏنو پيو وڃي۔۔ ۽ ايف آءِ آر ۾ به قتل۔۔ نامعلوم قاتلن ڏانهن منسوب ڪيو ويو آهي1۔۔“ انسپيڪٽر کيس غور سان ڏٺو ” هي ٽارگٽ ڪلنگ جو ڪيس بڻي گهي ٿو۔۔ مُنهنجو مطلب آهي بڻائي سگهجي ٿو“ ”مون توهانجو مطلب نه سمجهيو!۔۔“ ”مطلب به سمجهه ۾ اچي ويندو۔۔ جڏنهن تفتيش شروع ٿيندي۔۔ تفتيش هتان به ته ٿي سگهي ٿي۔۔ ان لاءِ توهان کي ٿاڻي تي به گهرائي سگهجي ٿو۔۔ جي توهانجو نالو به مشڪوڪ ماڻهن جي فهرست ۾ آڻي ڇڏجي1“ زيبا جي ته دماغ جو فيوز ئي اُڏامي ويو ” مُنهنجو نالو!۔۔ مشڪوڪ ماڻهن جي لسٽ ۾!۔۔(آر يو ميڊ۔۔۽ ناٽ ان يور سينس!۔۔ ڊرنڪ!) يا ته تنهنجو دماغ خراب آهي انسپيڪٽر۔۔ يا تون نشي ۾ آهين!۔۔” هن مشتعل ٿي انگريزيءَ ۾ ٻيا ڪي جملا به چيا انسپيڪٽر مُسڪرائڻ لڳو۔۔ ”ڏسو جي بيگم صاحبه!۔۔ توهانجي ڪاوڙ۔۔ يا انگريزي ڦڙ ڦڙ ڪرڻ سان اسان ڊڄڻ وارا ڪونه آهيون!۔۔هڪ نه ڏهه ڪيس حل ڪيا اٿم! جڏنهن توهان وانگر پيار جا پکا ڦيرائڻ وارين ۔۔۔پروين بيبين۔۔ ڪنهن آشنا سان ملي۔۔ پاڻ ئي پنهنجن مُڙسن کي۔۔ ٺڪاڻي لڳايو هو۔۔۽ پوءِ خوب روئڻ رڙڻ جو ڊرامون به رچائي رکيو“ زيبا بي اختيار هٿن سان چهرو لڪائي روئي پئي” خدا جي واسطي ائين نه چئو!۔۔دنيا ڄاڻي ٿي ته۔۔ وقار ئي مون لاءِ سڀ ڪُجه هو“ انسپيڪٽر جي رويئي ۾ ڪُجه نرمي آئي” بيبي! ڪڏنهن ڪڏنهن دُنيا جون نظرون دوکو کائي وٺنديون آهن۔۔آئون توهان سان رعايت ڪري سگهان ٿو۔۔ جي توهان مون سان به تعاون ڪريو” زيبا پنهنجي وهندڙ لُڙڪن کي هٿ جي ترين سان صاف ڪيو” مان توهان سان پورو تعاون ڪرڻ لاءِ تيار آهيان“ انسپيڪٽر هڪ رجسٽر کوليو” هي قانوني معملو آهي جي!۔۔ اسان به مجبور آهيون۔۔ مونکي ڪنهن ٻُڌايو آهي ته۔۔ توهانجي مُڙس کي ڪنهن ڦُرڻ لاءِ قتل ڪيو آهي۔۔۔ مون چيومان ته مان کوجي آفيسر آهيان۔۔ مونکي خبر آهي ته۔۔ هڪ موبائل فون۔۔واچ۔۔۔پرس۔۔۔جي لاءِ ڪو قتل ناهي ڪندو۔۔ اطلاع ڪنهن فون تي ڏنو هو۔۔۔ته فلاڻي جڳهه تي لاش پيو آهي۔۔ هاڻ ڪهڙي خبر!۔۔ اُن ئي پاڻ اهي شيون ڪڍي ڇڏيون هُجن۔۔جنهن پهرئين لاش ڏٺو هو جي!۔۔۔ يا جيڪو اطلاع ملڻ سان ويو هُجي“ ”انسپيڪٽر1۔۔۔ شايد توهان وسري ويا آهيو ته لاش۔۔ ٻوريءَ ۾ بند هو“ ” اڇا جي1۔۔ توهان پاڻ ڏٺو هو!۔۔“ هن عياريءَ ۽ چالاڪيءَ سان پُڇيو ”جيڪو ٿاڻي ۾ اهو اطلاع ڏيڻ آيو هو۔۔اُهو به ڪو انسپيڪٽر هو۔۔ اُن ئي مونکي ٻُڌايو هو“ زيبا چوڻ لڳي ” مون وٽ ته ڪو اهڙو اطلاع ڪونهين!۔۔۔ايف آءِ آر ۾ به ان جو ڪٿي ذڪر ناهي ٿيل“ ”ايف آءِ آر مون به ناهي ڏٺي۔۔” زيبا اعترف ڪيو ”اڇا جي!۔۔هاڻ مونکي به ڪُجه سوالن جا جواب گهُرجن!۔۔توهان ائين ڪريو جو رات جو نوين بجي ٿاڻي تي پوهچي وڃو!“ زيبا جي چهري جو ته رنگ ئي اڏامي ويو” رات جو نوين بجي!۔۔۔ ٿاڻي ۾؟۔۔۔ ڇا ائين نٿو ٿي سگهي انسپيڪٽر صاحب! جيڪو ڪُجه پُڇڻو آهي۔۔ توهان مونکان هتي ئي پُڇي وٺو1“ ” ٿي سگهي ٿو جي!۔۔ پر ٿاڻي ۾ ماڻهون ڪوڙ نٿو ڳالهائي سگهي!۔۔۔ هن جي اندر مان صرف سچ!۔۔۔ ۽ سچ ۔۔ ئئ نڪري ٿو” هن بي ڌڙڪ چئي ورتو ”ڏسو انسپيڪٽر1۔۔ مان هتي به توهانکي رُڳو سچ ئي ٻُڌائينديس!“ ”انسپيڪٽر مٿو ڌوڻيو” فرض ڪريو۔۔ آئون توهانکي اها رعايت ڏيان به۔۔ ته بدلي ۾ مونکي ڇا ملندو؟۔۔ ڏسو نه جي1۔۔ دُنيا واپار جي جڳهه آهي۔۔۔هتي مُفت ته ۾ ته ڪُجهه به ته نٿو ملي نه!“ زيبا هڪ گهرو ساه کنيو، هاڻ هو4 سمجهي چُڪي هُئي ته پوليس هرونڀرون بدنام ڪانهين۔۔ کوج جي نالي تي نه ته هو چورن کي گهيريندا آهن ۽ نه ئي قاتلن کي۔۔ هوُ اُنهن کان اهڙو نذرنو الڳ وٺندا آهن۔۔۔پر لُٽڻ وارن ۽ قتل ٿيڻ وارن جي مٽ مائٽن ڪان به علحده وٺندا آهن۔ ”جيڪو نه موکان پُٺي سگهيو۔۔ مان ڪنديس انسپيڪٽر صاحب!“ زيبا چوڻ لڳي ” مطلب ته۔۔ مونکي ڪو تجربو ڪونهين۔۔۔ توهان پاڻ ئي ٻُڌايو“ هنُ ڍيٺ پڻ سان مُسڪرايو” ما جي بيڪن صاحبه! بندو آهيان هڪ ٻئي قسم جو!۔۔ ڪو ٻيو هُجي ها ته نقديءَ سان گڏ۔۔ ٻيو ڪُجهه به گُهري ها۔۔۔خير سان توهان جوان ۽ خوبصورت به آهيو۔۔ پر جي!۔۔ اسانکي به ته الله کي مُنهن ڏيکارڻو آهي۔۔۔ ايتري انسانيت ته آهي مون ۾۔۔۔ ته هڪ بيوه جي سامهون۔۔ غلط ڳاله به گُناه ڪبيره ٿو سمجهان!“ زيبا چيو” صاف صاف ٻُڌاءِ!۔۔ توهانکي ڪيترا پئسا گهُرجن؟“ ” ان تي به ڳالهائي وٺنداسون!۔۔ جلدي ڪهڙي آ“ هن چيو ” ڪاروائي پوري ڪرڻ لاءِ۔۔ مونکي ڪن سوالن جا جواب گهُرجن۔۔ هي ٻُڌايو ته ۔۔۔ڇا مقتول جي ڪنهن سان دُشمني هُئي؟ ”وقار جو ڪوبه دُشمن ڪونه هو” زيبا پوري پڪ سان چوڻ لڳي ”اڇا جي!۔۔ اسان ته اهڙو بندو اڃا ڪونهين ڏٺو! ۔۔۔۔خير!۔۔۔ هو ڪم ڇا ڪندو هو؟۔۔“ انسپيڪٽر نظر مٿي کڻڻ بغير لکڻ ۾ لڳي ويو۔ ”هو گهڻو ڪُجه ڪندو هو“ ”او جي!۔۔ مون پُڇيو ته ڪم ڪهڙو ڪندو هو” انسپيڪٽر ڪاوڙجي پُڇيو ”ڪنهن ڪمپنيءَ ۾ ملازم هو۔۔ ڪمپنيءَ جي باري ۾ خبر ڪانهين۔۔ خبر ڪانهين ته سندس عهدو ڇا هو۔۔ پگهار ڪيترو کڻندو هو۔۔ڪم ڪهڙو هو۔۔ ها پر هن ترقي به تيزيءَ سان ڪئي هُئي۔۔ ظاهر آهي محنتي ماڻهو هو سندس ڪارگردگي ۽ ڪريڪٽر به سُٺو هو۔۔ هو پنهنجو پورو پگهار مهني تي آڻي ۾ُهنجي هٿ ۾ ڏيند هو“ ”توهانجي شاديءَ کي ڪيترو عرصو گُذريو آهي “ انپيڪٽر لکندو ويو ” ڇهه سال!۔۔جنهن ڏينهن هن جو قتل ٿيو۔۔ اهو ڏينهن اسانجي سالگره جو ڏينهن هو۔۔ ڇهين سالگره جو ڏينهن!“ زيبا جو آواز ڀرجي آيو ” توهان جا ٻار ڪيترا آهن۔۔؟“ ” هڪ به نه!۔۔هڪ ٿيو هو سال کان پوءِ۔۔۔ پر اُهو به ڪنهن خرابيءَ ڪري وفات ڪري ويو۔۔ ڄمڻ جي چند گهڙين ۾۔۔۽ آئنده لاءِ مان به ماءُ بڻجڻ جي قابل نه رهيس۔۔ پر ان سان وقار جي محبت تي ڪو اثر نه پيو هو“ ”تون ۽ هو پاڻ ۾ مائٽ هُئا؟۔۔مُهنجو مطلب ته شادي مائٽن جي مرضيءَ سان ٿي هُئي يا۔۔۔“ ”ڇا اهو ڄاڻڻ توهان لاءِ ضروري آهي؟۔۔هن ڳاله جو تفتيش سان ڪهڙو تعلق؟۔۔“ زيبا وري روئڻ جهڙي ٿي وئي ” انسپيڪٽر صاحب!۔۔ اسان جو ڪنهن سان به ڪو تعلق نه هو“ ”ڏسو جي!۔۔ اڃا ڪلهه جي ئي ڳالهه آهي!۔۔ هڪ پيءُ۔۔ ستن سالن کان پوءِ پنهنجي ڌيءَ ۽ ناٺيءَ کي ماري ڇڏيو۔۔اهو ڪيس به مون وٽ آهي۔۔ ۽ اخبار ۾ ٽي وي چينلن تي به اهڙا پروگرام يا ڳالهيون هلن ٿيون۔۔۔پيار ۽ مُحبت جو فلمي شاديون ڪرڻ وارا هلي وڃن ٿي عدالتن ۾۔۔تحفّ گهُرڻ1۔۔۽ عدالت کان کين تحفظ به مليو ٿو وڃي۔۔ته پنهنجي مرضيءَ جي زندگي گُذارين۔۔ مگر ڇا؟۔۔ ان جي باوجود به هو محفوظ ٿي وڃن ٿا؟۔۔۔ عدالت جي ڪمري ۾ يا عدالت مان ٻاهر نڪرندي ئي غيرت جي نالي تي۔۔ نهن جا ڀائُر۔۔يا پيءُ۔۔ برادريءَ وارا انهن کي قتل ڪريو ڇڏين۔۔۔ دُشمي ڪير ٿو وساري جي1“ زيبا جي اکين مان لُڙڪ مُسلسل پئي وهيا” پليز انسپيڪٽر صاحب!۔۔اسان جي گهروارن کي بخشي ڇڏ!۔۔مون ته اڃا کين اهو به ڪونهين ٻُڌايو ته آئون ڪا بيوه ٿي وئي آهيان“ ”مگر بيبي جي!۔۔ ٽارگٽ ڪلنگ ڪيس ۾ سندن نالو نه اچي۔۔۔ اهو ڪيئن ممڪن ٿي سگهي ٿو۔۔۔ توهان ٻئي ٽارگٽ هُئا۔۔ ٻنهين خاندانن لاءِ۔۔ ڪهڙي خبر۔۔ ڪنهن کي پهرئين موقعو ملي ويو۔۔۔پُڇڻو ته پوندو نه جي!“ زيبا هٿ ٻڌڻ لڳي”الله جي واسطي انپيڪٽر!۔۔ هن جي ۽ مُهنجي گهروارن کي معاف ڪري ڇڏ۔۔معاف ڪرڻ جي جيڪا قيمت چوندي توکي مان ڏينديس“ انسپيڪٽر خاموشيءَ سان ڪُجهه دير تائين سوچڻ جي اداڪاري ڪندو رهيو ” مشڪل ته پوءِ مونسان پيش ايندي بيبي جي!۔۔ جي شواهد سامهون نه آيا ته“ ”ڏسو!۔۔ انهن مان ڪنهن به وقار کي قتل ناهي ڪيو هوندو۔۔جن کي توهان شامل تفتيش ڪرڻ پيا چاهيو۔۔ انهن مان ڪوبه اهڙو ڪونهين جيڪو دُشمنيءَ جون اهڙيون حدون ڦلانگڻ جهڙو هُجي۔۔۔هو اسان کي وساري چُڪا آهن۔۔ انهن لاءِ اسان مري چُڪا آهيو۔۔ ان ڏينهن کان ۔۔ جڏنهن اسان پاڻ ۾ شادي ڪري ويٺاسون۔۔ جنهن ڇوڪريءَ سان وقار جي شادي ٿيڻي هُئي هوءَ پنهنجي مُڙس سان خوش آهي ۽ کيس ٻه ٻار به آهن۔۔“ ”انسپيڪٽر طنز هنيو” واه جي!۔۔ سڀ خبر آهي توکي! ۔۔چوين ٿي ته مونکي ڪابه خبر ڪونهين؟۔۔ خير دفع ڪر انهن کي۔۔ پنهنجي مڙس جي باري ۾ ٻُڌاٰءِ“ انسپيڪٽر هاڻ توهان مان تون تي اچي ويو” پنهنجي مُڙس جو ٻُڌاءِ!۔۔ هو ڪهري ڪمپنيءَ ۾ هو۔۔ ڪهڙو ڪم ڪندو هو” ”مان ڪوڙ نه پئي چوان۔۔ سچي مونکي ڪا به خبر ڪانهين“ ”ڀلا اها ڪا مڃڻواري ڳالهه آهي ته زال کي مُڙس باببت خبر ئي نه هُجي۔۔ ته سندس مُڙس ڇا ٿو ڪري؟“ ”الله جو قسم!۔۔ مان سچ پئي چوان انسپيڪٽر۔۔ هو آفيس جي ڳالهه گهر ۾ ڪونه ڪندو هو۔۔ مون به کائنس آفيس بابت ڪڏنهن سوال جواب نه ڪيا۔۔ ها ڪڏنهن ڪڏنهن دورن تي ويندو هو ته مان به ساڻس ويندي رهندي هُيس۔۔ لاهور۔۔ اسلام آباد۔۔ هوتل ۾ رهندي هُيس۔۔ و آفيس ۾ ويندو هو ته مان شاپنگ ڪرڻ يا گهمڻ“ ”ان جو مطلب ته هو مُلڪ کان ٻاهر به ويندو هو؟“
سين تيرهون (ڪنٽي نيو) ”ها!۔۔ هو اڪثر دُبئي ويندو رهندو هو“ انسپيڪٽر پُڇيو ” ان جو پاسپورٽ ڪٿي آهي؟۔۔ هن ۾ هر اينٽري هوندي۔۔“ ”جيڪ بريف ڪيس هو اُن صبح کڻي ويو هو۔۔ اُهو مونکي واپس ناهي مليو۔۔ سندس هر اهم ڪاغذ ۽ هر شي ان ۾ رهندي هُئي“ هو زيبا کي گهُريندو رهيو” ڏسو جي!۔۔۔ بيگم صاحبه۔۔ هي دُبئي ويندڙ۔۔ عموما” شريفاڻو ڌنڌو ڌاڙي ڪونه ڪن!۔۔ تون ٻڌائي سگهين ٿي ته ساڻس ڪير ڪير ملڻ ايندو هو؟“ ”هن جا دوست گهر ملڻ ڪونه ايندا هُئا۔۔ هو عام طور تي ٻاهر ئي پاڻ ۾ ملندا هُئا۔۔ ڪنهن هوٽل ۾ ڊنر وقت خاص طرح!“ ”سندس فونَ ته ايندا هوندا نه؟“ ”ها!۔۔ ليڪن سندس ئي موبائل فون تي۔۔۔ جي اهو ملي وڃي ها!۔۔ ته توهانکي خبر پئجي وڃي ها!“ انسپيڪٽر وري ڌمڪي تي لهي آيو” بيبي جي!۔۔ تون اسان سان تعاون ڪانه پئي ڪرين!۔۔“ زيبا روئڻ جهڙي ٿي وئي” ان کان وڌيڪ ڪهڙو تعاون ڪريان؟۔۔جنهنجي مونکي خبر ئي ناهي ۔۔ اُها ڪيئن ٿي ٻُڌا سگهان!۔۔” ”هي قتل ڪاروباري دُشمني ڪري به ٿي سگهي ٿو۔۔ مونکي خبر پوڻ گهُرجي ته هُن جو ڌنڌو ڪهڙو ڪهڙو هو” ”مونکي پڪ آهي ته هو ڪو غير شريفاڻو واپار ته ڪندو ڪونه هو“ انسپيڪٽر کليو” هاڻ ته ته چيو ته مونکي ڪابه خبر ڪانهين۔۔ پو توکي هي الهام ڪيئن ٿيو ته هو ڪو شرافاڻو واپار ڪندو هو!“ ”انسپيڪٽر صاحب!۔۔جيڪي نه بڇڙا ڪم ڪندا آهن۔۔ انهن جو صورتون ٻُڌائي ڇڏينديون آهن۔۔ هو ڏوه جي خلش کي لڪائي نه ٿا سگهن۔۔ کين ته سُڪون سان ننڊ به ڪانه ايندي آهي!“ ”تون ڪيترو پڙهيل آهين۔۔ زيبا بيگم!۔۔“ ”ايترو گهڻو نه!۔۔ بس اهو ڪو ايم اي ڪئي اٿم۔۔ جڏنهن وقار سان مُلاقات ٿي هُئي۔۔۔ ۽ ها ڪتاب ۽ خبرن وارا چئنکل ضرور ڏسندي آهيان“ ان لا ڪتابي ڳالهيون پئي ڪرين!۔۔وڏا وڏا ماڻهون آهن هتي۔۔خانداني شريف۔۔ فرشتو سيرت ۽ معصوم صورت۔۔۔ عزتدار۔۔۔انهن جا توکي ڪرتوت ٻُڌايان۔۔ ته يقين نه ايندو توکي بيگم وقار!۔۔ پر هن مُلڪ ۾۔۔۔ خير ڇڏ ان ڳالهه کي۔۔ اسانکي خبر پئجي ويندي۔۔ تنهنجي شريف مُڙس جي اصليت!۔۔۔ ان امڪان کي به رد نٿو ڪري سگهجي ته۔۔ هن جو آفيس ۾!۔۔ يا ٻاهر ڪنهن ڇوڪري ٻوڪري سان ڪو چڪر هُجي“ هو روئي ويٺي” تون اهڙيون دل ساڙڻ واريون ڳالهيو ڇو پيو ڪرين انسپيڪٽر۔۔ هن کي مونسان ڪيتري مُحبت هُئي۔۔مان توکي ڪيئن ٻُڌايان۔۔ مونکي يقين آهي ته هُن ڪنهن ڏانهن نظر کڻي نهاريو به نه هوندو۔۔ ڀلي اُها ڪيتري به حور پري ڇو نه هُجي!“ ”چڱو !۔۔چڱو!۔۔ هاڻ بند ڪر اهو روڄ راڙو۔۔ هڪڙو ئي فرشتو پئدا ٿيو آ دُنيا ۾ جنهن توسان شادي ڪئي آ۔۔۔روئنيون تو جهڙيون عورتون ئي آهن۔۔ جيڪي پنهنجي مرد کان اکيون۔۔ ڪن بند ڪري ويهن ٿيو“ زيبا پنهنجا وهندڙ لُڙڪ اُگهيا” مان توهانکي درخواست ڪري چُڪي آهيان۔۔ مان توکي جيتري رقم گهُرندي ڏينديس۔۔ پر خُدارا۔۔ مُهنجي ۽ مرڻ واري جي عزت کي تماشو نه بڻا“ ” هون!۔۔ ته اها رقم ڪيتري هوندي۔۔ آئون به تسلي ڪريان!۔۔توکي ان جو ڪُجه اندازو به ٿي سگهي ٿو؟۔۔ جي مان چوان هڪ ڪروڙ۔۔۔ ته پو۔۔۔؟“ زيبا جون اکيون ڦاڻي ويو” هڪ ڪروڙ۔۔۔“؟ ”سموري زميواري پو مُهنجي هوندي۔۔ هي صاف ”قتل جاڻي ٻُجهي”جو قيص آهي۔۔ هن کي ٽاگٽ ڪلنگ ٺاهڻ هاڻ مُهنجو ڪم آهي۔۔ ڳاله اتي ئي ختم ٿي ويندي“ ” پر مان هڪ ڪروڙ۔۔ ڪٿان ڏئي سگهنديس!۔۔“ هن کليو” اها ڳالهه ته مذاق ۾ ڪئي هُيم۔۔ تون جيئن چاهينديئن تيئن ئي ٿي سگهي ٿو۔۔۔ اهو ٻُڌا ته تُهنجي گهر ۾ ڪو اسلحو وغيره آهي؟“ ”اسلحو؟۔۔۔“ زيبا کي ڇرڪ پئجي ويو ” نه!۔۔نه!۔۔ ڪُجهه به ڪونهين۔۔ ڪا بشي ڪونهين!“ ”ريوالور ته هوندو نه تو وٽ!۔۔۔ ان جو لائسنس به ڪون هوندئي۔۔ ۽ اهو گهر تلاشي دوران ملي به ويندو!“ زيبا پنهنجي شڪست مڃي ورتي” هڪ ريوالور آهي!۔۔ وقار مُهنجي حفاظت لا وٺي رکيو هو۔۔ مان اڪيلي رهان پئي اُن ڪري۔۔ ۽ شادي کان پو ڪُجه وقت لا مونکي خطرو به هو۔۔ هن استعمال ڪرڻ به سيکاريو هو مونکي“ ”ڪٿي آهي اُهو ريوالور؟“ ”پيو آهي مُهنجي ڊريسنگ ٽيبل جي خاني ۾۔۔سالن کان بغير استعمال ٿيڻ جي!“ انسپيڪٽر چيو ” هلي ڏيکار مونکي“ هو انڪار نه ڪري سگهي، پر هن کي سگهوئي اندازو ٿي ويو ته هو پنهنجي ئي بيوقوفي ۾ انسپيڪٽر کي گهڻو ڪُجه ٻُڌائي ويٺي آهي۔۔ پر هاڻ شايد ڪُجهه به نٿو ٿي سگهي۔۔ هو مُڪمل پوليس جي رحم و ڪرم تي هُئي۔۔ هن جي عزت سان گڏ، وقار جي نيڪ نامي به دا تي لڳي چُڪي هُئي۔۔ جنهن کي بچائڻ لا انسپيڪٽر کي مرضي مطابق رقم ڏيڻ سان گڏ سندس هر ڳالهه به مڃڻي لازمي هُئي۔
سين چوڏهون هو ڊريسنگ ٽيبل جي خاني مان ريوالور ڪڍي اُن کي تڪيندي رهي، پو هُن ريوالور جي دستي کي پنهنجي گَندي) (َ رئي) جي ڪنڊ سان رڳڙي صاف ڪيو ته جيئن ان تي آڱرين جا ڇپيل نشان مٽجي وڃن، وقار کيس ٻُڌايو هو ته (فليش بيڪ ۾) ” هن ۾ ست گوليون پيل آهن۔ توکي بس هي سيفٽي ڪيچ پهرئين هٽائڻو پوندو، پو خطري وقت، هن جو رُخ حملي آور طرف ڪري، هيئن ٽرگر کي دٻائڻو پوندو ۽ بس۔۔ باقي سڀ ڪُجهه آئون پاڻهين سنڀالي وٺندُس“ (ڪٽ) هاڻ هن چاهيو پئي ته هن مان گوليون ٻاهر ڪڍي وٺي پر هُن کي ميگزين ان لوڊ ڪرڻ ڪونه ايندي هُئي۔ (ڪٽ) انسپيڪٽر ريوالور وٺي ان جو چڱي طرح سان مُعائنو ڪيو ”هون!۔۔ هي ته روسي ماڊل جو آهي۔۔ افغانستان مان آندو ويو هوندو!۔۔۔اوه!۔۔ اها ته وڏي مُصيبت ٿي وئي!“ زيبا جي دل وِهڻ لڳي ” ڇا!۔۔۔۔؟“ ”پوسٽ مارٽم رپورٽ پڙهي آ تو؟۔۔۔“ ” زيبار ناڪار ۾ ڪنڌ ڌوڻيو ” پر مونکي خبر آهي۔۔۔“ ”توکي خاڪ خبر آهي!۔۔۔هُن ۾ جيڪو لکيل آهي۔۔۔ ته وقار تي جيڪي چار گوليون هلايون ويو۔۔ اُهي اهڙيون ئي هُيون۔۔ انهي قسم جي پسول سان هلايل۔۔نائن ايم ايم لوگر۔۔ ۽ هي ريوالور به اُهوئي آهي!“ زيبا کي لڳو ته هو ڄاڻ اچي بيهوش ٿي۔۔ قانون جي ڦاهي هن جي گرد تنگ ٿيڻ لڳي هُئي ”توهان ڪُجهه ڪريو پليز!۔۔“ انسپيڪٽر عياري سان مٿو هلايو ” ڪرڻو ئي پوندو!۔۔ هاڻ هي ريوالور آئون پاڻ سان ٿو کڻي وڃان۔۔ هن جو تو وٽ موجود رهڻ انتهائي خطرناڪ هوندو۔۔ سُڀاڻ مان پوسٽ مارٽم رپورٽ بدلوائڻ جي ڪوشش ڪندُس۔۔ مُهنجا تعلقات ته ڊاڪٽرن سان تمام گهڻا سُٺا آهن۔۔ پر پو به هو هڪ لک ته گهٽ ۾ گهٽ ضرور گهُرندا۔۔ تون ائين ڪر جو۔۔ سڀ مسئلا مُهنجي حوالي ڪري ڇڏ۔۔۽ صرف پنج لک ڏئي بيفڪر ٿي وڃ“ ”پنج لک!۔۔۔“ ”سچ ته اهو ئي آ بيگم صاحبه! ۔۔۔ته مونکي توتي ڪهل اچي وئي آهي۔۔ خبر ناهي ڇو!۔۔ پر اصل ۾ مُهنجي دل ايتري سخت ۽ ڪٺور به ناهي ۔۔ جي مُهنجهي جڳهه تي نه ٻيو ڪو پوليس انسپيڪٽر هُجي ها!۔۔۔ته توکي هي چٺي به ڏيکاري ها! هن ٻوري بند لاش سان هي چٺي به ملي آهي!۔۔ان تي لکيل آهي ته۔۔بُري جو انجام بُرو۔۔۔پو توهان کان ٿاڻي ۾ پُڇا ٿئي ها ته ۔۔ وقار اهو ڪهڙو بُرو ڪم ڪندو هو۔۔ ان بُري ڪم ۾ هن جو ٻانهه ٻيلي ڪير ڪير هُئا۔۔ انهن جو پتو ٻُڌا۔۔۔ انهن جا ٽيليفون نمر ڏي!۔۔۔اسان توکان گهڻو ڪُجهه پُڇون ها!۔۔جيستائن اسانجي مرضي هُجي۔۔ ڪورٽ جو رمانڊ وٺندا رهون ها!۔۔ تفتيش مٿان تفتيش ڪندا رهون ها!۔۔ مگر خير۔۔۔هاڻ اوهان سان سودو ٿي ويو آهي ته۔۔۔اسان سودي بازي ۾ بي ايماني جا قائل ڪونه آهيون۔۔ ماڻهون هرونڀرون اسانکي بدنام ٿا ڪن“ ” ڏسو!۔۔ هن وقت ته مون وٽ پنج لک آهن ئي ڪونه!۔۔ هن بيپرواهي سان چيو ”توهان چيڪ ڏئي ڇڏيو۔۔ بينڪ ۾ اڪائونٽ ته هوندو نه!۔۔” ” آهي ته۔۔ پر مون اڃان تائين اُن مان رقم ڪڍائي ڪانهين۔۔وقار مُهنجي ۽ پنهنجي نالي سان جوائنٽ اڪائونٽ کوليو هو۔۔ٺيڪ آ۔۔ توهانجو نالو۔۔۔“ زيبا سندس وردي تي لکيل نالو پڙهندي به پڇيسُ ”نه!۔۔ “ هن انڪار ۾ ڪنڌ ڌوڻي چيو ” تون ڪراس چيڪ ٺاه!۔۔ عبدالغفور جي نالي تي۔۔۔فڪر نه ڪر۔۔نقد مان ان کان وٺي وٺندُس۔۔ رقم تُهنجي اڪائونٽ مان هُن جي اڪائونٽ ۾ مُنتقل ٿي ويندي۔۔۔“ هو سوچ ۾ پئجي وئي ” هي عبدالغفور ڪير آهي؟“ ”تون اُن کان ڪانه سُڃاڻين۔۔ هو مُهنجو پير مُرشد آهي۔۔ لنڊن ۾ پٿاري اٿس۔۔۔ مشهوري سياسي۔۔ سماجي شخصيت آهي۔۔ رحمان ملڪ ۽ زرداري صاحب به سندس در تي نذرانو ڏئي ايندا آهن“ زيبا همٿ کان ڪم ورتو” هي مون لاِ ڏکيو ٿيندو انپيڪٽر صاحب!۔۔جي تون پنهنجي نالي جو چيڪ ڪٽائڻ ڇاهين ٿو ته مان هاڻ ئي ٿي ڪٽي ڏيان۔۔۔ جي ڊڄين ٿو ته سُڀاڻ اچي سموري رقم نقد کڻي وڃجان۔۔۔مان پاڻ بئنڪ وينديس۔۔ ڀلي تون به مونسان هلجئين۔۔ ٽين صورت اها آهي ته تون مونکي عبدالغفور جو فون نمبر ڏي۔۔مان ان کا پاڻ پُڇي وٺنديس“ انسپيڪٽر ڌمڪي آميز لفظن ۾ چيو ” لڳي ٿو ته توهانکي سودو طع ڪرڻ منظور ڪونهين۔۔۔تون چاهين ٿي ته مان پنهنجي تفتيش جاري رکان!۔۔“ ”مون ائين ته ڪونه چيو آ۔۔مان توکي رقم ڏيڻ لا تيار آهيان۔۔ ٻئي ڪنهن کي هرگز نه!۔۔ ڳالهه تُهنجي ۽ مُهنجي وچ ۾ طع ٿي آهي“ ”آخر مان تو تي ڪيئن اعتبار ڪريان“ زيبا هڪدم جواب ڏنو” جيئن مان توتي اعتبار پئي ڪريان انسپيڪٽر۔۔۔ تون به رقم وٺي قول کان مُڪرجي سگهين ٿو۔۔ مطمعن رهه مان نه ڪنهن سان شڪايت ڪنديس۔۔ نه ئي تون رُشوت وٺڻ جي الزام ۾ پڪڙجي ويندي۔۔نه ئي مونکان توکان سوا ان ڳالهه جي ڪنهنکي ڀُڙڪ پوندي“ هو ڪي لمحا سوچيندو رهيو ” ٺيڪ آ پو تون مُهنجي نالي سان ئي چيڪ ڪٽ“ ” هڪ ڳالهه ٻي!۔۔“ زيبا چيو ” مونکي پنهنجي اڪائونٽ جي صحيح پوزيشن خبر ڪانهين۔۔ وقار مُهنجو تمام گهڻو خيال رکندو هو۔۔ هڪ دفعي ته هن مونکي چيو ضرور هو ته جڏنهن ۽ جيتري رقم جي ضرورت پونم ته بينڪ مان ڪڍائي سگهان ٿي۔۔۔ بئنڪ ۾ الاهي پئسه آهن۔۔ان وقت چيومانس ته مُهنجي اهڙي ڪهڙي ايمرجنسي آهي۔۔مونکي اُميد ته آهي ته اڪائونٽ ۾ پنج لک ته هوندا ئي هوندا۔۔ پر جي نه هُجن ته تون اهو هرگز نه سمجهجئين ته مون توکي ڪو بوگس چيڪ ڏنو آهي!۔۔
سين پنڌرهون انسپيڪٽر جي وڃڻ کان پو هو گهڻي دير تائين اڱڻ ۾ ويٺي رهي، ريشم کائنس ناشتي جو پُڇيو ته هن هڪ ڪپ ڪافي جي گهُر ڪئي۔۔۔ انسپيڪٽر سان ٿيندڙ ڳالهه ٻولهه کيس پريشان ڪري ورتو هو۔ ان ۾ ڪو شق نه هو ته انسپيڪٽر هڪ خبيث شخص هو، هن زيبا کي هر طرف کان گهيري ۾ آڻي ايڏو ته خوفزده ڪري ڇڏيو هو جو هُن جي سوچڻ جون سڀ صلاحيتون مفلوج ٿي ويون هُيون، گهٻراهٽ ۽ پينڪ ۾ عقل جي ڪسوٽي پرکڻ بغير هن جي هر ڇال شڪست اختيار ڪندي وئي، هن به ٿورڙي مزاحمت پئدا نه ڪئي، ڪُجهه به نه سوچيو، ڪنهن ڳالهه جي به تصديق نه ڪيائين، ڪهڙي خبر هن جو ڪُجهه به چيو هو ڪيترو سچ ۽ ڪيترو ڪوڙ شامل هو۔۔۔ ڇو جو هو تفتيش ٿيڻ لا ٿاڻي ۾ وڃڻ جي خيال کان ئي وهشت ۾ مُبتلا ٿي وئي هُئي۔ هي هڪ ماڻهو جو فطري رد عمل هوندو آهي، سُٺا سُٺا باهمت مرد به ٿاڻي جي نالي سان گهٻرائجي ويندا آهن ۽ هو ممڪن حد تائين ٿاڻن ۾ وڃڻ کان ڪيٻائيندا آهن، هي پو به هڪ عورت هُئي،، عورت به عام نه هڪ حسين و جميل، جوان ۽ اڪيلي! زيبا کي هاڻ احساس ٿيڻ لڳو هو ته پنج لک رُپيئن جو چيڪ ايڏي عجلت ۽ جلدي ۾ ڏيڻ هن جي غلطي هُئي، ڪهڙي خبر اُهو انسپيڪٽر اصلي هو يا جعلي۔۔ اڃ ڪلهه ته پوليس جي اصلي وردي هر ايڪٽر وٽ آهي ، هر چور ڊاڪو وٽ آهي جيڪي پائي شهرن ۽ ڳوٺن ۾ وارداتون ڪندا رهندا آهن۔ خير هن انسپيڪٽر جي جعلي هُئڻ جو امڪان گهٽ هو، ڇو جو هُن وٽ ڪيس جو فائل هو۔۔هو سموري ڪيس جي تفصيلن کان باخبر هو۔۔ تنهنڪري پهرئين اهو ڇڱو ٿئي ها ته هو ٿورڙي مهلت وٺي ها۔۔۔ کيس ڪنهن سان مشعورو ڪرڻ جو وقت ملي وڃي ها۔۔ گهٽ ۾ گهٽ هو پنهنجي ڪرائيدار پروفيسر کي ئي سڏائي وٺي ها۔ اوچتو کيس شدت سان اهو احساس جاڳڻ لڳو ته تمام رت جي رشتن هوندي به هو هن دُنيا ۾ اڪيلي آهي۔ اُسي سمورا رشتا جيڪي هن دُنيا ۾ تمام گهڻا مضبوط ۽ جذباتي سهارا شمار ٿيندا آهن۔۔ هن وٽ به موجود هُئا۔۔۔ هن جا ما، پي،،، ڀائر ۔۔۔ ڀينر موجود هُئا۔۔۔ ۽ ان کان علاوه۔۔ وقار جا به۔۔ پر ڪيترن سالن کان ڪنهنجو به جهڙوڪ ڪو وُجود ئي نه هو۔ پنهنجي جذباتي ردعمل ۾ اسان ڪيترا انتها پسند ٿي ويندا آهيون۔۔۔ ڪيترا خود غرض۔۔ سفاڪ۔۔ جو پنهنجي پنهنجي انائن ۾ گهيرجي۔۔ سڀني انمول رشتن کي وساري ويهندا آهيون۔۔۔ سڀني رشتن کي معمولي معمولي مسئلن جي ڪري قربان ڪري ڇڏيندا آهيون۔۔ دلين کي پٿر ڪيو هلندا وتون۔۔ اهڙي بيحسي ۽ لاتعلقي سان۔۔۔ ناقابل شڪست ڀتيون پنهنجو پاڻ اڳيان کڙيون ڪري۔۔ پنهنجي زندگي ئي علحده ڪيو وتون!۔ بيشڪ اسان انسان!۔۔ ايترو ڪمزور ۽ بيوس آهيون جو پنهنجن ويجهڙن کي به معاف نٿا ڪري سگهون۔۔۔ اهو به نٿا سوچون ته۔۔ غلطي ڪيڏي معمولي هوندي آ۔۔ ۽ ان بدلي ڏيندڙ سزا۔۔ ڪيڏي گهري ۽ وڏي۔۔۔ هو سوچڻ لڳي۔۔ (سوچ) ”جي هُن وقار کي شادي ڪرڻ لا پسند ڪري ئي ورتو هو ته ان ۾ ڪهڙو ڏوه هو، ڪهڙو گُناهه ڪيو هو هُن۔۔ الله ج جنسون مرد ۽ عورتون ۽ جوڙا ازل کان ٺاهيا ئي پيار ڪرڻ لا آهن۔۔ جيڪڏنهن هو سڀئي ضدي۔۔۔ انا پرست ۽ خود غرض۔۔ نه هُجن ها ته۔۔۔ اهوئي ته سڄو مسئلو آهي۔۔ جيڪو ٿيڻو آهي ٿيندو ويندو آهي۔۔ ”جي هوئن هيئن نه ٿئي ها!۔۔جي ۔ٿئي ها ته ڇا ٿئي ها۔۔۔“ جي هڪ لفظ يا جُملو پوري دُنيا ۔۔ انساني تواريخ تي حاوي آهي۔۔ آهي۔۔ آهي۔۔ جي آدم ع حوا ع جي ڳالهه نه مڃي وٺي ها!۔۔ يان اُن کان به پهرئين!۔۔۔ جي شيطان سرڪشي نه ڪري ها!۔۔۔ جي وقار هُن کي نه ملي ها۔۔۔۔۔ جي اُن ڏينهن شوفر وقت تي اچي وڃي ها،،، جي پاپا اُن جي گاڏي نه هلائي ها!۔۔ جي اُن 0ينهن۔۔۔ (فليش بيڪ) ماضي ۾ هلي وڃي ٿي۔۔ ۽ ڪهاڻي شروٿ ٿئي ٿي۔۔۔۔۔ انٽرويل
سين سورهون (فليش بيڪ ۾ ڪهاڻي شروٿ ٿئي ٿي) ان گُذرندڙ ڏينهن کان اڳ به اهو ٿيندو رهيو هو ته جڏنهن ڪنهن به سبب جي ڪري سندن شوفر وحيد دير سان ڊيوٽي تي ايندو هو ته يا موڪل ڪندو هو ته هو بلا سبب ڪونه ڪندو هو ڇو جو هو حد کان وڌ فرضشناس ۽ مُخلص نوڪر هو اهوئي سبب هو ته هن هڪ ئي گهر ۾ 10 موسلسل نوڪري ڪئي هُئي۔ سين سورهون مگر اُن ڏينهن پاپا کي ايئرپورٽ ضرور وڃڻو هو ۽ وحيد کي به جلد اچڻو هو مگر کيس موٽر سائيڪل لاءِ پيٽرول نه مي سگهيو ڇو جو پيٽرو پمپ هڙتال جي ڪري بند ٿي ويا هُئا، هو موٽر سائيڪل کي رستي تي نٿي ڇڏي سگهيو ۽ نه ئي اُن کي واپس گهر ٿي کڻي وڃي سگهيو، ان مسئلي کي حل ڪري هو رڪشي ۾ گهر ته پُهچي ويو هو پر پاپا کي دير پئي ٿي ۽ هو پاڻ گاڏي کڻي ايئرپورٽ روانا ٿي ويا هُئا. گڙٻڙ اها ٿي ته پاپا پنهنجي نئين ڪار پاڻ هلائي ايئرپورت وڃڻ جو فيصلو ڪري ورتو هو. ايترو وقت ڪون هُئس ته هو فون ڪري يا ريڊيو ڪيب گهرائي ها يا ڪنهن کي چئي ٽيڪسي گهرائي وٺي ها. پاپا سٺو ڊرائيور ته هو پر الاهي ڇا ٿيو هو جوچاٻي لڳائڻ جي باوجودڪار جو دروازو نه پئي کُليو ۽ ڪار جي الارم شور ڪرڻ شروع ڪري ڏنو...”چور...چور...چور.. پاپا ڪافي پريشان ٿي ويا هُئا ڪاوڙ ۾ گوڙ گهمسان ڪندي ڪار کي لت وهائي ڪڍيئون ۽ زيبا جي ننڍي مهران ڪاهي ويا جنهن کي هو پيار مان گُڙيا گاڏي چوندا هُئا. سندن پروگرام هو ته مهراڻ کي پارڪنگ ايريا ۾ ڇڏي اسلام آباد فلائي ڪري وڃن ۽ اتان رات جو موٽڻ وقت مهراڻ کي واپس گهر ڪاهي اچن. ماما کيس گهڻو زور طري چيو به هو ته زيبا کي جڳايان ٿي ته هوءَ کين ايئرپورٽ تي ڇڏي ايندي پر پاپا منع ڪري ڇڏيس ته “ ته ڇا پوءِ هوءَ رات جو مونکي وٺڻ ايندي.. وحيد ته اڄ آيو ڪونهين... تون گاڏي هلائي نٿي سگهين.. نه ته جيڪر مونسان گڏ هلين ها” پاپا ڪاوڙ ۾ گهڻو ڪُجهه چئي ويندا آهن.. ۽ جي ان جو جواب ماما کان مليو ته بس گهر ۾ جنگ ڇيڙجي ويندي هُئي.. پر اُن وقت ماما ڪو به جواب نه ڏنو. سين سترهون وحيد اڌڪلاڪ کان پوءِ پُهچي ويو هو، ماما کيس ٻُڌڻ کان بغير پاپا جي ڪاوڙ سموري هُن تي لاٿي، هن به صفائي پيش ڪرڻ مُناسب ڪونه سمجهيو هو شايد ۽ پوءِ هو کاڏي چيڪ ڪرڻ هلي ويو جيڪا چور... چور... چور چئي شآايد خاموش ٿي چُڪي هُئي. ان ۾ لڳيل چاٻي گهُمايائين ته ڪار جو دروازو کُلي پيو ۽ هن ڪاراسٽارٽ ڪري ورتي. سين ارڙهون ”صاحب! چاٻي غلط لڳائي هُئي“ وحيد اچي ٻُڌايو ۽ پوءِ ٻُڌائڻ لڳو ته چاٻي هيئن نه هيئن لڳندي آهي.. هي سيڪيرٽي سسٽم هن پاڻ ضاحب جي زور ڀرڻ تي لڳارايو هو. شهر ۾ گاڏيون چوري ڪرڻ جون وارداتون به وڌي ويون هُيون ۽ اها نئي ڪار به ڪافي قيمتي هُئي. سين اوڻيهون زيبا کي صورتحال جو علم ناشتي ڪرڻ کان پوءِ پيو.. وڌيڪ خرابي اها ٿي ته.. ماما به پنهنجي ڪار ۾ وحيد سان گڏ ڪٿي نڪري وئي هُئي. حالنڪه سندس گاڏيءَ جي بيٽري پورو هفتو بيهڻ جي ڪري بهي بهي ڊيڊ ٿي ويندي هُئي.. جي ڪٿي وڃڻو هوندو هوس ته وحيد آفيس مان گاڏي کڻي ايندو هو سين ويهون. زيبا فون ڪيو ته ماما ڪنهن ساهيڙيءَ جي گهر ۾ چانهن پر رهي هُئي سندس ارادو ٻنپهرن جي لنچ کان پوءِ اچڻ جو هو... زيبا جي ڪار اُن وقت ايئر پورٽ جي پارڪنگ ايريا ۾ بيٺل هُئي، ماما جي به فوري واپسي ممڪن ڪونه هُئي ۽ جي هوءَ چئي ڏي ها ته پاپا جي ڪار پئي کڻي وڃان ته ٻي طرفان ماما جا سخت دڙڪا ملن ها ته خبردار جو اهڙي حماقت ڪئي اٿئي.. ايڏي وڏي ڪار... تون ڪيئن سنڀالي سگهنديئن.. مونهجي اچڻ کان پوءِ هلي وڃجان.. هيئنر وڃڻ جي ايترو ئي ضروري آهي ته ٽيڪسي ڪري هلي وڃجان. زيبا کي پنهنجي ڊرائيونگ جي مهارت تي پورو اعتماد هو.. هُنڊا سوڪ کان پهرئين پاپا وٽ جيڪا ٽويوٽا هُئي اُها ئي هاڻ مما وٽ هُئي ۽ زيبا اڪثر بيٽري چارج ڪرائڻ جي بهاني سان ان کي کڻي ويندي هُئي.. تنهنڪري زيبا وڏي اطمينان سان چاٻي هڻي پاپا جي نئين ڪار اسٽارٽ ڪئي ۽ روڊ تي اچي وئي
سين ايڪيهون يونيورسٽيءَ ۾ هڪ آرٽس نمائش هُئي جتي هن ڪُجه دوستن سان ملي هڪ ٽي اسٽال لڳايو هو، کيس چانه ٺاهڻ ۾، سرو ڪرڻ ۾ ۽ ٿانو ڌوئڻ ۾ ڪو عار نه هو اهي سڀ ڪم ڪندي گهر ۾ به ڪندي هُئي ان ڪري زيبا وڏي چالاڪيءَ سان ڪائونٽر جي ذميواري ورتي هُئي، يعني گراهڪن کان پئسه ڪير وٺندو. کيس هڪ بهترين موقعو مليو هو ته دوستن کي مرعوب ڪيئن ڪجي.. سڀني جو اکيون ڦاٽي وڃن ها... يار زيبا!.. کا ته ڪار آهي.. جهاز آهي جهاز.. اينڊ پليز ڊونٽ مائينڊ... توکان به گهڻي قدر خوبصورت آهي.. زيبا پنهنجي خيالن ۾ مگن هُئي هوا جي کي روڊن تي چيريندي پئي وئي، وي ٽي آءِ انجڻ جي ڀرپور طاقت، اسپليڊ اسٽيرنگ سان ڪنٽرول ٿيڻ واري ڪار سچ مُچ ته ڪنهن بي آواز جهاز وانگر هُئي جنهن کي هُوءَ ڪنهن ماهر ۽ تجربيڪار پائلٽ وانگر ڪنٽرو ڪيو پئي هلي. سين ٻاويهون پوءِ اهو ٿيو جيڪو غير متوقع هو يعني ايڪسيڊنٽ...هو نيپا چورنگيءَ کان يونيورسٽيءَ طرف پئي وئي ته کاٻي پاسي کان گلشن طرفان ايندڙ هڪ اهڙي ئي قسم جي ڪار خوفناڪ ڌماڪي سان سند ڪار ۾ گهُسي وئي.. ٻنهين جا بمپر ۽ بونٽ پاڻ ۾ ٽڪرائجي ويا هُئا ڃ۽ ان سان گڏوگڏ شيشه به ٽُٽي روڊ تي پکڙجي پيا.. وحشت ۾ زيبا جي نڙيءَ ۾ دانهن نڪي پئي ۽ اهان ان کان سواءِ ڪنهن به نه ٻُڌي.. چند لمحن لاِ ته هن جا حوڳاس جواب ڏئي چُڪا هُئا. هوش اچڻ وقت هُن ڏٺو ته سموري ٽيفڪ بهي چُڪي هُئي.. ماڻهو پاسي کان ڊوڙندا پئي آيا.. زيبا جهٽڪو ته محسوس ڪيو هو پر هن جي سيٽ بيلٽ ٻڌي گاڏي هلائڻ جي عادت کيس جسماني ڌڪ لڳڻ کان محفوظ ڪري ورتو هو. هن جي ڪار جو کاٻو حصو تقريبا” ختم ٿي چُڪو هو ۽ هن سان ٽڪرائڻ واري ٻي گاڏي کي به نقصان پُهتو هو .. ان جي فرل ۽ هيڊ لائٽس بهچُڪنا چور ٿي چُڪيون هُيون.. بونٽ پچڪي ويو هوس.. ريڊيئيٽر ٽٽڻ جي ڪري سڄو ڪيميڪل روڊ تي وهيو پئي. غلطي سئو سيڪڙو ٻي ڪار واري شخص جي هُئي جنهن سگنل بند هُئڻ جي باوُجود سامهون کان گُزرندڙ ٽريفڪ مان پنهنجي لاءِ رستو ٺاهيندي اڳيان وڌڻ جي ڪوشش ڪئي هُئي ۽ شايد کيس يقين هو ته هو پنهنجي مهارت ۽ ڦُڙتيءَ سان ٻن گاڏين مان نڪري، رستو ڪچي گُذري سگهيو ٿي پر هاڻ هو پنهنجي غلطيءَ کي مڃڻ لاِ تيار ئي نه هو ۽ زيبا جي مٿان ڇنڊ ڇنڊڻ لڳو. ٽرفڪ پوليس چوڪي وارن جي سامهون به هورڙيو ڪري چئي رهيو هو ته ” اڙي هي ٽيڊي ڇوڪريون جن کان پاڻ سنڀاليو نه ٿ.ي... اچيو روڊ تي تي رسن.. جهازي گاڏيو کڻي.. وڏيرن جو بگڙيل اولاد ڪٿي جو...“ ان جي رڙين گوڙ ۾ زيبا به کيس رڙيو ڪري چيو ” شٽ اپ مسٽڙ،،سگنل بند هو .. تڏنهن به تو نڪرڻ جي ڪوشش پئي ڪئي..“ ”هي ڪوڙ پئي ڳالهائي..“ ” ڪوڙ ڪونه پئي ڳالهايان.. ڪجه خُدا جو خوف ڪر..“ هن شخص پوليس واري کي ڌيان ڇڪائيندي چيو ”انسپيڪٽر صاحب.. ٿورڙو ڏسوس!.. لائسنس به اٿس.. يا ائين ئي ڊرائور ٿيندي وتي..!“ اُبتو مون تي الزام... هون!،، ته.. مون سگنل ٽوڙيو آ1“ ” تو ئي سگنل ٽوڙيو آ!...” زيبا به کيس رڙ ڪندي چيو ”هن کي ته ڳاڙهي .. سائي جي تميز ڪانه هوندي.. هيءَ ڪلر بلائينڊ هوندي سارجنٽ“ هن شخص پنهنجي شخصيت ۽ مرد ه؟ُئڻ جو فائدو وٺڻ جي ڪوشش ڪئي. پوليس ۽ تماشائي سڀئي افسوس ڪرڻ لڳا پر ڪو به ڪنهن جي طرفان گواهي ڏيڻ لاءِ تيار نه پئي _ٺو ته سچ ڪير پيو ڳالهائي.. اهو شخص .. يا زيبا!.. سگنل گرين هو يا ريڊ.. اُهو ته ان دوران ڏهه دفعا بدلجي چُڪو هوندو.. پر چورنگيءَ تي پيش ايندڙ حادثي.. ٽريفڪ جي سموري نظام کي درهم برهم ڪري ڇڏيو هو.. گاڏيون هر طرف کان ڦاسي پيون هُيون.. ۽ ڊرائورن طرفان زور زور سان هارن وڄائڻ جو گوڙ ۽ ان ڪري سمجه ۾ نه پئي آيو ته ڪير ڇا ڇا چئي رهيو هو.. پويس جي بيوسي به ڏسڻ وٽان هُئي. ڪاوڙ کان وڌ زيبا جي خوف کان جان پئي نڪتي ته کيس ماما ۽ پاپا جيڪي پوري گهر کي مٿي کڻي ويهندا اُنهن کي مُنهن ڪيئن ڏيڻو پوندو.. منع ڪرڻ جي باوُجود هوءَ محض ضد ۽ بيوقوفيءَ ۾ بلڪل نئين ڪار کڻي نڪتي هُئي،، محض سئو رُپيا خرچي.. هوءَ يونيورسٽي پُهچي سگهي ٿي.. هاڻ جيڪو نقصان ٿيو اهو شايد ٽن لکن تائين هوندو يا شايد ان کان به گهڻو.. ۽ جي انشورنس ڪمپني .. سموري رقم ادا به ڪري ڇڏي.. پوءِ به ڪار هاڻ اورجنل ته ڪانه رهندي نه!..اُها ٺهيل ڪار ليکي ويندي. سين ٻاويهون انهيءَ گوڙ ۾ جڏنهن زور زور سان کالهائڻ وارو شخص سمورو ڏوه زيبا تي هڻڻ جي ڪوشس ڪري رهيو هو ۽ ٽيفڪ سارجنٽ به هن کان دٻجي ائين سمجهي رهيو هو ته.. اوچتو ڪنهن زور آواز سان ڳالهايو ”الله جو عذاب پنهنجي ڳڇي ۾ نه کڻ صاحب وڏا!،،غلطي سئو سيڪڙو تُهنجي ئي آهي“ زيبا ڪنڌ ورائي ان آواز ڏانهن ڏٺو جيڪو موٽر سائيڪل رو ۾.. هٿ ۾ هيملٽ کنيو چئي رهيو هو.. هن کي پُراڻ جينز ۽ چيڪ واري شرٽ پاتل هُئي ”تون وري ڪٿان آسمان تان لهي آئين هن جو حمايتي ٿيڻ!“ صوفي ٽائپ شخص هن تي گرم ٿي ويو ”مان بلڪل انهيءَ جڳه تان به پئي گُذريس.. هن حادثي جو چشم ديد گواه آهيان.. صاحب وڏا!..۽ جي توکي مُهنجي هن دعوا کي جهڄلائڻ جي همٿ آهي ته ته هن طرف آفيس ۾ هل!.. مان ڪنهن ويجهي مسجد مان قرآن ٿو کڻي اچان.. وڏا تون ان تي هٿ کڻي چئو جي مان غلط پيو چوان ته!“ هن شآخص دانهن ڪري چيو ” قرآن کي وچ ۾ نه آڻ“ ”ڇو!..هاڻ ئي سچ ڪوڙ جو فيصلو ٿي ويندو.. تو هٿ رکي ڳالهايو ته ته سموري نقصان جي ذميوار هيءَ خاتون...“ هن تائيد طلب نظرن سان زيبا کي ڏٺو. زيبا جو حوصلو وڌي ويو” ها!.. کڻ قرآن،، پوءِ سمورو نقصان مان پورو ڪنديس..“ سارجنٽ کين پنهنجي ڪئبن نما آفيس ۾ وٺي ويو.. هو نوجوان به انهن سان گڏ آيو.. جي چاهي ها ته هو خاموشيءَ سان نڪري هلي وڃي ها.. پر هن گواه بڻجڻ جي پوري ذميواري قبول ڪري ورتي هُئي.. مخالف صوفي شخص جي ڪاوڙ جو سمورو طوفان.. ڦوڪڻي مان هوا نڪرندي هيٺين سطح تي پُهچي چڦڪو هو ـ هي ڪهڙو نقصان ڀري ڏيندي.. مُهنجي پوري گاڏي انشورنس ٿيل آهي“ ”گاڏي مُهنجي به انشورنس ٿيل آهي.. پر صوفي صاحب!.. ٿورڙو سوچيو.. سيڪنڊ جي هزارين حصي جي فرق سان مُهنجي جان بچي وئي.. نه ته اوهان ڪهڙي ڪسي ڇڏي هُئي هُئي..تنهجي گاڏي جي مُهنجي دروزي کي هٽ ڪري ها! ته مُهنجو ڇا ٿئي ها!“ زيبا ڏڪندي ڏڪندي چيو... هي مرڊر هُجي ها.. قتل.. قتل عمده.. سوچي سمجهي..“ ” هاڻ گهڻو قانون سيکارڻ جي ڪوشش نه ڪر ڇوڪريَ“ هن نوجوان ڇوڪري اوچتو زيبا کي منرل واٽر جي ننڍي بوتل پيش ڪئي ۽ چوڻلڳو” صوفي صاحب!.. غلط نه پئي چئي ميڊم.. تو“ هاڻ سارجنٽ به ڳالهايو ” تو ڇا هن جو ماسات آهي.. مامون آهي،، جو ايتري وڪالت پيو ڪرين!..“ ” مان ٻُڌائي چُڪو آهيان ته مان هن حدثي جو عيني شاهد آهيا.. چشم ديد گواه.. ۽ پنهنجي گواهي به ضرور رڪارڊ ڪرائيندُس“ هن مظبوط ارادي سان چيو ”هل!.. دفع ٿي.. اسانکي ڪنهن عيني گواه جي ضرورت ڪانهين،، هون !.. هليو آ.. چشم ديد گواه بڻجڻ!“ نوجوان تي ڪوبه اثر نه ٿيو” سارجنٽ صاحب!.. ان کان علاوه مان هڪ مشهور ۽ وڏي انشورنس ڪمپنيءَ جو سرويئر آهيان..اهو به ممڪن هُجي ته هي ٻئي ڪارون.. اسانجي ڪمپنيءَ وٽ انشورنس ٿيل هُجن.. مُهنجو نالو آهي وقار الدين.. هن پنهنجي ڪمپنيءَ جو ڪارڊ پيش ڪيو“
سين ٽيويهون صورت حال هڪدم بدلجي وئي.. زيبا پنهنجي ماما کي فون ڪيو... وحيد اڌ ڪلاڪ ۾ ٻي گاڏي کڻي آيو ۽ ايڪسيڊنٽ ڪار کي سموري ڪاروائي مُڪمل ڪرائڻ کان پوءِ واپس کڻائي ويو.. خلاف توقع.. ماما به کيس ڪُجه ڪونه چيو.. حادثي جو ٻُڌي هن جي حالت ئي غير ٿي وئي هُئي.. هوءَ روئي رهي هُئي.. ۽ زيبا جي پُهچڻ تي سندس انگ انگ ڏسي.. هر هر پُڇي رهي هُئي ته ڪٿي ڪو گهرو ڌڪ يا زخم ته نه آيو آهي” توکي ته ڪجه نه ٿيو آ ڌيءِ... گاڏي وڃي ڀاڙ ۾“ زيبا جي انڪار جي باوجود هن جي تسلي نه پئي ٿي.. هوءَ وحيد کي چوڻ لڳي ته گاڏي ڪڍ ته زيبا کي اسپتال مان چيڪ اپ ڪرائي اچون . سين چوويهون اسپتال ۾ ڊاڪٽرن سندس چيڪ اپ ڪيو، کيس سڪون جون ڪي گوريو ڏنيو، هوءَ گهر پُهچي وئي ۽ جلد ئي سمهين پئي.. جڏنهن هوءَ جاڳي ته رات پئجي چُڪي هُئي.. پاپا سند قريب ويٺو هو ۽ پنهنجي بوٽ جون ڪهيون کولي رهيو هو.. هو هاڻ هاڻ اسلام آباد مان اچي گهر پُهتو هو.. مما کان فون تي حدثي جي خبر ٻُڌندي خفا ٿي رهيو هو ته کيس اهڙو اطلاع فورن ڇو نه ڏنو ويو. زيبا جي شامت ٻئي ڏينهن آئي.. هن به طع ڪري ڇڏيو هو ته پنهنجي صفائيءَ ۾ڪُجه ڪون چوندي ۽ چوڻ لاءِ هو به ڇا. هوءَ ته بس ڪنڌ جهُڪائي ان نوجوان بابت سوچي رهي هُئي جيڪو وقت تي هن جو واحد حمايتي بڻجي نمودار ٿيو هو جڏنهن ته ٻيا سمورا تماشو ڏسي رهيا هُا.. مگر هو انشورنس ايجنٽ به هو.. ڇا ته عجيب اتفاق هو. سين پنجويهون هو انشورنس جا معاملا طع ڪرائڻ لاءِ الاهي ڀيرا پاپا سان ملي چُڪو هو ۽ هن اهڙو چڪر هلايو جو ڪار ٽن هفتن کان پوءِ ڪمپنيءَ مان تيار ٿي نڪتي ۽ اوڙهي جي اوڙهي هُئي.. پر زيبا پاپا جي دل تان لهي چُڪي هُئي.. ۽ ماما به کيس منحس قرار ڏئي چُڪي هُئي.. پاپا ڪار کي وري انهيءَ شو روم ۾ ڇڏي آيو ۽ پنهنجي لاءِ ٻئي ماڊل جي نئين ڪار جو ڪچائي ورتي. هيءِ وقار سان هن جي پهرئين حادثاتي مُلاقات هُئي.. سڀ کان پهرئين کيس وقال جي شرافت ۽ همٿ مُتاثر ڪيو هو ۽ شڪ نه هو ته هو به هينڊسم ۽ پرسنالٽيءَ وارو خوبصورت ڇوڪرو هو ۽ گڏوگڏ مُهذب به، صرف هڪ هفتي کان پوءِ هڪ ڏينهن يونيورسٽيءَ مان واپس ورندي زيبا کيس بس اسٽاپ تي ڏٺو هو ته بريڪ تي هن جا پير پنهنجو پاڻ لڳي ويا.. هن ڪار وقار جي سامهون وڃي بهاري ۽ دروازو کولي چيو ” ويه!،، “ درخواست کان وڌ هن جي ڳالهائڻ ۾ حُڪم هو.. وقار خاموشيءَ سان ويهي رهيو ڇو جو بس اسٽاپ تي ٻيا به ڇوڪرا ۽ ڇوڪريون بيٺل هُئا جيڪي کين دلچسپيءَ سان ڏسي رهيا هُئا. زيبا يونيورسٽيءَ جي گيٽ کان ٻاهر نڪري ڪار کي هڪ ننچي جنرل اسٽور تي جي سامهون بهاريو، پاڻ هيٺ لهي آئي ۽ ڪولڊ ڊرنڪ جا ٻه ٽن وٺي ڪار ۾ وهندي هڪ وقار کي ڏنو ٻيو پاڻ پيئڻ لڳي. وقار ڪُجه حيران ۽ پريشان هو” ڇا مان سوال ڪري سگهانٿو ته مُهنجي حال تي ايتري عنايت ڇو...؟“ زيبا هڪ سپ ڀريندي” شڪريه ادا ڪرڻ جو هي به هڪ طريقو آهي.. ان ڏينهن توهان به مونکي منرل واٽر جي هڪ بوتل آني ڏني هُئي.. ان جي مونکي سخت ضرورت هُئي ڇو جو مان بيهوش ٿي ڪرڻ واري هُيس“ ”ڇاا مان هاڻ لفٽ ڏيڻ جو شڪريو ادا ڪران”...“ زيبا ناڪار ۾ ڪنڌ ڌوڻيو” توهان اُن ڏينهن ڪوڙ ڇو ڳالهايو هو.” هو ڪُجه دير سوچيندو رهيو” اها ته مان دعوا نٿو ڪريان ته ڪو مان زندگيءَ ۾ ڪوڙ ڪونه ڳالهايو آهي.. ڇا توهان کي مُهنجي ڳاله ڪوڙي لڳي هُئي” زيبا ٿڌي ٽن کي ٻنهين هٿن سان گهمائيندي چُڇيو ”توهان واقعي ڏٺو هو ته مان قصوروار ڪونه هُيس..“.
