بلڪل حقيقت ۽ سچائين کان انڪار ڪونهين! بس قدم اڳتي وڌائي هلڻو آ، سمجهندي به ته منزل جي بيشڪ خبر ناهي متان ڪٿي منزل ملي وڃي بقول شاه سائين جي ”ڳوليان ڳوليا م لهان شال م ملان هوت من اندر جي لوچ ماٺي ٿئي” هت به اهڙو ئي حال آهي، بيشڪ” رڍن اڳيان رباب ئي وڄائڻا آهن، ڀلا جيڪا قوم ستر هزار سالن جي زندگي جو نعرو هڻي به جهالت جي اونداهي ۾ غرق هُجي ان کي اسان جا هي 50 سٺ ورهه ڪيئن ٿا دڳ لائي سگهن۔۔ ”بس اديون واڪا ڪرڻ مون وس“ رهي ڳالهه نامياري اديبن جي جي کوجنا ڪنداسون ته ڪو هڪ مضمون هوندو جن کين ناميارو ٺاهي پڏرايو آهي ۽ ڪي ته درٻاري ليکڪ به آهن، سو اهي ايندا ويندا رهندا جي هو سوشل نيٽ ورڪ تي لهه وچڙ ۾ نٿا اچن ته پاڻ خودڪشي ڪن ٿا، ڇو جو بادشاه جي بادشاهت ته رعيت سان آهي، پر جي ڪو شراب جو لوٽا پي، پوڙهائپ ۾ ڪنهنجو موت هُجي يا خوشي پنهنجي پاڻ ٽٻي هڻي ٿو ته ڇا ٿو ڪري سگهجي۔ اسانکي ته بس اهڙا ليکڪ وري تيار ڪرائي ميدان ۾ آڻڻا آهن ڇو جو انگريزي ڪلچر حاوي ٿيندو وڃي، زبان چمڙي جي ڦسلجندي ٿي وڃي۔۔ متان ڪي جنريشن سنڌ ۽ سنڌي ٻولي جي جي وٺي، ڪراچي جون حالتون ۽ هن گورنمنٽ جي مجبورين تحت ته لڳي ٿو سنڌ جلدي وڃائي ويهنداسون ۽ پو مٿان ڪو هندستاني ديوانن وانگر سنڌ جي سڪ ۾ پنهنجي جنريشن کي لوليو ڏئي ته بابا۔۔ پنهنجي زندگي ۾ سنڌ ضرو وڃجئين ۽ جي وڃي ته ٽي شيون ضرور وڃجئين، هڪ سنڌي اجرڪ، ٻيوپ سنڌي پلو ۽ ٽيو سنڌي ماڻهون، هو ويچارو آيو به ته سنڌ سُڪي چُڪي هُئي دريا پلو ڏيڻ بند ڪري ڇڏيو هو، اجرڪ مشينن تي ٺهڻ لڳي هُئي شايد ڪاريگر فنا ٿي چُڪا هُئي يا ڪيا ويا هُئا، ماڻهن به ويس وھا بدلائي سوٽ بوٽ ڪا هي ظالم ڪيسا رنگ نڪالا۔