غزل

[شيرين]

عشق نيڻن جي سفر جو ڪو ڪشالو ٿو لڳ،​

پيار وارن پيچرن تي ئي نرالو ٿو لڳي۔​

​

وا ٿڌڙِي تي پيو احساس جاڳي عشق جو،​

زندگي جو هر پهر هاڻي اجيو ٿو لڳي۔​

​

غور سان پڙهان پيو ٿو عڪس مان هن جوائين،​

نقش جي ڄڻ ڪنهن مقالي جو حوالو ٿو لڳي۔​

​

عيش عشرت ۾ حياتي پنهنجي گذري وئي،​

عشق پنهنجي ئي گناهن جو ازالو ٿو لڳي۔​

​

من نسيرو ٿو ڪري تنها نگر ۾ روز شب،​

ڪين ساٿي ٿو ملي جذبو جيالو ٿو لڳي۔​

​

ڪانه عالم جي خبر محمور ايڏو ٿو رهان،​

پيار هن جو مئڪشي جوئي پيالو ٿو لڳي۔​

​

ڏڻ شهيدن ۽ سپوتن جو ملهايو سڀ گڏي،​

عظمن جي حق ادا جو حق نرالو ٿو لڳي۔​

​

سوچ هن جي ذهن کي بيدار آهي ائين ڪيو،​

ڄڻ ته ڪو علم و ادب وارو رسالو ٿو لڳي۔​

​

خواب فاتح ٿي پيا هن روشني عاجز ملي،​

۽ خيالن جو ذهن ۾ هو جمالو ٿو لڳي۔​

​

(عبدالجبار عاجز منگي)​

 

[سانوڻ خاصخيلي]

عيش عشرت ۾ حياتي پنهنجي گذري وئي،​

عشق پنهنجي ئي گناهن جو ازالو ٿو لڳي۔​

تمام وڻندڙ خيال۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔​