اُنهن جي ڪهاڻي جيڪي ، زال جي مرڻ تي پوڙهائپ ۾ هڪ ننڍي عُمر جي ڇوڪريءَ سان شادي ڪن ٿا ۽ گھر ۾ اُنهيءَ عمر جو ڪو جوان عزيز به پالجي ٿو ۽ معاشري ته اھن جا اثر. سٺ سالن جي غزل کي ڪنهن بنگلي ۾ هڪ جھولڻ واري آرامده ڪرسيءَ تي جھوليندي ، ۽ سوچن ۾ واندي، فليڦ بيڪ ۾ ماضيءَ ۾ ويندي ڏيکاربو. اڌ عُمريو هڪ بي اولاد سرڪاري ڪامورو ۽ گڏوگڏ زميندار انور، پنهنجي پهرين زال جي وفات کان پوءِ چنهنجي آفيس جي ئي هڪ شوخ و چنچل ويهن سالن جي خوبصورت سيڪريٽريءَ غزل سان شادي ڪري ٿو. هڪ ڏينهن ءيڻ جي وفات جو ٻڌي ڳوٺ، ٻنيون ۽ باغ ڏيکارڻ بهاني پاڻ سان شهري زال غزل کي به وٺي وڃي ٿو. ڳوٺ ۾ پُهچي ڪُجھه ڏينهن رهڻ کان پوءِ پنهنجي ڀيڻ جي يتيم پُٽ ارشد ۽ غزل کي زمينن، باغ وغيره جو سير ڪرائي ٿو، غزل ارشد سان باغ ۾ گھُمندي گھمندي اڪثر ٽڪرائجي ٿي ۽ غزل حيرت ۽ ڪومايل اندز ۾ سوچي ارشد کي ڏسندي رهي ٿي ۽ وري ذهني جھٽڪي سان واپس اچي ٿي پر 12 ساله ارشد بيخبر مامي غزل سان مستين ۾. انور، يتيم ڀاڻيجي کي پاڻ سان گڏ پنهنجي گھر آڻي ٿو ۽ اولاد نه هُئڻ ڪري غزل کي به تاڪيد ڪري ٿو ته ارشد کي اولاد جيان اکين ۾ جاءِ ڏي ۽ غزل به ائين ئي ڪري ٿي پر ڪڏنهن ڪڏنهن ارشد جي جوانيءَ جي جوڀن کي ڏسندي عجيب خيالن ۾ هلي وڃي ٿي ۽ پوءِ سگھوئي ڪنڌ کي جھٽڪو ڏئي واپس اچي ٿي ۽ اولاد جيان کيس ٽريٽ ڪري ٿي. وڏ عُمر يا ٻين سببن جي ڪري انور کي غزل مان اولاد نٿو ٿئي ۽ هڪ ڏينهن انور به وفات ڪري وڃي ٿو ۽ مرڻ وقت غزل کي ارشد جو خيال رکڻ لاءِ چوي ٿي. تنهايون اڪثر غزل کي پريشان ڪن ٿيون، ۽ تنهائين ۽ جوانيءَ جي جوش ۽ جذبي کان سرشار غزل، ارشد جي گھهر ۾ اچڻ ۽ گڏ رهڻ ڪري اڪثر اُبتا سُبتا خيال رکي ٿي ۽ وري سگھوئي سنڀلجي وڃي ٿي. ۽ ارشد هر ڳاله کان بينظر غزل کي پنهنجي ماءُ جي رُوپ ۾ ڏسي ٿو. هڪ ڏيهن جڏنهن غزل بازار ويل آهي، ۽ موسم جو مزو وٺڻ ۽ گھرم ۾ اڪيلو هُئڻ ڪري ارشد نوڪر کي لان ۾ ئي بالٽي پاڻيءَ جي رکڻ لاءِ چئي، نوڪر کي ٻاهر ڪنهن ڪم لاءِ روانو ڪري، آگھاڙي بدن سان پر ڪڇو پائي وهنجي پيو ۽ جسم مٿان پاڻي جا لوٽا وجھي ٿو، ۽ سندس ڀرپور جواني، چيست ۽ ٻاهُن جا ڦليل مسَلکيس وڌيڪ لُط اموز ٺاهين ٿا. ارشد پنهنجي خيلن ۾ وهجندي اِنجُواءِ پيو ڪري، ته ٻاهران موٽندڙ غزل کيس وهنجندو ڏسي، ۽ ڪسرتي بدن کي نهاري وري عجيب خيالن ۾ هلي وڃي ٿي ۽ مُسلسل کيس وهنجندي گھوري ڏسندي رهي ٿي ۽ ارشد غزل جي اچڻ کان بينياز ، پنهنجي ڪرت ۾. اچانڪ وهنجندي وهنجندي ارشد جي نظر سامهون بيٺل ۽ گھورينو ڏسندڙ غزل تي پوي ٿي ۽ هُو شرمندو ٿيندو تاويلو پيش ڪرڻ لڳي ٿو ث عزل ان بار بار تاويلن تي جھٽڪي سان خيالن ۽ سوچن مان ٻاهر نڪري اچي ٿي. گھهر ۾ غزل اڪثر ارشد کي ڏسي پريشان رهي ٿي ۽ ارشد جو ان پريشاني کي محسوس ڪندي پُڇڻ تي ٻوڏائڻ کان نٽائي وڃي ٿي. هڪ ڏينه ارشد ماءُ جهري ماميءَ سان پنهنجي پيار جَويرِيهجو ذڪر ڪري ٿو ۽ ساڻس شاديءَ ڪرڻ جو ٻوڏي غزل وري پريشان ۽ عجيب ڪيفيت ۾ هلي وڃي ٿي، گڏوگڏ اندر ئي اندر ۾ جَويريه سان ساڙ پڻ ڪري ٿي، ۽ ارشد جي اسرار تي ئي جويريه سان ملي ٿي ۽ خوبصورت جويريه کي بهانُو ٺاهي رجيڪٽ ڪري ٿي. ارشد پيار لاءِ ڪي آرگو مينٽ ڏئي خاموش ٿي وڃي ٿو ۽ هڪ فرمامبردار اولاد جيئان بيوه ماءُ (مامي) کي ناخوش نٿو رکڻ چاهي ۽ سر تسليم ڪري ٿو پر گڏوگڏ اُداس به رهي ٿو. بل آخر عجيب وسوسن ۽ سوچن کان جان ڇڏائڻ لاءِ، پوءِ غزل هڪ عالم دين عورت سان رابطو ڪري ٿي ۽ ارشد بابت پنهنجي ڪيفيت بيان ڪري ٿي، جيڪا سندس ڪيفيت ڏسي ۽ سمجھي، ارشد کي نا مُحرم ٺهرائي کيس ارشد کان ڌار رهڻ جو مشورو ڏي ٿي. اهو ٻڏي ته اسلامي قانون مطابق ارشد هُن لاءِ نا مُحرم آهي ۽ سندس شادي ارشد سان ممڪن آهي، پهرين پهر ته ر هوءَ خوس ٿي وڃي ٿي، پر سندس اندر جي مامتا ۽ ارشد کي اولاد جيان رکڻ آون جي سوچن تي حاوي ٿي وڃن ٿا. وقت سان اند جي اڌومان، مامتا ۽ عورت جي لڙائيءَ جا ورق خيالن ۾ پلٽجندا رهن ٿي ۽ بل آخر هوءَ هڪ فيسلي تي بهي رهي ٿي ۽ ارشد جيڪو غزل کي ماءُ جي روپ ۾ ڏسندي هُن کان ڌار رهڻ جو تصور به نٿو ڪري، هُن کي جيويريه سان هڪ شرط تي شادي ڪرڻ جي اجازت ڏي ٿي ته هُو ۽ جويريه شادي کان پوءِ ٻي ڪنهن گھر ۾ رهندا ۽ غزل کان پري هوندا. پر ارشد حقيقت کي نه سمجھندي گڏ رهڻ تي ضد ڪري ٿو ۽ ماءُ (مامي) کي جويريه سان شادي نه ڪرڻ جو ارادو ڏيکاري ٿو ۽ سمجھي ٿو ته شايد غزل جويريه کي پسن ئي نٿي ڪري. پر غزل ضد ڪري ارشد کي ڌار ڪروبار ڪري ۽ پاڻ کا علحده ڪري ڇڏي ٿي ۽ پوءِ ارشد به مايوس ٿي جويريه سان شادي ڪري امريڪه وڃي سيٽل ٿئي ٿو ۽ پُٽيان غزل اهو مطلب جو فيصلو ڏسي خوش ۽ پُٽ کا ڌار رهي گُذارڻ جي ٻنهين ڪيفيتن ۾ اڪيلي اڪيلي کيس ياد ڪندي لُڙڪ ڳاڙيندي رهي ٿي ۽ وري اُن کي انهيءَ جھولڻ وري ڪرسي تان ٽِِشوءَ سان لُڙڪ اُگھندي ۽ سوچن ۾ فليش بيڪ مان ٻاهر نڪرندي ڏيکاربو... پُڄاڻي’’ جيئن ئي وقت ملندو ويندو، هي سڀ ڪهاڻيون لکندو ويندس، ڀرپور تنقيد ڪندي تنقيد ڪندا ۽ سجيشن به ڏيندا، ته رڪارڊنگ ڪرڻ کان پهرين، خامين ۽ ويوئرس جي معيار تي لهجي، بور ڪون ڪندس تيسين هيٽين وڊيو ڏسندا. علي اڪبر پٺاڻ، سنڌي ميڊيا تي هڪ وڏو نالو
جواب: نا مُحرَم (سيريل) تحرير مُڪالما ۽ منظر ڪشي عبدالرزاق ميمڻ ادا عبدالرزاق، اڄڪله اوهين رڳو زمين پيا هموار ڪريو يا ڪو فصل وغيره به پوکيو پيا، مطلب ته اوهان پوکيو ته اسين لڻون، جيئن ننڍڙي لاءِ باغن ۾ وڃي ميوا چوري چوري پٽي کائيندا هئاسون ... اوهان ته جملن ۾ ئي سڄي ماجرا سمجهائي ٿا ڇڏيو، ان کي چئبو آهي لکڻ جو ڪمال جو... هونئن به چوندا ناهن ته ٽٽونءَ کي ٽارو، تازيءَ کي اشارو ... مهربانيون ... sindhsalamatsaathsal
جواب: نا مُحرَم (سيريل) تحرير مُڪالما ۽ منظر ڪشي عبدالرزاق ميمڻ سائين اهائي ته قابليت آهي جو گهٽ لفظ هجن ليڪن ان ۾ سمجهاڻي گهڻي هجي۔
