ارسلان : (ڪاوڙ ۾ اچي) ٻُڌ نسا! تون هاڻ 22 سالن جي اچي ٿي آن، پر توکي اها اڃا سُڃاڻپ به نه ٿي سگهي آ ته رشتا رت جا ٿيندا آهن يا احساس جا! هر ڳالهه تي ضد يا ابتڙ وٺڻ ڇا ضروري آهي! تون ٻار ناهين هاڻ! (نسا پيءُ جي ڪاوڙ ڏسي ناراضگيءَ جو اظهار ڪري ڪمري کان ٻاهر نڪري پئي ته سندس پُڦي کيس ڏسي روڪڻ جي ڪوشش به ڪري ٿي پر هوءَ رُڪي نٿي ۽ پُڦي حيرت مان کيس ويندو ڏسي اندر ڀاءُ جي سامهون اچي) پُڦي : ارسلان ڪُجهه هوش ڪر! خبر به اٿئي ته جيڪو اسان ڄاڻون ٿا ، نسا نٿي ڄاڻين! ۽ نسا توکي تمام گهڻو پيار ٿي ڪري اُن ڪري ته رت جي رشتن کي اهميت ٿي ڏي ۽ تون وري... ارسلان: (ڳالهه ڪٽي) نه آپا! اهو نسورو ڪوڙ آهي! ۽ ها! جيڪڏنهن هن کي پنهنجي پوڙهي پيءُ جو خيال هُجي ها ته ضرور چوي ها ته رشتا احساس جائي هوندا آهن. پُڦي : ۽ تون وري اهو ڪيئن وساري ويٺين ته هوءَ رت ۽ احساس جي فرق کان اڃان نا آشنا آهي! کيس ته صرف اهائي خبر آهي ته توسان هُن جو رت جو رشتو آهي.ان ڪري ئي ته کيس رت، احساس کان وڌيڪ اهم لڳي ٿو! اها ٻي ڳالهه آهي ته توکي ئي صرف خبر آهي ته تُهنجو هن سان ڪهڙو رشتو آهي احساس جو يا رت جو! (انٽرڪٽ) سين ٻيو هڪ ٻئي ڪمري ۾ نسا جي اکين مان لُڙڪ پيا ٽمن، نڪ مان سسڪارون ڪڍي هوءَ سوچ ۾ غلطان آهي وات سان نُنهن ڪٽي رهي آهي ۽ پنهنجي مُنهن بُڙ بُڙائي پئي. نسا : (پنهنجي پاڻ سان ٿڌو ساه کڻندي) هرڪو ڄاڻي ٿو ته رشتو رت جو ئي اهم آهي! پوءِ بابا جانيءَ کي الائي احساس جو رشتو ڇو ٿو اهم لڳي! ۽ هڪدم ڪاوڙ ۾ اچيو وڃي! ڇو نٿو سمجهي ته اها رت جي ئي ڇڪ آهي جو بابا سائين سان آئون گهڻو پيار ٿي ڪريان! هن ۾ ڀلا احساس جو ڪهڙو عمل دخل! ارسلان ڌيءَ جي ڪمري ۾ داخل ٿئي ٿو ۽ اُداس کيس ڳراٺڙي پائي پيار ڪندي ارسلان : نسا! مُهنجي پياري ڌيءَ! رت جي جنگ ۽ احساس جي جنگ جي ويڙهه ۾ سوچي سوچي آئون هاڻ گهڻو ڪمزور ٿي چُڪو آهيان! مُهنجي ذات ۾ هن ويڙهه ڪيترا زهر ڀرا آهن! تون نٿي ٺاڻي مُهنجي پياري ڌيءَ! نسا : بابا جاني! مُهنجو توهان سان رت جو رشتو جُڙيل آهي! توهان جڏنهن ان جوڙ کي احساس سان ڳنڍڻ جي ڪوشش ڪندا آهيو ته الائي ڇو موُجود ڪانڊارجي ٿو ُڃي! ۽ آئون هڪ عجيب خوف ۾ مُبتلا ٿي ٿي پوان! آئون توهان سان گهڻون پيار ٿي ڪريان بابا جاني! ارسلان : (اکين مان مُسلسل لُڙڪ وهائيندي) اهو ان ڪري ڌيءَ! جو....(رُڪجي ڪُجهه سوچي) ٺيڪ آ هاڻ مان هلانٿو ! پر ڌيءَ! هاڻ وقت تي ٿا ڇڏيون، جيڪو اهو پاڻ فيصلو ڪندو ته رت جو رشتو اهم آهي يا احساس جو! (نڪري وڃي ٿو) نسا : (الجهندي پيءُ کي ٻاهر نڪرندو ڏسي) پر وقت ڇو بابا! ارسلان : تون ڪُجهه نٿي ڄاڻي ڌيءَ (تڪڙو تڪڙو ٻاهري نڪري وڃي ٿو) نسا : (وري گهريءَ سوچ ۾ پاڻ سان) آخر اهو ڪهڙو راز آهي جيڪو آئون نٿي ڄاڻان! بابا جانيءَ آخر ائين ڇو چئي ويو! (انٽرڪٽ) ارسلان جي ٻاهر نڪرندي پڦي وري سامهون اچي
ارسلان : آپي! تُنهنجي سمجهائڻ جي باوجود آئون ڌيءَ اڳيان زندگيءَ راز نه کولي سگهيس! کيس ڏٺم ته ڪمزور پئجي ويس همٿ ئي ڪانه ٿيم! متان سندس پيار کام محروم نه رهجي وڃان! پُڦي : رت رتُ هوندو آهي ارسلان! ٻُڌو نه اٿئي ته رت دانگيءَ تي به ورندو آهي! مُهنجا ڀاءُ! رت جي ڪشش فاصلن کي به گهٽ ڪري وٺندي آهي. ان ڪري نسا کي سڀ ڪُجهه ٻڌائي ڇڏي! ڇا به ٿي پوي! ائين ڪرڻ سان تُنهنجي ضمير کي ضرور سُڪون ملندو! ارسلان : تڏنهن ته آپا! آئون راز کي راز رکڻ چاهيان ٿو ۽ نسا کي رت جي رشتي جي اهميت کان به پري ڪرڻ پيو چاهيان، جيئن هو احساس جي اهم رشتي کي سمجهي سگهي. (ڪٽ) سين ٽيون گهر جي در تي هڪ ٿري نمان فقيرياڻي اچي ٿي ۽ در ٺڙڪائي پئي (ڪٽ) نسا در ٺُڙڪڻ جو آواز ٻُڌي ٻاهر نڪري ٿي ۽ در کولڻ وڃي ٿي، ان کان اڳ ارسلان به در تي پُهچي ٿو ۽ در کُلندي نسا پويا اچي بهي ٿي در کُلندي فقيرياڻي فقيرياڻي : اي سيٺ! الله جي نالي تي خير ڏي بابا! ٿر کي ڏُڪر اچي ورتو آ! مُهنجا ٻار بيمار آهن! اي سيٺ خير ڏي!(نسا کي ڏسي) الله جوڙي سلامت رکي! خير آڻ سائڻ! ارسلان : مائي هوش ڪر! هيءَ مُهنجي ڌيءَ آهي! (پوئتي ڏسي)مُهنجي پياري نسا! فقيرياڻي ! الله ڀاڳ ڀلا ڪريس نسا بيبيءَ جا! سندس جان جو صدقو ڏي سيٺ! ارسلان : مائي توسان آهي ڇا! تون روز روز هن در تي ٿي اچين! خير گهُرڻ! اڄ ٿري ٿي آئي آهين، ڪلهه باگڙياڻي، ڪڏنهن سوچياڻي توکي ته بس خير گهُرڻ جو بهانو گهُرجي! توسان ماجرا آهي ڇا! فقيرياڻي : (ويجهو ٿي سنسيخيز انداز ۾) ته پوءِ ٻُڌ مورک! تُهنجو نصيب آ جيڪو مونکي تُهنجي در تي ٿو آڻي! آئون ڍارو هڻندي آهيان. ڍارو ٻُڌو اٿئي! ارسلان : نسا ڌيءَ ! فقيرياڻيءَ کي اٽي لپ آڻي ڏي! نسا : جي بابا سائين! (ٿي) ارسلان : (پنهنجي مُنهن فقيرياڻيءَ کي ڏسي) هون ڍاري واري! خير گهرڻ لاءِ به بهانا گهُرجن! فقيرياڻي : مورک! آئون تُهنجي نرڙ تي ڪُجهه پڙهان پئي! مُهنجي ڍاري کي ڌڌڪار نه! مونکي تُهنجي زال ڏسجي پئي جنهنکي ٽي سال پهرئين قتل ڪيو ويو هو! ارسلان : (اُڇلجي جلديءَ ۾ گهر طرف ڏسندي) توکي ڪيئن خبر پئي! ڇا واقعي!آهستي ڳالهاءِ ڀتين کي به ڪن هوندا آهن. فقيرياڻي : (پاڻ سان آهستي سرگوشي ڪندي) جيڪو ڪم ڪير نه ڪري سگهيو! مون ڪري ڇڏيو! ارسلان : (جي) ڇا پئي بُڙبُڙائين! مان ٻُڌي ڪونه سگهيس! فقيرياڻي : مورک! توکي ڪانه آهيان! تُهنجي ڍاري نڪرڻ تي فقيرن سان پئي ڳالهايان! تون بس خير ڏي! وري ٻي چڪر ۾! ايتري ۾ نسا به اٽو پليٽ ۾ کڻي اچي ٿي ۽ فقيرياڻي گنديءَ ۾ وجهي گهر کي عجين نظرن سان ڏسي اللهُ اللهُ ڪري هلي وڃي ٿي ۽ ارسلان پريشان ۽ فڪرن ۾ ڏسجڻ ۾ اچي ٿو.
هڪ ڪار مان هڪ ماڊرن ۽ ميڪ اپ سان ٿڦيل عورت ڪار مان ٻاهر نڪري ارسلان جي گهر جو در ٺُڙڪائي ٿي ۽ نسا در کولي کيس نسا : جي مان توهانجي ڪهڙي خدمت ڪري ٿي سگهان! عورت : مُهنجي گاڏي خراب ٿي وئي آهي، مڪينڪ کي فون ڪئي اٿم! اچڻ ۾ اڌ ڪلاڪ وٺندو! جي ٻه منٽ گهر ۾ ويهي انتظار ڪريان ته! گرمي به ڏاڍي آهي! نسا ؛ جي! جي!..آنٽي! بلڪل اچو! گهر ۾ وهاري ٿي. ڪمري ۾ وهندي کيس گهُوري ڏسي ٿي نسا : توهان ڇا پيئندا آنٽي! چانهه يا شربت! بس بابا جاني به اچڻ وارا هوندا! مان جلدي کڻي ٿي اچان(در کُڙڪائڻ جو آواز) اچي ويا بابا سائين به! ايڪسڪيوز ۾ هڪ منٽ! (وڃي ٿي) ارسلان ۽ نسا ايندي ميوٽ ۾ ڳالهائين پيا گهر ۾ داخل ٿي عورت کي ڏسي ٿو ارسلان : تڪلف نه ڪجو مُحترمه! پنهنجو گهر سمجهجو! آرام سان ٿي ويهو! جيسين مڪينڪ اچي! (نسا کي)آئون ٻي ڪمري ۾ آهيان! ڪنهن شيءِ جي گهُرج هُجي ته وٺي اچان! نسا : بابا سائين! ٻه منٽ آنٽي کي ڪمپني ڏيو! گهرم ڪولد ڊرنڪ اهي! جيسين آئون ڪولڊ ڊرنڪ کڻي ٿي اچان (وڃي ٿي ۽ سندس وڃڻ کانپوءِ) ارسلان : مُحترمه! توهان ڪير! نقش ته سُڃاتل پيا لڳن ! عورت : (عجيب اداز ۾ گهُوري)بلڪل سڃاتل لڳندا... ارسلان : (غور سان ڏسي ڪُجهه رُڪي) اوهه! ...ها! ها! هاڻ سُڃاتُم! ف..فف..فا..فا..فاطمه ! (پريشان ٿي وڃي ٿو) فاطمه : (ٽوڪ انداز ۾ مُنهن ۾ ونگ وجهي) اوهه شُڪر آ! سُڃاتئي ته سهي! ارسلان : (گهٻرائي) توکي مُنهنجي گهر جو ڏس ڪيئن پيو! فاطمه : (زور دار آواز ۾)گهر! بس ارسلان! هاڻ گهڻو ٿيو! تُهنجو کيل ختم ٿيو! تو گهڻئي لڪڻ جي ڪوشش ڪئي! آخر مون توکي ڳولي لڌو! زور سان ڳالهائڻ جي آواز سان نسا ۽ پڦي ڊوڙنديون ڪمري پُهچي چُڪيون هُيون، پُڦي فاطمه کي ڏسي حيرت ۾ ۽ نسا نه سمجهڻ واري اچرج ۾ سندس هٿ ۾ ڪولڊ ڊرنڪ جو گلاس به آهي، ارسلان نسا کي ڏسي هڪدم ارسلان : نسا ڌيءَ! ڀڄي وڃ! آپا پليز! نسا کي وٺي وڃو! فاطمه اڳتي وڌي نسا جو مضبوطيءَ هٿ پڪڙي ڇڪي ٿي! فاطمه : بس! هاڻ تماشو ختم ڪر! ارسلان! نسا : (حيرت تجسس ۾ )آنٽي! توهانکي بابا جي نالي جي خبر آ. فاطمه : (ڪاوڙ ڪندي) آئون نه صرف هن ظالم انسان کي سُڃاڻان ٿي! پر هن جي پوري خاندان کي سُڃاڻان ٿي! نسا : پر توهان آخر آهيو ڪير! ارسلان اڳتي وڌي فاطمه کان نسا جو هٿ ڇڏرائيندي، ارسلان : ٺيڪ آ فاطمه پاڻ ڳالهايون ٿا ان
ارسلان : ٺيڪ آ فاطمه پاڻ ڳالهايون ٿا ان مسئلي تي (نسا کي) نسا تون ڌيءَ ٻئي ڪمري ۾ هل (ڀيڻ کي) آپا پليز نسا کي ٻئي ڪمري ۾ وٺي وڃو.(نسا مونجهاري ۾ پنڊ پهڻ ته ڇا ڪري بهي يا وڃي) فاطمه : (وري نسا جو هٿ پڪڙيندي) نه! پهرئين نسا کي سچائي ته ٻُڌايان! (ٽوڪ) ارسلان صاحب!پوءِ فيصلو ٿيندو ته نسا کي اندر وڃڻو آهي يا ٻاهر! نسا (هٿ ڇڏائيندي پيءَ وٽ وڃي حيرت ۾) ڪهڙي سچائي بابا سائين! توهان ڇو نه پيا ڳالهايو! فاطمه : هي ڇا ٻُڌائيندو! آئون ٿي توکي ٻُڌايان!ته حقيقت ڇا آهي. ٻُڌ نسا! اها ڳالهه! اڄ کان ويهه سال کن پهريئنءَ جي آهي !هي ارسلان ۽ هن جي زال حلاوه ٻئي مُون وٽ نوڪري ڪندا هُئا. ۽ مُنهنجي ٽنهين ٻارن کي سنڀالڻ جي ذميواري به هن جي زال جي هُئي! نسا! تون مُهنجي ئي ڌيءَ آهين ارسلان جي نه (نسا حيرت مان ڪڏنهن پيءءُ کي ته ڪڏنهن پُڦيءَ کي ڏسي ٿي) ۽ تُنهنجا ٻه ننڍا ڀاءُ به هُئا! عُمر ۽ عُمير! ته! مونکي حلاوه تي تمام گهڻو اعتبار هو پر هڪ ڏينهن هنن مُنهنجي انهيءَ اعتبار کي دوکو ڏئي رات جي اوندهيءَ ۾ توکي کڻي غائب ٿي ويا. ارسلان : (ڪاوڙ ۾ اچي) ٺيڪ آهي فاطمه صاحبه! جي ڳالهه کُلي آهي ته هاڻ نسا کي اهو به سچ ٻُڌاءِ ته اسان کيس ڇو کڻي فرار ٿي ويا هُئاسون! فاطمه : ان ڪري جو کين الله اولاد جي نعمت کان محروم رکيو هو! پُڦي : نسا! اهو سچ آهي ته تون فاطمه جي ئي ڌيءَ آهين! ۽ اهو به سچ آهي ته ارسلان ۽ حلاوه کي ڪو اولد نه هو! پر اهو هرگز سچ ڪونهين ته توکي کڻي وڃڻ جو اهوئي سبب هو! سبب اهو هو ته هنن جي ماحول ۾ ڇوڪرين کي نه پر رُڳو ڇوڪرن کي اهميت ڏني ويندي هُئي! توکي پالڻ! هنن جي مامتا نه! پر مجبوري هُئي! اهوئي سبب هو جو فاطمه حواله کي توکي پالڻ لاءِ رکيو هو! ۽ تُهنجو کين ايترو خيال هو ته بس! تون صرف زنده رهي سگهين ۽ توکي ٻين ضرورتن کان محروم رکيو ويندو هو! جڏنهن ته پُٽن عُمر ۽ عُمير کي سڀ سهولتون مُيسر ڪري ڏنيون وينديون هُيون!تو کي ڳالهه ڳالهه تي مار پوندي هُئي ۽ ظلم ڪيو ويندو هو! حلاوه کان برداشت نه ٿيندو هو! ۽ توکي ٿڃ پياريندڙ ماءُ حلاوه ان ظلم کان تُهنجي جان ڇڏائڻ لاءِ ئي ارسلان سان ملي توکي هنن کان پري رکڻ جو اهو فيصلو ڪيو هو! پر هن ظالم عورت ڪرائي جي قاتلن هٿان حلاوه کي به مارائي ڇڏيو ۽ ارسلان توکي محفوظ رکڻ لاءِ لڏ پلاڻ ڪري ڳوٺ ڳوٺ، شهر شهر در بدر ٿيندو رهندو آهي. فاطمه : نسا! مُهنجي پياري ڌيءَ! تون موئي پنهنجي جان کان به عزيز هُئينءَ. هنن کي ڪهڙي خبر ته مون توکي حاصل ڪرڻ لاِءِ ڪهڙا ڪهڙا جتن ڪيا! توکي ڪٿي ڪٿي ڳوليندي رهيس! ڪهڙا روپ بهروپ ڀريم! جيئن هي توکي روپوش نه ڪري ڇڏي! ڌيءَ چتائي ڏسيم! آئون ئي اُها فقيرياڻي، باگڙياڻي، سوچياڻي ڍاري واري آهيان جيڪا بهروپ وٺندي تو تائين پُهتي آهيان. ارسلان : نسا! ڌيءَ 20 سالن کان پوءِ هن کي تو ۾ پنهنجي ممتا ياد آئي آهي! ضرور هن ۾ به ڪا سازش هوندي! حلاوه کي مارئڻ کان پوءِ هي توکي ڇو نه وٺي ويا ! نسا : (ماءُ کي پيار مان ڏسي لُڙڪ لاڙي) مُحبت ۾ ڪهڙي سازش بابا جاني! امي جانيءَ کي جي مونسان مُهبت نه هُجي ها ته بهروپ ڀري مونکي ڇو ڳولهي ها! ارسلان : تون ائي چئي مُنهنجي دل کي ويتر تڪليف پئي رسائين مُهنجي پياري نسا! مُهنجي سٻاجهڙي ڌيءَ! نسا : ۽ بابا جاني! ان راز ۽ حقيقت کي لڪائڻ واري تڪليف کي ڇا لفظ ڏيندا! ان تڪليف کي ڇا چوندا جا توهان مونکي 20 سالن کان ڏيندا پيا اچو! ان تڪليف کي ڪيئن سهي ٿي سگهان! ته توهان مُهنجا بابا جاني ناهيو ۽ هي پيار ڪرڻ واري زينب پُڦو به مُهنجي پُڦي ناهي! ڇا هي سُور هي تڪليفون مُنهجي لاءِ گهٽ آهن بابا جاني!(اوڇنگارن ۾) ٻُڌايو نه بابا جاني! توهان خاموش ڇو ٿي ويا! توهان پنڊ پهڻ ڇو ٿي ويا! احساس جو هي معمولي رشتو! رت جي رشتي جي ڀيٽ ۾ اڄ بي ماپو ڪيئن ٿي ويو بابا جاني! احساس وارو رشتو ختم پيو ٿئي بابا جاني! ڇو جي اهم آهي ته ! جن سان آئون ٻالڪپڻ کان گڏ رهيس آئي آهيان اهي اڄ مون لاءِ ڌاريان بڻجي ويا! رت جي رشتي جي ڪري نه بابا جاني! ڏسو بابا جاني! اڄ رت کي رت ڇڪ ڪئي آهي! اڄ رت رت کي وٺڻ آيو آهي! ته مُهنجو رت طرف موٽڻ ، لازمي ناهي آهي بابا جاني! ارسلان : ٺيڪ آ ڌيءَ جي تو احساس ۽ رت جي رشتي ۾ فرَق ڪري فيصلو ڪري ڇڏيو آهي ته تون آزاد آهين ڀلي تون رت وٽ موٽ ڪر! پر آئون به نااُميد ناهيان! ته هي احساس جو رشتو توکي هڪ ڏينهن مون وٽ ضرور آڻيندو! نسا : (هڪدم ماءُ جي هٿ کي ڇڪي) ٺيڪ آهي ممي! آئون توهان سان هلان ٿي! يقينن هاڻ توهانجي گاڏي به خراب نه هوندي! مڪينڪ جي به ضرورت نه هوندي! فاطمه : بلڪل نسا ڌيءَ تُنهنجو فيصلو صحيح آهي، تُهنجي رت جا مامتا کان سواءِ ٻيا به رشتا آهن ڏسجئين ته اُهي تُنهنجي بي سُڪون زندگيءَ کي پُرسڪون ڪيئن ٿا ڪن! ٻئي ٻاهر نڪرن ٿا ڪار ۾ ويهن ٿا ۽ ارسلان ۽ زينب پُڦو کين ويندو ڏسي لُڙڪ اُگهڻ ۾(بيڪ گرائونڊ ۾ ڪو آلاپ) سين ڇهون ميُوٽ ۾ ڊفينس جي هڪ شاندار گهر ۾ نسا کي ماءُ ۽ ڀائُرن سان کلندي ۽ ڪچهري ڪندي ، ڪوڪنگ ڪندي، ڪيرم بورڊ کيڏيندي، ٽي وي ڏسندي، ڀاءُ ۽ ماءُ کان رُسندي پرچائيندي ۽ پيار ڪندي، بازار ۾ شاپنگ ڪندي مُختلف ڊزالو سان ڏيکاربو. ۽ پوءِ اسڪرين تي ايندو(ٽن مهنن کان پوءِ) سين ستون نسا بنگلي ۾ اڪيلي، گهمندي لڳ هيٺئين پورشن جي هڪ الڳ ڪمري کي ڏسي ٿي، دريءَ ۾ اچرج ۽ حيرت ۾جهاتي پائي ڏسڻ سان کيس هڪ پريشان حال الجهيل زُلفن ۽ عام پوشاڪ سان ڇوڪريءَ سان نظر اچي ٿي.۽ هُوءَ به کيس ڏسي ٿي نسا تجسس سان اڳتي وڌي ڊڄڻ جو گيسچر ڏي ٿي ته ڇوڪري : ( نسا کي حيرت ۾ ڏسي) مون کان نه ڊڄ! اندر هلي اچ!(نسا اندر هلي وڃي ٿي) تون ڪير آهين توکي پهريون ڀيرو پئي ڏسان! مُهنجو نالو مهرو آهي ۽ تون! نسا : آئون هن گهر جي راڻي آهيان! مُهنجو نالو نسا آهي! مهرو : (خوش ٿيندي ۽ حيرت ۾) نسا تون! نسا : ڇا تون مونکي سُڃاڻين ٿي! مهرو : (اهو ٻُڌي مهرو روئڻ شروع ڪري ڏي ٿي ۽ نسا انتظار ۾ ته روئڻ بس ڪري، ٿوري دير کان پوءِ رئي سان اکيون اُگهي نسا نارمل ٿي وڃي ٿي) ساري آپي! نسا : (حيرت ۾) آپي! ڇا مطلب! آئون تُهنجي آپي ڪهڙي حساب ڪتاب ۾ ٿيس! مهرو : آئون تُهنجي ننڍي ۾ ننڍي ڀيڻ مهروآهيان آپي! نسا : مهرو! مُهنجي ننڍي ڀيڻ! پر ممي، ادا عمر يا ادا عمير ته تُهنجو مونسا ڪڏنهن ذڪر ئي نه ڪيو! پر تون مُهنجي ڀيڻ آهين ته هن جيل نمان ڪمري ۾ ڇو؟ مهرو : هن گهر ۾ مهروءَ جي ڪا به اهميت ڪانهين آپي! آئون ته گهر ۾ داخل به نٿي ٿي سگهان! هن گهر جي نوڪرن جي اينيڪسيءَ ۾ ئي زندگيءَ جون سڀ بهارون گُزاري چُڪي آهيان! تُهنجي اچڻ جي به ماسيءَ کان خبر پئي هُئي! نسا : ڇا مطلب ان جو ۽ ڇو! هيڏو سارو گهر هوندي به! مهرو : ڄمندي ئي مونکي هڪ ڪم واريءَ جي حوالي ڪيو ويو ۽ اُن جي ئي ٿڃ پي وڏو ٿيڻو پيو، بدلي ۾ هي اينڪسي هن جو ۽ مُهنجو گهر آهي آپي! ۽ اها ڪم واري ئي مُهنجي ماءُ!يا ماسي! نسا : يقين نه پيو اچي! ڀائُرن عمر ۽ عُمير به ڪُجهه نه ڪيو! توکي بنگلي ۾ نه وٺي ويا! کين خبر به آهي ته تون سند ننڍي ڀيڻ آهين! مهرو : ها خبر اٿن! پرڪيئن وٺي ويندا! پوءِ انهيءَ خالي بنگلي ۾ سندن شراب ۽ شباب جون آزادانه محفلون ڪيئن پروان چڙهنديون! نسا : ڇا مطلب! آئون به اُتي ٽن مهنن کان آهيان! مونکي ته اهڙي ڪا شيءِ نءر نه ائي! ۽ تو ڪڏنهن به اعتراض نه ڪيو پنهنجي حق لاٰءِ! مهرو : ڪهڙو حق! مان ته پاڻ کي هيلتائين ان ڪم ڪرڻ واريءَ جي ڌيءَ سمجهيو پئي آيس! مونکي باها خبر ڪافي دير کان پوءِ ملي آهي ته آئون به تو وانگر هن گهر جي ڌيءَ آهيان! جڏنهن کان آپي توکي وٺي آيا آهن! مان ته خوش ٿيس ته خير تون ته اچي وئينءَ. پر تون به آپي پاڻ کي اترو خوشقسمت نه سمجهجان! ڇو جو توکي خوش رکڻ اُنهن جي مجبوري آهي! نسا : (حيرت) ڪهڙي مجبوري! مهرو : مجبوري اها ته مرڻ وقت ڏاڏيءَ وصيت ۾ سموري هي مال ملڪيت تُنهجي نالي ڪري وئي هُئي، اها خبر جڏنهن هنن کي پئي تڏنهن ئي هنن تُهنجي ڳولا شروع ڪري ڏني، نه ته آپي توکي به هڪ ڪم ڪرڻ واريءَ جي حوالي ڪيو ويو هو ۽ تون خوشقسمت به ته هو توکي پاڻ سان گڏ کڻي هليا ويا هُئا! نسا : هون! ته ان مُحبت جو اهو مطلب آهي! سچ پُڇين ته مونکي به انهن مان اپنائيت محسوس نه پئي ٿي! آئون سوچيان ته آخر هي مُهنجي هر جائز، ناجائز ڳالهه تي قربان ڇو پيا وڃن! مهرو : نسا آپي! خيال سان هلجئين متان سُڀاڻ تون به مونسان گڏ هن جيل نما اينيڪسيءَ ۾ رهي ان جو حصو نه بڻجي وڃين! خُدارا هتان نڪري وڃ ! هنن جي ظلم کان پاڻ بچاءِ جيترو بچي سگهين! جتان آئي آهي اُتي واپس هلي وڃ . نسا : معنيٰ ته آئون جلد فيصلو ڪري پاڻ کي جنت مان نڪري جهنم ۾ پُهچي چُڪي آهيان. مُهنجي بابا جانيءَ سان نافرماني ڪرڻ جو اهو ئي ته انجام هُئڻ گُرجي ها! مهرو : آپي پوءِ تون نڪري وڃ متان ڪنهن کي ڀڙڪ پئجي وڃي. نسا : هي گهر ڏاڏيءَ جي وصيحت مُطابق مُهنجو ئي آهي . هاڻ گهر ڇڏي وينديس ته هرگز ڪانه! ها باقي امان حوالاه جي قاتلن کي انجام تي ضرور پُهچائينديس !ڪنهن حساب ڪتاب سان! (روئي) اڄ احساس پيو ٿيم ته واقعي بابا جاني صحيح چيو هو ته رت جي رشتن کان احساس جا رشتا اهم هوندا آهن ! (ٻئي بينرون ڀاڪر پائي رُوئين ٿيون) ڪٽ سين اٺون ارسلان جي گهر جو ٻاهريون دروازو کُليل ۽پاڻ ۽ ڀيڻ زينب گهر۾ غم ۾ غلطان زمين ۾ اکيون وجهي لُڙڪ پيا وهائين زينب : ارسلان! ٽن مهنن کان تو گهر جو مين دروازو بند نه ڪيو آهي! ۽ نه ڪرڻ ٿو ڏين! ڪو ڦورو گهڙي اچي ته! ارسلان : آپي ڦورو ڇا کڻندو اچي! جيڪا مُهنجي ملڪيت هُئي اها ته فاطمه اڳئي ڦري مُفلس ڪري وئي! باقي آهي ڇا! زينب : شايد تون اڃان ان انتظار ۾ اهين ته نسا ڊوڙندي ايندي! ۽ جي دروازو بند هوندو ته متان موٽي نه وڃي! ارسلان : ها آپي پڪ اٿم ! هڪ ڏينهن هُن کي ضرور احساس ٿيندو ته احساس جو رشتو رت جي رشتي کان اهم آهي! زينب : صحيح ٿو چوين! رت جو رشتو اهم ڪونهين! احساس جو رشتو اهم آهي! تو پاڻ ته احساس جي رشتي کي رت جي رشتي کان غير اهم ڪيو هو!راز کي راز ۾ رکي ! هن ان احساس تحت ئي توکي ڇڏي رت جي رشتي کي اپنايو! ارسلان : ها صحيح ٿي چئين آپي! جيڪر آئون تُهنجي ڳالهه مڃي کيس ان راز کان پهرئين آگاه ڪريان ها ته هوءَ رت جي رشتي جي ڇڪ ڪري هرگز مُهنجو پيار ڇڏي هلي نه وڃي ها! زينب : تڏنهن توکي چوندي هُيس ، سمجهائيندي هُيس!پر تون به هو_ ٻڌي ويهي رهئين! ارسلان : (روئي) مون چرئي کي ڪهڙي خبر! هُئي ته ڏينهن رات مونکي بابا جاني! بابا جاني چوڻ واري! مونکي ڇڏي هلي ويندي! زينب : ارسلان جي احساسن جا رشتا غير اهم هُجن ها ته اڄ پاڻ انهن ۾ ڪڙهي نه رهون ها! ارسلان : (روئي) آپا ڇا آئون غلط هوس نه! ۽ نسا ڌيءَ بلڪل صحيح هئي! ها واقعي رت جا رشتا اهم آهن ۽ احساسن جا غير اهم! احساس جي ڪابه قيمت ناهي! ڪابه قيمت ناهي! ڪابه قيمت ناهي! ڪمري جو در کُلي ٿو، ارسلان ۽ زينب جون اکيون کُپن ٿيون، در تي لڙڪن ڀريل اکين سان نسا بيٺي آهي نسا : (روئي) قيمت آهي بابا جاني! احساس جي ئي ته قيمت آهي بابا جاني! احساس جو رشتو ئي اهم آهي! جي رت جو رشتو اهم هُجي ها ته ايترون ڌيئرون جيڪي مائٽن جي گهر ڇڏي پيڪن ۾ وڃن ٿيون اُهي اُتي ڇو رهي پون ها! اُهي ته رت جا رشتا نه هوندا آهن! (اڳتي وڌي پيرن تي ڪري اُٿي ڀاڪر پائي)مونکي معاف ڪري ڇڏيو بابا جاني آئون غلط هُيس! خبر پيم ته نياڻي ته چم کان ئي رت جي رشتن وٽ امانت هوندي آهي ۽ رت جا رشتا اڳ پوءِ ڇڏڻا پون ٿا! مونکي معاف ڪري ڇڏيو بابا جاني! مونکي توهانجي پيار جو احساس آهي! ارسلان ڀيڻ اپيءَ ڏي هيرت سان نهاري ٿو زينب : (نسا کي روئندي) ڇو ڌيءَ! هاڻ ڇا هتي ٻيو ڪُُجهه به وساري وئي هُئين جو ياد پيئي ۽ موٽي کڻڻ آئي آهين! نسا : ها پڦو زينب! مُهنجو احساس ته هتي ئي رهجي ويو هو! ائين چئي کيس لپٽي روئي ٿي، پوءِ وري پيءُ سان لپٽي نسا : بابا جاني! ٻُڌجي ٿو ته رت جا رشتا احساسيت کان اهم هوندا آهن پر بابا جاني! اهڙن رت جي رشتن جو فائدو ئي ڪهڙو جنهن ۾ احساس نالي ڪا شيءِ ئي نه هُجي. (مهرو به ڪمري جي در مان جهاڪي پائي اندر اچي ٿي) ارسلان : ها ڌيءَ! هڪ دفعو وري احساس رت جي رشتن کي شڪست ڏئي ڇڏي (مهروءَ کي ايندو ڏسي) هيءَ توسان گڏ ڪير آيو آهي نسا ڌيءَ! نسا : هيءَ به اُها ٻي حويليءَ جي مظلوم آهي بابا جاني! جنهن کي رت جي رشتن پنهنجي لالچ، مال ملڪيت ۽ جائداد کي اڪيلي ڦٻائي رکڻ لاءِ پنهنجي ٺوڪرن ۾ وهاري رکيو! هيءَ به جي حاصل ڪرڻ لاءِ ضد ڪري ها ته لازمن ڪارو ڪاريءِ جي الزام ۾ مارائجي وڃي ها! هن کي فلحال نام نهاد سام جي نالي تي مون وانگر هڪ دائيءَ جي هنج ۾ وهاري پناه ڏياري وئي هُئي! بابا جاني امان حوالاه مونکي ته بچائي ڪڍي آئي ۽ پنهنجي جان جي قرباني به ڏئي ڇڏي! بابا جاني! احساس جو رشتو ڪيترو اهم آهي شايد ان کي هن مُهنجي ننڍي ڀيڻ مهروءَ کان وڌ ٻيو ڪو نه سمجهي سگهي! ارسلان : (ڀاڪر ۾ وجهي) اچ ڌيءَ! آئون تُهنجو به بابا جاني آهيان! زينب : احساس زنده آباد! احساس ڪلهه به کٽيل هو ۽ اڄ به صدين کان کٽيل ئي آهي! (فريز) پُڄاڻي
