ها ڙي بد بخت اولادَ ! (نئين نسل تي هڪ چُڀندڙ اسڪرين سيريل پلي) تحرير ، مُڪالما ۽ منظر ڪشي عبدالرزاق ميمڻ اولاد کي والدين جي مُستقبل جو سرمايو چئجي ٿو ! شايد صحيح ٿو چيو وڃي ڇو جو سرمايو ڪڏنهن ڪڏنهن ٻُڏي به ويندو آهي ۽ ائين ٿو ٻُڏي جو خود سرماياڪار به اُن سان گڏ غرق ٿي وڃي ٿو. اسان جي ڀوتار ازم ۽ وڏيري شاهي ۾ به اهڙي سرمائي جي عڪاسي ڏسڻ ۾ ايندي آهي. هي اهڙي ئي بي حسي ۽ سفاڪي جي عڪاس هڪ عبرت آموز ڪهاڻي آهي. رياض علي شاه کي تمام گهڻي نگهداشت ۽ ڪيئر جي ضرورت هُئي پر کيس علائقي جي اهڙي سرڪاري اسپتال جي آءِ. سي. يو ۾ منتقل نٿي پئي ڪري سهگيو ويوجنهن جي وارڊ جي مختلف بيڊس تي عام ماڻهون ليٽيل هُجن. ۽ ڇو جو هو هڪ عام ماڻهون ڪونه هو ! تمام تيزي ۽ جانفشانيءَ سان سمورا جان بچائيندڙ سرڪاري انسٽريومينٽس سرڪاري اسپتال مان شفٽ ٿي پرائيويٽ اسپتال جي وي. آءِ. پي روم ۾ پُهچايا ويا هُئا ۽ جڏنهن اسپتال جو مالڪ خود به اُتي موجود هُجي ته سستي ڪرڻ جي بيوقوفي ڪير ڪري ٿي سگهيو جڏنهن ته رياض علي شاه جو هو گهرو دوست به هو ۽ سند دوستيءَ جي عمر به هاڻ اڌ صديءَ کان وڌ هُئي. ٽي اسپيشلسٽ ڪمري ۾ موجود رهُيا. جن ٻن جونيئر ڊاڪٽرن ۽ چئن پيرا ميڊڪس جي ڪم جي نگراني ڪئي. هڪ جديد ڊجيٽل مانيٽر کي رياض جي جسم سان جوڙيو ويو هو ، سنس سيني، ٻانهن، ٽنگن تي مختلف رنگن جي تارن سان اليڪٽروڊ لڳايا ويا هُئا ۽ مانيٽر تي روشن لهرون ۽ انگ جسم جي مختلف حصن جي پوزيشن کي واضح ڪري رهيا هُئا. جهڙوڪ بلڊ پريشر ، دل جي ڌڙڪڻ ۽ نسن ۾ ڦرندڙ رت جي رفتار ..... مسلسل حرڪت ڪندڙ روشني زگ زيگ ليڪن سان دل جي چئني خانن جي ڪارگردگيءَ جي صحيح هُئڻ جي خبر ڏيندي رهي. مٿي کان آڪسيجن جي فراهميءَ جو به انتظام ٿيل هو ۽ هڪ شفاف ٽيوب سان ڳنڍيل ماسڪ رياض علي شاه جي هيٺئين اڌ حصي کي ڪور ڪري رهيو هو. خالص آڪسيجن هر ساهه سان ڊائريڪٽ سنس خون ۾ شامل پئي ٿي ، سنس کاٻي ۽ ساڄي ٻانهن تي ڊرپ لڳائي وئي هُئي هڪ مان رت پئي مُنتقل ٿيو ته ٻئي مان گلوڪوز ۾ گهربل جان بچائڻ واريون دوائون انجڪٽ ڪيو ويون هُيون. احتياطي تدبيرُن تحت هڪ ڊاياليسس مشين به گُردن سان جوڙي خاموشيءَ سان رت صاف ڪرڻ جي عمل ۾ مشغول هُئي ۽ اهڙيون ئي ٻيون گهڻيون مشينون اسٽِنڊ باءِ انتظام تحت پُهچايون ويون هُيو ته متان لڳل مشينن ۾ ڪا فني خرابي نه ٿئي ته ٻي مشين خود به خود ڪم ڪرڻ شروع ڪري ڏي. اهڙيءَ طرح مصنوعي ساهه کڻڻ جون ٻه مشينون به ُيون جن کي فولادي ڦڦڙ يا (آئرن لنگس) چيو وڃي ٿو. هڪ مشين بند دل جي حرڪت کي بجليءَ جا جهٽڪا ڏئي چالو ڪرڻ لاءِ هُئي. چئني پاسن کان لڳل انهن مشينن ۽ اُنهن جي هلڻ جي گونج، ٿُلهن، ڪارن ۽ اڇن ۽ نسبتن سنهڙن ڳاڙهي، بِلُو، ڦڪي تارن، گهڻن سوئچن ۽ ريڊنگ ڊائلن ۽ ٽيوبن جي وچ ۾ جڪڙيل ۽ ويڙهيل رياض علي شاه جو مختصر وُجود ائين پئي لڳو جيئن موت جي لشڪر جرار سان محصور ڪو واريءَ جون زبون حال قلعو ارون ڪوٽ. اُتي موجود فارين ڪئاليفائيڊ اسپيشلسٽ، معاون ڊاڪٽر ۽ نرسون جيوڙن کان پاڪ اڇن لباسن ۾، جذبات کان عاري چهرن سان رياض علي شاه جي زندگيءَ لاءِ جدوجهد ڪري رهيا هُئا ۽ هاڻ سندن ڏينهن کان معمول هو. نه هو ڪنهنجي هار تي نارضگي ظاهر ڪري رهيا هُئا ۽ نه ئي ڪنهنجي کٽ تي خوشيءَ جو اظهار ! انهن لاءِ اهو عمل ائين هو جيئن ڊرائيونگ ڪرڻ. هو پنهنجي مهارت ضرور استعمال ڪندا هُئا پر ڪڏنهن به خوف ۾ مُبتلا نه رهندا هُئا ته هو پنهنجي يا ٻئي ڪنهنجي غلطيءَ سان حادثي ۾ مري ويندو يا بچي ويندو. هو پنهنجي ڪم دواران مُسڪرائيندا رهندا هُئا ۽ ڳالهيون به ڪندا رهندا هُئا ۽ نرسن سان فحش مذاقون به... پر هن وقت هو تشويش ۾ پاڻ ڏيکارڻ جي ڪوشش ڪري رهيا هُئا. ڇو جو رياض علي شاه ڪو عام ماڻهون ڪونه هو. هُن جي عمر 83 سال هُئي ۽ هو اسپتال جي مالڪ ڊاڪٽر ابراهيم جو تمام عزيز ۽ پراڻو دوست هو. اهو ئي سبب هو جو ابراهيم اُتي علاج جي هر مرحلي جي نگرانيءَ لاءِ بيٺو هو اهو ئي سبب هو جو ڪير به ڪوتاهي نٿي ڪري سگهيو ۽ اهي سڀئي پوريءَ طرح سان الرٽ هُئا. ڪمري ۾ فينائل، اسپرٽ، روم فريشنر ۽ دوائن جي ملي جُليل خوشبوءِ رچيل هُئي. ڊاڪٽر ته انهن خوشبوئن جا عادي هُئا پر ڪمري ۾ موجود ٻين ماڻهن کي ائين پئي محسوس ٿيو جيئن انهيءَ خوشبوءِ سان موت جي خوشبوءِ ايندي هُجي جنهن خوشبوءِ ۾ ڪفن ۾ وڌل عطر، مُشڪ، ۽ ڪافور، گلاب جو پاڻي ۽ اگربتين جي دونهن جون دلگير خوشبوءِ به شامل هُجن. اُهي اُداس ۽ سوگوار ڏسجندڙ چهرا هڪ سواليا نشان بڻجي پنڊ پهڻ ٿي بيٺا ته هُئا پر ڪڏنهن ڪڏنهن هڪ ٻئي کان نظرون بچائيندي هڪ ٻئي کي به ڏسي وٺندا هُئا ته اُنهن جي اکين ۾ هڪ پُر اُميد مُسڪراهٽ جي جهلڪ نمايان هوندي هُئي ۽ خاموش نظرن سان هڪ ٻئي کي پيغام ڏئي رهيا هُئا ته مُبارڪون هُجن اڄ بابا جي ۽ اسانجي مشڪل آسان ٿي رهي آهي ۽ هو موت جي فرشتي جي آهٽ ٻُڌي رهيو هو.
ڊاڪٽر ابراهيم تازين پُهتل رپورٽن جومعانو ڪيو. ٽنهين بيٺل ماهرن مان هڪ دل جو ڊاڪٽر، ٻيو گُردن جو اسپيشلسٽ ۽ ٽيون دماغ جو ماهر هو. خود ڊاڪٽر ابراهيم به هڪ ميڊيڪل اسپيشلسٽ هو. ٽنهين ماهر ڊاڪٽرن رپورٽن جو معانو ڪري پنهنجي ماتحت ڊاڪٽرن کي هدايتون ڏنيون ۽ وي. آءِ. پي ڪمري مان ٻاهر نڪري ويا. ڊاڪٽر ابراهيم ٻنهين رياض شاه جي ٻنهين پُٽن ڏانهن ڏٺو ۽ ڪنڌ سان اشارو ڏئي ٻاهر نڪري آيو هو. اسپتال سينٽرلي ايئر ڪنڊيشن هُئي جنهن ڪري ڪاريڊور ۾ به اُها ٿڌ هُئي جيتري وي. آءِ. پي ڪمري ۾ هُئي. ٻاهر نڪري اڪبر رياض : ڇا صورتحال آهي انڪل! ابراهيم : (ڪنڌ تي شفقت جو هٿ رکي) ويري هوپ فُل ! سنس ڪنڊيشن هاڻ سٽيبل ٿي رهي آهي ! اصغر رياض : (مٿو ڌوڻي) الله سائين کين سلامت رکي ! پر انڪل کين اهو اوچتو ڇا ٿي ويندو آهي ! ابراهيم : (مُسڪرائي) اوچتو ڪُجهه به ناهي ٿيندو ! هر گُذرندڙ ڏينهن سان عمر ته وڌي ٿي نه ! پوري جسم جي مشينري به ته پُراڻي ٿيندي پئي وڃي! هاڻ رياض شاه جي ڪار کي ئي ڏس! جڏنهن ايوب خان جي مارشلا لڳي هُئي نه! سال 58 ۾! اُن سال ئي ورتي هُئائين! هاڻ ڪٿي آهن اهي گاڏيون ! آهي مورس ڪار ڪنهن وٽ ! جڏنهن ته ڪنهن زماني ۾ اها مقبول گاڏي هوندي هُئي! پر رياض ڪيئن ان پُراڻي مورس کي ٽپ ٽاپ رکندو اچي ! آهي ڪو اُن تي اسڪريچ ! اڪثر اُن جا پُرزا به نٿا ملن ! اڌ مڪينڪ ته ان گاڏيءَ جو هو پاڻ آهي ! الٽرشن ڪري ٻين گاڏين جا پُرزا لڳائيندو وتي ! پر جيستائن هلي پئي ! هلندي رهندي ! ڪنهن ڏينهن ميجر بريڪ ڊائون ٿي ويس ! مثال انجڻ جي شافٽ ئي ٽُٽي پئي ته بهي رهندي ! ائين ئي رياض جي ڪنڊيشن آهي ! رياض جي انجڻ آهي دل ! جنهنڪري جسم جي گاڏي گهلجي پئي اڃان ! (هليو وڃي ٿو ته) اڪبر : (ناگواري) هون ! گهڻ ڳالهائو پوڙهو ! ڳالهائڻ ٿو وهي ته مجال آ جو فُل اسٽاپ اچيس ! ائين به ته چئي پئي سگهيو ته! ڪا فڪر جي ڳالهه ڪانهين ! اڃا پڻهين مرڻ وارو ڪونهين ! اصغر : (چهل قدمي انداز ۾ ڪاريڊور ۾ هلندي) بابا جو نه مرڻ به فڪر جي ڳالهه ٿيندي وڃي ! اڪبر : (ڪنڌ ڌوڻي) ها! لڳي ٿو ته هن ڀيري به! اسپتال ۾ آرام ڪري وري ٺيڪ ٿي ويندو! اصغر : ڀائو ! سچ ٻُڌايائين ! مونکي ٽڪي جي به اُميد ڪانه هُئي اڄ ! بس ائين پئي لڳو ته پوڙهو! رستي ۾ ئي پورو ٿي ويندو! پوءِ جڏنهن ايمبيولنس نه ٽريفڪ جام ۾ اڌ ڪلاڪ لاءِ ڦاسي پئي هُئي ته مونکي ته پڪ ٿي هُئي! اڪبر : ان وقت ته نبض به بهي رهي هُئيس ! دل جي ڌڙڪڻ به ٻُڌڻ ۾ ڪانه پئي آئي ! پر اسپتال پُهچي جيئن ئي اليڪٽرڪ شاڪ لڳس ته دل وري ڌڙڪڻ شروع ڪري ڏنو! اصغر : اسان کان به ته غلطي ٿي هُئي نه! ٽريفڪ جام مان نڪري بجاءِ اسپتال جي سڌو گهر موٽون ها! اڪبر : ڪيئن موٽون ها ! ڊاڪٽر جو گڏ هو ! رڙيون پئي ڪيائين! جلدي هلو ! جلدي هلو! ۽ گڏوگڏ مصنوعي طريقي سان ساه ڦوڪي، سينون ڊٻائيندو پئي ويس ته ڌڙڪن بحال ٿئي! اصغر : (تلخي) هن سال ۾ چوٿون دفعو ائين ئي ٿيو آ! اڪبر : (تصيح ڪندي) پنجون دفعو ! هر ڀيري بلڊ پريشر خطرناڪ حد تائين هيٺ هلي ويندو هو! جسم ٿڌو ۽ نبض به بهي رهندي هُيس! ياد ڪر ! اڳ به بجليءَ جا جهٽڪا ڏئي دل ڌڙڪائي وئي هُئي! اصغر : اهو ته سال کان به گهڻو عرصو ٿيو هوس! هاڻ به ڏسجئين ! وري نارمل ٿي واپس ايندو ته بلڊ پريشر به نارمل هوندس، شگر اليڪٽرولائيٽ بيلنس! دل جگر سڀ بهترين ڪم پيا ڪندس! (نڪرندا ڪار پارڪنگ طرف اچڻ لڳا) اڪبر : (ڪار ۾ وهندي) چون ٿا ته ڏاڏا به سينچري پوري ڪري مُئو هو! اصغر : اهڙي سينچريءَ جو ڪهڙو فائدو ! بس اجايو ماڻهون جيئندو وڃي ! دُنيا ڇڏڻ جي دل ئي نه ٿئي! اڪبر : هڪ ڏينهن ته وڃڻو پوندُس نه! اصغر : ها جڏنهن وارث پاڻ به قبر ويجهو وڃي پُهچندا! ۽ انهن لاءِ زندگيءَ جو مزو وٺڻ لاءِ ڪُجهه به نه بچندو ! اڪبر : (گهر پُهچي در کولي لهي) شهزادو چارلس ! ويچار برطانيا جو پڳدار ! تخت و تاج جو وارث ! پوڙهو ٿي ويو انتظار ڪندي ڪندي! اصغر : (لهندي ٽهڪ ڏئي) ڀائو اڪبر! ويچاري جي ڏاڏي به هاڻ مس مس مُئي آهي ! ماڻس ته ماشا الله مزي سان حڪومت پئي ڪري ! (ڳائي) ابهي تو مين جوان هون... ابهي تو مين جوان هون ! (ٽهڪ!) اڪبر : ۽ سعودي ۾ وري ڇا آهي ! بادشاه مُئو ٻاسي سالن جي عمر ۾ ته 81 سالن جو ولي عهد ٿي ويو ۽ وري اُن جو ولي عهد به ايتري ئي عمر جو آهي ! جيئن پاڻ ! اصغر : اڪبر اعظم کان پوءِ اورنگزيب اونڻونجاه سال بادشاه رهيو هو ! پاڻ ته جوانيءَ ۾ ئي تخت تي ويهي رهيوهو! ولي عهد ويچارو پوڙهو ٿي ويو خواب ڏسندي ڏسندي ! اڪبر : (گهر ۾ بيڊ تي پاڻ کي ڇڏيندي) اصغر ! ڇا خيال آهي تُهنجو ! بابي کي هاڻ مرڻ نه گهُرجي! اصغر : (مُسڪرائي ڏسي) ائين ته بابي کي گهڻو پهرئي سوچڻ گهرجي ها! خير ! دير آيد دُرست آيد !
