انساني حقن، عورتن جي برابري ٻارن جي جبري مشقت ناقابل برداشت سمجهڻ وارا با اختيرا ماڻهون

انساني حقن، عورتن جي برابري ٻارن جي جبري مشقت ناقابل برداشت سمجهڻ وارا با اختيرا ماڻهون!
آرٽسٽ ، موسيقار ، اديب ، ليکاري دُنياوي زندگي ۾ نئي تخليق جا نمائنده سڏبا آهن. هي اسانجو سوچيل سمجهيل ۽ واضح موقف آهي. ان جو اظهار، پنن جي صفحن تي، سئنيما اسڪرينن تي، ۽ ٽي وي چينلن تائين ڦهليل آهي ۽ جي اڃا به گهڻي وسعت گهرجي ته پنهنجي آرامده يا ايئرڪنڊيشن ڪمرن ۾ ويهي ڪمپيوٽر جي مدد سان انهن جڳهين جي صورت حال جو معانو به ڪري سگهون ٿا جيڪا اسانکي گهربل هُجي ۽ ڊائلاگ جي صورت ۾ پئدا ڪري سگهون ٿا يعني ڊراما ٽائيز ڪري جيئن اڄ ڪلهه تمام گهڻي زور ۽ شور سان اسانجا ٽي وي نيوز چينلن جا اينڪر اخباري خبرن (ڪرنٽ افيئرس) کي ڊراماٽائيز ڪري پيش پيا ڪن.

 

ليڪن ! ويجهڙن ڏهاڙن ۾ جيڪو ڪُجهه ٿي رهيو آهي ڇا اُن جو ڪو رد عمل ڪٿي ظاهر ٿيو آهي . ڪٿي ڪنهنجي زبان سان ته ڪٿي ڪنهن طاقتور جي طرفان؟ انسانن جي هٿان انسانن جي مُسلسل تذليل پئي ٿئي ! ڪنهن کي تذلکيل جو ايترو ته بندوبست اهتمام سان ڪجي ٿو، جو لڳي ٿو ته زندگي جي ممڪنات کي هاڻ ختم ڪرڻ لا شعوري ڪوششون ٿي رهيون آهن، فرد جي بُنيادي حقن جي حصول لا، آزادي جي اظهار جي نالي تي ، ناممڪن کي ممڪن بنائڻ جو ڪاوشون ڇا اهو واضح اشارو ناهي ته ڇا هي سڀ ڪُجهه اسان جي جبليت کي متحرڪ ڪرڻ لا ڪافي ڪونهين.
انساني حقن جو تنظيمون، عويرتن جي برابري وارن حقن جون اجمنون، ٻارڙن جي جبري مشڪت کي ناقابل برداشت سمجهڻ وارا پو رُڳو اهي با اختيار ئي ڇو آهن. آخت رخليق جي سُتل هُئڻ سان تحرڪ جو وجود ڪيئن ايندو، احساس جي رڳن ۾ لرزش کي ڪيئن اُڀاري سگهبو ۽ فڪر جي گهيري ۾ عمق ڪيئن ڏيکاري ڏيندو!

 

ته اي مُهجي قوم ! توهان زنده ڇو آهيو؟ اقرار ڪرڻ ۾ ڪو حرج ڪونهين ته اسان اُهي ناهيون جيڪي هوندا هُئاسون. ڏک، پيڙهه، سچائي، اُميد، يقين، ايمان ڇا محظ اسان لاِ لفظ هُئا. ضرور چوندئو ! ته جي اسان انهن لفظن جو پاس نه رکيو ته ڪهڙي قيامت اچي وئي، ڪهڙو ڏوهه ڪبيرا ٿي ويو ! آخر ٻيون به ته ترقي ڪندڙ قومون به ته انهي ناپاسي سان زنده آهن، اسان ته ترقي پذير ماڻهون، ان سمت ۾ پيش رفت نه ڪري سگهيا آهيون ته پُٺيان ڪيئن رهجي ويا آهيون. اسان کائيندي، پيئندي ، سوچيندي، ٽهڪڙا هڻندي، زور آواز سان ڳالهائيندي پنهنجي انهن اظهار ڪرڻ جي طريقن تي قابض ته آهيون ته پو ڇو نه اسانکي به مُئل قوم بجا جيتي جاڳندي قوم ۾ شمار ڪرڻ گهرجي. اچو ته التجا ڪرڻ لا هٿ مٿي ڪريون. پر سوال اچي ٿو ته ڪنهن جي اڳيان؟ ٿورڙو غور وفڪر ڪري ٿڌي دل سان سمجهو ۽ مونکي به سمجهايو!