پيئي جا پرڀات، سا مَاڪَ مَ پَسَو مَاڙُها

[سليمان وساڻ]

پيئي جا پرڀات، سا مَاڪَ مَ پَسَو مَاڙُها
روئي ڇُڙُي رات، ڏسي ڏکوين کي.

مخدوم نوح

پرڀَات = باک ڦُٽي ويل، پرهه ڦُٽي ويل، اَسُرُ ويل، صبح ٿيڻ کان اڳ
مَ = نه، هرگز نه
ماڙها = اي لوڪو، اي ماڻهون
ڇُڙي = ڇُٽڪي، لڙڪن لارون ٿي وهايائين

* اي لوڪو هي جيڪا پرهه ڦٽيءَ ويل ماڪَ پيئي آهي سا دراصل ماڪ نه سمجهو.

* هي ته اُهي لڙڪن لارون آهن رات، جيڪي ڏکويلن تي رني آهي هنجون هاريون اٿئين.

سمجهاڻي

هي بيت شاعراڻي نازڪ خيالي آهي. دراصل هن ڌرتيءَ جي لکين، ڪروڙين مظلوم ۽ محڪوم ماڻهن جي حال تي، ڏکن ڏوجهرن تي، هاڃن تي، ڏاڍ، ظلم ۽ جبر تي، پنهنجن ۽ پراون طرفان وسيلن جي ڦرلٽ تي سنڌي قوم جي مسلسل خاموشيءَ تي ڀٽائي پاڻ رنو آهي.
شاعر سنڌ جي حال ۽ مستقبل کي غير محفوظ سمجهندي قوم کي خبردار ڪيو آهي ته هن غفلت جي ننڊ مان هاڻي ته جاڳو.

____
سائين مظفر منگي جي فيسبوڪ ٽائيم لائين تان ورتل