هڪ وڪيل پنهنجي دوست کي پنهنجي زندگي ۾ ڪيل مقدمن ۾ پيش آيل واقعن جو ذڪر پئي ڪيو ۽ هڪ مقدمي جو ذڪر ۾ چيائين : يارعورت مينٽيننس (نان نفقو) جي پرواه نه ڪندي جج کي آخر چئي ڏنو: عورت : جج صاحب! مونکي پنهنجي مُڙس کان ڪُجهه نه گهرجي. مان ته بس ايترو ٿي گهران ته هو مونکي اُنهي حالت ۾ واپس ڇڏي جنهن ۾ آئون هُن کي ملي هُيس! جج : ۽ اُها ڪهڙي حالت هُئي ! ڏا وضاحت سان سمجهائيندئو ! عورت : (ڪنڌ هيٺ ڪري) جي جج صاحب ! تڏنهن آئون بيواه هُيس!
