بي داغي داغي ٿيل گُلَ خادم گھراڻو ڳوٺ جو سهڻو نظارو هو جڏهن صبح جو چڙن جي چڻ چڻ ۽ ٽلين جي ٽڻ ٽڻ پکين جون مٺيون لاتيون گلن جي هٻڪار ماحول کي ويتر خوبصورت ڪري ڇڏيندي هئي . هن ڳوٺ ۾ اهڙو ماحول هوندو هو جو ٻين ڳوٺن وارا ائين چوندا هئا ته هيءُ ڪهڙو ان ٿا کائين ۽ ڪهڙو پاڻي ٿا پيئن جو هنن ۾ هيڏي محبت ۽ سلوڪ آهي هنن ۾ الفت محبت جا خزانا آهن هن ڳوٺ ۾ سڀ هڪ ذات جا نه هئا ڪن جا پاڻ ۾ مائٽي وارا رشتا هئا نه ته سڀ ٻيا هئا پر هنن ۾ محبت هئي ۽ ملي جلي رهندا هئا . خوشي ۽ غمي ۾ هڪٻئي سان گڏ هوندا هئا هڪ جسم هئا هنن ڳوٺن وارن جي تمنا هئي ته اسان جي ڳوٺ جا ٻار علم جي سونهن سوڀيا ساب سينگاريل هجن هن ڳوٺ ۾ ٻه هاري علو ۽ خانڻ هئا جن بکون سهي پنهنجي اولاد کي تعليم ڏياري هئي علو کي هڪ ڌيءَ ۽ خانڻ کي هڪ پٽ هو هنن هاڻ پنهنجي تعليم پوري ڪئي هئي علو جي ڌيءَ ڳوٺ جي اسڪول ۾ ٻارن کي رضا ڪار طور پڙهائڻ لڳي هئي جڏهن ته خانڻ جو پٽ شهر ۾ نوڪري ڪرڻ لڳو هو جنهن مان هن جي گھر جو سٺو گذارو ٿيندو هو هيءُ ٻئي هاري اڻپڙهيل هئا جن کي الف جي به ڄاڻ نه هئي جيڪي حاسد هئا اهي هنن تي ساڙ کائيندا هئا انهن جي ارزو هئي ته هن ڳوٺ ۾ جيڪا محبت پيار جي لاٽ چمڪي رهي آهي ان کي اجھائي ڇڏجي جيئن هن ڳوٺ مان امن جا ڪبوتر يا ته مري وڃن يا اڏري وڃن حاسد وجھه جي ڳولا ۾ هوندا هئا ته ڪو وجھه ملي ته ممڻ مچائجي هنن کي ڪوبه موقعو نه ملندو هو خانڻ پنهنجي پٽ جي ڪمائي مان بچت ڪندو رهندو هو جنهن مان هن زمين به ورتي هو جتي محنت ڪندو رهندو هو امن جي ويرين علو کي اچي ڀڙڪايو ته ڏس خانڻ زمين وٺي ويو پر تو ڪجھه نه ڪيو تو اجايو ڇوڪري کي پڙهائي پنهنجي جمع پونجي ختم ڪئي ڇوڪري نوڪري ته ڪانه ڪندي بهتر آهي ته تون ڇوڪري جي شادي خانڻ جي پٽ سان ڪرائي ڇڏ جيئن تنهنجي ڌيءَ جو گھر سکيو ٿئي ٻيو ته ڇوڪري تنهنجي اکين جي اڳيان هوندي پري ڪانه هوندي . علو هنن جي چالاڪي جو شڪار بنجي ويو هيءُ خانڻ سان مليو ان کي ڳالهه ڪري ٻڌائي جنهن تي خانڻ چيو ته ادا تنهنجي ڌيءَ منهنجي به ڌيءَ سمان آهي جيڪا چوڏهين جي چنڊ جيان روشن سج جي روشني وانگر روشن آهي هن جي اخلاق جي هٻڪار سڄي ڳوٺ کي معطر ڪري ڇڏيو آهي پر ادا ناراض نه ٿجان آئون پنهنجي پٽ جي شادي تنهنجي نياڻي سان نٿو ڪرائي سگھان ان جو سبب اهو آهي ته منهنجي پٽ جو مڱڻو سندس مامي وٽان ٿيل آهي ائين هنن خوش ٿي هڪٻئي کان موڪلايو جيڪي چالاڪ گدڙ لومڙ تاڙ ۾ هئا انهن علو کي اهڙو ته ڳالهين ۾ قابو ڪيو جو علو هنن جي هر ڳالهه مڃيندو هو .هنن علو کي چيو ته تون غريب آهين هي توکان سڀرا آهن تڏهن تنهنجي نياڻي جو سڱ قبول نا ڪن هاڻ هنن کان پلاند ڪر هنن کي خوار ڪر . رات جو جنهن رات خانڻ جو پٽ ڳوٺ اچي توه چور چور جو شور ڪجان ڳوٺ وارا گڏ ٿين ته انهن کي چئجان ته خانڻ جو پٽ هو جنهن جي منهنجي گھر ۾ بري نظر آهي پوءِ فيصلو ٿيندو جنهن ۾ توکي ڏنڊ ۾ زمين به ملي ويندي ۽ ڇوڪري جي شادي به ٿي ويندي . خانڻ جو پٽ هر آچر جي رات ڳوٺ ايندو هو هڪ ڏينهن هيءُ اوچتو آيو جنهن کي بگھڙن ڏسي ورتو۽ ڪجھه پيءُ سان ڳالهه ٻولهه ڪري وري واپش هليو ويو هن جي وڃڻ واري هنن کي خبر نه پئي ۽ علو کي چيو ته اڄ موقعو آهي هٿان نه وڃائجان اسان توسان گڏ آيون رات جو جڏهن تڏن جا آواز هئا ڏيڏر جي ٽان ٽان هئي سڄو ماحول ماٺارو هو آڌي رات جو اوچتو چور چور جون دانهون ٿي ويون سڀ ڳوٺاڻا علو جي گھر طرف ويا پر اتي ڪجھه به نه هو هنن علو کي چيو ته چور ڪٿي آهي جنهن ٿي هن چيو چور ٻيو ڪو به نه هو خانڻ جو پٽ هو جنهن جي ميري نظر منهنجي ڌيءَ ۾ آهي اتي خانڻ چيو ته منهنجو پٽ ڳوٺ ۾ آهي ڪونه ته آيو ڪٿان امن جي ويرين وچ ۾ ٽپو ڏيندي چيو ته اسان ڏٺو آهي هو اڄ آيو آهي جنهن تي خانڻ چيو آيو هو پر وري واپش هليو ويو . پر علو پنهنجي ضد تي ته اهو هتي هو ان تي هڪ وڏي عمر جي ڪراڙي چيو ته خانڻ جو پٽ آيو هو اها مون کي به خبر آهي پر هو وري ويو هليو روڊ تي مون کي مليو هو پڇڻ تي چيائين ته گھران ڪجھه ڪاغذ کڻڻا هئا اهي کنيا اٿم هاڻي واپس شهر وڃان پيو . ان ڪراڙي علو کي چيو ڪجھه خيال ڪر پنهنجي نياڻي تي ٿو الزام لڳائي اهو به ان جي نالي جيڪو هرڪو ساک ڏيندو ته هو ڪنهن ۾ بري نظر نه وجھندو ڳوٺ نياڻين کي ڀيڻ چوڪرن کي ڀاءُ سمجھندو آهي تنهنجو دماغ ڦري ويو آهي جو ابتيون ٿو ڳالهيون ڪرين نياڻي جي شادي ڪرائي ڇڏ ته نياڻي وڃي پنهنجو گھر سنڀالي پنهنجي نياڻي تي الزام نه لڳائي نه ئي ڪو ٻئي ڪنهن جي پٽ تي . وري به امن جي ويرين هن کي چيو ته ڏس ڇوڪري پرايو ڌن آهي جنهن گھر ۾ بير هوندا اتي هرڪو پٿر هڻندو تنهنجي نياڻي تنهنجو گھر ڇڏي وڃي ٻئي جو گھر آباد ڪندي ٻيو ته تو ڳوٺ وارن جي سامهون جيڪا ڳالهه ڪئي ان کان پوءِ شڪ شبها ڌي ويا آهن هاڻي اسان جيئن چئون تيئن ڪر هنن چيو ته ڇا ڪريان هن کي ڪن ۾ ڪجھه چيو ۽ چيو ڳالهه ڪنهن سان ڪجان . هيءُ هليا ويا . آچر جي رات هئي جنهن رات خانڻ جو پٽ ڳوٺ ايندو هو اڃا ماڻهو ستا به نه هئا ته هڪ بندوق جو ٺڪاءُ ٿيو جنهن سان ڳوٺ وارا پريشان ٿي ويا پکين جي آکيرن ۾ ٽاڪوڙو پئجي ويو مال رانڀاٽ ڪرڻ لڳو . اڃا ڪجهه پل مس گذريا ته هڪ ٻيو ٺڪاءُ ٿيو . ڳوٺ وارا گھرن کان نڪري ان طرف ڀڳا جتان آواز آيو هو ڏسن ته ٻه بي جان جسم رستي تي اونڌا پيا آهن جڏهن انهن کي سڌو ڪيو ويو ته ماڻهن کي ڏندين آڱريون اچي ويون هڪ خانڻ جي پٽ ۽ ٻيو علو جي ڌيءَ جو لاش هو ڳوٺ وارا حيرت ۾ هئا ته هنن کي ڪنهن ماريو آهي . امن جا ويري اتي مرڪڻ لڳا۽ علو چيو ته خانڻ تنهنجو پٽ ڪارو هو هن منهنجي ڌيءَ کي ڪارو ڪري ڇڏيو آهي هنن کي ڪنهن ڏٺو هوندو تڏهن ڳوٺ جي عزت بچائڻ لاءِ هنن کي ماريو هوندو . خانڻ هاڻي توسان منهنجو فيصلو ٿيندو علو جي اکين ۾ ڪابه غمي نه هئي خانڻ جو هانءُ ٿي ڦاٽو . سڱ ته تو وٽ نه آهي باقي فيصلي ۾ ......... خانڻ چيو ته هيءُ ٻئي گل بي داغي هئا هنن کي ڪنهن داغي ڪري ماري ڇڏيو آهي تون ڇا فيصلو ڪرائيندين آئون فيصلو ڪندس هاڻي منهنجو هتي ڇا آهي ڪجھه ڏينهن کان پوءِ خانڻ پنهنجي زمين جا ڪاغذ علو جي حوالي ڪري ڳوٺ وارن کان معافي وٺي هليو ويو اهڙي هنڌ ويو وري هن ڳوٺ ڏانهن ڀيرو به نه ڪيو امن جي ويرين هن ڳوٺ جو امن تباهه ڪري ڇڏيو ٻه معصوم گل جيڪي بي داغ هئي انهن کي داغي جو الزام لڳائي هميشه لاءِ ننڊ سمهاري ڇڏيو
