ابو مُرڪ
سينيئر رڪن
رشمي راماڻي
مان جتي به هجان!
مان جتي به هجان،
تو تائين پهچي منهنجي پڪارَ.
آنڌي، طوفان، هوا، بيابان ۽ پهاڙن کي پار ڪري
توکي ملي منهنجي عقيدت، منهنجو پيار،
وقت جي وٿين کي لنگهي،
گل بڻجي، مهڪ بڻجي،
هوا ۾ ترندي، پاڻيءَ ۾ وهجندس،
راڳ بڻجي، ڇُهاءُ بڻجي،
پهچي تو تائين،
مُنهن جي اندر جو نياز ۽ آواز،
توکي ڏسڻ جو ارمان پورو ٿيو،
ته اکين ۾ تري آيا لڙڪ بيشمار،
من ۾ جاڳي پيار،
توکي ڏسڻ کان پوءِ،
ڌرتي
اننت ٿي ويئي آهي منهنجي لاءِ
بس ڇهڻ جيتري پري آهين تون،
ڪينجهر جي چانڊوڪي رات ۾ نوريءُ کي
ياد ڪندي،
ملير جا اداس ميدان ڏسندي،
خاموش ريگستان ۾،
موري جي ٻنين ۾ سکر جي گهٽين ۾،
زنده پير جي غيبي آسمان ڏانهن نهاريندي،
ڀٽ شاهه ۾ وائي ٻڌندي،
سنڌ جي پيچرن ۾ ڀٽڪي ٿو،
منهنجو من،
پنهنجي وطن ۾ واپس اچڻ کان پوءِ،
سچ پچ
هاڻي ٿو محسوس ٿئي،
مان به آهيان،
هڪ جلاوطن،
جلاوطن،
جلاوطن،
ورهاڱي جو ناسُور.
مُڪتي
تاريخ جو هيءُ ڪهڙو مقام آهي؟
جتي اسان وري مليا آهيون،
موهن جي دڙي جي هنن کنڊرن ۾،
دفن آهي اُها مهان سنسڪر تي،
جنهن جي نمائندگي ڪندي،
خوشيءَ سان سدائين مرڪندا هئا تنهنجا چپ،
سنڌوءَ جي ڇولين جي لوڇ هئي،
تنهنجي بدن ۾،
ننڊ ۾ ٿڙڪندا هئا تنهنجا پير
موهن جي دڙي جي گم شده نرتڪي!
هزارن سالن کان پوءِ
اڄ تون اوچتو مون سان ملي آهين،
سسي ويئي آهي سنڌو،
الائي ڪهڙيءَ اڻتڻ ۾ محو آهي مهراڻ؟
ميرانجهڙي آڪاس جي اداسي،
اسٽوپا جي خاموشي،
سمائجي ويئي آهي هوا ۾
بيچئن ٿي رهيو آهي منهنجو من،
سياري جي ٻيهريءَ ۾،
ويران گهٽين ۾ ڀٽڪندي، ٿاٻڙجندي،
ٿڪجي پيا آهن، منهنجا پير،
رتو رت آتما ۽ ٽٽل هِردو،
هراسجي ويا آهن.
گذريل ڏينهن جي ڳولا ۾،
ياد ٿو اچي،
زندگي جڏهن ٻڏي ويئي هئي موت جي نديءَ
۾،
وڇڙ جي وياسين اسان به،
شايد هميشه، هميشه لاءِ !
پر،
تنهنجيءَ تلاش ۾ مون ورتا ڪيئي جنم،
سڄي سنسار ۾ ڀٽڪندي رهيس،
صدين تائين،
اچ!
مون سان ڀاڪر پاءِ!
اڄ مڪت ٿي وڃان مان،
هر ٻنڌن کان!
مان جتي به هجان!
مان جتي به هجان،
تو تائين پهچي منهنجي پڪارَ.
آنڌي، طوفان، هوا، بيابان ۽ پهاڙن کي پار ڪري
توکي ملي منهنجي عقيدت، منهنجو پيار،
وقت جي وٿين کي لنگهي،
گل بڻجي، مهڪ بڻجي،
هوا ۾ ترندي، پاڻيءَ ۾ وهجندس،
راڳ بڻجي، ڇُهاءُ بڻجي،
پهچي تو تائين،
مُنهن جي اندر جو نياز ۽ آواز،
توکي ڏسڻ جو ارمان پورو ٿيو،
ته اکين ۾ تري آيا لڙڪ بيشمار،
من ۾ جاڳي پيار،
توکي ڏسڻ کان پوءِ،
ڌرتي
اننت ٿي ويئي آهي منهنجي لاءِ
بس ڇهڻ جيتري پري آهين تون،
ڪينجهر جي چانڊوڪي رات ۾ نوريءُ کي
ياد ڪندي،
ملير جا اداس ميدان ڏسندي،
خاموش ريگستان ۾،
موري جي ٻنين ۾ سکر جي گهٽين ۾،
زنده پير جي غيبي آسمان ڏانهن نهاريندي،
ڀٽ شاهه ۾ وائي ٻڌندي،
سنڌ جي پيچرن ۾ ڀٽڪي ٿو،
منهنجو من،
پنهنجي وطن ۾ واپس اچڻ کان پوءِ،
سچ پچ
هاڻي ٿو محسوس ٿئي،
مان به آهيان،
هڪ جلاوطن،
جلاوطن،
جلاوطن،
ورهاڱي جو ناسُور.
مُڪتي
تاريخ جو هيءُ ڪهڙو مقام آهي؟
جتي اسان وري مليا آهيون،
موهن جي دڙي جي هنن کنڊرن ۾،
دفن آهي اُها مهان سنسڪر تي،
جنهن جي نمائندگي ڪندي،
خوشيءَ سان سدائين مرڪندا هئا تنهنجا چپ،
سنڌوءَ جي ڇولين جي لوڇ هئي،
تنهنجي بدن ۾،
ننڊ ۾ ٿڙڪندا هئا تنهنجا پير
موهن جي دڙي جي گم شده نرتڪي!
هزارن سالن کان پوءِ
اڄ تون اوچتو مون سان ملي آهين،
سسي ويئي آهي سنڌو،
الائي ڪهڙيءَ اڻتڻ ۾ محو آهي مهراڻ؟
ميرانجهڙي آڪاس جي اداسي،
اسٽوپا جي خاموشي،
سمائجي ويئي آهي هوا ۾
بيچئن ٿي رهيو آهي منهنجو من،
سياري جي ٻيهريءَ ۾،
ويران گهٽين ۾ ڀٽڪندي، ٿاٻڙجندي،
ٿڪجي پيا آهن، منهنجا پير،
رتو رت آتما ۽ ٽٽل هِردو،
هراسجي ويا آهن.
گذريل ڏينهن جي ڳولا ۾،
ياد ٿو اچي،
زندگي جڏهن ٻڏي ويئي هئي موت جي نديءَ
۾،
وڇڙ جي وياسين اسان به،
شايد هميشه، هميشه لاءِ !
پر،
تنهنجيءَ تلاش ۾ مون ورتا ڪيئي جنم،
سڄي سنسار ۾ ڀٽڪندي رهيس،
صدين تائين،
اچ!
مون سان ڀاڪر پاءِ!
اڄ مڪت ٿي وڃان مان،
هر ٻنڌن کان!
