مون پرولَي سَلي ! مون پرولَي سَلي

[غلام مرتضى ٿهيم]

جي تون اَڃا نه ڄاتو ، آ ڪير دُيس واسي ،
تُنهنجو جَنم اَجايو ، تُنهنجي مٽي اَڻاسي !
آيو ويو سڪندر ، سيوهڻ اَڃا اُتي آ ،
هُو کير ٿر کڙو آ ، وِيندا رهيا وِناسي .
لالَڻ ! نوان لَڪن ۾ نِڪتا نِياڻَ آهن ،
ايندا جِتي لُڪن ۾ ، پانڌيئڙا پِياسي .
هِي شام جو مياڻي
هِي سونَ رنگ پاڻي ،
تَڙ تي ٻه چار ڏيئا ، نَڙ تي ٻه چار لاسي !
منهنجي اُڪير ڇا هي؟ هي چِٽ چيت من ۾،
مندرِ ، اُداس ڏيئو ، اَڌ راتِ ، ديوداسي .
جي وک کي وڌائين ، اَڄ ماڳُ ڏور ناهي ،
ڏُونگر ڏريِ پَيو آم ساهَس ته ڌارِ ساسِي !
ساڳُ پنهنجو پَلي ،
سِنڌ پو ڀي ڀَلي، ڀاڳ وارِي سَدا ڀونءِ تي ڀَر جھلي.
تو چيو ” سنڌڙي “ مون چيو ” جندڙي “،
مون پرولَي سَلي !
مون پرولَي سَلي​