Sindhi Media
سينيئر رڪن
اسان ڪوشش ڪنداسون اوهان جي سنڌي اسڪرين تي چينج آڻڻ جي . لکندا رهنداسون مُسلسل ۽ لڳاتار پوءِ ڀلي ٺڪرائجن روايتي هڪ هٽي جي ڪري ۽ لکنداسون سنڌي چئنلن لاءِ روايتي ڪهاڻين (موالگيري، ڌاڙيل گيري ، ڀوتار ڪمدار ۽ پوليس گيريءَ جي پروموشن) کان بلڪل هٽي ڪري ٻين روز مره جي پيش ايندڙ اشوز تي ڪهاڻيون ۽ ان پڪ سان ته اسانجي اها مسسل ڪاوش ۽ اهو نازڪ قطرو مسلسل وسڪارو هڪ ڏينهن آڻيندو سنڌي ميڊيا ۽ سماج جي ذهنن ۾ تبديلي ء ختم ٿيندي هڪ هٽي ۽ گروپ بندي.
ته دوستئو ! سماج ۾ عورتن جي ڪٿائن جا به عجيب ۽ انوکا روپ آهن ۽ هر عورت روپ ۾ چاهي هُجي (ماءُ ، ڌيءَ ، سس، ننهنُ) ۽ سندن پنهنجي سوچ ۽ خواهش رهندي آهي مٿي هئڻ جي. نه قبو ڪندي آهي هڪ جهڙائيءَ ۽ نئي هيٺائين وٺڻ جي ۽ سوچ رهي ٿي هميشه پنهنجي وت کان مٿي سوچڻ جي ۽ پوءِ سماجي مسئلا ٿين ٿا پئدا. جُڙن ٿيون سوسائٽيون حل لاءِ سوچڻ بنان ته سماج ڊسبيلنس ٿيو پنهنجي سچ ڪري ۽ ان جا نتيجه به ته پوءِ ڀوڳيندو. هڪ ماءُ سوچيندي آهي ته امير ۽ خوبصورت نُنهن ڪري اچان. ٻي ماءُ سوچيندي آهي ته سندس ڌيءَ لاءِ به کيس امير ۽ خوبصورت ڇوڪرو ملي. امير نه هُجي، پر هُجي ڀلي کڻي راشي ڪامورو ته ڌيءَ يا پُٽ ته عيش ڪري . ۽جڏنهن مُرادون پوريون نه ٿينديون آهن ۽ ٿينديون آهن اُبتڙ ، ته عمر وڌڻ ڪري ڌيءَ لاءِ واٽ بچي ٿي هيٺائين ۾ رشتي ڪرڻ جي ۽ گهٽ معيار ۽ سوچ جو مجبورن رشتو ڪرڻو پوندو آهي ۽ پوءِ ڌيءَ ان غريب يا ماني مڇي واري گهر ۾ ڳوليندي آهي مائٽن وارو اميري ۽ عيش ته ماءُ جي خواهشن جي نا تڪميل ڪري گهوٽ ۽ ڪنوار جو ڄهڻ لڳندو آهي بيجوڙ جوڙو ۽ ويندو آهي پوءِ سماجي بُراين ۾ گهرجي . اسانجي هيءَ ٻي نئي ڪهاڻي (اسڪرين پلي ) عورت ڪٿا بنام (ڦٽا ڀاڳ ڀلا مُنهنجا) تحرير ، مُڪالما ۽ منظر ڪشي (عبدالرزاق ميمڻ) به اهڙين ۽ بي جوڙ رشتن ۽ اُنهن جي نتيجن کي واکو ڪرڻ تي لکندا آهيون ته رڙيون ڪندڙ هي سماج ڪيئن پنهنجن ئي ڏنل درد ۽ پيڙهن گهرجي ٿو ۾ پوءِ سماج کي ڏوهي بڻائي همدرديون وٺجن ٿيون جتي آهي نه زال خوش، ته نه مُڙس خوش ۽نه ئي ٻار . پوءِ سماج جي صحيح تربت خاڪ ٿيندي . ڏسبو ته ڪيئن ماءُ جيڪا اولاد جي هنج ، تربيت گاهه سڏجي ٿي پوءِ اولاد لاءِ ڇا ٿي بڻجي ته انتظار ڪريو ! سگهوئي سوشل ميڊيا تي اوهانجي پڙهڻ لاءِ ۽ اسڪرين چينج لاءِ آلکنداسون اهڙيون ڪهاڻيون.
ته دوستئو ! سماج ۾ عورتن جي ڪٿائن جا به عجيب ۽ انوکا روپ آهن ۽ هر عورت روپ ۾ چاهي هُجي (ماءُ ، ڌيءَ ، سس، ننهنُ) ۽ سندن پنهنجي سوچ ۽ خواهش رهندي آهي مٿي هئڻ جي. نه قبو ڪندي آهي هڪ جهڙائيءَ ۽ نئي هيٺائين وٺڻ جي ۽ سوچ رهي ٿي هميشه پنهنجي وت کان مٿي سوچڻ جي ۽ پوءِ سماجي مسئلا ٿين ٿا پئدا. جُڙن ٿيون سوسائٽيون حل لاءِ سوچڻ بنان ته سماج ڊسبيلنس ٿيو پنهنجي سچ ڪري ۽ ان جا نتيجه به ته پوءِ ڀوڳيندو. هڪ ماءُ سوچيندي آهي ته امير ۽ خوبصورت نُنهن ڪري اچان. ٻي ماءُ سوچيندي آهي ته سندس ڌيءَ لاءِ به کيس امير ۽ خوبصورت ڇوڪرو ملي. امير نه هُجي، پر هُجي ڀلي کڻي راشي ڪامورو ته ڌيءَ يا پُٽ ته عيش ڪري . ۽جڏنهن مُرادون پوريون نه ٿينديون آهن ۽ ٿينديون آهن اُبتڙ ، ته عمر وڌڻ ڪري ڌيءَ لاءِ واٽ بچي ٿي هيٺائين ۾ رشتي ڪرڻ جي ۽ گهٽ معيار ۽ سوچ جو مجبورن رشتو ڪرڻو پوندو آهي ۽ پوءِ ڌيءَ ان غريب يا ماني مڇي واري گهر ۾ ڳوليندي آهي مائٽن وارو اميري ۽ عيش ته ماءُ جي خواهشن جي نا تڪميل ڪري گهوٽ ۽ ڪنوار جو ڄهڻ لڳندو آهي بيجوڙ جوڙو ۽ ويندو آهي پوءِ سماجي بُراين ۾ گهرجي . اسانجي هيءَ ٻي نئي ڪهاڻي (اسڪرين پلي ) عورت ڪٿا بنام (ڦٽا ڀاڳ ڀلا مُنهنجا) تحرير ، مُڪالما ۽ منظر ڪشي (عبدالرزاق ميمڻ) به اهڙين ۽ بي جوڙ رشتن ۽ اُنهن جي نتيجن کي واکو ڪرڻ تي لکندا آهيون ته رڙيون ڪندڙ هي سماج ڪيئن پنهنجن ئي ڏنل درد ۽ پيڙهن گهرجي ٿو ۾ پوءِ سماج کي ڏوهي بڻائي همدرديون وٺجن ٿيون جتي آهي نه زال خوش، ته نه مُڙس خوش ۽نه ئي ٻار . پوءِ سماج جي صحيح تربت خاڪ ٿيندي . ڏسبو ته ڪيئن ماءُ جيڪا اولاد جي هنج ، تربيت گاهه سڏجي ٿي پوءِ اولاد لاءِ ڇا ٿي بڻجي ته انتظار ڪريو ! سگهوئي سوشل ميڊيا تي اوهانجي پڙهڻ لاءِ ۽ اسڪرين چينج لاءِ آلکنداسون اهڙيون ڪهاڻيون.