عبدالرحيم گجراڻي
سينيئر رڪن
ڪَاڪِ ڪَڙهِي وَڻَ وِئَا, ٻَرِئَا رَنگَ رَتَولَ
تَو پُڄَاڻَا سُپَرِين ! , هِيَڙَي اَچَنِ هَولَ
جَي مُون سِين ڪِيَءِ قَولَ, سَي سِگَها پَارِجُ سُپَرِين.
سُرُ مُومَلَ رَاڻَو
،،،،،،،،
ڏکين لفظن جي معني'
،،،،،،،،،
ڪَڙهِي = پچي, جلي
وِئَا = ويا
ٻَرِئَا = جليا, سڙيا
رَنگَ رَتَولَ = محلات, رنگين محل, بنگلا, ماڙيون
هِيَڙَي = هنئڙي کي, دل ۽ مَنَ کي
هَولَ = هيبت, ڊپ, دهشت, ڏهڪاءُ, خطرا, ڳڻتيون, وهم وسوسا
ڪِيَءِ = ڪيئي
قَولَ = اقرار, واعدا, وچن
سِگَها = جلد
،،،،،،،،،
بيت جو پس منظر
،،،،،،،،
~ ڪاڪ جلي وئي آهي, وڻ سُڪِي سڙي ويا آهن ۽ محل ماڙيون پڻ سڙن پيون.
~ او پرين ! تنهنجي وئي کان پوءِ منهنجي دل کي الائي ڪيترا خوف ۽ خطرا ورائي ويا آهن.
~ او محبوب ! جيڪي مون سان واعدا ڪيا هيئي سي اچي پورا ڪر.
،،،،،،،،
سمجهاڻي
،،،،،،،،،
جڏهن محبوب رُسِي ويندو آهي تہ عاشق پاڻ کي وڇوڙي جي باھ ۾ پچندي, پڄرندي ۽ جلندي محسوس ڪندو آهي ۽ اهيا باھ هر طرف لڳل ڏِسِبِي آهي.
اڄ راڻو رُسِي ويو آهي تنهنڪري مومل کي ڪاڪ ۽ ان جا وڻ, گل ٻوٽا, دلڪش منظر ۽ محل ماڙيون سڀ سڙندي پڄرندي محسوس ٿي رهيا آهن.
مومل چئي ٿي ؛ او راڻا ! تون هاڻي ڪڏهن بہ واپس ڪونہ ايندين, مون کي ڦٽي ڪري ڇڏيندين, مون سان سڀ سڱ ٽوڙي ڇڏيندين اهيي ۽ ان کانسواءِ الائي ڪيترا ٻيا بہ خوف, خطرا, ڊپ, وهم, وسوسا منهنجي دل کي وڪوڙي ويا هن.
او پرين ! جلد موٽي اچ تون تہ مون سان سڄي زندگي گڏ جيئڻ ۽ مرڻ جا واعدا ۽ وچن ڪيا ها, سي سڀ توکان وسري ويا ڇا؟
پنهنجو خيال رکندا ڪيو
تَو پُڄَاڻَا سُپَرِين ! , هِيَڙَي اَچَنِ هَولَ
جَي مُون سِين ڪِيَءِ قَولَ, سَي سِگَها پَارِجُ سُپَرِين.
سُرُ مُومَلَ رَاڻَو
،،،،،،،،
ڏکين لفظن جي معني'
،،،،،،،،،
ڪَڙهِي = پچي, جلي
وِئَا = ويا
ٻَرِئَا = جليا, سڙيا
رَنگَ رَتَولَ = محلات, رنگين محل, بنگلا, ماڙيون
هِيَڙَي = هنئڙي کي, دل ۽ مَنَ کي
هَولَ = هيبت, ڊپ, دهشت, ڏهڪاءُ, خطرا, ڳڻتيون, وهم وسوسا
ڪِيَءِ = ڪيئي
قَولَ = اقرار, واعدا, وچن
سِگَها = جلد
،،،،،،،،،
بيت جو پس منظر
،،،،،،،،
~ ڪاڪ جلي وئي آهي, وڻ سُڪِي سڙي ويا آهن ۽ محل ماڙيون پڻ سڙن پيون.
~ او پرين ! تنهنجي وئي کان پوءِ منهنجي دل کي الائي ڪيترا خوف ۽ خطرا ورائي ويا آهن.
~ او محبوب ! جيڪي مون سان واعدا ڪيا هيئي سي اچي پورا ڪر.
،،،،،،،،
سمجهاڻي
،،،،،،،،،
جڏهن محبوب رُسِي ويندو آهي تہ عاشق پاڻ کي وڇوڙي جي باھ ۾ پچندي, پڄرندي ۽ جلندي محسوس ڪندو آهي ۽ اهيا باھ هر طرف لڳل ڏِسِبِي آهي.
اڄ راڻو رُسِي ويو آهي تنهنڪري مومل کي ڪاڪ ۽ ان جا وڻ, گل ٻوٽا, دلڪش منظر ۽ محل ماڙيون سڀ سڙندي پڄرندي محسوس ٿي رهيا آهن.
مومل چئي ٿي ؛ او راڻا ! تون هاڻي ڪڏهن بہ واپس ڪونہ ايندين, مون کي ڦٽي ڪري ڇڏيندين, مون سان سڀ سڱ ٽوڙي ڇڏيندين اهيي ۽ ان کانسواءِ الائي ڪيترا ٻيا بہ خوف, خطرا, ڊپ, وهم, وسوسا منهنجي دل کي وڪوڙي ويا هن.
او پرين ! جلد موٽي اچ تون تہ مون سان سڄي زندگي گڏ جيئڻ ۽ مرڻ جا واعدا ۽ وچن ڪيا ها, سي سڀ توکان وسري ويا ڇا؟
پنهنجو خيال رکندا ڪيو
