وَيڄَ ! مَ ٻُڪِي ڏَي، الا ! چَڱِي مَ ٿِيَان
سَڄَڻُ مانَ اَچَي، ڪَرَ لَاهُو ٿِي ڪَڏهِم
سُرُ يمن ڪلياڻ
وَيڄَ = حڪيم، طبيب، ڊاڪٽر
مَ = نه
ٻُڪي = دوا، سُتي
اَلَا = جيڪر
چَڱي = چَاڪُ، خوش ٿي وڃان، بيماري ڇڏي وڃي
سَڄَڻُ = محبوب، پرين
مانَ اَچَي = مَنَ اچي، شال اچي
ڪَرَ = سار، خبر چار
لَاهُو = لهندڙ، عيادت ڪندڙ، پڇڻ وارو
ڪَڏَهم = ڪڏهن
بيت جو پس منظر
~ اي طبيب ! مونکي اهڙي ڪابه دوا نه ڏجان، جنهن سان چڱي ڀلي ٿي وڃان، خوش ٿي وڃان
~ مَنَ ڪڏهن پڇڻ بهاني ئي محبوب اچي ملي وڃي
سمجهاڻي
اڪثر جڏهن ڪو ماڻهون بيمار ٿي پوندو آهي ته ڪنهن حڪيم يا ڊاڪٽر سان مشورو ڪندو آهي. دوا سُتي وٺندو آهي ته جيئن جلد صحتياب ٿي وڃان. پر هي مريض ڊاڪٽر ڏي وڃڻ، مشورو ڪرڻ، دوا کائڻ ۽ چڱو ڀلو ٿيڻ جي بجاءِ ويتر بيمار رهڻ کي ترجيح ڏئي ٿو.
ٻين طرفان زبردستي آندل ڊاڪٽر کي هي مريض چئي ٿو ته متان ڪا اهڙي دوا ڏين، جنهن سان خوش ٿي وڃان. مونکي بيمار ئي رهڻ ڏي. ڇو ته جَي بيمار هوندس ته ڪڏهن نه ڪڏهن محبوب ضرور پڇڻ ايندو. سو هن بهاني سندس ديدار به ٿيندو، ملاقات به ٿيندي، سڪ جو لڳي اٿم هن جي.
چونڊ، تحقيق ۽ تشريح محترم مظفر منگي صاحب جي ٿورن سان سندس فيسبوڪ وال تان ورتل
____
انتظامي رڪن طرفان آخري ترميم:
